Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-707/14/AK
z 3 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 czerwca 2014 r. (data wpływu do Organu 11 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłaty czynszu za zajmowaną powierzchnię ponad posiadane udziały we wspólnej nieruchomości lokali wykorzystywanych na cele własnej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2014 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłaty czynszu za zajmowaną powierzchnię ponad posiadane udziały we wspólnej nieruchomości lokali wykorzystywanych na cele własnej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka wraz z trzema innymi podmiotami gospodarczymi jest współwłaścicielem budynku biurowego, w którym znajdują się lokale użytkowe. Budynek ten nie posiada fizycznego podziału - współwłasność określona została ułamkowo. Koszty dotyczące nieruchomości rozliczane są przez Spółkę, pełniącą czynności zwykłego zarządu nieruchomością wspólną, na współwłaścicieli w formie refaktur, według ich udziałów we współwłasności.

Dodatkowo Spółka wykorzystuje na cele działalności gospodarczej pomieszczenia we wspólnej nieruchomości. Powierzchnia ta przekracza posiadany udział we współwłasności. W związku z tym, że Spółka korzysta ze wspólnej nieruchomości ponad posiadany ułamkowy udział, nie otrzymuje przychodów z najmu oraz płaci czynsz za najem powierzchni ponad posiadany udział.

Kwotę czynszu, za nadwyżkę powierzchni w stosunku do posiadanych udziałów, ustala się w następujący sposób:

• oblicza się powierzchnię możliwą do zajęcia przez Spółkę w ramach posiadanych udziałów mnożąc powierzchnię całkowitą nieruchomości przez posiadane udziały. Tak wyliczona powierzchnia (własna-posiadana w ramach ułamkowej współwłasności) nie podlega opłacie czynszu.
• następnie od całej powierzchni zajmowanej przez Spółkę odejmuje się powierzchnię niepodlegającą opłacie czynszu.
  
  

Za pozostałą część zajmowanej powierzchni Spółka płaci czynsz, na podstawie faktur wystawianych przez pozostałych współwłaścicieli, według stawek obowiązujących dla innych użytkowników nieruchomości niebędących współwłaścicielami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest zaliczenie przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaconego czynszu, za zajmowaną powierzchnię, ponad posiadane udziały we wspólnej nieruchomości, lokali wykorzystywanych na cele własnej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodów są właściwie udokumentowane, wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione, wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, pozostające w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu, ponoszone w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu i nie znajdujące się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki, opłaty czynszu za zajmowaną powierzchnię ponad posiadane udziały we wspólnej nieruchomości lokali wykorzystywanych na cele własnej działalności gospodarczej, spełniają wszystkie powyższe kryteria. W związku z powyższym, stanowią koszt uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z definicją współwłasności wyrażoną w art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Natomiast współposiadanie zostało zdefiniowane w art. 206 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Ponadto według zasady zawartej w art. 207 Kodeksu cywilnego, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są więc wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Z kolei koszty pośrednie to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka wraz z trzema innymi podmiotami gospodarczymi jest współwłaścicielem budynku biurowego, w którym znajdują się lokale użytkowe. Budynek ten nie posiada fizycznego podziału - współwłasność określona została ułamkowo. Koszty dotyczące nieruchomości rozliczane są przez Spółkę, pełniącą czynności zwykłego zarządu nieruchomością wspólną, na współwłaścicieli w formie refaktur, według ich udziałów we współwłasności. Dodatkowo Spółka wykorzystuje na cele działalności gospodarczej pomieszczenia we wspólnej nieruchomości. Powierzchnia ta przekracza posiadany udział we współwłasności. W związku z tym, że Spółka korzysta ze wspólnej nieruchomości ponad posiadany ułamkowy udział, płaci czynsz za najem powierzchni ponad posiadany udział.

Kwotę czynszu, za nadwyżkę powierzchni w stosunku do posiadanych udziałów, ustala się w następujący sposób:

• oblicza się powierzchnię możliwą do zajęcia przez Spółkę w ramach posiadanych udziałów mnożąc powierzchnię całkowitą nieruchomości przez posiadane udziały. Tak wyliczona powierzchnia (własna-posiadana w ramach ułamkowej współwłasności) nie podlega opłacie czynszu.
• następnie od całej powierzchni zajmowanej przez Spółkę odejmuje się powierzchnię niepodlegającą opłacie czynszu.
  
  

Za pozostałą część zajmowanej powierzchni Spółka płaci czynsz, na podstawie faktur wystawianych przez pozostałych współwłaścicieli, według stawek obowiązujących dla innych użytkowników nieruchomości nie będących współwłaścicielami.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że opłaty czynszu za zajmowaną powierzchnię (ponad posiadane udziały we wspólnej nieruchomości) dot. lokali wykorzystywanych na cele własnej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.