Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-310/14-2/KS
z 26 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dopłaty do ubezpieczenia OC pracowników i zleceniobiorców z tytułu szkody wyrządzonej pracodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dopłaty do ubezpieczenia OC pracowników i zleceniobiorców z tytułu szkody wyrządzonej pracodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przewoźnikiem zatrudniającym kierowców, którzy wykonują swoje obowiązki wykorzystując do tego celu pojazdy Spółki. Spółka nie posiada wykupionej polisy AC na autobusy. W wyniku różnego typu zdarzeń drogowych pojazdy ulegają uszkodzeniu, również z winy nieumyślnej kierowców.

Chcąc zminimalizować skutki braku możliwości odzyskania kosztów napraw pokolizyjnych od pracowników i zleceniobiorców winnych wystąpienia szkody, pracodawca jest zainteresowany wstąpieniem przez kierowców do umowy ubezpieczenia dobrowolnego od szkody wyrządzonej pracodawcy (zleceniodawcy).

Umowa grupowego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy została przez Spółkę (pracodawcę) zawarta na rzecz ubezpieczonych w czerwcu br. (ochrona ubezpieczeniowa od 1 lipca br.). W treści umowy jest zapis, że składka ubezpieczeniowa miesięczna od jednego pracownika Spółki wynosi 40 zł. Pracownik opłaca 38 zł, pracodawca 10 zł. Zgodnie z umową do odszkodowania uprawniony jest pracodawca. Do umowy mogą również przystępować zleceniobiorcy. Pracodawca na pisemne upoważnienie przekazane mu przez pracownika potrąca z wynagrodzenia 30 zł i w łącznej kwocie 40 zł (wraz z częścią pracodawcy) przelewa na konto ubezpieczyciela. Celem częściowych dopłat do dobrowolnego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy jest:

1. zagwarantowanie źródła pokrycia roszczeń pracodawcy z tytułu szkody wyrządzonej przez pracownika w mieniu pracodawcy;
2. wyeliminowanie sytuacji, gdy trudne warunki życiowe lub ciążące na pracowniku inne wymagalne zobowiązania nie pozwalają na wyegzekwowanie równowartości szkody, w granicach wynikających z Kodeksu Pracy i w takich sytuacjach pracodawca nie miałby sposobu na odzyskanie wydatkowanych środków;
3. przyspieszenie procedury wpływu pieniądza z odszkodowania na konto Spółki. Zgodnie z przepisami ubezpieczeniowymi następuje to w czasie 30 dni, natomiast spłaty pracowników często musza zostać rozłożone na raty, gdyż bieżące przychody pracownika są zbyt małe do jednorazowego potrącenia z wynagrodzenia;
4. częściowa partycypacja w kosztach dobrowolnego ubezpieczenia od pracownika jest swego rodzaju ,,ekwiwalentem” za brak ubezpieczenia AC pojazdu (wartość nowego autobusu to ok. 750 tys. netto i koszty AC są bardzo wysokie);
5. zwiększenie współodpowiedzialności pracownika za mienie pracodawcy.
   
   

W kontekście wyżej wymienionych argumentów Wnioskodawca uznaje, że przekazanie kwoty 10 zł miesięcznie na poczet składki OC pracownika ma związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością przewozową i mieści się w kategorii kosztu uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dopłata 10 zł ze środków Spółki do miesięcznej składki na ubezpieczenie dobrowolne pracownika nie wynika z Kodeksu Pracy, ani też z innych przepisów prawa, jako obowiązkowe świadczenie pracodawcy na rzecz pracowników.

Wobec zapisu art. 115 Kodeksu Pracy, który stanowi, że „pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę” opłacenie części składki za pracownika może zostać zinterpretowane jako osiągnięcie korzyści majątkowej przez niego, gdyż pracownik w konsekwencji dopłaty pracodawcy wydatkuje mniej środków z własnego budżetu domowego na zagwarantowanie sobie ochrony ubezpieczeniowej.

Umowa grupowego ubezpieczenia zawarta jest pomiędzy pracodawcą pracowników – Wnioskodawcą a ubezpieczycielem na podstawie art. 808 KC ( ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy dopłata Wnioskodawcy do ubezpieczenia OC pracowników i zleceniobiorców z tytułu szkody wyrządzonej pracodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt dopłat do kosztu polisy OC zawieranej w imieniu konkretnych pracowników i zleceniobiorców wykonujących obowiązki kierowcy autobusu stanowi koszt uzyskania przychodu. Koszt dopłaty do polisy jest ponoszony w celu osiągniecia przychodu, ma ewidentny związek z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością, służy wzmocnieniu relacji pracownika z pracodawcą i jest racjonalnie ekonomicznie uzasadniony. Spółka dążąc do objęcia ochroną ubezpieczeniowa swojego taboru nie skorzystała z kosztownej opcji – zakupu polisy AC, (która z pewnością dla autobusów stanowiłaby koszty uzyskania przychodów) tylko zdecydowała, przy udziale pracowników, do dofinasowania niewielką 10 zł kwotą kosztu polisy OC od szkód wyrządzonych pracodawcy dla każdego zainteresowanego kierowcy autobusu.

Z uwagi na fakt, że każdy zainteresowany zawarciem polisy grupowego ubezpieczenia pracownik otrzymuje dopłatę do kosztu zakupu polisy kwota dopłaty – 10 zł od osoby, otrzymuje przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Kwota jest za pracownika i zleceniobiorcę przekazywana ubezpieczycielowi pod warunkiem, że: kierowca przystąpił do umowy ubezpieczeniowej, wykonuje obowiązki kierowcy autobusu i jest związany stosunkiem pracy. W przypadku, gdy objętym ochroną ubezpieczeniową jest zleceniobiorca kwota dopłaty stanowi jego przychód z tytułu umowy zlecenia i również podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
  
  

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Innymi słowy, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka wskazała, że jest przewoźnikiem zatrudniającym kierowców, którzy wykonują swoje obowiązki wykorzystując do tego celu pojazdy Spółki. Spółka nie posiada wykupionej polisy AC na autobusy. W wyniku różnego rodzaju zdarzeń drogowych pojazdy ulegają uszkodzeniu, również z winy nieumyślnej kierowców. Chcąc zminimalizować skutki braku możliwości odzyskania kosztów napraw pokolizyjnych od pracowników i zleceniobiorców winnych wystąpienia szkody, pracodawca jest zainteresowany wstąpieniem przez kierowców do umowy ubezpieczenia dobrowolnego od szkody wyrządzonej pracodawcy. Umowę grupowego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy zamierza zawrzeć Wnioskodawca. Zgodnie z jej zapisami, składka ubezpieczeniowa miesięczna od jednego pracownika Spółki wynosi 40 zł. Na ww. składkę składa się kwota w wysokości 30 zł, którą ma pokryć pracownik oraz kwota w wysokości 10 zł, którą dopłaca Spółka. Zgodnie z umową do odszkodowania uprawniony jest pracodawca.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi – co do zasady – są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku osób będących pracownikami Spółki, przy kwalifikowaniu wydatków z tytułu kosztów ubezpieczenia do kosztów uzyskania przychodów należy wziąć pod uwagę przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do ww. przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66, Nr 81, poz. 530, Nr 126, poz. 853 i Nr 127, poz. 858) jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

1. wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
2. możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
3. wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.
   
   

Z powyższego wynika, że kosztem uzyskania przychodów mogą być opłacone przez pracodawcę składki ubezpieczeniowe na rzecz pracowników, które są wymienione w załączniku do ustawy o działalności ubezpieczeniowej, tj.:

• ubezpieczenia na życie (dział I, grupa 1),
• ubezpieczenia na życie, jeżeli są związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (dział I, grupa 3),
• ubezpieczenia wypadkowe i chorobowe, jeżeli są uzupełnieniem ubezpieczeń wymienionych w grupach 1-4 (dział I, grupa 5),
• ubezpieczenia wypadku, w tym wypadku przy pracy i choroby zawodowej (dział II, grupa 1),
• ubezpieczenia choroby (dział II, grupa 2).
  
  

Możliwość zaliczenia przez pracodawcę do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez niego wydatków dot. składek w związku z zawartymi umowami ubezpieczenia, ustawodawca uzależnił od jednoczesnego spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pierwsza wskazuje grupy umów ubezpieczenia, druga dotyczy uprawnionego do otrzymania świadczenia, którym nie może być pracodawca, natomiast według trzeciej, umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono winna wykluczać wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy, możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy, wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie. Niespełnienie tych przesłanek lub zmiana okoliczności faktycznych, w wyniku której przynajmniej jedna z nich przestaje być spełniona, skutkuje brakiem możliwości zaliczenia przedmiotowych składek do kosztów uzyskania przychodów.

Zakres powyższego przepisu nie obejmuje swoim zakresem składek na ubezpieczenie OC. Zatem, skoro tylko wydatki z tytułu niektórych umów ubezpieczenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, to wydatki dotyczące innych umów nie mogą podlegać zaliczeniu do kosztów podatkowych.

W odniesieniu do ubezpieczenia OC zleceniobiorców winnych wystąpienia szkody, należy stwierdzić, że omawiane ubezpieczenie dotyczy innych podmiotów. To w interesie tych podmiotów jest ewentualne zabezpieczenie się przed odpowiedzialnością cywilną. Nie można uznać ponoszonych kosztów w postaci dopłaty do grupowego ubezpieczenia od szkody wyrządzonej pracodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty z tego tytułu nie mogą być potraktowane jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wskazać należy, że ubezpieczenie wskazane w opisie sprawy nie dotyczy samej Spółki, lecz wskazanych osób odpowiedzialnych za wystąpienie kolizji. Spółka nie jest ubezpieczonym z umowy grupowego ubezpieczenia kierowców, lecz w imieniu ubezpieczonych zawiera taką umowę (uprawniona jest do otrzymania odszkodowania). Umowa grupowego ubezpieczenia zabezpiecza interes majątkowy sprawcy, nie samej Spółki, nie można więc przyjąć, że ponoszone wydatki w postaci dopłaty 10 zł ze środków Spółki do miesięcznej składki na ubezpieczenie dobrowolne kierowców wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, Spółka ponosi koszty w postaci dopłaty do grupowego ubezpieczenia, które na mocy art. 16 ust. 1 pkt 59, jak również art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą stanowić kosztów podatkowych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dopłaty do ubezpieczenia OC pracowników i zleceniobiorców z tytułu szkody wyrządzonej pracodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie, dodaje się, że wniosek Spółki w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.