Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1249/14/IZ
z 8 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 października 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 8 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków dot. zakupu przez pracowników towarów i usług na rzecz Wnioskodawcy w wysokości stanowiącej kwotę rzeczywiście zwracaną pracownikom– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków dot. zakupu przez pracowników towarów i usług na rzecz Wnioskodawcy w wysokości stanowiącej kwotę rzeczywiście zwracaną pracownikom.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest dostawcą różnorodnych rozwiązań informatycznych. W ofercie Wnioskodawcy znajduje się zarówno oprogramowanie i usługi własne, jak i oprogramowanie i usługi jego partnerów handlowych. Wnioskodawca jest także aktywnym podmiotem poszukującym różnych możliwości handlowych i inwestycyjnych na rynku krajowym oraz rynkach zagranicznych.

Realizując swoją aktywną politykę, Wnioskodawca zleca swoim pracownikom liczne, zagraniczne podróże służbowe, szkolenia, konferencje itp. W czasie podróży służbowych pracownicy nabywają miedzy innymi usługi taksówkowe, hotelowe, gastronomiczne, szkoleniowe, konferencyjne, wstępu oraz inne służące realizacji powierzonych zadań.

Oprócz podróży służbowych, w ramach powierzonych obowiązków oraz w celu rozwoju zawodowego, pracownicy wykorzystują Internet do nabywania na rzecz Wnioskodawcy licznych, zagranicznych towarów i usług. Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zostały zawarte we własnym stanowisku w sprawie, z którego wynika, że pracownicy Wnioskodawcy nabywają towary i usługi w imieniu własnym, ale na zlecenie i na rzecz Wnioskodawcy.

Za zrealizowane zakupy pracownicy płacą dostawcom z własnych środków (gotówką lub z wykorzystaniem prywatnych kart płatniczych), z zaliczek wypłaconych im przez pracodawcę lub z wykorzystaniem kart służbowych powierzonych przez pracodawcę.

Pracownik, który poniósł za Wnioskodawcę wydatek z własnych środków obowiązany jest przedstawić Wnioskodawcy do rozliczenia dokumenty potwierdzające poniesienie tego wydatku. Zgodnie z wewnętrzną procedurą Wnioskodawcy, takie dokumenty przechodzą odrębną ścieżkę akceptacji merytorycznej, inną niż formularz delegacyjny. Wnioskodawca zwraca pracownikowi poniesiony wydatek, po zweryfikowaniu celowości tego wydatku oraz prawidłowości jego udokumentowania (w tym po weryfikacji dowodu nabycia waluty, w której pracownik zapłacił za dokonane zakupy lub bankowego dowodu zapłaty za dokonane zakupy).

Wnioskodawca ma zamiar zwracać pracownikom wydatki w kwocie rzeczywiście poniesionej, tj. przeliczone na złote po kursie, po którym pracownik nabył walutę lub po kursie, po którym zapłacił za zakupy.

Po przeliczeniu na walutę polską wydatki będą zwracane na rachunek bankowy pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy zwrot wydatków poniesionych przez pracowników Wnioskodawcy w walucie obcej następuje w kwocie rzeczywiście poniesionej, tj. po przeliczeniu na złote po kursie, po którym pracownik nabył walutę lub po kursie, po którym zapłacił za towary i usługi nabywane dla Wnioskodawcy (a nie po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego), Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę zwróconego wydatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy zwrot wydatków poniesionych przez pracowników Wnioskodawcy w walucie obcej następuje w kwocie rzeczywiście poniesionej, tj. po przeliczeniu na złote po kursie, po którym pracownik nabył walutę lub po kursie, w którym zapłacił za towary i usługi nabywane dla Wnioskodawcy (a nie po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego), Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę zwróconego wydatku, o ile ten wydatek spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 UPDOP i został właściwie udokumentowany. Wynika to z następującej argumentacji.

Przede wszystkim należy wskazać, że pracownicy Wnioskodawcy nabywają towary i usługi w imieniu własnym, ale na zlecenie i na rzecz Wnioskodawcy. W istocie - wydatek faktycznie jest przez nich poniesiony nie na własny rachunek i użytek, ale na rzecz i zlecenie Wnioskodawcy, wydatek ten winien więc zostać im przez Wnioskodawcę zwrócony w pełnej wysokości, ani większej ani mniejszej, lecz w takiej, jaka faktycznie ich obciążyła.

Wnioskodawca musi więc zwrócić im wydatek wg takiego kursu jaki miał faktycznie zastosowanie w dniu zakupu, w przeciwnym wypadku pracownik poniósłby szkodę lub uzyskał dochód z różnic kursowych, a nie jest to wolą stron. Mając powyższe na uwadze, wydatek faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę w związku nabyciem przez pracownika towaru lub usługi na rzecz Wnioskodawcy jest równy wydatkowi faktycznie poniesionemu przez pracownika.

Należy wskazać, że w przepisach UPDOP brak jest szczegółowych regulacji w zakresie pokrywania przez pracodawcę kosztów związanych ze zwrotem wydatków ponoszonych przez pracownika za pracodawcę w walutach obcych. W szczególności brak jest przepisów wykluczających możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwrotu kwoty wydatku rzeczywiście poniesionego przez pracownika, tj. po przeliczeniu na złote po kursie, po którym pracownik nabył walutę lub po kursie, po którym zapłacił za towary i usługi (a nie po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego).

W związku z powyższym, do zaliczenia zwracanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy zastosować zasady ogólne wynikające z art. 15 ust. 1 UPDOP w związku z art. 9 ust. 1 UPDOP. Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 UPDOP, który należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 UPDOP, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm. – winno być Dz.U. z 2013r. poz. 330 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości - są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, że dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych.

Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Ustawodawca nie narzuca więc żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku.

Jednocześnie, regulacje Ordynacji podatkowej nakazują dla ustalenia stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego) oprzeć się na wszystkich dowodach - oczywiście nie pozostających w sprzeczności z prawem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego

Paragon oraz faktura bądź rachunek imienny, jako zewnętrzne dowody obce otrzymane od kontrahenta, niespełniające wszystkich warunków określonych przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, mogą być jednak w wyjątkowych przypadkach zakwalifikowane jako dowody księgowe będące podstawą do ujęcia ich w kosztach uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z art. 21 ust. la cytowanej ustawy można zaniechać zamieszczania na dowodzie wymaganych danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6, a więc między innymi podpisu wystawcy dowodu, jeżeli wynikają one z techniki dokumentowania zapisów księgowych. Dokumenty te powinny być opisane (przez uprawnione osoby) poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu osoby, która dokonała opłat oraz opisu operacji gospodarczej, przy zastosowaniu ogólnie ustalonych, przez Wnioskodawcę zasad.

W związku z powyższym w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy uznać, że w przypadku, gdy zwrot wydatków poniesionych przez pracowników Wnioskodawcy w walucie obcej następuje w kwocie rzeczywiście poniesionej, tj. po przeliczeniu na złote po kursie, w którym pracownik nabył walutę lub po kursie, w którym zapłacił za towary i usługi nabywane dla Wnioskodawcy (a nie po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego), Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę zwróconego wydatku, o ile ten wydatek spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 UPDOP i został właściwie udokumentowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zwrócić uwagę, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, bowiem nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.), który stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135 - 137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1 - 2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej. Wydając interpretację indywidualną organ interpretacyjny opiera się wyłącznie na przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 updop, należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.).

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, co do zasady będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

W tym miejscu wskazać należy, że tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony do oceny, czy dokumenty, którymi będzie dysponował Wnioskodawca (np. dowody zakupu towarów i usług, dowody zakupu waluty) spełniają wymogi poprawności i prawidłowości dokumentowania kosztów uzyskania przychodów dla celów rachunkowych, bowiem ocena taka nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca realizując swoją aktywną politykę, zleca swoim pracownikom liczne, zagraniczne podróże służbowe, szkolenia, konferencje itp. W czasie podróży służbowych pracownicy nabywają miedzy innymi usługi taksówkowe, hotelowe, gastronomiczne, szkoleniowe, konferencyjne, wstępu oraz inne służące realizacji powierzonych zadań. Oprócz podróży służbowych, w ramach powierzonych obowiązków oraz w celu rozwoju zawodowego, pracownicy wykorzystują Internet do nabywania na rzecz Wnioskodawcy licznych, zagranicznych towarów i usług. Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zostały zawarte we własnym stanowisku w sprawie, z którego wynika, że pracownicy Wnioskodawcy nabywają towary i usługi w imieniu własnym, ale na zlecenie i na rzecz Wnioskodawcy. Za zrealizowane zakupy pracownicy płacą dostawcom z własnych środków (gotówką lub z wykorzystaniem prywatnych kart płatniczych), z zaliczek wypłaconych im przez pracodawcę lub z wykorzystaniem kart służbowych powierzonych przez pracodawcę. Wnioskodawca ma zamiar zwracać na rachunek bankowy pracowników wydatki w kwocie rzeczywiście poniesionej, tj. przeliczone na złote po kursie, po którym pracownik nabył walutę lub po kursie, po którym zapłacił za zakupy.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników związanych z zakupem na zlecenie i na rzecz Spółki zagranicznych towarów i usług w wysokości rzeczywiście zwróconej pracownikom.

Reasumując, wskazać należy, że jeżeli Wnioskodawca wykaże, iż wskazane we wniosku wydatki poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a sposób ich udokumentowania zgodny jest z przepisami ustawy o rachunkowości, do interpretacji której tut. Organ nie jest uprawniony - będzie mógł zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w kwocie rzeczywiście zwróconej pracownikom.

Ponadto tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Stanowisko Spółki, z powyższym zastrzeżeniem należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.