Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-308/14-2/JG
z 23 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 12 czerwca 2014 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 4 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2014 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 30 czerwca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego , na podstawie art. 170 § 1, art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, przesłał – zgodnie z właściwością miejscową – przedmiotowy wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie (data wpływu do tut. Organu 4 lipca 2014 r.) celem załatwienia sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie:

• organizacji targów w kraju i za granicą,
• realizacji usług w zakresie technik wystawienniczych,
• organizacji kongresów i konferencji,
• zarządzania nieruchomościami (powierzchnie usługowe, biurowe, targowe oraz sale konferencyjne).
  
  

Podstawowa działalność Spółki, tj. organizowanie targów i wystaw, charakteryzuje się znaczną liczebnością i rozproszeniem geograficznym nabywców. Aktywne pozyskiwanie klientów wymaga osobistych spotkań pracowników Spółki z przedstawicielami potencjalnych lub faktycznych kontrahentów. Spotkania te mają charakter roboczy, służą prezentacji oferty udziału w targach, prowadzeniu negocjacji, a po zawarciu umowy, również uzgadnianiu szczegółów technicznych realizacji.

W zależności od okoliczności, spotkania odbywają się w siedzibach firm lub poza nimi np. w restauracjach. Spotkania w restauracjach nie mają uroczystego charakteru, a ich celem jest omówienie wyżej wskazanych spraw biznesowych na neutralnym, sprzyjającym prowadzeniu negocjacji gruncie.

W ramach poszczególnych targów Spółka podejmuje współpracę z firmami – liderami danej branży. Nie ma ona charakteru zinstytucjonalizowanego, przedstawiciele zaproszonych przez Spółkę firm spotykają się jeden, dwa razy w roku w Poznaniu, w celu prezentacji koncepcji najbliższych targów dedykowanych danej branży, wysłuchania oczekiwań i propozycji klientów. Z uwagi na czas trwania tych spotkań, zazwyczaj towarzyszy im poczęstunek (cateringowy lub w restauracji).

Podobny charakter mają spotkania rad programowych danych targów, do których zapraszani są przedstawiciele instytucji zainteresowanych rozwojem branży i dedykowanych jej targów, m.in. przedstawiciele izb, stowarzyszeń, instytutów itp. Celem tych spotkań jest uzgodnienie nowej formuły targów oraz zdefiniowanie klienta docelowego wśród wystawców i zwiedzających.

Zdarzają się również spotkania z wykonawcami lub potencjalnymi współorganizatorami wydarzeń, które odbywają w restauracji lub z cateringiem w siedzibie firmy, a dotyczą zasad realizacji umów już zawartych lub określenia ram ewentualnej współpracy.

Wszystkie wyżej wymienione wydatki za usługi gastronomiczne czy cateringowe dokumentowane są fakturami ze wskazaniem w opisie merytorycznym stron oraz tematu i charakteru spotkania.

W ramach współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami, innymi partnerami biznesowymi) Spółka zaprasza przedstawicieli kontrahentów na spotkania. W zależności od okoliczności, spotkania odbywają się w siedzibie firmy lub poza siedzibą, np. w restauracjach. Spotkania w restauracji nie mają charakteru szczególnie uroczystego czy okazałego, a ich celem jest omówienie spraw biznesowych na neutralnym, sprzyjającym prowadzeniu negocjacji gruncie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione w związku z zapłatą rachunku/faktury za biznesowe obiady z klientami mogą stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 i jednocześnie nie spełniają przesłanki negatywnej wskazanej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na usługi gastronomiczne czy cateringowe, dotyczące spotkań z kontrahentami w omówionym wyżej zakresie, nie mają charakteru reprezentacyjnego, ponieważ podstawowym celem spotkania jest rozmowa merytoryczna między partnerami, służąca realizacji celu działalności gospodarczej stron. Przede wszystkim jest to zawarcie umowy gwarantującej Spółce przychody, jak również zapewnienie prawidłowych warunków realizacji tych przychodów.

Zdaniem Spółki, kwalifikacji takiej nie zmienia brak podpisanej umowy również w sytuacji, gdy mimo negocjacji, klient nie przyjmuje ostatecznie oferty Spółki. Zaproponowanie rozmówcy podczas spotkania napojów lub poczęstunku nie stanowią elementu wystawności, a przede wszystkim mieszczą się w kanonach zwyczajów biznesowych. Przedstawiciel Spółki, zapraszając kontrahenta do restauracji, płaci za spożywany posiłek, gdyż tego wymagają powszechnie obowiązujące konwenanse społeczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Jednocześnie należy zauważyć, że w złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym – dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie: organizacji targów w kraju i za granicą, realizacji usług w zakresie technik wystawienniczych, organizacji kongresów i konferencji, zarządzania nieruchomościami (powierzchnie usługowe, biurowe, targowe oraz sale konferencyjne). Aktywne pozyskiwanie klientów przez Spółkę wymaga osobistych spotkań jej pracowników z przedstawicielami potencjalnych lub faktycznych kontrahentów. Jak wskazała Spółka, w ramach współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami, innymi partnerami biznesowymi) Spółka zaprasza przedstawicieli kontrahentów na spotkania, które w zależności od okoliczności, odbywają się w siedzibie firmy lub poza siedzibą, np. w restauracjach. Podczas opisanych we wniosku spotkań, Spółka ponosi wydatki na usługi gastronomiczne i cateringowe, które udokumentowane są fakturami.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do możliwości zaliczenia poniesionych przez Spółkę wydatków dotyczących usług gastronomicznych i cateringowych do kosztów podatkowych.

W świetle powyższego, konieczne jest rozstrzygnięcie czy przedstawione we wniosku wydatki spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w którym to artykule ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli są ponoszone w celu uzyskania przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów).

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Oceniając więc, czy dane koszty ponoszone przez podatnika mają charakter reprezentacyjny należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny i nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dokonując analizy przedstawionego stanu faktycznego pod kątem zastosowania ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że skoro celem opisanych we wniosku spotkań jest np. omawianie spraw biznesowych, prezentacja oferty Spółki, prowadzenie negocjacji z klientami, czy rozstrzyganie kwestii merytorycznych związanych z działalnością gospodarczą stron uczestniczących w spotkaniu, to wydatki poniesione na usługi gastronomiczne i cateringowe nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; celem omawianych spotkań nie jest bowiem wyłącznie stworzenie dobrego wizerunku firmy Wnioskodawcy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z klientami (kontrahentami).

W konsekwencji należy stwierdzić, że opisane we wniosku wydatki na usługi gastronomiczne i cateringowe spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów – i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.