Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-823/14/AW
z 4 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 19 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.) oraz pismem z 3 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania środków pieniężnych pochodzących z urządzenia wielofunkcyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania środków pieniężnych pochodzących z urządzenia wielofunkcyjnego.

Wniosek uzupełniono pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 4 listopada 2014 r. nr IBPBI/2/423-1010/14/BG, IBPP1/443-815/14/AW oraz pismem z 3 grudnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednostką budżetową Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego stanowiącą Zespół Szkół, a składającą się z Ogólnokształcącej Szkoły oraz Liceum. Funkcjonująca u Wnioskodawcy Rada Rodziców zakupiła urządzenie wielofunkcyjne służące do kserowania, skanowania i drukowania dokumentów. Zostało one umieszczone na korytarzu Wnioskodawcy w celu udostępnienia uczniom do korzystania.

Do maszyny tej zostało przyłączone kolejne urządzenie – wpłatomat na monety, który po wrzuceniu do niego odpowiedniej kwoty, uruchamia kserokopiarkę. W ten sposób uczeń, który chce wykonać ksero musi najpierw wrzucić do urządzenia kwotę odpowiadającą pożądanej ilości stron. Taki sposób zorganizowania tego urządzenia ma na celu zbieranie środków na pokrycie choć częściowo jego kosztów eksploatacyjnych, tj. zakup papieru, tuszu, bębna oraz usług serwisowych. Wnioskodawca nie uzyskuje z tego tytułu żadnego dochodu, a wręcz przeciwnie – stworzył uczniom możliwość kserowania materiałów poniżej kosztów ich wytworzenia. Zarówno Wnioskujący Zespół Szkół, jak i Rada Rodziców, nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów prawa. Nie prowadzą tej usługi w sposób zorganizowany i ciągły. Środki finansowe uzyskiwane z wpłat nie pokrywają w całości kosztów generowanych przez to urządzenie. Różnica pomiędzy kosztami, a wpływem z wpłatomatu pokrywana jest przez Radę Rodziców w ramach dostępnych środków.

Z uwagi na niejasną sytuacje prawną, na dzień dzisiejszy działanie urządzenia – wpłatomatu zostało zawieszone. Po stronie Wnioskodawcy powstała bowiem wątpliwość, czy przychód w postaci bilonu z wpłatomatu winien podlegać opodatkowaniu, pomimo że całe przedsięwzięcie jest deficytowe, ale zostało jako takie zorganizowane celem obniżania uczniom ponoszenia przez ich rodziców kosztów edukacji.

W piśmie z 13 listopada 2014 r. Wnioskodawca podał, że:

1. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a co za tym idzie nie składa żadnych deklaracji VAT-7, ani nie odprowadza z tego tytułu podatku.
2. Wnioskodawca nie świadczy usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
3. Wnioskodawca nie jest właścicielem urządzenia wielofunkcyjnego, o którym mowa we wniosku. Faktura za to urządzenie została wystawiona na Radę Rodziców, a podatek naliczony z niej wynikający nie został odliczony, gdyż Rada Rodziców również nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
4. Wnioskodawca nie ponosi kosztów eksploatacyjnych związanych z przedmiotowym urządzeniem takich jak: zakup papieru, tuszu, bębna. Wnioskodawca ponosi jedynie koszty energii elektrycznej zużywanej przez to urządzenie.
5. Przedmiotowe urządzenie nie zostało wpisane do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.
6. Zysk z pracy urządzenia (nadwyżka wpłat nad kosztami) nie jest możliwy do osiągnięcia, ponieważ urządzenie zostało zaprogramowane tak, że opłata, którą należy uiścić jest równa bądź niższa od jednostkowych kosztów eksploatacyjnych. Zgodnie z informacją naprowadzoną we wniosku, celem Wnioskodawcy (a przede wszystkim Rady Rodziców) nie było i nie jest osiąganie jakiegokolwiek zysku, a jedynie udostępnienie uczniom możliwości z korzystania w celach edukacyjnych urządzenia.
7. Urządzenie dostępne jest jedynie dla uczniów Wnioskodawcy oraz nauczycieli (w ramach zajęć prowadzonych na rzecz Wnioskodawcy). Okoliczności te kontrolowane są przez pracowników szkoły i nauczycieli. Mimo że dostęp do budynku szkoły jest otwarty, to z oczywistych względów, wszelkie obce osoby na terenie szkoły nie są „pozostawiane same sobie”.
   
   

W piśmie z 3 grudnia 2014 r. Wnioskodawca podał ponadto, że:

1. Usługi edukacyjne świadczone przez Wnioskodawcę są usługami niepodlegającymi opodatkowaniu jako świadczenie usług edukacyjnych nieodpłatnych.
2. Przedmiotowe urządzenie kserograficzne jest kontrolowane przez pracowników Wnioskodawcy w takim zakresie, że korzystający z niego nie ma możliwości kserowania materiałów innych niż edukacyjne lub pomoce naukowe. Urządzenie to nigdy nie jest pozostawione bez nadzoru, znajduje się w wyeksponowanej części korytarzowej, bardzo często uczęszczanej, tuż obok wejścia do biblioteki. Każdorazowe uruchomienie przedmiotowego urządzenia wiąże się z charakterystycznym odgłosem, co z kolei powoduje reakcję pani bibliotekarki, która po pierwsze dba o należyty stan tego urządzenia i zapobiega ewentualnym jego dewastacjom (chociaż nigdy do tego nie doszło), po drugie pomaga w kserowaniu uczniom, którzy nie są obeznani z obsługą urządzenia. Przy tej okazji kontroluje też rodzaj kserowanych dokumentów.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec Zespołu Szkół powstaje z tytułu przedstawionego stanu faktycznego obowiązek podatkowy w stosunku do podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do VAT, art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza, iż podatnikami są podmioty wykonujące działalność gospodarczą. Odwołując się więc do art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej należy wskazać, iż działalnością gospodarczą jest m. in. zarobkowa działalność handlowa lub usługowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku nie zachodzą konstytutywne znamiona działalności gospodarczej, gdyż celem jego nie jest zarobkowanie ani też żadnego zarobku z tego tytułu nie osiąga. Tak więc nie powinny mieć do niego zastosowania przepisy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 tej ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei na podstawie art. 2 pkt 22 pod pojęciem sprzedaży – Rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cytowane wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcie podatnika i pojęcie działalności gospodarczej zostały na potrzeby podatku od towarów i usług zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Według art. 15 ust. 1 tej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z treści art. 15 ust. 2 ww. ustawy wynika, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.) w szkołach i placówkach, z zastrzeżeniem ust. 6, działają rady rodziców, które reprezentują ogół rodziców uczniów.

Na mocy art. 53 ust. 2 w skład rad rodziców wchodzą:

1. w szkołach – po jednym przedstawicielu rad oddziałowych, wybranych w tajnych wyborach przez zebranie rodziców uczniów danego oddziału;
2. w placówkach – co najmniej 7 przedstawicieli, wybranych w tajnych wyborach przez zebranie rodziców wychowanków danej placówki;
3. w szkołach artystycznych – co najmniej 7 przedstawicieli, wybranych w tajnych wyborach przez zebranie rodziców uczniów danej szkoły.
   
   

Stosownie do art. 54 ust. 1 rada rodziców może występować do dyrektora i innych organów szkoły lub placówki, organu prowadzącego szkołę lub placówkę oraz organu sprawującego nadzór pedagogiczny z wnioskami i opiniami we wszystkich sprawach szkoły lub placówki.

Przepis art. 54 ust. 8 stanowi, że w celu wspierania działalności statutowej szkoły lub placówki, rada rodziców może gromadzić fundusze z dobrowolnych składek rodziców oraz innych źródeł. Zasady wydatkowania funduszy rady rodziców określa regulamin, o którym mowa w art. 53 ust. 4.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że funkcjonująca u Wnioskodawcy Rada Rodziców zakupiła urządzenie wielofunkcyjne służące do kserowania, skanowania i drukowania dokumentów. Zostało one umieszczone na korytarzu Wnioskodawcy w celu udostępnienia uczniom do korzystania. Do maszyny tej zostało przyłączone kolejne urządzenie – wpłatomat na monety, który po wrzuceniu do niego odpowiedniej kwoty, uruchamia kserokopiarkę. W ten sposób uczeń, który chce wykonać ksero musi najpierw wrzucić do urządzenia kwotę odpowiadającą pożądanej ilości stron. Taki sposób zorganizowania tego urządzenia ma na celu zbieranie środków na pokrycie choć częściowo jego kosztów eksploatacyjnych, tj. zakup papieru, tuszu, bębna oraz usług serwisowych.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie składa żadnych deklaracji VAT-7, ani nie odprowadza z tego tytułu podatku. Faktura za to urządzenie została wystawiona na Radę Rodziców, a podatek naliczony z niej wynikający nie został odliczony, gdyż Rada Rodziców również nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Usługi edukacyjne świadczone przez Wnioskodawcę są usługami niepodlegającymi opodatkowaniu jako świadczenie usług edukacyjnych nieodpłatnych.

Przedmiotowe urządzenie kserograficzne jest kontrolowane przez pracowników Wnioskodawcy w takim zakresie, że korzystający z niego nie ma możliwości kserowania materiałów innych niż edukacyjne lub pomoce naukowe. Urządzenie to nigdy nie jest pozostawione bez nadzoru, znajduje się w wyeksponowanej części korytarzowej, bardzo często uczęszczanej, tuż obok wejścia do biblioteki. Każdorazowe uruchomienie przedmiotowego urządzenia wiąże się z reakcją pani bibliotekarki, która dba o należyty stan tego urządzenia i zapobiega ewentualnym jego dewastacjom oraz pomaga w kserowaniu uczniom. Przy tej okazji kontroluje też rodzaj kserowanych dokumentów.

Określony w cytowanej wyżej ustawie o VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Należy zatem przyjąć, że opisane przez Wnioskodawcę czynności wykonywane są wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej. Nie można zatem zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy zawartą we własnym stanowisku dotyczącym wniosku, że art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza, iż podatnikami są podmioty wykonujące działalność gospodarczą, bowiem cała treść (częściowo przytoczonego przez Wnioskodawcę) art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są podmioty wykonujące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Dla uznania podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług bez znaczenia jest zatem zarówno cel działania Wnioskodawcy (jak podaje – jego celem nie jest osiąganie jakiegokolwiek zysku, a jedynie udostępnienie uczniom możliwości z korzystania w celach edukacyjnych urządzenia), jak też rezultat działania Wnioskodawcy (jak podaje – środki finansowe uzyskiwane z wpłat nie pokrywają w całości kosztów generowanych przez to urządzenie; zysk z pracy urządzenia (nadwyżka wpłat nad kosztami) nie jest możliwy do osiągnięcia, ponieważ urządzenie zostało zaprogramowane tak, że opłata, którą należy uiścić jest równa bądź niższa od jednostkowych kosztów eksploatacyjnych).

Zgodnie z powołanym przez Wnioskodawcę art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 ze zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

W świetle art. 4 ust. 1 przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Należy jednak mieć na uwadze, że ustawa o VAT posługuje się swoją definicją działalności gospodarczej, zatem nawet czynności nieobjęte ustawą o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli spełniają definicję zawartą w ww. art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, będą działalnością gospodarczą w rozumieniu tego podatku.

Rada rodziców nie jest samodzielnym podmiotem działającym we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność, zatem nie może też być odrębnym od szkoły podatnikiem podatku VAT. Rada rodziców funkcjonuje przy szkole, w imieniu szkoły i na rzecz szkoły, w której ją powołano.

W przedmiotowej zatem sprawie należy uznać, że nabycia urządzenia wielofunkcyjnego i jego udostępnienia uczniom dokonał Wnioskodawca. Tym samym opłaty pobierane od uczniów z tytułu jego używania są obrotem Wnioskodawcy.

Ponieważ więc przedmiotowe czynności Wnioskodawca będzie wykonywał w sposób ciągły dla celów zarobkowych (bo będzie to za odpłatnością), będzie działał w charakterze podatnika.

W ocenie tut. Organu udostępnienie uczniom urządzenia wielofunkcyjnego nie jest usługą ściśle związaną i niezbędną do świadczenia przez szkołę usług edukacyjnych niepodlegających opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w opisywanym przez Wnioskodawcę przypadku zachodzą konstytutywne znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a Wnioskodawca działa w tym zakresie w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.