Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-390/14-3/KS
z 3 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 29 lipca 2014 r. (data wpływu 5 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na rzecz izb gospodarczych (pytanie nr 1);
• ustalenia limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie nr 2).
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od towarów i usług, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w dniu 31.01.2014 r. połączyła się ze spółką „B” S.A. (dalej: „B”) w trybie połączenia przez przejęcie, przy czym spółką przejmującą był Wnioskodawca. Obecnie 100% akcji Wnioskodawcy posiada „C” S.A.

Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu (…), uruchomionego w Porcie (…). Oprócz powyższego Spółka prowadzi także działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka „B”, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów (zużytego sprzętu RTV i AGD).

W związku z prowadzeniem działalności w tak wielu obszarach – Spółka jest członkiem kilku izb gospodarczych, w tym:

• Izby Gospodarczej M,
• Zachodniej Izby Gospodarczej,
• Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej.
  
  

Zgodnie z postanowieniami ich statutów – działają one na podstawie ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 84, poz. 710), izby gospodarcze są dobrowolnymi i mającymi osobowość prawną organizacjami samorządu gospodarczego. Celem działania izb jest reprezentacja podmiotów w nich zrzeszonych; w szczególności wobec organów państwowych oraz kształtowanie i rozpowszechnianie zasad etyki działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, z wyjątkiem składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw – do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy składki na rzecz izb gospodarczych mogą co do zasady być rozpoznawane jako koszt uzyskania przychodu?
2. Czy limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c) ustawy, mówiący o „kwocie odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym” w tym konkretnym przypadku powinien być obliczany jako 0,15% kwoty wynagrodzeń z 2013 r. obu połączonych w styczniu 2014 r. spółek (a więc: Wnioskodawcy i ”B”), czy też tylko jako 0,15% kwoty wynagrodzeń z 2013 r. Wnioskodawcy (a więc tej przejmującej)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 03 listopada 2014 r. nr ILPB3/423-390/14-2/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby wydatek na opłacenie przedmiotowych składek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek powinien być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (o czym stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• organizacja, na rzecz której opłacane są składki, powinna zrzeszać przedsiębiorców i pracodawców,
• organizacja powinna działać na podstawie odrębnych ustaw,
• łączna kwota rozpoznanych kosztów z tego tytułu nie może przekraczać 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.
  
  

W stanie faktycznym Spółka wskazała, iż zajmuje się m.in. produkcją kruszyw drogowych, a także handlem złomem, głównie metali kolorowych. W celu zacieśniania współpracy z innymi podmiotami z branży, posiadania profesjonalnego reprezentanta a także uczestniczenia w procesie kształtowania i rozpowszechniania zasad etyki działalności gospodarczej – jest członkiem izb gospodarczych, działających na podstawie ustaw. Członkostwo ma charakter dobrowolny i wiąże się m.in. z obowiązkiem regularnego opłacania składek członkowskich na rzecz tych organizacji.

Przynależność do ww. organizacji wiąże się z wieloma korzyściami dla Spółki. Dzięki członkostwu Spółka posiada realny wpływ na rozwój branży, w której działa. Stwarza ono także możliwość zacieśnienia relacji z kontrahentami (jak i pozyskania nowych) podczas organizowanych przez izby spotkań, co w konsekwencji służy zwiększeniu osiąganych przez Spółkę przychodów.

Mając na uwadze powyższe, a w szczególności:

• fakt, iż wydatki te są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• organizacje, na rzecz których opłacane są składki – zrzeszają przedsiębiorców (będących zarazem pracodawcami),
• organizacje te działają na podstawie odrębnych ustaw,

wydatki na opłacenie przedmiotowych składek mogą być, w opinii Spółki, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c) ustawy, mówiącego o kwocie odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym – to w opinii Spółki powinien on być obliczany jako 0,15% kwoty wynagrodzeń z 2013 r. obu połączonych w styczniu 2014 r. spółek (a więc: Wnioskodawcy i ”B”). Przemawiają za tym zapisy art. 93 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się osób prawnych – wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. Skoro więc w przepisie tym mowa o przejściu na podmiot przejmujący uprawnień podmiotu przejmowanego – to będą nimi, w opinii Spółki, również te uprawnienia, które dotyczą prawa do odniesienia w ciężar kosztów wydatków na składki wynikające z członkostwa w izbach gospodarczych, obliczone w oparciu o limit wynikający z sumy wynagrodzeń obu łączących się spółek. Przemawiają za tym także zasady logiki, w szczególności – oba łączące się w styczniu 2014 r. podmioty miały właściwe dla siebie obszary aktywności biznesowej, które zostały zachowane (nadal generując przychody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych). Zasadne więc będzie umożliwienie wyliczenia przedmiotowego limitu w oparciu o sumę wynagrodzeń za 2013 r. obu łączących się spółek.

Podsumowując – zdaniem Wnioskodawcy, składki na rzecz izb gospodarczych mogą co do zasady być rozpoznawane jako koszt uzyskania przychodu, przy zastosowaniu limitu odpowiadającego 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym z 2013 r. obu połączonych w styczniu 2014 r. spółek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest członkiem kilku Izb Gospodarczych, w tym:

• Izby Gospodarczej M,
• Zachodniej Izby Gospodarczej,
• Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej.
  
  

W dniu 31 stycznia 2014 r. nastąpiło połączenie się Wnioskodawcy z inną spółką akcyjną. Połączenie nastąpiło w trybie połączenia przez przejęcie, przy czym spółką przejmującą był Wnioskodawca.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ustalenie, czy limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), mówiący o „kwocie odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym” powinien być obliczany jako 0,15% kwoty wynagrodzeń z 2013 r. obu połączonych w styczniu 2014 r. spółek (a więc: Wnioskodawcy i spółki przejętej), czy też tylko jako 0,15% kwoty wynagrodzeń z 2013 r. Wnioskodawcy (a więc spółki przejmującej).

Rozpatrując istotę sprawy, nadmienia się, że przepisy ustaw podatkowych określające obowiązki i uprawnienia podatników nie mogą być interpretowane ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani z zastosowaniem wykładni zawężającej.

Dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego należy kierować się przede wszystkim regułami wykładni językowej. Skoro ustawodawca formułuje normy prawne za pomocą języka etnicznego (w jego specyficznej postaci, jaką jest język prawny), to i ustalanie znaczenia oraz zakresu poszczególnych zwrotów musi być dokonywane w ramach reguł językowych tegoż języka.

Teza wyrażająca prymat wykładni językowej znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładowo, w wyroku z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt K 25/99) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że w państwie prawnym interpretator jest związany językowym znaczeniem tekstu prawnego, którego znaczenie stanowi granicę dokonywanej przez niego wykładni. Pozajęzykowe dyrektywy wykładni mogą jedynie dodatkowo potwierdzać, a więc wzmacniać, wyniki wykładni językowej wykładnią systemową lub funkcjonalną. W wyroku z 06 lutego 2007 r. sygn. akt III Sa/Wa 4284/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że: „dominującą wykładnią norm podatkowych jest wykładnia językowa ze ścisłym rozumieniem tekstu prawnego. Oznacza to, iż jakakolwiek wykładnia rozszerzająca, czy też zawężająca jest co do zasady niedopuszczalna. Natomiast wykładnia systemowa i celowościowa służą interpretacji prawa podatkowego jedynie w granicach zakreślonych przez wykładnię językową”. Również w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 wskazuje się, że: „na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych: gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi”.

Przechodząc do meritum sprawy, należy wskazać, że kluczowe znaczenie dla jej rozstrzygnięcia ma przepis art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, z wyjątkiem:

• składek organizacji spółdzielczych na rzecz związków rewizyjnych i Krajowej Rady Spółdzielczej, z tym że górną granicę składki określi minister właściwy do spraw finansów publicznych w drodze rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Spółdzielczej (art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. a) ustawy) oraz
• składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw - do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy).
  
  

Wykreowany w powyższym przepisie obowiązek ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodów w postaci składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców wskazuje, że kosztem są składki do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Zastosowany w tym przepisie termin „wypłaconych w poprzednim roku podatkowym”, wskazuje, że do określenia limitu uznania za koszt uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, bierze się pod uwagę, wynagrodzenia wypłacone przez podatnika w poprzednim roku podatkowym, stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Wysokość składek, które mogą zostać zaliczone w koszty uzyskania przychodów u poszczególnych przedsiębiorców, ponoszących wydatki związane z przynależnością do organizacji samorządu gospodarczego, czy zawodowego jest uzależniona zatem od wysokości kwot wynagrodzeń wypłaconych (a więc materialnie przekazanych jako wypłaty pracownikom zatrudnionym u danego przedsiębiorcy) w roku poprzednim, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Ustalając wysokość wydatku w postaci składki na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa, podatnik zobowiązany jest wziąć pod uwagę kwotę wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym (tj. analizowanej sprawie wypłaconych przez Spółkę w 2013 r., a więc przed połączeniem, które miało miejsce 31 stycznia 2014 r.) stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, bowiem jej wysokość nie może przekroczyć 0,15% kwoty tych wynagrodzeń.

Do sumy wynagrodzeń pozwalających na obliczenie wskaźnika, do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpowiedniej kwoty poniesionej składki nie mogą być zaliczane wynagrodzenia wypłacone w poprzednim roku podatkowym, tj. w roku 2013 przez spółkę przejmowaną, bowiem przejęcie tej spółki nastąpiło w styczniu 2014 r.

Zatem literalna wykładnia przepisów nie pozwala uznać za prawidłowe stanowiska Spółki, że: „składki na rzecz Izb Gospodarczych mogą co do zasady być rozpoznawane jako koszt uzyskania przychodu, przy zastosowaniu limitu odpowiadającego 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym z 2013 r. obu połączonych w styczniu 2014 r. spółek”.

W myśl art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030), połączenie może być dokonane przez przeniesienie całego majątku spółki (przejmowanej) na inną spółkę (przejmującą) za udziały lub akcje, które spółka przejmująca wydaje wspólnikom spółki przejmowanej (łączenie się przez przejęcie). Spółka przejmowana zostaje rozwiązana bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego w dniu wykreślenia z rejestru. Połączenie następuje z dniem wpisania połączenia do rejestru właściwego według siedziby spółki przejmującej (dzień połączenia). Wpis ten wywołuje skutek wykreślenia spółki przejmowanej (art. 493 § 1 i 2 Kodeksu spółek handlowych). Skutkiem takiego połączenia jest utrata podmiotowości przez spółkę przejmowaną, przy zachowaniu ciągłości prawnej i organizacyjnej spółki przejmującej. Przepis art. 494 § 1 Kodeksu spółek handlowych stanowi, że spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki.

Na gruncie prawa podatkowego powyższa zasada sukcesji została wyrażona przez przepis art. 93 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) stanowiący, że osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się osób prawnych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób. Przepis ten stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie innej osoby prawnej (osób prawnych) – art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Tym samym, spółka przejmująca stanie się następcą prawnym spółki przejmowanej i – co do zasady – wstąpi we wszelkie prawa i obowiązki (również podatkowe) spółki przejmowanej.

Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw (np. do zwrotu nadpłaty) i obowiązków (np. zapłaty podatku).

W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących.

W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Na gruncie przepisów podatkowych wstąpienie określonego podmiotu w prawa i obowiązki przewidziane w przepisach prawa podatkowego dopuszczalne jest wtedy, gdy istnieje podstawa prawna takiej sukcesji.

Podkreślenia wymaga, że Organ nie kwestionuje wstąpienia Wnioskodawcy we wszelkie prawa i obowiązki (również podatkowe) spółki przejmowanej. Nie można jednak występującej w sprawie sukcesji we wszelkie prawa i obowiązki rozszerzać na przejęcie uprawnień dotyczących prawa do odniesienia w ciężar kosztów wydatków na składki wynikające z członkostwa w izbach gospodarczych, obliczonych w oparciu o limit wynikający z sumy wynagrodzeń obu łączących się spółek. Przepisy te nie przewidują następstwa prawnego w tym zakresie. Za potwierdzeniem stanowiska Spółki nie przemawiają wskazane przez Spółkę argumenty, m.in., że: „oba łączące się w styczniu 2014 r. podmioty miały właściwe dla siebie obszary aktywności biznesowej, które zostały zachowane (nadal generując przychody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych)”.

Skoro podstawą obliczenia limitu kwoty jaką można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów są wynagrodzenia wypłacone w poprzednim roku podatkowym – materialnie przekazane przez Spółkę jako wypłaty swoim zatrudnionym pracownikom – stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, to nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że należy uwzględnić również wynagrodzenia wypłacone przez spółkę przejmowaną w roku poprzedzającym połączenie podmiotów. W konsekwencji, wypłaconych wynagrodzeń w roku 2013 przez spółkę przejmowaną Spółka nie może brać pod uwagę do obliczenia omawianego limitu w roku podatkowym 2014 r.

Podsumowując, limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiący o „kwocie odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym” powinien być obliczany jako 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych przez Spółkę w 2013 r., stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.