Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP3/443A-45/14-2/KK
z 9 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn.zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2014 r. (data wpływu 18 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania różnic ilościowych związanych z przemieszczaniem wyrobów węglowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2014r. r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania różnic ilościowych związanych z przemieszczaniem wyrobów węglowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność jako pośredniczący podmiot węglowy (dalej: „PPW”) w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r., nr 108, poz. 626 w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 12 lipca 2013 r., Dz. U. z 2013 r. nr 939; dalej: „ustawa” lub „ustawa o podatku akcyzowym”).

Przedmiot prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej obejmuje w szczególności nabycie, wydobycie oraz sprzedaż wyrobów węglowych (dalej: „wyroby węglowe” lub „węgiel”). Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się również wytwarzaniem energii elektrycznej, ciepła oraz łączną produkcją ciepła i energii elektrycznej w skojarzeniu. Jako paliwo do wspomnianej działalności produkcyjnej Spółka wykorzystuje m.in. wyroby węglowe.

Całość węgla nabywanego przez Spółkę pochodzi od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą jako PPW (dalej: „Dostawcy”). Nabywane przez Spółkę wyroby węglowe najczęściej przemieszczane są bezpośrednio do jednego z zakładów Spółki za pomocą transportu samochodowego lub kolejowego. Transport nabywanych przez Spółkę wyrobów węglowych do poszczególnych zakładów Spółki przeważnie realizowany jest w oparciu o warunki Incoterms FCA „brama kopalni” lub „stacja kolejowa nadania”, bądź DDU/ DDP/ DAP.

W trakcie przemieszczania wyrobów węglowych do Spółki w niektórych przypadkach dochodzi do powstawania różnego rodzaju różnic ilościowych. Według wiedzy Spółki powstałe różnice ilościowe mogą wynikać m.in. z właściwości fizykochemicznych nabywanego przez Spółkę węgla, warunków atmosferycznych oraz innych okoliczności zachodzących w czasie transportu. Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zdarzają się również sytuacje, w których powstałe różnice ilościowe wedle wiedzy Spółki mogą stanowić konsekwencję uszkodzenia i/lub naruszenia danej przesyłki w trakcie transportu. Naruszenia i/lub uszkodzenia
przesyłek mogą polegać zwłaszcza na otwarciu burt lub klap zasypowych, do którego może dojść przykładowo w wyniku niewłaściwego zamknięcia, awarii lub złego stanu technicznego danego wagonu albo wskutek działania osób trzecich. Naruszenia i/lub uszkodzenia przesyłek mogą wynikać również z udziału środka transportu w wypadku drogowym lub kolejowym bądź kolizji, wykolejenia, przewrócenia się tego środka transportu, w wyniku czego doszło do rozsypania całości lub części ładunku. Spółka w większości przypadków opisanych powyżej nie posiadała informacji pozwalających stwierdzić jednoznacznie, jakie były przyczyny powstania różnic ilościowych.

Dodatkowo Spółka pragnie zaznaczyć, że niniejszy wniosek dotyczy zdarzeń mających miejsce od dnia 20 września 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące:

Czy w przedstawionej sytuacji powstanie różnic ilościowych wyrobów węglowych nabywanych przez Spółkę stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym po stronie Wnioskodawcy, w konsekwencji czego jest on zobowiązany do odprowadzenia akcyzy od tych różnic?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji powstanie różnic ilościowych wyrobów węglowych nabywanych przez Spółkę nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, w konsekwencji czego Spółka nie jest zobowiązana do odprowadzenia akcyzy od tych różnic.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z obecnym brzmieniem ustawy o podatku akcyzowym w przypadku wyrobów węglowych opodatkowaniu akcyzą podlega m.in. powstanie ubytków wyrobów węglowych. Tym samym w przypadku wyrobów węglowych powstanie ubytków stanowi odrębny i samodzielny przedmiot opodatkowania akcyzą.

Równocześnie zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy w brzmieniu nadanym jej przez ustawę z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2013 r. nr 939; dalej: „nowelizacja”) za ubytki wyrobów akcyzowych rozumie się m.in. wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

W świetle przytoczonej definicji za ubytki wyrobów węglowych w rozumieniu ustawy mogą zostać uznane jedynie straty, w odniesieniu do których zostały łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. straty powstały w trakcie przemieszczenia wyrobów węglowych na terytorium kraju oraz
2. przemieszczenie, w trakcie którego powstały straty, związane jest z czynnością stanowiącą przedmiot opodatkowania akcyzą.
   
   

W konsekwencji dla ustalenia, czy stwierdzone przez Spółkę różnice ilościowe nabywanych wyrobów węglowych stanowią ubytki w rozumieniu ustawy, konieczne jest ustalenie, czy różnice te powstały w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

Mając na uwadze powyższe należałoby zaznaczyć, że w świetle art. 9a ustawy w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
3. import wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
4. użycie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy;
5. użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego:
   1. nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31 a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31 a ust. 1,
   2. uzyskanych w sposób inny niż w drodze nabycia.
   3. jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży wyrobów węglowych finalnemu nabywcy węglowemu, a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony w należnej wysokości;
6. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
7. powstanie ubytków wyrobów węglowych.
   
   

W świetle brzmienia powyższego przepisu należy zauważyć, iż realizowana przez Dostawców (będących PPW) sprzedaż wyrobów węglowych na rzecz Spółki (także posiadającej status PPW) nie stanowi przedmiotu opodatkowania akcyzą, a zatem nie jest ona czynnością opodatkowaną, o której mowa w definicji ubytków wyrobów węglowych zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji nie można uznać, że straty wyrobów węglowych nabywanych przez Spółkę stanowią ubytki w rozumieniu ustawy, gdyż straty te nie powstały w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie dochodzi do powstania ubytków wyrobów węglowych ani do innej czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą, gdzie podatnikiem byłby Wnioskodawca. Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek odprowadzenia akcyzy od stwierdzonych różnic ilościowych. Powstanie różnic ilościowych wyrobów węglowych, zdaniem Wnioskodawcy, w szczególności nie powinno zostać uznane za użycie tych wyrobów przez Spółkę. Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN słowo „użycie”, którym posługuje się ustawa o podatku akcyzowym należy rozumieć jako „stosowanie czegoś”, zaś słowo „użyć” oznacza „zastosować coś jako środek, narzędzie; skorzystać z czyichś usług, z czyjejś pomocy. wziąć coś jako lekarstwo, używkę, napój; zastosować coś jako przyprawę, kosmetyk. itp.; zrobić z czegoś użytek”. Tak więc za użycie wyrobów węglowych należy uznać np. zastosowanie tych wyrobów jako paliwo do produkcji energii elektrycznej lub ciepła. Natomiast za użycie wyrobów węglowych, zgodnie z przytoczonymi definicjami, nie może zostać uznane powstanie różnic ilościowych, gdyż w takim przypadku wyroby nie są w żaden sposób stosowane czy wykorzystywane przez podmiot, u którego doszło do powstania tych różnic. Za powyższym stwierdzeniem dodatkowo przemawia również fakt, iż przedmiotowa sytuacja nie łączy się z jakąkolwiek aktywnością ze strony Wnioskodawcy lub innych podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż powyższe podejście jest zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym przez sądy administracyjne, np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 776/13, orzeczenie nieprawomocne), w którym wskazano: „Straty w wyrobach węglowych będące następstwem ich właściwości fizyko-chemicznych nie mogą być zatem uznane za „użycie” wyrobów węglowych jest to bowiem okoliczność, która nie wynika z aktywności wnioskodawcy lub innych podmiotów z których pomocy korzysta. Straty te są bowiem normalnym następstwem samego przechowywania wyrobów węglowych, nie wynikają one natomiast z ich użycia jako tych wyrobów”.

Równocześnie ewentualne stwierdzenie nadwyżek wyrobów węglowych powstałych podczas przemieszczenia wyrobów węglowych związanego z nabyciem tych wyrobów przez Spółkę także nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki obowiązku zapłaty akcyzy, gdyż zdarzenie to nie zostało wymienione w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą, zawartym w art. 9a ustawy. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, ewentualne nadwyżki wyrobów węglowych powinny podlegać opodatkowaniu dopiero na etapie sprzedaży lub zużycia tych wyrobów przez Spółkę. Takie podejście podzielają również organy podatkowe, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidualnej z dnia 28 listopada 2012 r. (sygn. IBPP4:/443- 399/12/EK) wydanej na gruncie ustawy w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie nowelizacji wskazał: „sam fakt posiadania nadwyżki wyrobu węglowego nie podlega opodatkowaniu akcyzą. Opodatkowaniu w trybie art. 9a ust. 1 pkt 1 będzie natomiast podlegało zużycie tych wyrobów do celów opałowych, tj. ich zużycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej” Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 8 marca 2013 r. (sygn. ITPP3/443-284/12/JK) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-386/12-2/KB).

Spółka pragnie dodatkowo podkreślić. że stanowisko analogiczne do prezentowanego w niniejszym wniosku przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidulanej z dnia 14 kwietnia 2014 r. (sygn. IBPP4/443-153/14/EK).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej w niniejszym wniosku sytuacji, powstanie różnic ilościowych wyrobów węglowych nabywanych przez Spółkę nie stanowi po stronie Spółki czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, w konsekwencji czego nie jest ona obowiązana do odprowadzenia akcyzy od tych różnic.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Inne kwestie przedstawione w opisanym zaistniałym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla rozstrzygnięć Dyrektora Izby Skarbowej, jako organu upoważnionego do wydawania interpretacji indywidualnych w imieniu Ministra Finansów.Należy podkreślić, iż w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, Organ dokonał oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, natomiast nie dokonuje jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Bowiem wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza granice rozpoznawania danej sprawy i jest rozpatrywany zgodnie z Rozdziałem 1a Działu II Ordynacji podatkowej, który nie przewiduje w tym trybie prowadzenia postępowania podatkowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.