Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-271/14-2/KC
z 30 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania prawa do zwrotu podatku na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania prawa do zwrotu podatku na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem prawa niemieckiego, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Niemiec. Spółka jest podatnikiem zarejestrowanym w Niemczech na potrzeby podatku od wartości dodanej. Od dnia 23 października 2013 r. Spółka jest również zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce. Przy czym, w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R złożonym przez Spółkę wskazano kwiecień 2009 r. jako miesiąc, za który Spółka złoży pierwszą deklarację VAT- 7 w Polsce.

Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, ani nie dysponuje na terytorium Polski odpowiednią infrastrukturą, zapleczem technicznym, jak i ludzkim do dokonywania dostaw towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju. Dokonana rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług związana była wyłącznie z częścią prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, obejmującą sporadyczne przemieszczenia własnych towarów pomiędzy terytorium Polski, a terytoriami innych krajów Unii Europejskiej. Całokształt aktywności związanych z wewnątrzwspólnotowymi przemieszczeniami własnych towarów wynika natomiast ze specyfiki prowadzonej przez Spółkę na terytorium państwa siedziby działalności gospodarczej.

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki prowadzonej na terytorium państwa siedziby jest przede wszystkim produkcja i sprzedaż samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych. W procesie produkcji tych pojazdów wykorzystywane są liczne komponenty, które Spółka w części produkuje we własnym zakresie. Jednocześnie, znaczna część komponentów wykorzystywanych do produkcji samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych jest przez Spółkę nabywana od poddostawców z sektora motoryzacyjnego, prowadzących własną działalność gospodarczą m.in. na terytorium różnych państw członkowskich Unii Europejskiej (w tym na terytorium Polski).

W celu wytworzenia komponentów zamawianych i nabywanych przez Spółkę konieczne jest zastosowanie w procesie produkcyjnym określonych narzędzi. W związku z tym Spółka regularnie nabywa niezbędne narzędzia służące do produkcji przedmiotowych komponentów w celu uwolnienia poddostawców od wysokich kosztów ich nabycia. Z uwagi na pochodzenie poddostawców wytwarzających komponenty zdarzają się sytuacje, w których Spółka nabywa niezbędne narzędzia na terytoriach państw członkowskich UE innych niż Niemcy (w tym na terytorium Polski) w celu udostępnienia ich swoim poddostawcom.

Zdarzają się również przypadki, w których niezbędne w procesie produkcyjnym narzędzia nie są dostępne na terytorium państwa członkowskiego, w którym działają poddostawcy, bądź też Spółka posiada takie narzędzia, ale są one zlokalizowane w innym państwie, niż państwo prowadzenia działalności gospodarczej przez poddostawcę. W takich sytuacjach Spółka dokonuje ich przemieszczenia w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów na terytorium państwa członkowskiego siedziby poddostawcy (w tym na terytorium Polski). Narzędzia te (zarówno nabywane lokalnie, jak i przemieszczane z terytoriów innych państw członkowskich) są wykorzystywane na terenie hal produkcyjnych poddostawców (w tym znajdujących się na terytorium Polski) do produkcji komponentów zamawianych i nabywanych przez Spółkę.

Gotowe komponenty są następnie zazwyczaj dostarczane przez poddostawców do hal produkcyjnych Spółki (poza terytorium Polski). Tym samym zarówno nabycia lokalne, jak i nabycia w celu przemieszczenia na terytorium innego państwa członkowskiego narzędzi, udostępnianych następnie przez Spółkę poddostawcom w celach produkcyjnych, związane są bezpośrednio z opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej działalnością gospodarczą Spółki, prowadzoną w kraju siedziby, tj. na terytorium Niemiec.

Jak zostało wskazane powyżej, Spółka dokonuje nabyć komponentów wykorzystywanych do produkcji samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych (tj. do celów prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od wartości dodanej na terytorium Niemiec) od poddostawców z sektora motoryzacyjnego, prowadzących działalność również na terytorium Polski.

W celu umożliwienia poddostawcom z Polski realizacji zamówień na niezbędne komponenty, Spółka dokonywała dotychczas nabycia narzędzi, które następnie udostępniała poddostawcom z Polski.

Nabycia przedmiotowych narzędzi, udostępnianych następnie poddostawcom z Polski, dokonywane dotychczas były przez Spółkę, co do zasady na terytorium Polski (nabycia krajowe), jednak zdarzały się również nabycia na terytorium innych państw członkowskich, w następstwie których narzędzia te były przemieszczane na terytorium Polski.

W związku z przemieszczeniami wewnątrzwspólnotowymi nabytych narzędzi wykorzystywanych przez poddostawców z Polski, w deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących za lata 2009-2012 Spółka rozpoznała 83 przemieszczenia na terytorium Polski zrównane z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów (tj. tzw. przemieszczenia własnych towarów, wewnątrzmagazynowe) oraz 7 przemieszczeń z terytorium Polski zrównanych z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów (tj. tzw. przemieszczenia własnych towarów, wewnątrzmagazynowe).

W związku z dokonywanymi zakupami krajowymi narzędzi udostępnianych poddostawcom oraz innymi zakupami krajowymi związanymi z działalnością gospodarczą Spółki podlegającą opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium Niemiec, Spółka występowała w latach 2009 - 2012 oraz otrzymywała zwroty podatku naliczonego z tytułu dokonanych nabyć związanych z działalnością opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej na terytorium Niemiec, w oparciu o procedurę zwrotu podatku naliczonego, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm. dalej: „ustawa o VAT”).

Jak wskazano powyżej, Spółka nie prowadzi na terytorium Polski działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, w szczególności nie dokonuje na terytorium Polski sprzedaży towarów. Zrealizowany przez Spółkę obowiązek rejestracyjny wynikał wyłącznie z konieczności wykazania w odpowiedniej deklaracji VAT oraz informacji podsumowującej wewnątrzwspólnotowych przemieszczeń własnych towarów (do, jak i z terytorium Polski). Z tytułu przedmiotowych czynności Spółka nie wykazała jednak w żadnym okresie rozliczeniowym podatku należnego. W konsekwencji, aktywność Spółki na terytorium Polski ograniczyła się do dokonywania zakupów związanych z działalnością opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej w kraju siedziby Spółki, tj. w Niemczech.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy mając na uwadze okoliczności przedstawionego stanu faktycznego, Spółka postąpiła prawidłowo występując z wnioskami i uzyskując przysługujący jej zwrot podatku naliczonego, do którego była uprawniona z tytułu dokonywanych w latach 2009-2012 krajowych zakupów towarów i usług, w oparciu o procedurę zwrotu podatku naliczonego uregulowaną w treści art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz akcie wykonawczym wydanym na jego podstawie?

Zdaniem Wnioskodawcy;

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki, zwroty podatku naliczonego zostały przez Spółkę uzyskane w latach 2009-2012 w sposób prawidłowy w oparciu o procedurę uregulowaną w treści art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom, które stanowią implementację Dyrektywy Rady 2008/09/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz. U. UE L z dnia 20 lutego 2008 r.; dalej: „Dyrektywa 2008/09/WE”).

Spółka nie posiada bowiem ani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie dokonuje sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W konsekwencji, Spółka nie posiada materialnoprawnego statusu podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, będąc jednocześnie podatnikiem podatku od wartości dodanej zdefiniowanego w art. 2 pkt 11 ww. ustawy, prowadzącym działalność opodatkowaną wyłącznie poza terytorium Polski.

W celu uzyskania zwrotu podatku naliczonego z tytułu dokonanych zakupów krajowych związanych z działalnością opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej poza terytorium Polski, Spółka mogła skorzystać wyłącznie z procedury zwrotu podatku naliczonego uregulowanej w treści art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o VAT, reguluje ona opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Użyte w treści ustawy o VAT określenie „podatek” odnosi się natomiast, zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, wyłącznie do podatku od towarów i usług. Oznacza to, że przepisy w w. ustawy mają zastosowanie wyłącznie do opodatkowania tym podatkiem (tj. podatkiem od towarów i usług).

Podatnikami podatku od towarów i usług są natomiast w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pojęcie działalności gospodarczej w powyższym rozumieniu obejmuje zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług istotne jest zatem ustalenie, czy podmiot wykonujący czynność mieszczącą się w przedmiotowym zakresie występuje w obrocie gospodarczym, jako producent, usługodawca, handlowiec. Jednocześnie należy wskazać, że na gruncie ustawy o VAT pojęcie podatku od towarów i usług nie jest tożsame z pojęciem podatku od wartości dodanej. W art. 2 pkt 11 ustawy o VAT zdefiniowano bowiem podatek od wartości dodanej, jako podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego ustawą o VAT. Tak więc podatek od wartości dodanej to podatek, który jest nakładany w innymi niż Polska państwie członkowskim.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, zakres czynności wykonywanych przez Spółkę na terytorium Polski nie doprowadził do uzyskania przez nią materialnoprawnego statusu podatnika podatku od towarów i usług (pomimo uzyskania formalnoprawnego statusu uzasadniającego konieczność dokonania przez Spółkę formalnej rejestracji dla celów podatku od towarów i usług w Polsce z uwagi na dokonywane sporadycznie tzw. przesunięcia własnych towarów z i na terytorium Polski).

Spółka nie prowadzi bowiem na terytorium Polski działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Spełniony przez Spółkę obowiązek rejestracyjny związany był wyłącznie z dokonywanymi przemieszczeniami własnych towarów, z tytułu których Spółka nie wykazywała jednak należnego podatku od towarów i usług. Wartość podatku od towarów i usług związana z aktywnością Spółki na terytorium Polski ogranicza się natomiast wyłącznie do kwot podatku naliczonego z tytułu realizowanych zakupów krajowych, związanych bezpośrednio z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę w państwie siedziby (tj. w Niemczech).

Jednocześnie, z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej w państwie siedziby (tj. w Niemczech) Spółka jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, w ocenie Spółki, z uwagi na brak materialnoprawnego statusu podatnika w rozumieniu ustawy o VAT, w okresie obejmującym lata 2009-2012 Spółka nie była uprawniona do wystąpienia o zwrot nadwyżki podatku naliczonego wynikającego z dokonywanych zakupów krajowych w deklaracji VAT-7, w szczególności na podstawie art. 87 ust. 5a w w. ustawy. Zgodnie bowiem z art. 87 ust. 5a ustawy o VAT (w niezmienionym brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r.), w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia.

Z treści powołanych powyżej regulacji wynika zatem, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy spełnieniu określonych warunków.

Zdaniem Spółki przepisy te nie mogą być jednak interpretowane w ten sposób, iż upoważniają one do odliczenia (uzyskania zwrotu) podatku naliczonego także w sytuacji, gdy podmiot nie wykazuje w ogóle podatku należnego na terytorium Polski z uwagi na fakt, iż nie wykonuje na terytorium Polski w ogóle czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wręcz przeciwnie, istotą omawianych regulacji jest prawo do obniżenia podatku należnego z tytułu czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Polski o podatek naliczony przy nabyciu (imporcie) towarów i usług związanych z wykonywaniem czynności nieopodatkowanych polskim podatkiem od towarów i usług, bowiem wykonywanych poza terytorium kraju. Aby zatem odliczyć podatek naliczony zgodnie z art. 87 ust. 5a ustawy o VAT musi zaistnieć podatek należny z tytułu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (tj. realizowanych w ramach działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Polski). Podatek od towarów i usług jest więc podatkiem terytorialnym, wobec czego jest on naliczany od transakcji, które mają miejsce, bądź traktowane są jako mające miejsce na ściśle określonym terytorium.

Zdaniem Spółki, jeżeli na terytorium Polski podmiot dokonuje jedynie zakupów, a nie dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to traktowany jest jako konsument ponoszący ekonomiczny ciężar podatku, nawet jeżeli zakupy miały związek z działalnością gospodarczą, ale wykonywaną wyłącznie poza granicami kraju. Jeżeli więc Spółka chciałaby uzyskać zwrot podatku naliczonego powołując się na ten przepis w związku z dokonanymi zakupami krajowymi musiałaby wykazać na terytorium Polski również podatek należny.

W tym miejscu należy podkreślić, iż jak zostało już wskazane powyżej, Spółka nie występuje na terytorium Polski w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w znaczeniu materialnoprawnym. Spółka nie wykonuje bowiem na terytorium Polski czynności, z tytułu których byłaby zobowiązana do wykazania podatku należnego.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w latach 2009-2012 Spółka nie była uprawniona do wystąpienia o zwrot podatku naliczonego z tytułu dokonanych zakupów krajowych związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą opodatkowaną na terytorium Niemiec w trybie uregulowanym w treści art. 87 ust. 5a ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko potwierdził również m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., sygn, akt I FSK 1669/12, w którym wskazał, iż „(...) z zasady terytorialności podatku VA T wynika, że jeżeli podatnik chce skorzystać na danym terytorium z prawa do odliczenia podatku naliczonego, to na tymże terytorium musi też wykazać podatek należny. A zatem w okolicznościach tej sprawy prawidłowo uznano, że strona skarżąca nie była podatnikiem podatku od towarów i usług, mimo formalnego zarejestrowania w 2005 r. i dokonania jednorazowej sprzedaży na kwotę 400 zł w 2006 r. (...)”. W przedmiotowym orzeczeniu Sąd wskazał zatem, iż status podatnika podatku od towarów i usług nie zostanie nabyły nawet w sytuacji, gdy podmiot faktycznie wykaże jednorazowo kwotę podatku należnego, jednak w pozostałym zakresie działalność gospodarcza podmiotu prowadzona będzie poza terytorium Polski.

Naczelny Sąd Administracyjny również w wyroku z dnia 29 października 2007 r. podjętym w poszerzonym składzie siedmiu sędziów, sygn. akt I FPS 3/07, uznał, że „ (...) Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, należy więc uznać, iż nie prowadzi ona na terytorium Polski działalności gospodarczej, w związku z którą mogłaby zostać uznana za podatnika podatku od towarów i usług. O braku materialnoprawego statusu podatnika od towarów i usług w Polsce świadczy brak wykonywania sprzedaży opodatkowanej w Polsce. Spółka dokonała jedynie sporadycznych przemieszczeń towarów własnych z/na terytorium Polski i rozpoznała z tego tytułu wewnątrzwspólnotową dostawę/nabycie towarów. Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, przedmiotowe przemieszczenie nie wiązało się jednak z obowiązkiem wykazania podatku należnego. W konsekwencji, nie sposób uznać okoliczności związanych z funkcjonowaniem Spółki na terytorium Polski za okoliczności wskazujące na wykonywanie działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Spółka nie posiada bowiem w Polsce odpowiedniej infrastruktury, zaplecza technicznego, jak i ludzkiego do dokonywania dostaw towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju.

Równocześnie wszelka aktywność Spółki na terytorium Polski podporządkowana jest działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od wartości dodanej na terytorium Niemiec. Podatek naliczony wynikający z dokonanych zakupów krajowych związany jest bezpośrednio oraz wyłącznie z działalnością Spółki prowadzoną poza terytorium Polski. Z uwagi jednak na dokonanie przedmiotowych zakupów na terytorium Polski, Spółka nie była uprawniona do wykazania kwoty podatku naliczonego z tego tytułu w rozliczeniu składanym w Niemczech na potrzeby tamtejszego podatku od wartości dodanej.

W celu zapewnienia realizacji fundamentalnej zasady neutralności podatku od towarów i usług ustawodawstwo europejskie przewidziało jednak możliwość uzyskania zwrotu podatku naliczonego z tytułu zakupów dokonanych na terytorium innego kraju członkowskiego, niż kraj na terytorium, którego dany podmiot prowadzi opodatkowaną działalność gospodarczą, w odrębnym trybie. Procedura zwrotu podatku naliczonego we wskazanych przypadkach uregulowana została w treści art. 89 ust. 1 ustawy o VAT oraz w wydanym na jego podstawie rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom, które stanowi implementację Dyrektywy Rady 2008/09/WE. Mając na uwadze powyższe rozważania, Spółka skorzystała w latach 2009 - 2012 z przedmiotowej procedury oraz uzyskała przysługujący zwrot podatku naliczonego od dokonanych na terytorium Polski nabyć towarów.

Prawidłowość zastosowanego przez Spółkę sposobu postępowania potwierdził także m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 3 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 443/12 wskazując na tle analogicznego stanu faktycznego, iż: „(...) Ze stanu faktycznego badanej sprawy wynika, że Spółka (...) nie wykonuje czynności opodatkowanych na terytorium Polski, nie wykazując z tego tytułu podatku należnego. Spółka świadczy usługi poza terytorium kraju opodatkowane podatkiem od wartości dodanej, lecz jak wskazano wyżej podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, tj. podatkiem należnym z tytułu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, (...) Spółka zwrot podatku mogła uzyskać stosując się do trybu przewidzianego w art. 89 ust. 1 ustawy o VAT”.

Reasumując, w świetle powyższego, Spółka uzyskała zwrot podatku naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w Polsce w sposób prawidłowy i w prawidłowym trybie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15, nie jest w żaden sposób ograniczona ani co do miejsca jej prowadzenia (tylko terytorium kraju), ani co do podmiotu ją prowadzącego (podmiot o rezydencji krajowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako spółka niemiecka, posiadająca siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Niemiec i tam zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej, jednocześnie, od 23 października 2013 r. jest również zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce. Przy czym, w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R wskazano kwiecień 2009 r. jako miesiąc, za który Wnioskodawca złoży pierwszą deklarację VAT- 7 w Polsce.

Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, ani nie dysponuje na terytorium Polski odpowiednią infrastrukturą, zapleczem technicznym, jak i ludzkim do dokonywania dostaw towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju. Dokonana rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług związana była wyłącznie z częścią prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, obejmującą sporadyczne przemieszczenia własnych towarów pomiędzy terytorium Polski, a terytoriami innych krajów Unii Europejskiej.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej na terytorium państwa siedziby jest przede wszystkim produkcja i sprzedaż samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych. W procesie produkcji tych pojazdów wykorzystywane są liczne komponenty, które produkowane są we własnym zakresie lub nabywane od poddostawców, z terytorium UE, również z Polski. Podobnie dzieje się w przypadku narzędzi, niezbędnych w procesie produkcyjnym - Wnioskodawca bądź przemieszcza je w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów na terytorium państwa członkowskiego siedziby poddostawcy (w tym na terytorium Polski), bądź nabywa je na terytorium m.in. Polski.

W związku z przemieszczeniami wewnątrzwspólnotowymi nabytych narzędzi wykorzystywanych przez poddostawców z Polski, w deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących za lata 2009-2012 Wnioskodawca rozpoznał 83 przemieszczenia na terytorium Polski zrównane z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów tj. tzw. przemieszczenia własnych towarów, wewnątrzmagazynowe oraz 7 przemieszczeń z terytorium Polski zrównanych z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów tj. tzw. przemieszczenia własnych towarów, wewnątrzmagazynowe.

W związku z tym, Wnioskodawca wskazał, że w latach 2009 - 2012 otrzymywała zwroty podatku naliczonego z tytułu dokonanych nabyć związanych z działalnością opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej na terytorium Niemiec, w oparciu o procedurę zwrotu podatku naliczonego, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. dalej: „ustawa o VAT”).

Wątpliwość Wnioskodawcy, powstałe na tle zaistniałego stanu faktycznego, dotyczą ustalenia, czy we wskazanym czasie, tj. lata 2009-2012, postąpił prawidłowo występując z wnioskami i uzyskując przysługujący zwrot podatku naliczonego z tytułu krajowych zakupów, w oparciu o procedurę zwrotu podatku naliczonego uregulowaną w treści art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz akcie wykonawczym wydanym na jego podstawie.

Podstawowym prawem podatnika podatku od towarów i usług jest prawo do odliczenia podatku naliczonego. Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120, art. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo to zapewnia neutralność tego podatku dla podatników VAT, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że czynności wykonywane przez niego na terenie Polski nie doprowadziły do uzyskania statusu podatnika podatku od towarów i usług, w znaczeniu materialnoprawnym. Wprowadzenie do Dyrektywy 2006/112 szerokiej definicji podatnika, na podstawie art. 9, obejmującej każdą osobę, która prowadzi działalność gospodarczą w jakimkolwiek miejscu, pozwala na zachowanie zasady neutralności podatku VAT, również w odniesieniu do podmiotów, które dokonują zakupów w innym państwie członkowskim, niż kraj prowadzania działalności. Z kolei definicja podatnika zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy, będąca równocześnie odpowiednikiem tej z art. 9 Dyrektywy, znajduje zastosowanie także w odniesieniu do podmiotu nieposiadającego siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o ile wykonuje on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Powyższa definicja, sformułowana zarówno w art. 9 Dyrektywy jak i art. 15 ustawy, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Co istotne, uniwersalność tej definicji powoduje, że prowadzenie działalności gospodarczej nie musi mieć miejsca na terytorium kraju. Działalność może być prowadzona gdziekolwiek. Natomiast opodatkowaniu w Polsce podlegać będą tylko te czynności, które ustawa uznaje za wykonane w kraju.

Określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza zakres przedmiotowy opodatkowania, natomiast pojęcia podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Istotne jest, aby obie te cechy zostały spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika.

W konsekwencji, uznać należy, że Wnioskodawca posiada status podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Przywołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. I FPS 3/07 dotyczy kwestii uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, okazjonalnej sprzedaży przez osobę fizyczną określonej ilości działek budowlanych, czego nie można odnosić do sytuacji Wnioskodawcy, działającego w obrocie gospodarczym jako profesjonalnego przedsiębiorcy.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane w tym państwie. Art. 5 ustawy zawiera przedmiotowy zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług, co oznacza, że przepisy ustawy znajdują zastosowanie w zasadzie jedynie do określonych tam wyczerpująco czynności i zdarzeń.

Wnioskodawca na terenie Polski, w ramach swojej aktywności jako podatnik podatku od towarów i usług, dokonywał wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz dostawy towarów a także krajowych zakupów towarów.

W art. 11 ust. 1 ustawy, stwierdza się, że przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast w art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest wymieniona w katalogu czynności w art. 5 ustawy i podobnie jak w przypadku eksportu obowiązuje tutaj, przy zachowaniu określonych warunków, stawka 0%, co oznacza faktyczny brak opodatkowania przy prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów, które są przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Również wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów znajduje się w art. 5 ustawy i stanowi przesunięcie miejsca opodatkowania dostawy towarów - z miejsca rozpoczęcia dostawy do państwa przeznaczenia towarów, co uzasadnione jest opodatkowaniem dostawy w miejscu faktycznej konsumpcji.

Wnioskodawca wskazuje w stanie faktycznym, że zarejestrował się jako polski podatnik VAT wyłącznie z konieczności wykazania w odpowiednich deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących wewnątrzwspólnotowych przemieszczeń własnych towarów, tj. narzędzi wykorzystywanych przez poddostawców z Polski.

Z uwagi na powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że na terenie Polski dokonywał w latach 2009-2013 jedynie zakupów, a nie wykonywał czynności opodatkowanych i w związku z tym należy traktować go jako konsumenta. Ponieważ katalog czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawiera wewnątrzwspólnotowe nabycie oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i podmiot, który je wykonuje występuje jako podatnik, dlatego czynności te implikują dodatkową czynność natury formalnej, jaką jest złożenia zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem dokonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne. Zatem o obowiązku rejestracji jako podatnik VAT czynny, przesądza okoliczność dokonywania przez podatnika czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ustawy.

Zarejestrowanie się w charakterze podatnika VAT łączy się z uzyskaniem formalnych znamion statusu podatnika: uzyskaniem NIP, prawem do wystawiania faktur itp. W związku z tym niezarejestrowany podatnik VAT nie może realizować prawa do odliczania podatku naliczonego.

Z ustawy wynika zatem, że również podmioty nieposiadające siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności ani stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju mają obowiązek złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, jeśli wykonują dostawy lub świadczą usługi w Polsce.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Konsekwentnie,Wnioskodawca jako podatnik, był zobowiązany do składania deklaracji podatkowych na zasadach i w terminach przewidzianych w powołanym przepisie.

W nawiązaniu do powyższych ustaleń, jeżeli Wnioskodawca dokonywał na terytorium Polski czynności podlegających opodatkowaniu, to pomimo braku siedziby czy stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, podlegał rejestracji jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, a co za tym idzie swoje prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikające z krajowych zakupów, powinien realizować poprzez składnie deklaracji podatkowych za ustalone okresy rozliczeniowe.

Zatem w przedmiotowej sprawie, nie znajdą zastosowania zapisy z art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, które dotyczą takich podmiotów zagranicznych, które, realizując zasadę neutralności VAT, otrzymują zwrotu podatku naliczonego poniesionego w jednym państwie przy nabyciu towarów lub usług wykorzystywanych do działalności gospodarczej prowadzonej w innym państwie, niż państwo, gdzie poniesiony został wydatek.

W tym miejscu należy wskazać, że art. 89 ust. 1 został zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. a) ustawy z dnia 23 października 2009 r. (Dz.U. z 2009 r., Nr 195, poz.1504) zmieniającej ustawę z dniem 1 stycznia 2010 r., w którym ustawodawca uwzględnił zapisy Dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r.

Do dnia 31 marca 2011 r. za „podatnika zagranicznego” uznawany był podatnik, który nie miał siedziby, stałego miejsca zamieszkania, stałego miejsca prowadzenia działalności, zwykłego miejsca prowadzenia działalności ani miejsca zwykłego pobytu na terytorium kraju, nie dokonywał sprzedaży na terytorium kraju ani nie był w Polsce zarejestrowany na potrzeby podatku. Od dnia 1 kwietnia 2011 r. nie ma już znaczenia to, czy podmiot jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku, czy też nie. Istotne jest tylko to, że nie ma w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz nie dokonuje w Polsce sprzedaży. Z kolei od dnia 1 lipca 2011 r. podatnikiem „zagranicznym” jest podatnik, który nie ma w Polsce siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywał transakcji gospodarczych, ani stałego miejsca zamieszkania bądź zwykłego miejsca pobytu oraz nie dokonuje sprzedaży. Także tu nie ma znaczenia rejestracja w Polsce dla celów VAT bądź jej brak.

W art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy ( w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r.), w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania, stałego miejsca prowadzenia działalności, zwykłego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zwykłego pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży oraz niezarejestrowanych na potrzeby podatku na terytorium kraju - mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Z kolei w art. 89 ust. 1a ustawy stwierdza się, że podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą ubiegać się o zwrot podatku w odniesieniu do nabytych przez nie na terytorium kraju towarów i usług lub w odniesieniu do towarów, które były przedmiotem importu na terytorium kraju, jeżeli te towary i usługi były przez te podmioty wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze, innym niż terytorium kraju.

Z kolei od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r. art. 89 ust. 1 pkt 3 stwierdzał, że w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania, stałego miejsca prowadzenia działalności, zwykłego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zwykłego pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju - mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Natomiast ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 134, poz. 780) art. 89 ust. 1 pkt 3 otrzymał brzmienie: „W odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju - mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.”

Definicja sprzedaży sformułowana w art. 2 pkt 22 ustawy, wskazuje, że jest to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W odniesieniu do powyższych ustaleń, skoro Wnioskodawca działał na terenie Polski jako podatnik VAT oraz dokonywał sprzedaży na terytorium kraju, to pomimo nieposiadania siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i zmian wprowadzonych do ustawy od 2011 r. na skutek implementacji Dyrektywy 2008/09/WE, to w celu odzyskania podatku naliczonego z tytułu krajowych zakupów, nie mógł zastosować zasad wynikających z przepisów art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z kolei w myśl art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust.2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Aby w ogóle można było mówić o prawie do odliczenia, dane towary lub usługi powinny być nabyte przez podatnika z zamiarem wykorzystania ich w swojej działalności gospodarczej. Wynika to z art. 168 Dyrektywy, gdzie stwierdza się wprost, że jeśli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić z tytułu towarów i usług dostarczonych podatnikowi, nabyć wewnątrzwspólnotowych, importu towarów.

Z kolei w art. 87 ust. 1, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach (...).

Natomiast w myśl art. 87 ust. 5a ustawy, w przypadku, gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a–4f stosuje się odpowiednio.

Analizując powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca w latach 2009-20012, miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu krajowych zakupów w deklaracji podatkowej, składanej za ustalony okres rozliczeniowy, w sytuacji, gdy dokonywał sprzedaży, tj. w przedmiotowej sytuacji wewnątrzwspólnotowa dostawy towarów. Tym samym spełniona została podstawowa przesłanka z art. 86 ust. 1 ustawy, gdyż Wnioskodawca jako zarejestrowany czynnym podatnik podatku VAT na terytorium kraju wykorzystywał poczynione zakupy krajowe do czynności opodatkowanych na terytorium kraju. Wnioskodawca miał prawo do zwrotu podatku na podstawie art. 87 ustawy. Jeżeli Wnioskodawca nie dokonywał stosownych rozliczeń VAT, należy stwierdzić, że na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy, ma prawo do złożenia korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W wyroku NSA z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. I FSK 1669/12 sąd, na podstawie ustaleń poczynionych przez organy skarbowe zakończone decyzją naczelnika urzędu skarbowego, uznał, że zagraniczny podatnik, zarejestrowany dla potrzeb VAT również w Polsce, nieposiadający siedziby czy stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie kraju, nie dokonujący też sprzedaży ani żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, nie mógł ubiegać się o zwrot podatku na podstawie art. 87 ust. 5a ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, mamy do czynienia z podatnikiem, który dokonuje sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy na terytorium Polski.

W odniesieniu do ustaleń i okoliczności stanu faktycznego, Wnioskodawca nie postąpił prawidłowo występując z wnioskami i uzyskując zwrot podatku naliczonego z tytułu dokonywanych w latach 2009-2012 krajowych zakupów towarów i usług, w oparciu o procedurę zwrotu podatku naliczonego uregulowaną w treści art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz akcie wykonawczym wydanym na jego podstawie, ponieważ działając jako podatnik VAT, dokonujący czynności opodatkowanych na terytorium Polski, miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w deklaracji podatkowej, składanej za ustalone okresy rozliczeniowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.