2014.07.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-989/11/14-5/S/JW/DG
z 23 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2011 r. (data wpływu 18 sierpnia 2011r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dla świadczonych usług kulturalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dla świadczonych usług kulturalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W myśl postanowień art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwalnia się z podatku usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

W myśl postanowień art. 43 ust. 18 ustawy o podatku VAT zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Z kolei art. 43 ust. 19 stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
działalności agencji informacyjnych;
usług wydawniczych;
usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
usług ochrony praw.

Jednym z głównych celów działania Z. (par. 3 ust. 4 pkt 1 statutu) jest: stwarzanie warunków wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka. Cel ten jest realizowany zgodnie ze statutem (par. 4 ust. 1 pkt 10) między innymi poprzez prowadzenie działalności w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego. Działalność w obszarze kultury Wnioskodawca prowadzi m.in. w formie organizowania warsztatów plastycznych, koncertów orkiestr, zespołów wokalnych, muzycznych, festiwali piosenki, przeglądów teatralnych i innych przedsięwzięć. Z. prowadzi działalność na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jednolity: Dz.U. 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.).

W myśl postanowień tej ustawy (art. 1 ust. 1) działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Działalność tą (art. 3 ust. 1 i ust. 2) mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Działalność kulturalna określona w art. 1 ust. 1 nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Z. (jednostki organizacyjne Z.) wykonując usługi kulturalne może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Dla usług kulturalnych świadczonych przez Z., z wyłączeniem:

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
działalności agencji informacyjnych;
usług wydawniczych;
usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
usług ochrony praw;

przysługuje zwolnienie z podatku VAT ponieważ:

jednym z głównych celów Z. jest stwarzanie warunków wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka, i cel ten jest realizowany zgodnie ze statutem (par. 4 ust. 1 pkt 10) między innymi poprzez prowadzenie działalności w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego,
Z. prowadzi działalność w obszarze kultury na podstawie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, przez co Z. uznany jest za „inny podmiot uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym”,
Z. nie osiąga w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Dla poparcia powyższych stwierdzeń Wnioskodawca może przytoczyć interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygn. ILPP4/443-189/11-4/JKa z dnia 8 czerwca 2011r., w którym status Z. jako instytucji kultury nie jest kwestionowany.

W dniu 18 listopada 2011 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-989/11-2/JW, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe w odniesieniu zastosowania zwolnienia od podatku VAT do świadczonych przez Wnioskodawcę usług kulturalnych.

Wyżej przedstawiona interpretacja była przedmiotem skargi złożonej przez Wnioskodawcę.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1057/12 podzielił stanowisko zajęte przez tut. Organ w wydanej interpretacji i oddalił skargę Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na ww. wyrok WSA złożył skargę kasacyjną, która była przedmiotem rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny.

NSA w wyroku z dnia 13 marca 2014r. sygn. akt I FSK 584/13 uchylił zaskarżony wyrok WSA w całości oraz uchylił interpretację nr IPPP2/443-989/11-2/JW z dnia 18 listopada 2011 r.

NSA w wyroku stwierdził, że sąd I instancji błędnie w uzasadnieniu wyroku wskazał, że Z. nie jest instytucją pożytku publicznego. Wynika to z akt postępowania interpretacyjnego, jak też z dołączonego do skargi aktualnego odpisu z KRS. Wynika z nich bezsprzecznie, że Z. jest stowarzyszeniem i organizacją pożytku publicznego.

Sąd stwierdził także, że polski prawodawca wyodrębnił w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT trzy grupy podmiotów, które mogą korzystać ze zwolnienia w podatku VAT przy świadczeniu usług kulturalnych. A mianowicie:

podmioty prawa publicznego (głównie Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego);
inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym;
podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Odesłanie do przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej ustawodawca uczynił tylko w odniesieniu do trzeciej grupy podmiotów, tj. instytucji kultury, czyli podmiotów wpisanych do odpowiedniego rejestru instytucji kultury.

Tym samym odrębne przepisy, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a u.p.t.u., na podstawie których dany podmiot może być uznany za instytucję o charakterze kulturalnym, nie muszą być tożsame z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Do wniosku, że „odrębne przepisy”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a u.p.t.u., nie oznaczają tylko ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, prowadzi też wykładnia celowościowa tej regulacji prawnej. Celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a), jest upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług. Osiągnięcie tego celu byłoby znacznie utrudnione, gdyby z określonego w tym przepisie zwolnienia mogły korzystać tylko podmioty wymienione w ustawie o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej.

W wydanym orzeczeniu Sąd zauważył, że formą organizacyjno-prawną, w której może być prowadzona działalność kulturalna jest również stowarzyszenie. W rozpatrywanej sprawie Z. wykazał, że zgodnie ze swoim statutem, jednym z głównych celów jego działania jest stwarzanie warunków wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka. Cel ten jest realizowany między innymi poprzez prowadzenie działalności w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego.

W wyroku Sąd stwierdził, że Z., jako stowarzyszenie i organizacja pożytku publicznego o określonych celach statutowych, jest instytucją o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu I instancji oraz zaskarżoną interpretację i wskazał, że rozpoznając ponownie sprawę organ uwzględni wyrażoną w wyroku ocenę prawną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2014 roku, sygn. akt I FSK 584/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013r.,z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Warunkiem zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), jak i przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Ustawodawca zwalnia od podatku usługi kulturalne świadczone przez ściśle określone grupy podmiotów. W przedmiotowej sprawie istotne są grupy określone w lit. a cyt. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Do grup tych należy zaliczyć:

podmioty prawa publicznego,
inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym, lub
podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Na podstawie art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 18 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
działalności agencji informacyjnych;
usług wydawniczych;
usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
usług ochrony praw.

Jak zauważono wcześniej zwolnieniem w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT objęto usługi kulturalne świadczone przez:

podmioty prawa publicznego,
inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym,
podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT zawiera prawidłową implementacje zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006, nr 347, poz. 1), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają od podatku od towarów i usług świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Analiza przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że regulacja ta zgodna jest z art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż podobnie jak w przepisie Dyrektywy, skorzystanie ze zwolnienia na podstawie polskiej ustawy wymaga spełnienia warunku o charakterze przedmiotowym i podmiotowym. Zwalnia się bowiem od podatku usługi kulturalne oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną (przesłanka przedmiotowa) świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (przesłanka podmiotowa).

Przepisy Dyrektywy zobowiązują zatem państwa członkowskie do ustanowienia zwolnienia podatkowego, lecz – podobnie jak przepisy o podatku od towarów i usług – skorzystanie z tego zwolnienia uzależniają od uznania danej instytucji kulturalnej przez państwo członkowskie.

Prawodawca unijny określając analizowane zwolnienie w zakresie świadczenia usług kulturalnych na równi traktuje podmioty prawa publicznego oraz pozostałe instytucje kultury. Celem wprowadzenia zwolnienia było wykonywanie czynności w interesie publicznym, a w konsekwencji obniżenie kosztów dostępu do dóbr kultury.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest stowarzyszeniem mającym status organizacji pożytku publicznego. Jednym z głównych celów działalności Wnioskodawcy, zgodnie z § 3 ust. 4 pkt 1 statutu jest stwarzanie warunków wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka. Cel ten jest realizowany, między innymi poprzez prowadzenie działalności w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego (§ 4 ust. 1 pkt 10 statutu). Działalność w obszarze kultury Wnioskodawca prowadzi m.in. w formie organizowania warsztatów plastycznych, koncertów orkiestr, zespołów wokalnych, muzycznych, festiwali piosenki, przeglądów teatralnych i innych przedsięwzięć. Wnioskodawca prowadzi działalność na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jednolity: Dz.U. 2001 r. Nr 13 poz. 123 z późn. zm.).

W rozpatrywanej sprawie spełniony jest warunek przedmiotowy dotyczący Wnioskodawcy umożliwiający skorzystanie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT, gdyż jak wynika z wniosku Strona prowadzi działalność kulturalną poprzez organizowanie warsztatów plastycznych, koncertów orkiestr, zespołów wokalnych, muzycznych, festiwali piosenki, przeglądów teatralnych i innych przedsięwzięć.

Kwestią wymagająca analizy jest również to, czy Wnioskodawca jest podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT, a mianowicie podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności.

Formą organizacyjno-prawną, w której może być prowadzona działalność kulturalna jest również stowarzyszenie. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wykazał, że zgodnie ze swoim statutem, jednym z głównych celów jego działania jest stwarzanie warunków wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka. Cel ten jest realizowany między innymi poprzez prowadzenie działalności w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego. Działalność w obszarze kultury Związek prowadzi m.in. w formie organizowania warsztatów plastycznych, koncertów orkiestr, zespołów wokalnych, muzycznych, festiwali piosenki, przeglądów teatralnych i innych przedsięwzięć. Ponadto Wnioskodawca jest także organizacją pożytku publicznego.

Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536 z późn. zm.) reguluje zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe m.in. w zakresie:

podtrzymywania i upowszechniania tradycji narodowej, pielęgnowania polskości oraz rozwoju świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej (art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy),
kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego (art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy).

Działalność pożytku publicznego zdefiniowana została w art. 3 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie jako działalność społecznie użyteczna prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie.

Z kolei według art. 3 ust. 2 ustawy organizacjami pozarządowymi są:

niebędące jednostkami sektora finansów publicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych,
niedziałające w celu osiągnięcia zysku

– osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4.

Działalność pożytku publicznego może być prowadzona także przez inne podmioty wymienione w ust. 3 tego przepisu, takie jak:

osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego;
stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego;
spółdzielnie socjalne;
spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz kluby sportowe będące spółkami działającymi na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.2)), które nie działają w celu osiągnięcia zysku oraz przeznaczają całość dochodu na realizację celów statutowych oraz nie przeznaczają zysku do podziału między swoich udziałowców, akcjonariuszy i pracowników.

Zadania objęte sferą działań publicznych wymienia przepis art. 4 ustawy.

Z treści art. 4 ust. 1 pkt 16 tej ustawy wynika, że sfera zadań publicznych, o której mowa w art. 3 ust. 1, obejmuje zadania w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego.

W kontekście wyżej powołanych regulacji należy stwierdzić, że Wnioskodawca, jako stowarzyszenie i organizacja pożytku publicznego o tak określonych celach statutowych, jest instytucją o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Zatem w odniesieniu do Wnioskodawcy spełnione są obie przesłanki wymienione w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT – tj. przesłanka podmiotowa i przedmiotowa, a tym samym Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności kulturalnej może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z powołanym wyżej przepisem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin