Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-358/14/ZK
z 17 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 19 marca 2014 r.), uzupełnionym 4 czerwca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu odsetek od kredytu, o którym mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu odsetek od kredytu, o którym mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 maja 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-357/14/ZK i IBPBI/1/415-358/14/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 czerwca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2006 r. (na podstawie aktu notarialnego) Gmina zbyła lokale wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku oraz oddała grunt w użytkowanie wieczyste. Obszar działki obejmuje 671 m². Częścią składową nieruchomości jest wybudowany w 1874 r. budynek mieszkalny wielorodzinny, piętrowy, w którym znajduje się lokal użytkowy. W dniu 9 lipca 2008 r. (na podstawie aktu notarialnego) dokonano podziału lokalu, a także ustanowiono odrębną własność lokalu.

Zgodnie z operatem wyodrębnienia samodzielności lokali usługowych sporządzonym w lutym 2008 r., lokal niemieszkalny o powierzchni 253,77 m² został podzielony na:

• lokal użytkowy o powierzchni użytkowej 139,46 m²,
• lokal użytkowy o powierzchni użytkowej 114,31 m².
  
  

W dniu 18 marca 2009 r. (na podstawie aktu notarialnego) sprzedano lokal użytkowy o powierzchni 139,46 m². Sprzedaż nastąpiła wraz z udziałem wynoszącym 122/1000 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu.

W marcu 2009 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i jest amortyzowany. Zakup, podział i sprzedaż związane były z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Małżeństwo, które 18 marca 2009 r. zakupiło lokal użytkowy (139,46 m²), w 2013 r. upomniało się o 60 m² antresoli stanowiącej przynależność do tego lokalu. Cena sprzedaży lokalu użytkowego zawierała tylko 139,46 m². W grudniu 2013 r. zapadł wyrok sądowy, w którym Sąd uznał, że 60 m² stanowi nierozłączną część lokalu użytkowego o powierzchni 139,46 m². Od marca 2009 r., aż do wydania wyroku Sądu antresola o powierzchni 60 m² była użytkowana przez Wnioskodawcę jako magazyn i było to związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sąd orzekł, ze antresola o powierzchni 60 m² należy do małżeństwa, które zakupiło lokal użytkowy 18 marca 2009 r. i dodatkowo zasądził odszkodowanie w wysokości 15.000 zł. W związku z tym, że Wnioskodawca nie posiadał odpowiedniej gotówki, aby zapłacić odszkodowanie, zaciągnął kredyt w rachunku bieżącym na działalność gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 2 czerwca 2014 r., wskazano, że:

• przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest głównie wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi PKD 68.20.Z,
• Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej 2 maja 1990 r.,
• w dniu 22 czerwca 2006 r. (na podstawie aktu notarialnego) Gmina zbyła lokale wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku oraz oddała grunt w użytkowanie wieczyste. Właścicielem nieruchomości został Wnioskodawca wraz z żoną. W 2006 r. Wnioskodawca wprowadził lokal do ewidencji środków trwałych (we wcześniejszym wniosku omyłkowo podano błędną datę wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych), budynek amortyzowany był od stycznia 2007 r. W dniu 9 lipca 2008 r. nastąpił podział lokalu, który znajdował się w ewidencji środków trwałych. W wyniku podziału w marcu 2009 r. część lokalu została „wyniesiona” z działalności gospodarczej. Następnie 18 marca 2009 r. nastąpiła sprzedaż lokalu (sprzedany lokal nie widniał w ewidencji środków trwałych). Od marca 2009 r. poprzez „wyniesienie” części lokalu, zmniejszono wartość środka trwałego w ewidencji.
• od podziału do momentu „wyniesienia” z działalności gospodarczej lokal oraz lokale użytkowe były wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. „Wyniesiono” z działalności tylko część lokalu, która następnie została sprzedana.
• w dniu 18 marca 2009 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży lokalu użytkowego,
• dochód z tej sprzedaży był opodatkowany stawką 19%,
• we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, omyłkowo błędnie podano datę wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych. Lokal wprowadzono do ewidencji środków trwałych w 2006 r. i od stycznia 2007 r. naliczano amortyzację. W marcu 2009 r. zmniejszono wartość w ewidencji środków trwałych o wartość lokalu, który został „wyniesiony” z działalności gospodarczej,
• zakup lokalu odzwierciedla wprowadzenie do ewidencji środków trwałych. Podział lokalu nie wpłynął na wartość środka trwałego. „Wyniesienie” z działalności części podzielonego lokalu spowodowało zmniejszenie wartości lokalu w ewidencji środków trwałych. Sprzedaż nic wpłynęła na wartość środka trwałego w ewidencji.
• antresola nie stanowiła odrębnego od lokalu użytkowego składnika majątku. Wartość antresoli była ujęta w wartości całego lokalu. Antresola była przynależną do lokalu powierzchnią. W aktach notarialnych antresola nie ma wpisanej powierzchni użytkowej. W wyniku „wyniesienia” części lokalu z działalności gospodarczej dokonano zmniejszenia wartości środka trwałego. Zmniejszenia dokonano na podstawie proporcjonalnej powierzchni lokalu, przy czym antresola nie posiadała swojego metrażu.
• antresola była amortyzowana jako wartość całego lokalu,
• odszkodowanie zasądzono, ponieważ w okresie od sprzedaży lokalu, tj. 18 marca 2009 r. do wydania wyroku 25 września 2013 r. antresola użytkowana była przez Wnioskodawcę W ww. okresie osoby, które nabyły lokal nie mogły użytkować antresoli. W wyniku tego zasądzono odszkodowanie. Wyrok jest prawomocny.
• odszkodowanie zapłacono 19 grudnia 2013 r.,
• w dniu 17 grudnia 2013 r. otrzymano kredyt bankowy,
• kredyt zaciągnięty w rachunku bieżącym wydatkowano na odszkodowanie w dniu 19 grudnia 2013 r., a pozostałą przyznaną część wydatkowano na cele bieżące.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetki od zaciągniętego kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w momencie ich zapłacenia?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, kredyt został zaciągnięty na działalność gospodarczą i jest związany z działalnością gospodarczą. Kredyt umożliwił płynność finansową oraz dalsze prowadzenie działalności gospodarczej bez problemów finansowych. Spłacone odsetki od kredytu zabezpieczają źródło przychodów, co umożliwia zakwalifikowanie ich do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów z tej działalności oraz zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód ten nie został osiągnięty. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesienia kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem tego źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…). W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Artykuł 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy stanowi z kolei, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem bezpośredniego uznania za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odsetek od kredytu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między zaciągniętym kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy oraz fakt ich zapłacenia. Ponadto odsetki te nie mogą zwiększać kosztów inwestycji. Zauważyć przy tym należy, że przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów (pożyczek) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy zawartej z bankiem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą 17 grudnia 2013 r. otrzymał kredyt bankowy, który wydatkował na zapłatę odszkodowania oraz na bieżące cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Na gruncie przedmiotowej sprawy możliwość zaliczenia wydatków z tytułu odsetek od kredytu, o którym mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej uzależniona jest od spełnienia przesłanek ogólnych zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikających z art. 22 ust. 1 tej ustawy.

W wydanej na skutek rozpatrzenia wniosku Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej z dnia 17 czerwca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-357/14/ZK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził, że wydatki z tytułu zapłaty odszkodowania, o którym mowa we wniosku mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że odsetki od kredytu w części przeznaczonej na zapłatę tego odszkodowania również mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności gospodarczej, w momencie ich zapłaty.

Natomiast jeżeli w istocie, jak wskazano we wniosku, pozostała część kredytu została przeznaczona na cele bieżące prowadzonej działalności gospodarczej, to odsetki od tej części kredytu także mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, w momencie ich zapłaty, o ile nie są one związane ze środkami przeznaczonymi na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W takim bowiem przypadku, odsetki zapłacone do dnia ujęcia ww. składników majątkowych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będą zwiększać wartość początkową tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a tym samym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów (co do zasady) poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej wartości początkowej.

Zaznaczyć przy tym należy, że to na Wnioskodawcy, jako odnoszącemu korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ciąży obowiązek wykazania związku, jaki wydatki te mają z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.