Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-208/14-2/MC
z 14 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2014 r. r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka planuje dokonanie od innego podmiotu zakupu środka trwałego wykorzystanego do produkcji określonych wyrobów. Środek trwały przez cały okres ekonomicznej użyteczności będzie znajdował się w zakładzie produkcyjnym w dyspozycji podmiotu, od którego został zakupiony. Kontrahent będzie wykorzystywał zakupiony środek tylko i wyłącznie na potrzeby spółki. Towary te będą produkowane według ściśle określonego wzoru, a zakupiony środek trwały będzie wykorzystany wyłącznie do produkcji specyficznych odlewów i formatek. Wykonanie świadczenia bez przekazania środka trwałego zleceniobiorcy stałoby się niemożliwe. Podstawą wykorzystania przez kontrahenta środka trwałego, stanowiącego własność spółki, będzie umowa o współpracy przewidująca, że zleceniobiorca ma produkować określone towary na zamówienie spółki z wykorzystaniem formy stanowiącej omawiany środek trwały. Forma ta będzie wytwarzała towary ściśle odpowiadające wymogom spółki i według określonego przez nią wzoru. Zakupiony towar będzie następnie brał udział w dalszym procesie produkcyjnym w zakładzie produkcyjnym spółki i odsprzedawany innym podmiotom jako wyrób gotowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spółka będzie mogła zaliczać odpisy amortyzacyjne od środka trwałego opisanego w stanie faktycznym do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy środek trwały będzie wykorzystany na potrzeby jego działalności. Sposób wykorzystania na potrzeby działalności gospodarczej polegać będzie na tym, że po zakupie środka trwałego środek ten zostanie w ramach umowy o współpracę udostępniony kontrahentowi, aby z wykorzystaniem tego środka trwałego wytworzyć towary wyłącznie dla spółki, które to towary będą następnie wykorzystane w procesie produkcji i sprzedawane jako wyrób gotowy w postaci podłokietników, siedzisk, oparć i innych wyrobów będących przedmiotem działalności spółki.

Skoro amortyzacji podlegają środki trwałe wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, to wystarczy zidentyfikować taki związek z prowadzoną działalnością, aby możliwe było zaliczanie odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem spółki nie ulega wątpliwości, iż istnieje związek przyczynowo-skutkowy określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, występujący między kosztami związanymi z amortyzacją przedmiotowych środków trwałych a osiąganym przychodem lub też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Wobec powyższego uznać należy, że odpisy amortyzacyjne od opisanego w zdarzeniu przyszłym środka trwałego będą mogły zostać zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o rachunkowości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Nadto – zgodnie z ukształtowanym stanowiskiem doktryny (w tym sądowej) – obowiązkiem każdego podatnika jest odpowiednie udokumentowanie poniesionego wydatku.

Co do zasady wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych środków i wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi.

Stanowi o tym art. 15 ust. 6 ww. ustawy, zgodnie z którym: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podkreślić przy tym należy, że w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej również: Spółka) planuje dokonanie zakupu środka trwałego (formy) wykorzystywanego do produkcji określonych wyrobów (odlewy i formatki). Środek ten przez cały okres ekonomicznej jego użyteczności będzie znajdował się w zakładzie produkcyjnym w dyspozycji podmiotu, od którego zostanie zakupiony (dalej jako: Kontrahent). Kontrahent będzie wykorzystywał niniejszy środek trwały wyłącznie na potrzeby Spółki, tj. do produkcji – według ściśle określonego wzoru – ww. wyrobów. Podstawą wykorzystywania przez Kontrahenta tego środka trwałego będzie umowa o współpracy. Zakupiony wyrób będzie następnie brał udział w dalszym procesie produkcyjnym w zakładzie produkcyjnym Spółki i odsprzedawany innym podmiotom jako wyrób gotowy.

Zatem przedmiotem zakupu Spółki będzie środek trwały, który będzie jej własnością. Fakt, że będzie on znajdował się w zakładzie produkcyjnym Kontrahenta nie powoduje, że nie będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej Spółki. Przy pomocy tegoż środka trwałego Kontrahent – na podstawie umowy o współpracy – będzie produkował określone wyroby (odlewy i formatki) na zamówienie Wnioskodawcy, które następnie będą podlegały dalszemu procesowi produkcyjnemu i sprzedawane.

Wobec powyższego opisu należy stwierdzić, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy – określony w art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – występujący między kosztami związanymi z amortyzacją środka trwałego a osiąganiem przez Spółkę przychodów.

Reasumując Spółka będzie mogła zaliczać odpisy amortyzacyjne od środka trwałego (o którym mowa w zdarzeniu przyszłym) do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy zaznaczyć, że we własnym stanowisku Spółka błędnie powołała „ art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o rachunkowości” zamiast „ art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.