Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4441-23/14-3/HMW
z 9 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą z dnia 6 marca 2014 r. (data wpływu 11 marca 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2013 r. nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług szkoleniowych, doręczoną w dniu 20 grudnia 2013 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 770 ze zm.) w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości,, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2013 r. nr ILPP1/443 913/11/13 S/KG, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 27 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 50/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1014/12 wydał na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług Izby Urbanistów z 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 27 czerwca 2011r.), uzupełniony pismem z 7 września 2011 r. (data wpływu 15 września 2011 r.) - zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z 17 grudnia 2013 r., nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG. W interpretacji tej stwierdzono, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku usług szkoleniowych - jest nieprawidłowe.

We wniosku z 20 czerwca 2011 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Izba Urbanistów jest jednostką samorządu zawodowego urbanistów, utworzoną i działającą na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.). Organizację i zadania Izby Urbanistów, a także prawa i obowiązki jej członków, reguluje powołana powyżej ustawa oraz Statut Izby Urbanistów.

Izba Urbanistów (dalej: Izba) działa na obszarze pięciu województw. W myśl art. 41 ustawy, członkowie Izby obowiązani są między innymi stosować się do uchwał organów izby. Obowiązani są zatem przestrzegać uchwały Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów, będącej najwyższym organem Krajowej Izby samorządu urbanistów, zgodnie z którą członkowie Izby obowiązani są do stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych przez aktualizację oraz rozszerzanie wiedzy z zakresu planowania przestrzennego. W wykonaniu tej uchwały, Krajowa Rada Izby Urbanistów podjęła uchwałę, w której określiła szczegółowe zasady wypełniania przez członków Izby spoczywającego na nich obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z przedmiotową uchwałą członkowie Izby realizują ciążący na nich obowiązek stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych poprzez samokształcenie oraz udział w zorganizowanych formach doskonalenia zawodowego, polegających w szczególności na uczestniczeniu w szkoleniach zawodowych.

Członkom Izby, w oparciu o art. 40 ust. 1 pkt 1 powoływanej ustawy, przysługuje jednocześnie prawo korzystania z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Powyższe powszechnie obowiązujące przepisy określają zatem z jednej strony obowiązek szkolenia zawodowego członków samorządu, z drugiej zaś dają członkom prawo do korzystania z pomocy w tym zakresie. Odpowiada temu zatem obowiązek Izby, jako jednostki organizacyjnej samorządu urbanistów, współdziałania w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych urbanistów, określony w art. 8 pkt 8 przywoływanej ustawy oraz § 12 pkt 15 Statutu Izby.

Izba czyni zadość temu obowiązkowi i aktywnie uczestniczy w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych zrzeszonych w niej członków. W tym celu organizuje cykliczne szkolenia zawodowe, seminaria i konferencje poświęcone różnorodnym zagadnieniom gospodarki przestrzennej.

Wpływy z działalności szkoleniowej i oświatowej, zgodnie z § 47 ust. 3 pkt 4 lit. c Statutu składają się na majątek samorządu zawodowego urbanistów.

Zainteresowany nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia o wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych.

W piśmie z 7 września 2011 r. - stanowiącym uzupełnienie do wniosku - Wnioskodawca wyjaśnił co następuje:

1. Zainteresowany jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od 4 listopada 2002 r.
2. Wnioskodawca prowadzi usługi w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, jest organizatorem szkoleń i w związku z tym, Izba wystawia uczestnikom szkolenia certyfikaty udziału i faktury, z tytułu uczestnictwa w tych szkoleniach.
   Usługa szkoleniowa wykonywana jest w oparciu o art. 8 pkt 8 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, zgodnie z którym, do zadań samorządów zawodowych należy współdziałanie w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych architektów, inżynierów, inżynierów budownictwa lub urbanistów. W związku z tym Izba, oprócz innej działalności statutowej, organizuje szkolenia przede wszystkim dla swoich członków (darmowe i odpłatne), pracowników administracji rządowej i samorządowej. Ponadto w szkoleniach uczestniczyć mogą także wszelkie inne osoby zainteresowane tematyką danego szkolenia (np. właściciele lub pracownicy biur projektowych, firm budowlanych i inne).
   Usługa szkoleniowa wykonywana przez Izbę polega na: opracowaniu merytorycznym programu szkolenia, wybraniu i zatrudnieniu wykładowców (na podstawie umów cywilno-prawnych, także spośród członków Izby), przygotowaniu materiałów szkoleniowych, zaproszeniu uczestników szkolenia, rezerwacji sal wykładowych i miejsc noclegowych (w przypadku szkoleń trwających więcej niż 1 dzień), zamówieniu i przygotowaniu cateringu oraz pełnieniu czynności administracyjnych w trakcie szkolenia.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Izbę usługi kształcenia zawodowego w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, polegające na organizacji szkoleń zawodowych na rzecz swoich członków, prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów podlegają zwolnieniu od podatku VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwolnione od podatku są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, świadczone przez podmioty inne niż jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - w zakresie kształcenia i wychowania, uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe - w zakresie kształcenia na poziomie wyższym.

W ocenie Wnioskodawcy przepis ten znajduje zastosowanie w przypadku usług świadczonych przez Izbę w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, polegających na organizacji szkoleń, seminariów i konferencji. Jest to bowiem forma kształcenia zawodowego. Spełniona jest również dodatkowa przesłanka zastosowania tego przepisu, a mianowicie fakt, że forma oraz zasady na jakich Izba Urbanistów świadczy usługi kształcenia zawodowego przewidziana jest w odrębnych przepisach.

Izba świadczy bowiem usługi tego rodzaju w formie i na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, czyniąc zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 8 pkt 8 ww. ustawy. Wskazać przy tym należy, że kształcenie zawodowe - organizowanie szkoleń zawodowych, seminariów i konferencji, jako współdziałanie w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych urbanistów, jest jednym z kluczowych, ustawowych zadań samorządu zawodowego urbanistów.

W dniu 23 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-913/11-4/KG, w której stwierdził, że stanowisko Izby jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Izba złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który wyrokiem z 27 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 50/12, uchylił zaskarżoną interpretację.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, kwestionując stanowisko sądu pierwszej instancji, 29 maja 2012 r. złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z 4 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1014/12 orzekł, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy - jako niezgodny z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE - nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie NSA zobowiązał tut. Organ by w ponownie prowadzonym postępowaniu w przedmiotowej sprawie dokonał analizy tego, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi szkoleniowe mogą być zwolnione od podatku bezpośrednio na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, a więc czy Zainteresowany to podmiot, którego cele - w zakresie świadczonych usług - uznane są przez Państwo Polskie za podobne do celów podmiotów prawa publicznego.v

Tut. Organ, w wydanej 17 grudnia 2013 r. interpretacji indywidualnej nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 27 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 50/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1014/12, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji wskazano, że zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE objęte są usługi spełniające łączenie dwa warunki:

• świadczone usługi muszą być usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania,
• usługi te muszą być świadczone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje uznane przez państwo członkowskie za mające podobne cele.
  
  

Jednocześnie w interpretacji tej rozstrzygnięto, że w przedmiotowej sprawie tylko pierwszy warunek jest spełniony, gdyż opisane we wniosku usługi spełniają definicję kształcenia zawodowego zawartą w art. 44 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011. Nie jest natomiast spełniony drugi obligatoryjny warunek, ponieważ Wnioskodawca nie jest odpowiednim podmiotem prawa publicznego w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE.

Podsumowując powyższe stwierdzono, że świadczone przez Izbę usługi kształcenia zawodowego w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, polegające na organizacji szkoleń zawodowych na rzecz swoich członków, nie mieszczą się w zakresie zwolnienia określonego w art. 132 ust. 1 lit. i tej Dyrektywy, gdyż okręgowe izby urbanistów w zakresie zadań doskonalenia zawodowego urbanistów, nie są odpowiednimi podmiotami prawa publicznego, o których mowa w ww. art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy. W konsekwencji rozstrzygnięto, że usługi kształcenia zawodowego urbanistów wykonywane przez okręgową izbę urbanistów, prowadzone w oparciu o przepisy ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W dniu 8 stycznia 2014 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynęło wezwanie Izby Urbanistów do usunięcia naruszenia prawa w wydanej interpretacji indywidualnej z 17 grudnia 2013 r. nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG.

Pismem z 4 lutego 2014 r. nr ILPP1/443/W-9/14-2/HMW, stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

W dniu 11 marca 2014 r. Izba Urbanistów reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego za pośrednictwem Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na indywidualną interpretację z 17 grudnia 2013 r., nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG.

W powyższym piśmie Skarżąca, zarzuciła zaskarżonej interpretacji naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj. art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, str. 1), poprzez błędną wykładnię i uznanie, że świadczone przez Skarżącą usługi w zakresie kształcenia zawodowego urbanistów nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług;
2. przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 153 ppsa poprzez niezastosowanie się przez organ do wskazań Naczelnego Sadu Administracyjnego co do dalszego postępowania w sprawie;
3. przepisów postępowania - zasad ogólnych - tj. art. 121 ust. 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. 2005, Nr 8, poz. 60 ze zm.), poprzez prowadzenie postępowania w sposób naruszający zasadę zaufania obywateli do organów państwa.
   
   

W związku z powyższym Strona wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej Ministra Finansów oraz o zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej według norm przepisanych.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy (…).

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z 6 marca 2014 r. uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku z 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 27 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług szkoleniowych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo - rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

‒ oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Z uregulowań zawartych w wyżej cytowanym art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy wynika, że zwolnienie od podatku od towarów i usług obejmuje usługi w zakresie kształcenia i wychowania świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Zatem aby możliwe było skorzystanie ze zwolnienia, przewidzianego w powołanym przepisie ustawy, dany podmiot musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz musi świadczyć usługi w zakresie kształcenia. Natomiast jeśli chodzi o kwestię wychowania, należy wskazać, że jest ona przypisana podmiotom, do których uczęszczanie jest obowiązkowe i regulowane przepisami. Zatem to szkoły obowiązkowe mają za zadanie realizować program wychowywania. Nie jest przy tym konieczne, by usługa w zakresie kształcenia była jednocześnie usługą w zakresie wychowania. Na podstawie przedmiotowego przepisu zwolnieniem od podatku mogą być objęte zarówno usługi w zakresie kształcenia, jak i usługi w zakresie wychowania.

Ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy, mogą natomiast korzystać uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, o ile świadczone przez te podmioty usługi są usługami kształcenia na poziomie wyższym.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

‒ oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Jednocześnie, stosownie do treści § 13 ust. 1 pkt 19 obowiązującego od 1 stycznia 2011 r. do 5 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 246, poz. 1649 ze zm.), zwalnia się od podatku usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Powyższy przepis od 6 kwietnia 2011 r. - na podstawie § 13 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) - otrzymał brzmienie: „zwalnia się od podatku usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane”.

Natomiast na podstawie § 13 ust. 1 pkt 20 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r., zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych, oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane. Przepis ten, w identycznym brzmieniu, od 6 kwietnia 2011 r. uregulowany jest w § 13 ust. 1 pkt 20 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką samorządu zawodowego urbanistów, utworzoną i działającą na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów. Organizację i zadania Izby Urbanistów, a także prawa i obowiązki jej członków, reguluje powołana powyżej ustawa oraz Statut Izby Urbanistów. W myśl art. 41 ustawy, członkowie Izby Urbanistów obowiązani są między innymi stosować się do uchwał organów izby. Obowiązani są zatem przestrzegać uchwały Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów, będącej najwyższym organem Krajowej Izby samorządu urbanistów, zgodnie z którą członkowie Izby obowiązani są do stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych przez aktualizację oraz rozszerzanie wiedzy z zakresu planowania przestrzennego. W wykonaniu tej uchwały, Krajowa Rada Izby Urbanistów podjęła uchwałę, w której określiła szczegółowe zasady wypełniania przez członków Izby Urbanistów spoczywającego na nich obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z przedmiotową uchwałą członkowie Izby Urbanistów realizują ciążący na nich obowiązek stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych poprzez samokształcenie oraz udział w zorganizowanych formach doskonalenia zawodowego, polegających w szczególności na uczestniczeniu w szkoleniach zawodowych. Członkom Izby, w oparciu o art. 40 ust. 1 pkt 1 powoływanej ustawy, przysługuje jednocześnie prawo korzystania z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Powyższe powszechnie obowiązujące przepisy określają - w ocenie Zainteresowanego - z jednej strony obowiązek szkolenia zawodowego członków samorządu, z drugiej natomiast dają członkom prawo do korzystania z pomocy w tym zakresie. Odpowiada temu zatem obowiązek Izby Urbanistów, jako jednostki organizacyjnej samorządu urbanistów, współdziałania w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych urbanistów, określony w art. 8 pkt 8 przywoływanej ustawy oraz § 12 pkt 15 Statutu Izby Urbanistów. Izba Urbanistów czyni zadość temu obowiązkowi i aktywnie uczestniczy w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych zrzeszonych w niej członków. W tym celu organizuje cykliczne szkolenia zawodowe, seminaria i konferencje poświęcone różnorodnym zagadnieniom gospodarki przestrzennej. Wpływy z działalności szkoleniowej i oświatowej, zgodnie z § 47 ust. 3 pkt 4 lit. c statutu składają się na majątek samorządu zawodowego urbanistów. Zainteresowany nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia o wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi doskonalenia zawodowego urbanistów, polegające na organizacji szkoleń, seminariów i konferencji nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, Wnioskodawca nie spełnia bowiem podstawowych wymogów niezbędnych do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie. W tej sytuacji należałoby przeanalizować, czy spełnione są przesłanki umożliwiające skorzystanie ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy.

Jednakże biorąc pod uwagę przedstawiony powyżej stan faktyczny Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1014/12 wydanym w niniejszej sprawie orzekł, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy - jako niezgodny z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE - nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

NSA w ww. wyroku wskazał, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), wielokrotnie w swoim orzecznictwie (np. w orzeczeniu 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties v. SUFA) podkreślał, że pojęcia stosowane dla określenia zwolnień przewidzianych w art. 13 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania, dalej: VI Dyrektywa (obecnie art. 131-137 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.) należy interpretować ściśle, ponieważ stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, że podatek obrotowy jest nakładany na wszystkie usługi świadczone za wynagrodzeniem przez podatnika. Także przy wprowadzaniu zwolnień do krajowego porządku prawnego, jak zauważał Trybunał, należy pamiętać, że Dyrektywa VAT wyczerpująco definiuje zakres oraz rodzaje zwolnień, które we wszystkich krajach Unii Europejskiej muszą być identyczne. Obowiązek ten wynikał wprost z preambuły do VI Dyrektywy (motyw dziewiąty i jedenasty), zgodnie z którym Dyrektywa ta miała na celu harmonizację podstawy opodatkowania VAT, a zwolnienia od tego podatku stanowią samodzielne pojęcia prawa wspólnotowego, które należy postrzegać w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT ustanowionego przez Dyrektywę (zob. wyrok z 26 marca 1987 r. w sprawie 235/85 Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Holandii i wyrok z 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-407/07 Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing v. Staatssecretaris van Financiën). Analogiczna intencja unijnego prawodawcy wynika z preambuły do Dyrektywy VAT (motyw trzydziesty piąty), w świetle której „Należy sporządzić wspólny wykaz zwolnień, aby umożliwić gromadzenie zasobów własnych Wspólnoty w porównywalny sposób we wszystkich państwach członkowskich”.

Dokonując analizy przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy w świetle powyższych tez TSUE NSA stwierdził, że przepis ten w sposób niewłaściwy implementuje do polskiego porządku prawnego normę z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE. Ostatnio wymieniony przepis bowiem pozwala państwom członkowskim na jedynie podmiotowe zawężenie zwolnienia m.in. spornych w sprawie usług kształcenia i przekwalifikowania zawodowego, gdyż zwalnia odpowiednie w nim wymienione usługi łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie. Tymczasem w polskiej ustawie zwolnienie usług kształcenia i przekwalifikowania zawodowego uzależniono od uregulowania tych kwestii w odrębnych przepisach, zawężono więc zwolnienie w oparciu o kryteria nieprzewidziane w Dyrektywie 2006/112/WE.

W konsekwencji powyższego NSA stwierdził, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy - jako niezgodny z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy - nie znajdzie zastosowania w analizowanej sprawie. Jednocześnie NSA zobowiązał tut. Organ by w ponownie prowadzonym postępowaniu w przedmiotowej sprawie dokonał analizy tego, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi szkoleniowe mogą być zwolnione od podatku bezpośrednio na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, a więc czy Zainteresowany to podmiot, którego cele - w zakresie świadczonych usług - uznane są przez Państwo Polskie za podobne do celów podmiotów prawa publicznego.

Uwzględniając powyższe zalecenia należy przede wszystkim przytoczyć art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Przesłanki, jakie muszą być spełnione do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie przytoczonego wyżej przepisu, to:

1. świadczone usługi muszą być usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania,
2. usługi te muszą być świadczone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje uznane przez państwo członkowskie za mające podobne cele.
   
   

Pierwsza z przesłanek oznacza, że dla objęcia zwolnieniem od podatku określonych usług kształcenia, konieczne jest, by usługi te mieściły się w zakresie definicji usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawartej w art. 44 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 77 str. 1). Zgodnie z tym przepisem, usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zapewniane na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Dla oceny spełnienia drugiej z przesłanek, konieczne jest stwierdzenie, czy podmiot świadczący usługi jest podmiotem prawa publicznego, o którym mowa w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, lub inną instytucją uznaną za mającą podobne cele, o których mowa w tym przepisie.

Interpretacji przywołanego przepisu art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE dokonał TSUE w orzeczeniu z 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-434/05 Horizon College, gdzie wskazano, że: „Jak to bowiem wynika z samego brzmienia art. 13 część A ust. 1 lit. i) szóstej dyrektywy (obecnie art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE), aby udostępnianie nauczycieli na rzecz instytucji przejmujących mogło podlegać zwolnieniu, o którym mowa w tym przepisie, niezbędne jest, by działalność ta była wykonywana przez podmiot publiczny mający cele edukacyjne lub przez inny podmiot określony przez dane państwo członkowskie jako mający podobne cele (…)” (pkt 35). „Jak to bowiem podniosła Komisja na rozprawie, na działalność edukacyjną, o której mowa w art. 13 część A ust. 1 lit. i) szóstej dyrektywy, składają się liczne elementy, które obok stosunków pomiędzy nauczycielem a uczniami obejmują również ramy organizacyjne danej instytucji” (pkt 20).

W analizowanej sprawie podmiotem świadczącym usługi szkoleniowe jest Izba Urbanistów, która - jak wynika z opisu sprawy - jest jednostką samorządu zawodowego urbanistów, utworzoną i działającą na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.). Z art. 1 ww. ustawy wynika, że ustawa ta określa organizację i zadania samorządów zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, a także prawa i obowiązki członków tych samorządów.

Jak stanowi art. 17 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. W drodze ustawy można tworzyć również inne rodzaje samorządów. Samorządy te nie mogą naruszać wolności wykonywania zawodu ani ograniczać wolności podejmowania działalności gospodarczej.

W myśl art. 3 ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, samorządy zawodowe architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, zwane dalej „samorządami zawodowymi”, tworzą członkowie zrzeszeni w izbach architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów.

Samorządy zawodowe są niezależne w wykonywaniu swoich zadań i podlegają tylko przepisom prawa (art. 4 cyt. ustawy).

Izby architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, zwane dalej „izbami”, mają osobowość prawną. Działalność izb określają ich statuty (art. 7 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. ustawy, izby urbanistów zrzeszają osoby, które:

1. posiadają uprawnienia urbanistyczne uzyskane na podstawie art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, Nr 41, poz. 412 i Nr 111, poz. 1279 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 109, poz. 1157 i Nr 120, poz. 1268), zwanej dalej „ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym”,
2. posiadają uprawnienia do projektowania w planowaniu przestrzennym uzyskane na podstawie ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1989 r. Nr 17, poz. 99, Nr 34, poz. 178 i Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 87, poz. 505 oraz z 1993 r. Nr 47, poz. 212),
3. posiadają dyplom ukończenia studiów wyższych o kierunkach architektura, urbanistyka lub gospodarka przestrzenna, a także doświadczenie zawodowe zdobyte w czasie dwuletniej pracy związanej z gospodarką przestrzenną,
4. posiadają dyplom ukończenia studiów wyższych innych niż określone w pkt 3, które w obowiązującym programie nauczania realizują zagadnienia związane z architekturą i urbanistyką lub gospodarką przestrzenną w wymiarze co najmniej 90 godzin, uzupełnionych studiami podyplomowymi w zakresie planowania przestrzennego, urbanistyki lub gospodarki przestrzennej, a także doświadczenie zawodowe zdobyte w czasie trzyletniej pracy związanej z gospodarką przestrzenną,
5. posiadają dyplom ukończenia studiów wyższych innych niż określone w pkt 3 i 4, uzupełnionych studiami podyplomowymi w zakresie planowania przestrzennego, urbanistyki lub gospodarki przestrzennej, mają doświadczenie zawodowe zdobyte w czasie trzyletniej pracy związanej z gospodarką przestrzenną, a także złożyły egzamin ze znajomości przepisów prawnych dotyczących gospodarki przestrzennej oraz praktycznego zastosowania wiedzy w zakresie urbanistyki,
6. są obywatelami państw członkowskich, którzy nabyli kwalifikacje zawodowe do projektowania zagospodarowania przestrzeni i zagospodarowania przestrzennego w skali lokalnej i regionalnej, odpowiadające wymaganiom określonym w pkt 1-5 oraz posiadają odpowiednią decyzję o uznaniu kwalifikacji zawodowych.
   
   

Do zadań samorządów zawodowych - w myśl art. 8 cyt. ustawy - należy m.in.:

• przeprowadzanie egzaminów oraz potwierdzanie kwalifikacji osób, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3-5 (art. 8 pkt 5),
• współdziałanie w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych architektów, inżynierów budownictwa lub urbanistów (art. 8 pkt 8).
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, jednostkami organizacyjnymi samorządów zawodowych są:

1. Krajowa Izba Architektów, Krajowa Izba Inżynierów Budownictwa oraz Krajowa Izba Urbanistów, (…),
2. okręgowe izby architektów, okręgowe izby inżynierów budownictwa oraz okręgowe izby urbanistów, (…).
   
   

Okręgowe izby tworzą ich członkowie, których przynależność powstaje z chwilą uzyskania wpisu na listę członków okręgowej izby właściwej według miejsca zamieszkania (art. 9 ust. 2 ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów).

Stosownie do przepisu art. 14 ust. 1 cyt. ustawy, organem okręgowej izby jest m.in. okręgowa komisja kwalifikacyjna.

Okręgowa Komisja kwalifikacyjna - w myśl art. 24 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przeprowadza egzamin oraz potwierdza kwalifikacje osób, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3-5, (…).

Jak stanowi art. 39 ww. ustawy, osoby o których mowa w art. 12a ustawy - Prawo budowlane oraz w art. 5 ust. 3 pkt 6 i ust. 4 ustawy, podlegają na ich wniosek wpisowi na listę członków wskazanej przez nich okręgowej izby i podlegają przepisom ustawy, z zastrzeżeniem art. 33 pkt 8 i 9.

Członek izby - zgodnie z treścią art. 40 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy - ma prawo korzystać z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych oraz zapewnienia właściwych warunków wykonywania samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie lub czynności urbanisty.

Do obowiązków członka izby należy m.in. stosowanie się do uchwał organów izby (art. 41 pkt 3 ww. ustawy).

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że osoby wykonujące m.in. zawód urbanisty mogą tworzyć samorząd zawodowy. Samorząd zawodowy urbanistów tworzą członkowie zrzeszeni w izbach urbanistów. Aby zostać wpisanym na listę członków danej izby urbanistów zainteresowany musi złożyć wniosek. Członek izby urbanistów m.in. ma prawo korzystać z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych i jest zobowiązany stosować się do uchwał organów izby.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że członkowie Izby Urbanistów obowiązani są - w myśl przepisów ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów - przestrzegać uchwały Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów, będącej najwyższym organem Krajowej Izby samorządu urbanistów, zgodnie z którą członkowie Izby obowiązani są do stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych przez aktualizację oraz rozszerzanie wiedzy z zakresu planowania przestrzennego. W wykonaniu tej uchwały, Krajowa Rada Izby Urbanistów podjęła uchwałę, w której określiła szczegółowe zasady wypełniania przez członków Izby spoczywającego na nich obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z przedmiotową uchwałą członkowie Izby realizują ciążący na nich obowiązek stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych poprzez samokształcenie oraz udział w zorganizowanych formach doskonalenia zawodowego, polegających w szczególności na uczestniczeniu w szkoleniach zawodowych.

Oceniając usługi kształcenia zawodowego świadczone przez Izbę w ramach szkoleń organizowanych dla swoich członków, pod kątem objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE - uwzględniając regulacje wynikające z przepisów ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów - należy stwierdzić, że samorząd zawodowy urbanistów, w zakresie pewnych zadań związanych ze sprawami swojej grupy zawodowej, powierzonych mu przez ustawodawcę, posiada cechy podmiotu prawa publicznego.

Izba urbanistów posiada osobowość prawną a do jej ustawowych zadań - w myśl przepisów ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów - należy m.in. pomoc członkom izby w podnoszeniu ich kwalifikacji zawodowych, przeprowadzanie egzaminów i potwierdzanie kwalifikacji. A zatem można uznać, że Izba jest podmiotem prawa publicznego powołanym m.in. do kształcenia - doskonalenia zawodowego zrzeszonych w niej podmiotów, które bez wątpienia leży w interesie publicznym i w tym zakresie realizuje politykę edukacyjną. Tym samym niewątpliwie Wnioskodawca mieści się w użytym w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE pojęciu podmiotu prawa publicznego lub innej instytucji działającej w dziedzinie kształcenia zawodowego, uznanej za taką w art. 8 ww. ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że wykonywane przez Izbę usługi kształcenia zawodowego w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, polegające na organizacji szkoleń zawodowych na rzecz swoich członków, spełniają przesłanki do objęcia ich zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE.

Jak już wyżej wspomniano zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE objęte są usługi spełniające łączenie dwa warunki:

• świadczone usługi muszą być usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania,
• usługi te muszą być świadczone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje uznane przez państwo członkowskie za mające podobne cele.
  
  

W przedmiotowej sprawie spełnione są oba ww. warunki, gdyż opisane we wniosku usługi spełniają definicję kształcenia zawodowego zawartą w art. 44 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011, a Wnioskodawca jest odpowiednim podmiotem prawa publicznego w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE.

Powyższe stanowisko jest zgodne z jednolitą linią orzeczniczą sądów administracyjnych wskazaną m.in. w wyrokach: NSA z 22 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1622/12, NSA z 21 listopada 2013 r., sygn. akt I FSK 1720/12 oraz WSA z 18 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Ol 708/13, zgodnie z którą przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług w sposób niewłaściwy implementuje do polskiego porządku prawnego normę art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, w konsekwencji czego przepis krajowy w badanych sprawach nie może znaleźć zastosowania.

NSA jednoznacznie stwierdził, że „nie może budzić wątpliwości, że mimo iż art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) u.p.t.u. nie precyzuje wymaganego przez art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy zakresu podmiotowego tego zwolnienia, czyli podmiotów prawa publicznego lub innych instytucji działających w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie, tymże zakresem podmiotowym są objęte określone ustawowo samorządy zawodowe (branżowe) zobligowane przepisami do doskonalenia zawodowego członków swego stowarzyszenia” (vide wyrok z 22 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1622/12).

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. stan faktyczny, treść powołanych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE oraz ugruntowaną w badanej materii linię orzeczniczą sądów administracyjnych należy stwierdzić, że świadczone przez Izbę usługi kształcenia zawodowego w zakresie doskonalenia zawodowego urbanistów, polegające na organizacji szkoleń zawodowych na rzecz swoich członków, korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i tej Dyrektywy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 czerwca 2011 r., należy uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze tut. Organ uznaje skargę w całości i uwzględniając sformułowany w skardze zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady, niniejszą interpretacją, zmienia interpretację indywidualną z 17 grudnia 2013 r., nr ILPP1/443-913/11/13-S/KG i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku jest prawidłowe. Niniejsza interpretacja spełnia żądanie zawarte w skardze o uchylenie zaskarżonej interpretacji podatkowej. Ponadto, uwzględniając skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że wydanie powyższej interpretacji z 17 grudnia 2013 r. nie nastąpiło bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejsze rozstrzygniecie. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w terminie trzydziestu dni od dnia jej doręczenia za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.