2014.06.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-334/14-2/BH
z 24 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy- przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na umorzeniu zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego Bitcoin – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na umorzeniu zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego Bitcoin.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza wejść w posiadanie wirtualnej waluty Bitcoin. Waluta Bitcoin będąca przedmiotem opisanej wymiany jest odmianą tzw. walut cyfrowych (w rozumieniu technicznym, nie prawno-podatkowym). Waluta Bitcoin nie posiada scentralizowanego emitenta ani instytucji kontrolującej jej obrót oraz nie posiada żadnej wartości wewnętrznej. Wartość Bitcoina określona jest wyłącznie poprzez wolnorynkowe mechanizmy popytu i podaży w serwisach wymiany Bitcoinów. Należy jednakże podkreślić, że waluta Bitcoin w odróżnieniu od innych walut wirtualnych, używanych np. w grach internetowych, nie stanowi autonomicznego świadczenia ani sama w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb. Jej jedyną funkcją jest rola środka płatniczego lub medium wymiany wartości pieniężnej.
opodatkowania czynności polegającej na umorzeniu zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego Bitcoin.

Wnioskodawca zamierza wejść w posiadanie Bitcoinów w celu umarzania zobowiązań. Wnioskodawca zamierza umarzać swoje zobowiązania u tych wierzycieli, którzy wyrażą zgodę na umorzenie ich zobowiązań Bitcoinami. Wnioskodawca planuje również akceptować alternatywny środek płatniczy, jakim jest Bitcoin, jako środek do umorzenia zobowiązania swoich dłużników. Zatem zarówno wierzyciel, jak i dłużnik na mocy porozumienia zamierzają rozliczyć powstałe zobowiązania z tytułu dokonanych dostaw towarów, bądź świadczenia usług przy pomocy ww. alternatywnego środka płatniczego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy umarzanie zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego jakim jest Bitcoin podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, umarzanie zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego, jakim jest Bitcoin, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Ustawa o podatku od towarów i usług nie wskazuje na formę odpłatności, jak również nie definiuje tego pojęcia. Ustawa nie definiuje również pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. Termin „należność uregulowana” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Zatem biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisu wskazać należy, że uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Bitcoin pełni funkcję wirtualnej waluty, a system płatności umożliwia wysyłanie i odbieranie jednostek tejże waluty. Zarówno sama jednostka waluty, jak i cały system występują pod jedną nazwą Bitcoin. Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór. Na gruncie polskiego prawa, Bitcoinów nie można traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, bowiem nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów. W świetle obowiązujących przepisów prawa Bitcoin nie jest walutą uznawaną jako prawny środek płatniczy. Nie jest również stosowany w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się tym żadne instytucje publiczne.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że Bitcoiny to rodzaj waluty, nie będącej prawnym środkiem płatniczym, której funkcjonowanie opiera się na umowie zawartej pomiędzy użytkownikami akceptującymi taką formę płatności. Taki opis Bitcoinów jest spójny z interpretacjami Izb Skarbowych z Katowic (IBPP2/443-258/13/ICz, IBPP2/443-762/13/ICz) oraz z Poznania (ILPP1/443-910/13-2/AWa, ILPP1 /443-912/13-2/AW).

Z powyższego wynika, że Bitcoiny nie mają mocy umarzania zobowiązań nadanej przez prawodawcę. Na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dłużnik i wierzyciel mogą jednak umówić się na inne, niż nadane przez prawodawcę, sposoby uregulowania zobowiązań.

Zgodnie z brzmieniem art. 506 § 1 k.c. jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Natomiast art. 508 k.c. stanowi, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Dla skutecznego umorzenia zobowiązania (lub jego części) koniecznym jest zatem zaistnienie dwóch elementów: zwolnienie z długu przez wierzyciela oraz przyjęcie zwolnienia przez dłużnika. W świetle prawa zwolnienie z długu jest dwustronną czynnością prawną (umową). Wierzyciel umarza zobowiązanie dłużnika, który musi to zwolnienie przyjąć, zgodzić się na nie. Wierzyciel może umorzyć zarówno całość, jak i część wierzytelności, a także wszelkie wynikające z braku uiszczenia zapłaty kary czy odsetki.

W przypadku umorzenia długu nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. Celem umorzenia długu jest w tej sytuacji rezygnacja ze ściągania części należności dokonana z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Analizując powyższe przepisy w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że Wnioskodawca raz jako wierzyciel, a drugi raz jako dłużnik zamierza m.in. zastosować instytucję, o której mowa w art. 508 k.c., zwolnienia z długu (potocznie zwanej umorzeniem długu) na skutek spełnienia przez dłużnika określonych w umowie warunków, tj. uregulowania swoich zobowiązań za pomocą alternatywnego środka płatniczego jakim jest Bitcoin. Przy czym, umowa zostanie zawarta na mocy porozumienia obu stron transakcji i przy pełnej akceptacji takiej formy płatniczej zarówno przez wierzyciela, jak i dłużnika.

Istotnym jest, że zobowiązania powstałe w wyniku niedokonania zapłaty z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz drugiego podmiotu (kontrahenta), w następstwie których miały już miejsce czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, od których podatek należny został wcześniej odprowadzony i rozliczony. Przychód wynikający z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług został również zarachowany jako przychód należny.

Dług zostanie bowiem uregulowany przy pomocy wirtualnej waluty jaką jest Bitcoin i z chwilą umorzenia przestanie istnieć. Rezygnacja ze ściągania należności pieniężnych przez wierzyciela spowoduje ich wygaśnięcie, co oznacza, że ustanie wymóg zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Jeżeli przestanie istnieć kwota wymagalna, to znaczy, że przestanie istnieć należność. Innymi słowy, umorzenie (zwolnienie z długu) powodując wygaśnięcie zobowiązania i odpowiadającej mu wierzytelności jednocześnie spowoduje, że należność przestanie w ogóle istnieć. Od momentu umorzenia długu przez Wnioskodawcę dłużnik nie będzie zatem zobowiązany do dokonania już jakichkolwiek płatności na rzecz kontrahenta w związku z danym długiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

O czynności dokonanej za wynagrodzeniem można mówić w sytuacji, gdy:

istnieje ścisły związek pomiędzy wykonanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami,
wynagrodzenie może być wyrażone w pieniądzu,
związek, o którym mowa powyżej ma charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za dane świadczenie.

Mając na względzie powyższe przepisy należy stwierdzić, że na gruncie przepisów ustawy, dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu tylko wówczas, gdy mają charakter odpłatny (z pewnymi wyjątkami dotyczącymi nieodpłatnych świadczeń zrównanych z czynnościami świadczonymi odpłatnie). Ustawa o podatku od towarów i usług nie wskazuje na formę odpłatności, jak również nie definiuje tego pojęcia.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje, że odpłatność ma miejsce, gdy:

Istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym;
Dostawcę towarów lub usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności;
Wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Na podstawie powyższych rozważań należy stwierdzić, że wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać zarówno świadczenia pieniężnego, jak i rzeczowego (określonego w naturze), np. w przypadku dostawy towaru w zamian za świadczenie usługi czy też w sytuacji zamiany towarów bądź usług. Prawną istotę umowy zamiany regulują przepisy prawa cywilnego, a zwłaszcza art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). W rozumieniu Kodeksu cywilnego umowa zamiany jest umową konsensualną, wzajemną i zobowiązującą, a art. 603 k.c. stanowi, że przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy. A zatem Kodeks cywilny – odnosząc się do zamiany jako rodzaju stosunku zobowiązaniowego – ustalił, że przedmiotem zamiany mogą być tylko rzeczy (zarówno ruchome, jak i nieruchomości).

Natomiast z treści art. 604 k.c. wynika, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju oznacza wykonanie tych czynności za wynagrodzeniem. Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., 2010 r., poz. 672), który zastrzega jedynie, że bezpośrednie przepływy pieniężne powinny odbywać się w formie bezgotówkowej. Inne sposoby wykonania zobowiązań skutkujące zapłatą nie zostały wyłączone.

Świadczenia rzeczowe mogą również zostać uznane za transakcje barterowe. Barter w polskim prawie uważa się za jeden z rodzajów umowy zamiany. Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym oczywiście rozliczeń podatkowych. Należy podkreślić, że barter polega nie tylko na równoważącej się wartościowo transakcji towar za towar, lecz również: usługa za usługę, towar za usługę, lub usługa za towar. Podstawowym założeniem i istotą umów barteru jest brak konieczności ponoszenia dodatkowych świadczeń, a to, czy strony umówią się na wymianę towaru za towar, usługi za usługę, czy też towaru za usługę nie ma istotnego znaczenia.

Barter jest więc pojęciem szerszym, obejmującym swoim zakresem zamianę usług, zamianę towaru na usługę i usługi na towar. Z punktu widzenia polskiego prawa cywilnego barter jest rodzajem umowy zamiany, polegającej na równoważącej się wartościowo wymianie towaru na towar lub usługi na usługę (ewentualnie usługi na towar lub towaru na usługę), gdzie nie wchodzą w grę dodatkowe rozliczenia pieniężne między kontrahentami.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza wejść w posiadanie wirtualnej waluty Bitcoin w celu umarzania zobowiązań. Wnioskodawca zamierza umarzać swoje zobowiązania u tych wierzycieli, którzy wyrażą zgodę na umorzenie ich zobowiązań Bitcoinami. Wnioskodawca planuje również akceptować alternatywny środek płatniczy, jakim jest Bitcoin, jako środek do umorzenia zobowiązania swoich dłużników. Zatem zarówno wierzyciel, jak i dłużnik na mocy porozumienia zamierzają rozliczyć powstałe zobowiązania z tytułu dokonanych dostaw towarów, bądź świadczenia usług przy pomocy ww. alternatywnego środka płatniczego.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy umarzanie zobowiązań przy pomocy alternatywnego środka płatniczego jakim jest Bitcoin podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy wskazać, że Bitcoin pełni funkcje wirtualnej waluty, a system płatności umożliwia wysyłanie i odbieranie jednostek tejże waluty. Zarówno sama jednostka waluty, jak i cały system występują pod jedną nazwą Bitcoin.

Niemniej jednak Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór.

Na gruncie polskiego prawa BTC (Bitcoin) nie można traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, gdyż nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów.

W świetle obowiązujących przepisów prawa Bitcoin nie jest walutą uznawaną jako prawny środek płatniczy. Nie jest również stosowany w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się tym żadne instytucje publiczne.

Nie funkcjonuje jako instrument rynku pieniężnego.

Bitcoiny to rodzaj waluty, niebędącej prawnym środkiem płatniczym, której funkcjonowanie opiera się na umowie zawartej pomiędzy użytkownikami akceptującymi taką formę płatności.

Wynika z tego, że Bitcoiny nie mają mocy umarzania zobowiązań nadanej przez prawodawcę, chyba że płatności dokonywane są na rzecz podmiotów, które akceptują taką formę płatności. A taka sytuacja – jak wynika z wniosku – ma miejsce w niniejszej sprawie.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca zamierza umarzać swoje zobowiązania u tych wierzycieli, którzy wyrażą zgodę na umorzenie ich zobowiązań Bitcoinami. Wnioskodawca planuje również akceptować Bitcoin, jako środek do umorzenia zobowiązania swoich dłużników. Zatem zarówno wierzyciel, jak i dłużnik na mocy porozumienia zamierzają rozliczyć powstałe zobowiązania z tytułu dokonanych dostaw towarów, bądź świadczenia usług przy pomocy Bitcoinami.

Zaznaczyć należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje również pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju.

Termin „należność uregulowana” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei umorzyć oznacza „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”.

Zatem biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, że uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja potrącenia, odnowienia, zwolnienia z długu została uregulowana w przepisach art. 498-508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Zgodnie z treścią art. 506 § 1 k.c. jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Natomiast na mocy art. 508 § 1 k.c., zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Dla skutecznego umorzenia zobowiązania (lub jego części) koniecznym jest zatem zaistnienie dwóch elementów:

zwolnienie z długu przez wierzyciela oraz
przyjęcie zwolnienia przez dłużnika.

W świetle prawa zwolnienie z długu jest dwustronną czynnością prawną (umową). Wierzyciel umarza zobowiązanie dłużnika, który musi to zwolnienie przyjąć, zgodzić się na nie. Strony powinny sporządzić odpowiednie porozumienie na tą okoliczność.

Umowę należy sporządzić zarówno, gdy umorzenie wierzytelności następuje nieodpłatnie, jak i wówczas, gdy dłużnik zobowiązuje się do innego świadczenia na rzecz wierzyciela. Wierzyciel może umorzyć zarówno całość, jak i część wierzytelności, a także wszelkie wynikające z braku uiszczenia zapłaty kary czy odsetki.

Analizując powyższe przepisy w kontekście przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca raz jako wierzyciel, a drugi raz jako dłużnik zamierza m.in. zastosować instytucję, o której mowa w art. 508 k.c., zwolnienia z długu (potocznie zwanej umorzeniem długu) na skutek spełnienia przez dłużnika określonych w umowie warunków, tj. uregulowania swoich zobowiązań za pomocą alternatywnego środka płatniczego jakim jest Bitcoin. Przy czym, umowa zostanie zawarta na mocy porozumienia obu stron transakcji i przy pełnej akceptacji takiej formy płatniczej zarówno przez wierzyciela, jak i dłużnika.

Nadmienia się, że zobowiązania powstałe w wyniku niedokonania zapłaty z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz drugiego podmiotu (kontrahenta), w następstwie których miały już miejsce czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, od których podatek należny został wcześniej odprowadzony i rozliczony.

Skoro zaś wierzyciel zamierza umorzyć długi dłużnika z uwagi na spełnienie warunków określonych w umowie, to należy uznać, że należność zostanie uregulowana, a powstałe zobowiązania wygasną, gdyż dług zostanie uregulowany przy pomocy wirtualnej waluty jaką jest Bitcoin i z chwilą umorzenia przestanie istnieć. Rezygnacja ze ściągania należności pieniężnych przez wierzyciela spowoduje ich wygaśnięcie, co oznacza, że ustanie wymóg zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Jeżeli przestanie istnieć kwota wymagalna, to znaczy, że przestanie istnieć należność. Innymi słowy, umorzenie (zwolnienie z długu) powodujące wygaśnięcie zobowiązania i odpowiadającej mu wierzytelności jednocześnie spowoduje, że należność przestanie w ogóle istnieć. Od momentu umorzenia długu przez Wnioskodawcę dłużnik nie będzie zatem zobowiązany do dokonania już jakichkolwiek płatności na rzecz kontrahenta w związku z danym długiem.

Powyższa analiza jednoznacznie wskazuje, że zwolnienia dłużnika z długu przez wierzyciela w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie należy utożsamiać z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podsumowując, umorzenie długu kontrahentom, jak również uregulowanie zobowiązań przez Wnioskodawcę za pomocą Bitcoinów nie będzie rodziło w Spółce konsekwencji na gruncie podatku VAT, gdyż nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie będzie mieściło się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w przepisie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w analizowanej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych wierzycieli i dłużników Wnioskodawcy.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin