INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.01.2012 r. (data wpływu 12.03.2012 r.) uzupełnionym w dniu 24.05.2012 r. (data wpływu 28.05.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 14.05.2012 r. (skuteczne doręczenie w dniu 18.05.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz rozliczenia dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.03.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz rozliczenia dostaw towarów. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 24.05.2012 r., złożonym w dniu 24.05.2012 r. (data wpływu 28.05.2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 14.05.2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest spółką posiadającą siedzibę na terytorium Holandii oraz jest zarejestrowanym w tym kraju podatnikiem podatku od wartości dodanej. Od 2005 r. D jest również czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce. W zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 Spółka wskazała adres prowadzenia działalności gospodarczej. W listopadzie 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pruszkowie potwierdził fakt zarejestrowania D jako czynnego podatnika VAT.

Działalność gospodarcza prowadzona obecnie przez D na terytorium Polski obejmuje głównie dostawę części zamiennych do samochodów ciężarowych do autoryzowanych dealerów D . Oprócz tego, D dokonuje na terytorium Polski dostaw samochodów ciężarowych, a także dostaw materiałów reklamowych.

Zamówienia na części zamienne składane są przez Dealerów za pośrednictwem platformy internetowej bezpośrednio do fabryki Spółki w Holandii, dostawy natomiast realizowane są z tejże fabryki na warunkach CIP siedziba Dealera (lub inne wskazane przez Dealera miejsce w Polsce), co oznacza, iż to D zajmuje się organizacją transportu towarów z Holandii do Polski oraz ponosi koszty tego transportu do Polski wraz z kosztami ubezpieczenia transportu. Zgodnie z umową zawartą z Dealerem, do momentu uiszczenia przez Dealera pełnej zapłaty, D zatrzymuje również prawo własności części dostarczonych Dealerowi.

Przedmiotowe transakcje Spółka rozpoznaje jako przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa z Holandii do Polski (czynność wykazywana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT), a następnie jako dostawę krajową na rzecz Dealerów. Dostawy na rzecz Dealerów Spółka dokumentuje fakturami VAT w których wykazuje polski podatek VAT według stawki 23% (wcześniej 22%). Na fakturach tych D wykazuje swój polski numer VAT.

D nie posiada na terytorium Polski magazynu, nie zatrudnia tu również samodzielnie personelu. Personel taki jest jednakże udostępniany Spółce przez D Sp. z o.o. na podstawie łączącej strony Umowy serwisowej, w ramach której D PL świadczy na rzecz D usługi, które będą niezbędne lub mogą okazać się pomocne w działalności prowadzonej przez D w Polsce. Obecnie usługi te obejmują m.in.:

1. usługi związane z obsługą dostaw realizowanych przez D na rzecz polskich Dealerów (wsparcie logistyczne w razie braków i rozbieżności w zamówieniach i dostawach, wsparcie techniczne przy obsłudze zgłaszanych przez Dealerów problemów dotyczących produktów, gwarancji, systemów i instrukcji),
2. usługi związane z obsługą rynku, w tym wsparcie techniczne w terenie (wizytowanie i wsparcie Dealerów, bieżąca ocena na miejscu problemów technicznych wskazanych przez D ),
3. wsparcie w zakresie sprzedaży, w tym doradzanie D w sprawie programów i akcji sprzedażowych, składanych przez Dealerów wniosków o udzielenie specjalnych zniżek, obsługa programów bonusowych, pomoc w sprzedaży bezpośredniej, koordynacja spraw pomiędzy D i Dealerami, a także pomoc w organizacji usług poddostawców oraz koordynacja spraw pomiędzy D i tymi poddostawcami,
4. wsparcie w zakresie rozwoju sieci i Dealerów, w tym aktywny rozwój Dealerów do pożądanego poziomu jakości, proponowanie rozmieszczenia jednostek sprzedaży i serwisu w celu zapewnienia obecności w całym kraju, a także kontrola przestrzegania przez Dealerów ich umów z D ,
5. wsparcie marketingowe, w tym inicjowanie akcji marketingowych we współpracy z Dealerami, wdrażanie kampanii marketingowych i obsługa ich wyników, analiza konkurencji i kontakty z prasą, jak również przekazywanie Dealerom informacji o produktach (zmiana modelu roczniak, modyfikacje, itp.),
6. szkolenia personelu Dealera, dystrybucja instrukcji i materiałów oraz wdrażanie polityk i procedur związanych z produktami.
   
   

D wynajmuje także od D PL powierzchnię biurową, powierzchnia ta wykorzystywana jest przez D na cele związane z działalnością D w Polsce. Najem powierzchni biurowej odbywa się na podstawie Umowy najmu odrębnej od opisanej wyżej Umowy serwisowej.

28 listopada 2005 r. D PL otrzymała interpretację indywidualną Urzędu Skarbowego potwierdził, że D posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu wówczas obowiązującego art. 27 ustawy o VAT. Powyższa interpretacja nie została zmieniona przez Dyrektora Izby Skarbowej i pozostaje w mocy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy D posiada na terytorium Polski stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT; a jeśli tak to
2. Czy D postępuje prawidłowo rozpoznając wyżej opisane dostawy w pierwszej kolejności jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a następnie jako dostawę krajową udokumentowaną wystawianymi na rzecz Dealerów fakturami VAT, w których Spółka nalicza i wykazuje polski podatek VAT należny (obecnie według stawki 23%) uznając, iż z tytułu realizacji tych dostaw jest ona podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT i nie ma zastosowania art. 17 ust 1 pkt 5 oraz ust. 2 tej ustawy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. D posiada w Polsce stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5.
2. D postępuje prawidłowo rozpoznając wyżej opisane dostawy w pierwszej kolejności jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a następnie jako dostawę krajową udokumentowaną wystawianymi na rzecz Dealerów fakturami VAT, w których Spółka nalicza i wykazuje polski podatek VAT należny (obecnie według stawki 23%) uznając, iż z tytułu realizacji tych dostaw jest ona podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT i nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 tej ustawy.
   
   

Uzasadnienie

Ad. 1

Ani ustawa o VAT ani Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L347) nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazana definicja została jednak wprowadzona Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE .

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Definicja zawarta w Rozporządzeniu jest przy tym odzwierciedleniem wykładni tego pojęcia dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej; zgodnie z którą za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może być uznane miejsce, które posiada minimalny poziom stabilności wynikający ze stałej obecności zarówno zasobów ludzkich, jak i technicznych (tak np. w wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz z 4 lipca 1985 r., C-190/95 ARO Lease BV z 17 lipca 1997 r., C-260/95 DFDS A/S z 20 lutego 1997 r.). W świetle powyższych uwag, podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeśli przy wykorzystaniu infrastruktury (technicznej i zasobów ludzkich), w sposób zorganizowany i ciągły prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Przy czym pojęcie „stałości” należy rozumieć jako trwale powiązanie z danym miejscem, niezmienność. W tym kontekście działalność powinna wskazywać, że nie jest prowadzona w sposób przemijający czy też okresowy.

W ocenie Spółki, wszystkie powyższe przesłanki są w jej przypadku spełnione. Po pierwsze, działalność prowadzona przez D na terytorium Polski niewątpliwie charakteryzuje się stałością i trwałością. Potwierdzeniem jest fakt zarejestrowania Spółki dla celów dokonywania czynności opodatkowanych na terytorium kraju już od 2005 r. Od tego czasu Spółka regularnie składa deklaracje VAT-7 i wykazuje dokonywaną w Polsce sprzedaż krajową oraz przemieszczenie towarów własnych (analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej Nr IPPP3/443-354/10-4/KG/SM z 8 lipca 2010 r.).

Ponadto, Spółka posiada odpowiednie zasoby techniczne w postaci wynajmowanej powierzchni biurowej. Warunek posiadania zaplecza personalnego jest również spełniony, gdyż Spółka ściśle współpracuje z D PL przy realizacji swojej działalności gospodarczej na terytorium kraju. Z orzecznictwa i interpretacji indywidualnych Ministra Finansów wynika bowiem, że dla spełnienia wspomnianego warunku nie jest konieczne by podmiot sam zatrudniał personel (np. na podstawie umowy o pracę lub umowy o dzieło). Powyższy warunek zostanie bowiem spełniony także wówczas, gdy działalność gospodarcza będzie prowadzona przy wykorzystaniu odrębnego podmiotu. Stanowisko takie potwierdza także TSUE, który w wyroku w sprawie C-260/95 DFDS A/S z 20 lutego 1997 r. orzekł, że „stałym miejscem prowadzenia działalności może być nie tylko oddział podmiotu zagranicznego, jego przedstawicielstwo, bądź inna forma prowadzenia działalności za granicą wchodząca w skład tej samej osoby prawnej, lecz także odrębna osoba prawna w wypadku, gdy nie działa niezależnie”. Podobnie orzekł WSA w Gdańsku w wyroku z 19 lipca 2011 r. sygn. I SA/Gd 475/11, w którym stwierdził wprost, że stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może powstać również wtedy, gdy podmiot zagraniczny korzysta z zaplecza technicznego i osobowego podmiotu krajowego. W tym wypadku podstawą będzie cywilnoprawna umowa o współpracę. Oznacza to, że nawet jeśli własny potencjał gospodarczy podmiotu zagranicznego nie będzie angażowany, a działalność na terytorium kraju będzie faktycznie prowadzona za pośrednictwem innego podmiotu, może dojść do utworzenia stalego miejsca prowadzenia działalności. Dlatego też, w ocenie Spółki, skoro dokonuje ona czynności opodatkowanych na terytorium kraju przy wykorzystaniu pracowników zatrudnionych przez D PL, to należy przyjąć, że Spółka posiada w Polsce zasoby ludzkie niezbędne do dokonywania transakcji sprzedaży opisanych we wniosku.

Podobne stanowisko Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyraził przykładowo w interpretacji indywidualnej z 20 września 2011 r. nr IPPP3/443-913/11-4/SM, w której uznał, że skoro „spółka współpracuje na terytorium Polski z podmiotem zewnętrznym na podstawie umowy zlecenia w zakresie doradztwa przy prowadzeniu działalności gospodarczej oraz dodatkowo współpracuje z osobą, która zajmuje się dokumentowaniem przeprowadzanych transakcji (oraz nadzoruje kolejne etapy przeprowadzanych transakcji), przy pomocy (i wyłącznie) których jest w stanie realizować opisane we wniosku transakcje sprzedaży towarów, istnieją także wystarczająco zasoby ludzkie aby uznać, iż posiada ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności”:

Spółka zwraca przy tym uwagę, że już samo jej postępowanie świadczy o tym, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. W zgłoszeniu identyfikacyjnym D NIP-2 podała swój adres siedziby w Holandii, ale jako miejsce prowadzenia swojej działalności w kraju wskazała miejsce znajdujące się na terytorium Polski (lokal wynajmowany od D PL. Co więcej, zgłoszenie rejestracyjne zostało złożone do naczelnika urzędu skarbowego właściwego ze względu na powyższe miejsca (tj. Naczelnik Urzędu Skarbowego), który to urząd zgłoszenie to przyjął i potwierdził fakt rejestracji (analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 20 września 2011 r. nr IPPP3/443-913/11-4/SM).

Reasumując, w ocenie Spółki posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, gdyż:

1. posiada zasoby techniczne, tj. wynajmuje powierzchnię biurową od D PL na podstawie łączącej strony Umowy najmu,
2. posiada zasoby ludzkie, które dostarczane są jej na podstawie zawartej z D PL Umowy serwisowej,
3. działalność prowadzona przez nią na terytorium Polski ma charakter stały i nieprzemijający (działalność taką Spółka wykonuje od 2005 r.),
4. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, a swoją działalność prowadzi , zgodnie ze wskazaniem w formularzu NIP-2.
   
   

Analogiczne stanowisko w zbliżonym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zajął w interpretacji indywidualnej z 28 kwietnia 2011 r. nr IPPP3/443-174/11-3/LK, w której stwierdził, iż w przypadku gdy: (1) podatnik jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, (2) dysponuje wynajmowaną nieruchomością w celu prowadzenia na terytorium kraju dostawy towarów, jak również (3) korzysta z biura udostępnianego przez kontrahenta świadczącego na jego rzecz usługi marketingowe, to (4) posiada w Polce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej mimo, iż (5) nie zatrudnia bezpośrednio pracowników na terenie Polski lecz czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z personelu zatrudnionego przez kontrahenta.

Ad. 2

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i wewnątrzwspólnolowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Art. 11 ust. 1 stanowi natomiast, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem rozumie się również przemieszczenie przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, towarów należących do tego podatnika, z terytorium innego państwa członkowskiego na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy o VAT z kolei, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki tub transportu.

Z powołanych przepisów wynika, iż aby przemieszczenie towarów z terytorium Holandii do Polski uznać za WNT dokonane przez D w Polsce, konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

1. towary wytworzone, wydobyte, nabyte (w tym również w ramach WNT albo zaimportowane), na terytorium innego kraju członkowskiego (tu: Holandia) muszą być w ramach przedsiębiorstwa prowadzonego przez podatnika podatku od wartości dodanej (tu: D ), przemieszczane z terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska (tu: z Holandii), na terytorium Polski,
2. przemieszczone towary muszą służyć działalności gospodarczej podatnika,
3. transport przemieszczanych towarów musi zakończyć się na terytorium Polski.
   
   

W ocenie Spółki, wszystkie powyższe przesłanki są w jej przypadku spełnione:

1. towary będące przedmiotem przemieszczenia są przez D wytwarzane/nabywane na terytorium Holandii,
2. towar, te są następnie w ramach przedsiębiorstwa Spółki przemieszczane z terytorium Holandii na terytorium Polski (Spółka ponosi koszty transportu towarów na trasie Holandia-Polska oraz koszty ubezpieczenia),
3. transport przemieszczanych towarów kończy się na terytorium Polski, i wreszcie
4. przemieszczone towary służą działalności prowadzonej przez D jako podatnika podatku VAT w Polsce (dostawa części na rzecz Dealerów).
   
   

Prawidłowość takiej opinii Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził już w innych interpretacjach, przykładowo w interpretacji Nr IPPP3/443-426/112/KC z 31 maja 2011 r. oraz w interpretacji Nr IPPP2/443-617/09-2/SAP z 24 sierpnia 2009 r.

W drugim etapie Spółka (po wcześniejszym rozpoznaniu wewnątrzwspótnotowego nabycia towarów - tj. przesunięcia towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa z Holandii do Polski) dokonuje krajowej dostawy towarów na rzecz polskich kontrahentów (Dealerów).

Ponieważ D :

1. posiada na terytorium Polski stale miejsce prowadzenie działalności gospodarczej oraz
2. to stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej bez wątpienia uczestniczy w transakcjach dostawy towarów dokonywanych na terytorium kraju na rzecz Dealerów,nie znajduje zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 i ust. la oraz art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym znajduje zastosowanie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, co oznacza, iż D jest podatnikiem z tytułu realizacji przedmiotowych dostaw i dostawy te powinny być dokumentowane przez D za pomocą faktur VAT z wykazanym podatkiem VAT według właściwej stawki krajowej.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.