Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-156/14/AT
z 11 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2014 r. (data wpływu 31 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania opodatkowania transakcji według zasad właściwych dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania opodatkowania transakcji według zasad właściwych dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka „…” … z siedzibą w … (zwana dalej Spółką) prowadzi transakcje w zakresie zakupu i sprzedaży ryb poza granicami kraju. W związku z transakcjami realizowanymi w ramach tej działalności, Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik podatku od towarów i usług zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca uczestniczy między innymi w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych, rozliczanych według procedury uproszczonej na zasadach określonych w Rozdziale 8 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

W przedmiotowych transakcjach uczestniczą trzy podmioty:

1. Spółka polska (podatnik B - pośrednik) czyli Wnioskodawca, jako podatnik VAT zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce;
2. podatnik VAT zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych między innymi w państwie Unii Europejskiej innym niż Polska (Podatnik A - dostawca holenderski);
3. państwo zakończenia transportu towarów, czyli podatnik VAT zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska państwie UE (Podatnik C - odbiorca francuski).

Podmiot polski, będący podatnikiem VAT, otrzymuje zamówienie od podmiotu z Francji (podatnika C). Podmiot polski realizuje zamówienie w ten sposób, że towary są wysyłane bezpośrednio od własnego dostawcy z Holandii (podatnika A). W tym przypadku odbywają się właściwie dwie dostawy (tzn. pomiędzy podmiotem holenderskim a podmiotem polskim oraz pomiędzy podmiotem polskim a podmiotem francuskim). Jednakże następuje tylko jedno przesunięcie towarów, z Holandii do Francji (podmiot polski wystawia fakturę podmiotowi francuskiemu, holenderski - polskiemu).

Towary będące przedmiotem transakcji transportowane są z Holandii (A) do Francji (C). Są one wydawane przez dostawcę bezpośrednio ostatniemu podatnikowi (C), z pominięciem drugiego podatnika (B). Ostatni podatnik (C) organizuje transport towarów i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Wnioskodawcy lub „drugiego podatnika”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w niniejszym wniosku transakcje, w ramach których ostatni podatnik organizuje transport, działając w tym zakresie w interesie i za aprobatą Wnioskodawcy lub „pierwszego podatnika”, spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w odniesieniu do których rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej, przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, z wewnątrzwspólnotową transakcją trójstronną mamy do czynienia w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki, określone w art. 135 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – zwana dalej ustawą o VAT:

• trzech podatników VAT (podatnicy A, B, i C) zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich (podatnik A) wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności (podatnikowi C), przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym (podatnikiem A) i drugim (podatnikiem B) oraz drugim (podatnikiem B) i ostatnim w kolejności (podatnikiem C);
  
• przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego (podatnika A) lub też transportowany przez drugiego (podatnika B) w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przez pojęcie procedury uproszczonej należy rozmieć procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik (podatnik C) rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika (podatnika B), jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki (art.135 ust. 1 pkt 4 u.p.tu.):

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika (podatnika C) była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika (podatnika B);
2. drugi w kolejności podatnik (podatnik B) dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika (podatnika C) nie posiada siedziby ani miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka (kraju C);
3. drugi w kolejności podatnik (podatnika B) stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika (podatnika A i C) ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka (inne niż kraj A lub C);
4. ostatni w kolejności podatnik (podatnik C) stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka (kraju C);
5. ostatni w kolejności podatnik (podatnik C) został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika (podatnika B) jako obowiązany do rozliczenia VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Zdaniem Wnioskodawcy łączne spełnienie wskazanych powyżej warunków upoważnia strony transakcji do rozliczenia jej na zasadzie procedury uproszczonej.

Wnioskodawca uważa, że opisane we wniosku transakcje, w których uczestniczy, spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, pozwalając tym samym na ich kwalifikację jako WTT.

Po pierwsze, przesądza o tym okoliczność, że w dostawie towarów uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach UE (Holandia, Francja i Polska). Po drugie, zgodnie z opisem zawartym we wniosku dostawa towarów jest dokonywana pomiędzy podmiotem holenderskim a podmiotem polskim oraz pomiędzy podmiotem polskim a podmiotem francuskim. Równocześnie, towary będące przedmiotem analizowanej transakcji są wydawane przez pierwszy podmiot bezpośrednio ostatniemu podatnikowi.

Dodatkowo, w odniesieniu do transakcji spełniony jest również wymóg sformułowany przez polskiego ustawodawcę, aby przedmiot dostawy był wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa UE na terytorium innego państwa UE. Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że transakcja może zostać uznana za WTT zarówno wtedy, gdy wysyłka lub transport towarów są organizowane bezpośrednio przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, jak i wówczas, gdy za wysyłkę lub transport odpowiada osoba trzecia, działająca na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika. W przypadku transakcji, w ramach których to ostatni podatnik organizuje transport i ponosi jego koszty, występuje zdaniem Wnioskodawcy, właśnie druga ze wskazanych powyżej sytuacji, tj. towary transportowane są w interesie i za aprobatą „pierwszego” i „drugiego” w kolejności podatnika, tj. w ocenie Wnioskodawcy, na rzecz Wnioskodawcy i „drugiego” podatnika w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Podmiotem działającym w tym zakresie jest ostatni podatnik. Powyższa konstrukcja, według Wnioskodawcy, może zostać przyrównana do umowy zlecenia lub umowy agencyjnej, w której ostatni podatnik działa wprawdzie samodzielnie, ale realizowana przez niego czynność polegająca na transporcie towarów dokonywana jest faktycznie w interesie i za aprobatą Wnioskodawcy i „drugiego” podatnika, występujących w tym zakresie w roli zleceniodawców.

Wnioskodawca uważa, że niewątpliwie, w ramach analizowanych transakcji, odebranie towaru przez osobę trzecią nie byłoby możliwe, gdyby podmiot ten nie działał na zlecenie Spółki lub „pierwszego” podatnika. Podmiot trzeci (tu: ostatni podatnik) nie miałby bowiem tytułu prawnego do odbioru towarów. Oznacza to, że podmiot trzeci dokonując odbioru i transportu działa na rzecz pozostałych uczestników obrotu.

Według Wnioskodawcy, w tym kontekście należy przyjąć, że bez wpływu na możliwość kwalifikacji transakcji jako WTT pozostaje okoliczność, czy podmiotem dokonującym wysyłki lub transportu towarów na rzecz „pierwszego” lub „drugiego” w kolejności podatnika jest osoba niebiorąca czynnego udziału w dostawach towarów czy też np. ostateczny odbiorca towarów. W świetle przytoczonych przepisów za dopuszczalne należy bowiem uznać takie ukształtowanie warunków dostawy, aby na zlecenie „pierwszego” lub „drugiego” w kolejności podatnika, organizacją transportu towarów zajmował się ostateczny odbiorca towarów (tj. ostatni podatnik).

Popierając zajęte w sprawie stanowisko Wnioskodawca odwołał się do rozstrzygnięć organów podatkowych oraz wyroków sądów administracyjnych. I tak, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 194/08) stwierdził: „Skoro przepis dopuszcza włączenie się do transportu dostawy osób trzecich to również dopuszcza, bo nie wyklucza, że tą osobą trzecią może być ostateczny odbiorca, który przejmuje na siebie obowiązki transportowe, działając na rzecz dostawcy lub drugiego podatnika. (...) Nie jest więc istotne dla bytu przepisu art. 135 ust. 1 pkt 2, że ostateczny odbiorca organizuje i opłaca transport, ważne jest czy działa na rzecz pierwszego lub drugiego podatnika”.

WSA jednoznacznie wskazał, iż: „osobą transportującą na rzecz pierwszego lub drugiego podatnika może być z powodzeniem odbiorca towaru, chociażby na własny koszt, ale działając na rzecz zbywcy i drugiego podatnika. Jest oczywiste, że cała transakcja jest dokonywana również w interesie i ostatecznego nabywcy, który w ten sposób podejmuje czynności na swoją rzecz, ale pozostaje to poza sferą analizowanego przepisu”.

Dodatkowo, Wnioskodawca podkreślił, że przyjęcie odmiennej interpretacji analizowanego przepisu (w szczególności poprzez przyjęcie, że ostatni w kolejności podatnik nie może działać na rzecz pozostałych uczestników WTT jako podmiot organizujący transport) prowadziłoby do sytuacji, w której polskie przepisy dotyczące WTT należałoby uznać za ewidentnie sprzeczne z przepisami unijnymi, których postanowienia miały zostać zaimplementowane do polskiego porządku prawnego. Z art. 141 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wprowadzającego mechanizm procedury uproszczonej przy WTT, nie wynika bowiem jakiekolwiek dodatkowe ograniczenie dotyczące tego, kto w ramach transakcji trójstronnej odpowiedzialny jest za transport towarów. Tym samym, zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy pozwala na dokonanie wykładni polskich przepisów dotyczących WTT z uwzględnieniem odpowiednich postanowień Dyrektywy VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, a także sformułowany w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych nakaz prowspólnotowej wykładni przepisów krajowych, Wnioskodawca uznaje, że transakcja może zostać uznana za WTT niezależnie od tego, czy za transport towarów będących jej przedmiotem będzie odpowiadać jedna ze stron transakcji, czy też podmiot zewnętrzny.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że stanowisko takie zostało również zaprezentowane w przywołanym powyżej wyroku, w którym WSA w Warszawie uznał, iż „przepisy polskiej ustawy, nie odbiegają w realizacji uprawnień podatnika, od przepisów unijnych. I aczkolwiek zapis w ustawie o VAT jest bardziej skomplikowany, aniżeli art. 141 obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE – sens pozostaje ten sam”. W przekonaniu Wnioskodawcy, wynika więc z tego, że zastosowanie odmiennej interpretacji niż tej, przedstawionej przez WSA, powodowałaby, iż przepisy polskiej ustawy o VAT należałoby uznać za niezgodne z Dyrektywą VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wymowa rozstrzygnięcia zawartego w przywołanym wyroku wzrasta tym bardziej, że Minister Finansów nie złożył w tej sprawie skargi kasacyjnej. To pozwala z kolei sądzić, że Minister Finansów uznał sposób wykładni przyjęty przez WSA za odpowiadający prawu.

W opinii Wnioskodawcy, potwierdzeniem zasadności Jego stanowiska jest również okoliczność, że w interpretacjach wydawanych przez organy skarbowe po zapadnięciu cytowanego wyroku stanowisko tożsame z wyrażonym w wyroku prezentowane jest przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2009 r. (sygn. ILPP2/443-1049/08-2/MN). Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że „w sytuacji, gdy transportu towarów dokonuje ich ostateczny nabywca, jednakże działając na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności uczestnika transakcji trójstronnej w oparciu o zawartą umowę, stwierdzić należy, że dyspozycja art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy została wypełniona, a przedmiotowa transakcja mogła zostać rozliczona według procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej”. Podobnie wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. ITPP2/443-915a/09/RS).

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę zostało również potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 8 lipca 2011 r. (sygn. IPPP3/443-563/11-2/LK) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 4 listopada 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1114/11-2/MPe), wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, transakcje opisane we wniosku spełniają wymogi określone w dyspozycji art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, wskazujące na prawidłowość ich klasyfikacji jako WTT, w odniesieniu do których możliwe jest rozliczenie VAT przy wykorzystaniu procedury uproszczonej, o której mowa jest w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Szczególne zasady dotyczące wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych – procedura uproszczona, zostały zawarte w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług w Dziale XII „Procedury szczególne”, rozdział 8.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o VAT, rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej.

Na mocy art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast przez procedurę uproszczoną – w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy – rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Z powołanych przepisów wynika, że procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej polega na:

• objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,
  
• uznaniu, iż doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.

Zatem pomimo, że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie ma okoliczność, że dla zastosowania procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej koniecznym jest, aby przedmiot dostawy był wysłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy).

W złożonym wniosku poinformowano, że w opisanych przez Wnioskodawcę transakcjach odbiorca organizuje transport towarów i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Wnioskodawcy lub „drugiego” podatnika.

W takiej sytuacji, gdy transportu towarów dokonuje ich ostateczny nabywca, jednakże działając na rzecz pierwszego i/lub drugiego w kolejności uczestnika transakcji trójstronnej w oparciu o zawarte porozumienie/umowę, stwierdzić należy, że dyspozycja art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy została wypełniona, a przedmiotowa transakcja może zostać rozliczona według procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, pod warunkiem spełnienia pozostałych przesłanek, wynikających z powołanych w niniejszej interpretacji przepisów ustawy.

Mając na uwadze treść powołanych przepisów prawa i uwagę powyższą w powiazaniu z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym należy stwierdzić, że opisane w niniejszej sprawie transakcje, w ramach których odbiorca organizuje transport, działając w tym zakresie w interesie i za aprobatą Wnioskodawcy (podatnik B – pośrednik) i drugiego podatnika – tu: podatnik A dostawca holenderski (zleceniodawców), spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w art. 135 ustawy, w odniesieniu do których rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.