INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 05 grudnia 2011 r. (data wpływu 07 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka do końca 2009 r. prowadziła działalność gospodarczą głównie w zakresie:

• produkcji napojów alkoholowych destylowanych (wódek),
• produkcji alkoholu etylowego,
• sprzedaży hurtowej i detalicznej napojów alkoholowych.
  
  

Uwzględniając warunki rynkowe od stycznia 2010 r. Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. Do momentu podjęcia tej decyzji produkcja wódek odbywała się w budynku będącym własnością Spółki.

W budynku tym do dnia dzisiejszego funkcjonuje hurtownia, hotel oraz administracja należące do Spółki. Zarząd Spółki podejmuje nadal działania w celu wynajęcia niewykorzystanych pomieszczeń produkcyjnych lub wznowienia produkcji w nowych warunkach. Do dnia dzisiejszego nie udało się skutecznie dokończyć negocjacji z potencjalnymi dzierżawcami, a ostatnio wznowiono rozmowy z inwestorami. Niemniej jednak przedmiotowe pomieszczenia wraz z całą infrastrukturą produkcyjną pozostają obecnie niewykorzystane.

Pomimo czasowego wstrzymania produkcji wódek Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem niedziałającej Wytwórni (...), tj.:

• amortyzacja budynku, budowli oraz maszyn i urządzeń,
• podatek od nieruchomości,
• ubezpieczenie majątku,
• konserwacja, dozór techniczny,
• energia elektryczna i ogrzewanie,
• monitoring,

które zostały uznane przez Spółkę – chyba niesłusznie – jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Ponadto Spółka nie odlicza podatku naliczonego VAT z faktur dot. ww. kosztów, uznając je również jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy pomimo czasowego wstrzymania działalności w zakresie produkcji wódek, Spółka ma prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów związanych z utrzymaniem tej części budynku, budowli i urządzeń do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikowanie przez Niego ww. kosztów jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów było błędne. W obliczu dzisiejszych negocjacji i rozmów o ewentualnym wznowieniu działalności w zakresie produkcji wódek oraz usługowego ich rozlewu Spółka uznaje, że poniesione koszty służą bezspornie zabezpieczeniu przyszłych przychodów i powinny być kosztami podatkowymi. Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej, a tylko to powodowałoby konieczność wyłączenia z wyniku podatkowego kosztów amortyzacji majątku stanowiącego własność Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te po ich zaktualizowaniu, zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Według art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

W świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

• jest własnością (współwłasnością) podatnika,
• jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• jego przewidywany okres używania przekracza rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż do końca 2009 r. Spółka prowadziła działalność gospodarczą głównie w zakresie:

• produkcji napojów alkoholowych destylowanych (wódek),
• produkcji alkoholu etylowego,
• sprzedaży hurtowej i detalicznej napojów alkoholowych.
  
  

Od stycznia 2010 r. – uwzględniając warunki rynkowe – Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. Pomimo podjęcia takiej decyzji, Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem niedziałającej Wytwórni (...), w tym m. in. amortyzację budynku, budowli oraz maszyn i urządzeń.

Niniejszą sytuację należy więc rozpatrywać w kontekście brzmienia art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem, amortyzacji nie podlegają składniki majątku – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, które nie są używane na skutek:

• zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej – które w niniejszej sprawie nie ma miejsca

albo

• zaprzestania działalności, w której te składniki były używane;

w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność.

Treść ww. przepisu wskazuje więc, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. To zaś oznacza, że czasowy tylko brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka.

W tym miejscu należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji „zaprzestanie działalności”. Na gruncie języka polskiego, słowo „zaprzestać” oznacza „przestać coś robić”, z kolei „działalność” to: 1. „zespół działań podejmowanych w jakimś celu”, 2. „funkcjonowanie czegoś lub oddziaływanie na coś” (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa, http://sjp.pwn.pl).

Mając na uwadze powyższe, użycie określenia „zaprzestanie działalności, w której te składniki były używane”, oznacza sytuację, w której zaprzestano działalności, w której dany składnik był używany, ale równocześnie podatnik kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej. Tylko więc całkowite zaprzestanie prowadzenia danego rodzaju działalności gospodarczej uzasadnia zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zwrócić bowiem uwagę trzeba na to, że środkami trwałymi są nie tylko maszyny, ale i budynki, budowle, czy lokale będące odrębną własnością, które służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Wynika to z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, który jako wprowadzający ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów, a tymi, zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, są odpisy amortyzacyjne, nie powinien być w wykładni przepisów o amortyzacji środków trwałych pomijany. W konsekwencji wyrazić należy pogląd, że zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tylko całkowite zaprzestanie danego rodzaju działalności, w której używano dany środek trwały (składnik majątku) uzasadnia zaprzestanie jego amortyzacji na zasadach określonych w tym przepisie.

W przedmiotowej sprawie, Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. Do momentu podjęcia tej decyzji, produkcja odbywała się w budynku będącym własnością Spółki. W budynku tym do dnia dzisiejszego funkcjonuje hurtownia, hotel oraz administracja należące do Spółki. Jednocześnie, jak podano we wniosku, Spółka podejmuje działania w celu wynajęcia niewykorzystanych pomieszczeń produkcyjnych lub wznowienia produkcji w nowych warunkach.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. „Wstrzymać”, zgodnie z definicją słownikową, oznacza: 1. „spowodować zatrzymanie się czegoś będącego w ruchu”, 2. „odłożyć na później, zawiesić coś”, 3. „powstrzymać się przez chwilę od czegoś” (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa, http://sjp.pwn.pl).

Mając na uwadze powyższe, nie można stwierdzić, iż Spółka zaprzestała prowadzenia działalności w zakresie produkcji napojów alkoholowych destylowanych, bowiem nie uznała Ona definitywnie, że nie ma zamiaru podejmować żadnych działań w tym zakresie.

W konsekwencji, odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych (budynków, budowli oraz maszyn i urządzeń), niewykorzystywanych przez Spółkę w związku z czasowym wstrzymaniem produkcji napojów alkoholowych destylowanych, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie, pomimo czasowego wstrzymania produkcji napojów alkoholowych destylowanych Spółka ponosi także koszty związane z utrzymaniem niedziałającej wytwórni, w tym: podatek od nieruchomości, ubezpieczenie majątku, konserwacja, dozór techniczny, energia elektryczna i ogrzewanie, monitoring.

Zgodnie z treścią przytoczonego wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, iż ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, iż koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy, w szczególności faktu, iż Spółka podejmuje działania w celu wynajęcia niewykorzystywanych pomieszczeń produkcyjnych lub wznowienia produkcji w nowych warunkach, należy stwierdzić, iż koszty związane z utrzymaniem niedziałającej wytwórni, odpowiadają definicji kosztu uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo informuje się, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.