2014.05.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-262/14-4/AS
z 29 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 249, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2014 r. (data wpływu 6 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 kwietnia 2014 r. (skutecznie doręczone 5 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny znaku towarowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny znaku towarowego.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 12 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 kwietnia 2014 r. (skutecznie doręczone 5 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pan L. L. (dalej jako: Wnioskodawca) jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Spółka ta świadczy usługi na rzecz pozostałych spółek z grupy w zakresie biurowym, organizacyjnym, informatycznym itp. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT.

Wnioskodawca jest właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego, który nie był oddawany do tej pory w licencję. Aktualnie dokonana jest wstępna wycena znaku.

Wnioskodawca ma zamiar przekazać w przyszłości w formie darowizny (nieodpłatne przekazanie) spółce komandytowej znak towarowy – prawo do znaku towarowego zarejestrowanego i wycenionego. Znak ten będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, w tym poprzez oddanie do używania na podstawie licencji innym spółkom z grupy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym nabycie w drodze umowy darowizny przez spółkę komandytową prawa do zarejestrowanego znaku towarowego będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów usług?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na powyższe pytanie – jaka będzie podstawa opodatkowania darowizny praw do zarejestrowanego znaku towarowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, darowizna znaku towarowego w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przede wszystkim Wnioskodawca wskazuje, iż nie jest on podatnikiem w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) (dalej jako: ustawa VAT). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Również podejmowane przez niego działania nie noszą cech podatnika VAT. Wnioskodawca nie nabył prawa do ww. znaku towarowego w celu jego odsprzedaży, tym bardziej nie podejmował w tym celu samodzielnie żadnych działań o charakterze ciągłym i zorganizowanym.

W związku z tym podejmowane przez niego działania nie podlegają regulacjom tejże ustawy. Co więcej operacja polegająca na planowanej darowiźnie znaku towarowego nie spowoduje, iż zostanie on objęty zakresem regulacji ustawy o VAT. Z powyższego jasno wynika zatem, iż czynność będąca przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie jest objęta regulacjami ww. ustawy.

Jednak nawet jeżeli Organ uznałby przedmiotową darowiznę za objętą regulacjami ustawy o VAT,to przedmiotowa operacja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co Wnioskodawca uzasadnia poniżej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania, czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołane wyżej unormowanie wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności odpłatne, natomiast nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m. in. w art. 8 ust. 2 ustawy.

Za odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

– w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),

– w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Znak towarowy, w świetle postanowień ustawy, nie może być uznany za towar, a jedynie za prawo majątkowe, co wynika z art. 2 pkt 6 ustawy. Stąd umowa mająca za przedmiot znak towarowy może być rozpatrywana na gruncie przepisów ustawy jako świadczenie usług.

Zasadą jest, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają jedynie czynności odpłatne, czynności nieodpłatne (a taką planuje przeprowadzić Wnioskodawca) podlegają opodatkowaniu jedynie w przypadku zakreślonym przez ustawę.

Mając na uwadze treść art. 8 ust. 2 ustawy, który określa co stanowi przedmiot podatku w przypadku czynności nieodpłatnych (nieodpłatnych usług), należy uznać, że do stanu opisanego w pytaniu nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem dotyczy on użycia towarów w określony sposób, a zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zarejestrowany znak towarowy nie jest towarem.

Konsekwencje podatkowe planowanej czynności mogą więc zostać określone na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. Zgodnie z przytoczonym przepisem opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przepis określa dwa rodzaje czynności nieodpłatnych, które ustawodawca zaliczył do przedmiotu podatku. Do pierwszych należy nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste określonych osób. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „cele osobiste, oznacza, że przepis ten dotyczy świadczeń nieodpłatnych na rzecz osób fizycznych, bowiem tylko w przypadku osób fizycznych można zakładać „cel osobisty” takiej osoby. Jak zasadnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 744/10 „Realizacja celu osobistego polega na zaspokajaniu własnej (prywatnej) potrzeby osoby, która ten cel realizuje, a potrzeby osobiste pracownika, to takie potrzeby, do których zaspokojenia pracodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa, więc przekraczające zakres obowiązków pracodawcy. Przy czym realizacja celu osobistego zrywa związek z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa. Świadczenia zaspokajające osobiste potrzeby pracownika nie mają zatem związku z potrzebami prowadzonej działalności i służą realizacji innych celów niż związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa”.

Mając na uwadze, że darowizna znaku towarowego ma odbyć się na rzecz jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej (spółki komandytowej) oraz jej cel (o czym dalej) do planowej czynności nie znajdzie zastosowania pierwszy człon analizowanego przepisu.

Zgodnie z końcową częścią przepisu – opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Oznacza to, że jedyną przesłanką dla opodatkowania świadczeń nieodpłatnych jest ich przeznaczenie. W przypadku świadczeń nieodpłatnych związanych z działalnością gospodarczą podatnika – nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, są neutralne. W przypadku, gdy czynność nie jest wykonywa do celów prowadzonej działalności gospodarczej – świadczenie takie jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Z punktu widzenia odpowiedzi na postawione przez Zainteresowanego pytanie należy zdefiniować pojęcie „usług wykonanych do celów prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika”.

Jak wskazuje A. Bartosiewicz, R. Kubacki „VAT komentarz” str. 152 „W tym przypadku podatnik występuje bowiem w roli konsumenta tej usługi, przeznaczając ją na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością. Przez usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać te wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Z drugiej jednak strony usługa ta musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze, a więc prowadzącego działalność gospodarczą (w rozumieniu ustawy)”.

Także w interpretacjach organów podatkowych wskazuje się jakiego typu działania uważa się za usługi niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 sierpnia 2012 r., nr IPTPP1/443-470/12-2/MW„Dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2011 r., nr IPPP1-443-773/11-5/AS „Aby natomiast nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2, musi ono służyć celom innym niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Za usługi niezwiązane z działalnością gospodarczą należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2011 r., nr ITPP1/443-259/11/MS „Za usługi niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu podlegają bowiem, tylko te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych”.

Mając na uwadze powyższe stanowiska organów, w każdym przypadku należy określić cel świadczonej czynności nieodpłatnej i jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli celem wykonania nieodpłatnego świadczenia, nie jest przysporzenie niezwiązane z działalnością gospodarczą, lecz przekazanie na rzecz spółki komandytowej znaku towarowego w celu wykonywania czynności opodatkowanych, które ma na celu wywrzeć wpływ na obroty czy zyski przedsiębiorstwa, dbanie o wizerunek przedsiębiorstwa, czy zapewnienie efektywności przedsiębiorstwa – wszystkie podane cele oraz zbieżne z nimi, będą świadczeniami na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie tego typu nie jest więc dokonane na cele osobiste, tym bardziej, że po przeniesieniu znaku nadal będzie on wykorzystywany do działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uznaje więc, że darowizna znaku towarowego nie będzie czynnością związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą, stąd nie będzie ona podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W podobnym stanie faktycznym analogiczne stanowisko jak Wnioskodawca zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2012 r., nr IPPP2/443-56/12-2/IG.

W przypadku uznania, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dochodzi jednak do odpłatnego świadczenia usług opodatkowanego na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy, Wnioskodawca uważa, że podstawą prawną do ustalenia podstawy opodatkowania winien być art. 29 ust. 12 ustawy – będzie nim koszt wytworzenia znaku. Zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy „W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika”.

Zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług – na mocy przepisu szczególnego traktowanego jak odpłatne świadczenie usług – jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawa nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionej przez podatnika. Skoro ustawodawca odwołuje się do kosztu wykonania usługi – w podstawie opodatkowania należy ująć wydatki związane z utworzeniem (opracowanie graficzne znaku) i zarejestrowaniem znaku towarowego, a więc te wydatki które bezpośrednio zostały wydatkowane na utworzenie znaku, przy nabyciu których podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jak wskazują J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda „VAT 2010” Warszawa 2010 r., str. 431 „W podstawie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług nie należy natomiast uwzględniać tych kosztów związanych ze świadczeniem, w przypadku których podatnik w ogóle nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego. W sprawie C-193/91 Gerhard Mohsche TSUE potwierdził prawidłowość wyłączenia z podstawy opodatkowania z tytułu wykorzystania dla celów prywatnych dóbr należących do przedsiębiorstwa (przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia) wartość usług związanych z konserwacją tych dóbr, nabytych bez prawa do odliczenia podatku”.

Mając na uwadze, że dla celów rachunkowości wartość znaku słowno-graficznego została ujęta jako wartość niematerialna i prawna wedle kosztu wytworzenia, za podstawę opodatkowania można przyjąć tak określoną wartość, ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie znaku, z wyłączeniem wydatków przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia, zgodnie z przytoczonym orzeczeniem TSUE. Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt wytworzenia znaku słowno-graficznego z dnia jego rejestracji. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem znaku słowno-graficznego, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego. Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej Spółki, zwłaszcza, kosztów które miały miejsce już po rejestracji znaku towarowego.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, iż czynność nieodpłatnego przekazania (darowizny) zarejestrowanego znaku towarowego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W sytuacji gdyby jednak Organ nie zgodził się z zaprezentowanym wyżej stanowiskiem, Wnioskodawca uważa, że podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy będzie koszt wytworzenia i rejestracji tego znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej, która świadczy usługi na rzecz pozostałych spółek z grupy w zakresie biurowym, organizacyjnym, informatycznym itp. Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego, który nie był do tej pory oddawany w licencję. Zainteresowany planuje przekazać w formie darowizny (nieodpłatne przekazanie) spółce komandytowej prawo do zarejestrowanego i wycenionego znaku towarowego. Znak ten będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, w tym poprzez oddanie do używania na podstawie licencji innym spółkom z grupy.

Ponadto w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że przekazanie na rzecz spółki komandytowej znaku towarowego nastąpi w celu wykonywania czynności opodatkowanych, ma ono na celu wywrzeć wpływ na obroty czy zyski przedsiębiorstwa, dbanie o wizerunek przedsiębiorstwa i zapewnienie efektywności przedsiębiorstwa

Stosownie do art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

Prawo do znaku towarowego przyznawane jest zatem przedsiębiorcy i jest ściśle związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Posiadając prawo do znaku towarowego, które zgodnie z przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej jest ściśle związane z działalnością gospodarczą i dokonując obrotu z jego wykorzystaniem Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika VAT.

Czynność przeniesienia prawa do znaku towarowego prowadzić będzie do przeniesienia prawa do wartości niematerialnych i prawnych, a zatem stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Z cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 wynika, że nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika – należy traktować jako odpłatne odpłatne świadczenie usług.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca dokona darowizny znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem nie na cele osobiste, ale na cele związane z działalnością gospodarczą. Powyższa darowizna będzie służyła celom spółek z grupy, a więc również Wnioskodawcy.

Tym samym planowana darowizna nie będzie stanowiła odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, a w konsekwencji nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Ponieważ darowizna znaku towarowego stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu, za bezprzedmiotowe należy uznać warunkowe pytanie nr 2 postawione we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin