Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-44/14-4/JG
z 16 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 27 stycznia 2014 r. (data wpływu 6 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży wyrobów z zakresu automatyki przemysłowej i podstawowego asortymentu elektrycznego.

Wnioskodawca jako Dystrybutor zawiera umowy z Dostawcami, zgodnie z którymi po przekroczeniu określonych w umowie pułapów zamówień, Dostawca udziela Dystrybutorowi rabatów potransakcyjnych za obrót. Zgodnie z zapisami umów, rabaty mogą mieć postać wynagrodzenia marketingowego przeznaczonego na wsparcie marketingowe, bonusu marketingowego lub bonusu szkoleniowego.

Rabaty potransakcyjne są otrzymywane przez Dystrybutora, pod warunkiem spełnienia przewidzianych w umowach warunków:

• Dystrybutor musi osiągnąć przewidziane w umowach pułapy zamówień określonych produktów;
• bonusy muszą być przeznaczone na finansowanie zaakceptowanych przez Dostawców akcji marketingowych bądź szkoleń;
• Dystrybutor musi przedstawić do akceptacji rozliczenie wydatków oraz dokumenty udowadniające kwoty rzeczywiście poniesionych wydatków.
  
  

W związku z tymi umowami, Wnioskodawca ponosi wydatki na organizację szkolenia oraz akcje marketingowe, których celem jest promocja oraz przekazywanie wiedzy na temat właściwości zastosowań produktów Dostawców. Szkolenia organizowane są w różnych lokalizacjach, w siedzibie Spółki, w oddziałach, restauracjach, hotelach w Polsce, a także poza terytorium RP.

Wnioskodawca wykłada wszystkie koszty związane z organizacją szkolenia. Są to między innymi koszty związane z nabywaniem usług organizacji konferencji i szkoleń, pokrycie kosztów przelotu czy przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, wynajmu sal konferencyjnych oraz niezbędnego wyposażenia na potrzeby prowadzonej konferencji bądź szkolenia, a także koszty związane z dodatkowymi atrakcjami takimi jak: kręgle, grill, ognisko, program artystyczny, zwiedzanie, zakup karnetów narciarskich, ubezpieczenia uczestników etc.

W związku ze spełnieniem warunków określonych w umowie, Dystrybutor otrzymuje od Dostawcy fakturę korygującą, dokumentującą przyznany rabat. Kwota rabatu, nie może być wyższa niż koszt rzeczywiście poniesionych wydatków związanych z działaniami marketingowymi lub szkoleniami. Tym samym, Wnioskodawca nie ponosi faktycznie kosztów organizowanych akcji promocyjnych, gdyż te są zwracane Wnioskodawcy przez Dostawców.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku, Spółka w piśmie z 24 kwietnia 2014 r. udzieliła wyjaśnień dotyczących wskazania:

1. czy w analizowanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją uzyskania przez Wnioskodawcę rabatu za określony pułap zamówień produktów Dostawcy, czy z sytuacją wykonania odpłatnej usługi przez Spółkę na rzecz Dostawcy;
2. co kryje się pod pojęciem „rabatów potransakcyjnych”;
3. jak należy rozumieć stwierdzenie, że „rabaty mogą mieć postać wynagrodzenia marketingowego przeznaczonego na wsparcie marketingowe, bonusu marketingowego lub bonusu szkoleniowego”;
4. dla kogo Wnioskodawca przeprowadza akcje marketingowe oraz szkolenia;
5. jednoznacznego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi przez Spółkę wydatkami na organizację akcji marketingowych i szkoleń a osiągnięciem przychodu przez Wnioskodawcę lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i wykazania w jaki sposób Wnioskodawca uzyskuje większy przychód ze sprzedaży produktów.
   
   

Ad. 1

W analizowanej sprawie mamy do czynienia z rozliczeniem ww. bonusu w formie rabatu. Wysokość przyznawanego przez Dostawcę rabatu na dokonane dostawy jest uzależniona od wartości obrotu, jednakże faktyczne prawo do jego otrzymania uzależnione jest od spełnienia przesłanek wskazanych we wniosku interpretacyjnym. Tym samym, nie jest to czysty rabat warunkowany jedynie wartością obrotu. Prawo jego otrzymania uzależnione jest od wykonania określonych działań (organizacja szkolenia, akcji marketingowej), a jego wartość przyjmuje niższą z kwot: określony procent obrotu lub suma faktycznie poniesionych wydatków na organizację ww. działań.

Ad. 2

Rabat potransakcyjny, zwany inaczej premią pieniężną, bonusem, który po uchwale NSA zawsze powinien przyjmować formę rabatu dokumentowanego poprzez wystawienie faktury korygującej przez dostawcę towaru.

Ad. 3

Odpowiedź na to pytanie zawiera się de facto w odpowiedzi na pytanie pierwsze. Wskazane w zapytaniu sformułowanie oznacza, iż rabat potransakcyjny przybiera różne formy, a jego wysokość jest uzależniona nie tylko od spełnienia przesłanki dokonania określonego obrotu z Dostawcą, ale także wydatkowania określonych kwot przez Wnioskodawcę na wskazane w umowie cele. Związane one są z jednej strony z działalnością Wnioskodawcy, ale również mają oczywisty wpływ na przyszłą wielkość obrotów z Dostawcą poprzez generowanie obrotów po stronie klient – Wnioskodawca. Umowy dystrybucyjne wskazują wprost cel przyznania takiego bonusu, np. szkolenie dla klientów oraz że faktycznie warunkiem otrzymania takiego bonusu, jest przeprowadzenie szkoleń, akcji marketingowych, promowanie i prezentacja produktów Dostawcy etc.

Ad. 4 i 5

Akcje marketingowe oraz szkolenia są kierowane do odbiorców/klientów Wnioskodawcy i mają na celu zwiększenie obrotów Wnioskodawcy w ogóle, przy czym szczególny nacisk powinien być położony na promocję produktów nabywanych od danego Dostawcy. Tak samo organizowane szkolenie powinno dotyczyć produktów nabywanych od danego Dostawcy lub tematów ogólnych/technicznych, gdzie istnieje możliwość wykorzystania produktów danego Dostawcy przez instalatorów, elektryków (kontrahentów Wnioskodawcy). Tym samym, nie sposób odmówić ww. wydatkom poniesienia w celu uzyskania przychodu. Jednocześnie należy podkreślić, iż wydatki te ponoszone są również w celu zmniejszenia kosztu zakupu towarów dzięki otrzymanemu rabatowi. Tym samym, w ogólnym rozrachunku ekonomicznym Wnioskodawca nie ponosi faktycznego ciężaru tych wydatków odzyskując w całości lub w znacznej większości kwoty wydatkowane na promocję własną od Dostawcy.

Odpowiadając natomiast na wskazane rozbieżności w stanowisku własnym, że: „Przedmiotowe wydatki są zatem ponoszone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i mają na celu uzyskanie większego przychodu ze sprzedaży produktów” w kontekście stwierdzenia, że: „Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty nie są związane z jego reprezentacją, ponieważ dotyczą tylko i wyłącznie produktów Dostawców”, Wnioskodawca wskazał, iż miał na myśli to, że ponoszonym wydatkom, w tym na zakup alkoholi czy organizację turniejów sportowych, grilli itd. nie sposób przypisać funkcji reprezentacyjnej Wnioskodawcy. Są to wydatki marketingowe, których celem jest zwiększanie obrotu towarami dostarczanymi przez określonych Dostawców, nie mają one zatem charakteru reprezentacyjnego w odniesieniu do Wnioskodawcy, czy jego działalności. Wydatki te są de facto zwracane w całości lub znaczącej części przez Dostawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty poniesione przez Wnioskodawcę na organizację akcji marketingowych oraz szkoleń, w celu otrzymania rabatów potransakcyjnych takich jak: wynagrodzenie marketingowe, bonusy marketingowe i szkoleniowe, które wskazane są w opisie stanu faktycznego mogą stanowić koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, dlatego każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które zostały poniesione przez podatnika, pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest także jego właściwe udokumentowanie.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca w związku z realizacją umów dystrybucji, ponosi wydatki na organizację akcji marketingowych oraz szkoleń. Wnioskodawcy przysługuje zwrot wydatków przez Dostawcę w postaci udzielonego rabatu. Przedmiotowe wydatki są zatem ponoszone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i mają na celu uzyskanie większego przychodu ze sprzedaży produktów.

Wśród wydatków wyłączonych z kategorii kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych – art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reprezentację należy przy tym rozumieć jako kreowanie oraz utrwalanie pozytywnego wizerunku firmy. Wydatki na zakup usług związanych z akcjami marketingowymi oraz szkoleniami, ponoszone przez Wnioskodawcę w celu spełnienia warunków niezbędnych do otrzymania rabatu nie służą reprezentacji Wnioskodawcy. Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty nie są związane z jego reprezentacją, ponieważ dotyczą tylko i wyłącznie produktów Dostawców.

Akcje marketingowe z punktu widzenia Dostawców mogą być rozpatrywane w kontekście reprezentacji, jednakże należy podkreślić, iż są one zawsze związane z organizacją szkolenia dla klientów Wnioskodawcy, którzy za pośrednictwem Spółki nabywają towary Dostawcy. Z punktu widzenia Wnioskodawcy, akcje marketingowe oraz szkolenia organizowane w związku z zawartymi umowami dystrybucyjnymi, mają wyłącznie cel przychodowy, a zasadniczym elementem każdej akcji marketingowej oraz szkolenia jest przekazywanie klientom informacji branżowych o produktach Dostawców, które mają się przełożyć na zwiększenie zapotrzebowania na te produkty. Zakup usług stanowiących elementy rozrywkowe konferencji ma znaczenie drugorzędne, całkowicie podporządkowane celowi zasadniczemu: tj. celowi reklamowo-promocyjnemu. Zresztą obecność tych elementów na tego typu marketingowych imprezach jest zwyczajowo przyjęta i stanowi konieczny warunek skorzystania z zaproszenia przez zdecydowaną większość zaproszonych osób.

W tym stanie rzeczy opisane wyżej wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, należy uznać za poniesione w związku ze spełnieniem warunków przewidzianych w umowach dystrybucyjnych, a nie w celu reprezentacji Wnioskodawcy. Specyfika zawartych przez Wnioskodawcę umów dystrybucji, nie pozwala na uznanie, iż wydatki, o których mowa wyżej są wydatkami o charakterze reprezentacyjnym dla Wnioskodawcy. Koszty poniesione przez Wnioskodawcę są zwracane przez dostawców, tym samym należy je traktować jako poniesione w celu wykonania odpłatnej usługi na rzecz dostawców Spółki.

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym, wydatki na akcje marketingowe oraz szkolenia organizowane w celu spełnienia warunków niezbędnych do otrzymania rabatu od Dostawców, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Oceniając więc, czy dane koszty ponoszone przez podatnika mają charakter reprezentacyjny należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny i nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy zauważyć, że wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja” ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja” nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

W piśmiennictwie powoływana jest zazwyczaj definicja słownikowa. Wskazać jednakże należy, że w przeciwieństwie do definicji ustawowej, zamieszczonej w danym akcie prawnym, nie ma jednej i powszechnie obowiązującej definicji słownikowej określonego pojęcia, a pomiędzy poszczególnymi z nich mogą zachodzić różnice w sposobie opisu wyjaśnianego terminu oraz niezbędnych cechach i elementach, które składają się na opis wyjaśniający znaczenia danego pojęcia. O ile w przypadku definicji ustawowej brak zaistnienia jakiegokolwiek jej elementu, czy też spełnienia wynikającego z niej warunku, nie jest możliwe przyporządkowanie danego stanu faktycznego do normy prawnej, w której pojęcie to występuje, to skutek ten nie może być automatycznie stosowany w przypadku posłużenia się definicją słownikową.

Dlatego też w zasadnym jest odwołanie się do etymologii terminu „reprezentacja”, gdzie „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.

W świetle powyższego, „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2442/13). Podobny pogląd prezentuje też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku siedmioosobowego składu z 16 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11.

Innymi słowy, reprezentacja w odniesieniu do działalności gospodarczej podatnika, to działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek zaś to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na zawarcie umowy, nabywanie jego produktów lub usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako Dystrybutor zawiera umowy z Dostawcami, zgodnie z którymi po przekroczeniu określonych w umowie pułapów zamówień, Dostawca udziela Spółce rabatów potransakcyjnych za obrót. Zgodnie z zapisami umów, rabaty mogą mieć postać wynagrodzenia marketingowego przeznaczonego na wsparcie marketingowe, bonusu marketingowego lub bonusu szkoleniowego.

Rabaty są otrzymywane przez Wnioskodawcę, pod warunkiem spełnienia przewidzianych w umowach warunków:

• Spółka musi osiągnąć przewidziane w umowach pułapy zamówień określonych produktów;
• bonusy muszą być przeznaczone na finansowanie zaakceptowanych przez Dostawców akcji marketingowych bądź szkoleń;
• Spółka musi przedstawić do akceptacji rozliczenie wydatków oraz dokumenty udowadniające kwoty rzeczywiście poniesionych wydatków.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że nie jest to czysty rabat warunkowany jedynie wartością obrotu, gdyż prawo jego otrzymania uzależnione jest od wykonania określonych działań (organizacja szkolenia, akcji marketingowej), a jego wartość przyjmuje niższą z kwot: określony procent obrotu lub suma faktycznie poniesionych wydatków na organizację ww. działań.

Akcje marketingowe oraz szkoleniowe są kierowane do odbiorców/klientów Wnioskodawcy i mają na celu zwiększenie obrotów Wnioskodawcy w ogóle, przy czym szczególny nacisk powinien być położony na promocję produktów nabywanych od danego Dostawcy.

Przenosząc zatem powyższe wyjaśnienia na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wydatki jakie Spółka poniosła na dodatkowe atrakcje, takie jak: kręgle, grill, ognisko, program artystyczny, zwiedzanie, zakup karnetów narciarskich wiążą się z kreowaniem pozytywnego wizerunku firmy. Tym samym, ww. wydatki noszą znamiona reprezentacji i nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o czym stanowi wyraźnie treść art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast wydatki jakie Spółka poniosła na nabywanie usług organizacji konferencji i szkoleń, na pokrycie kosztów przelotu czy przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, wynajmu sal konferencyjnych oraz niezbędnego wyposażenia na potrzeby prowadzonej konferencji bądź szkolenia oraz ubezpieczenia uczestników mogą – co do zasady – zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż wypełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, że Spółka ponosząc wydatki na organizację szkolenia oraz akcje marketingowe, po spełnieniu warunków określonych w umowie otrzymuje od Dostawcy fakturę korygującą, dokumentującą przyznany rabat, należy na marginesie dodać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r.) – „rabat” jest to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie.

Wartość rabatu obniża więc kwotę należną zbywcy danego towaru, co skutkuje obniżeniem określonego przychodu u zbywcy tego towaru, a z drugiej strony obniżeniem kosztów uzyskania przychodów u nabywcy tego towaru.

W konsekwencji, sprzedający (Dostawca) wystawiając fakturę korygującą powinien dokonać zmniejszenia przychodów uzyskanych z tytułu sprzedaży towarów, z którymi dany rabat jest związany, natomiast kupujący (Wnioskodawca) powinien dokonać na analogicznych zasadach zmniejszenia kosztów o udzielony rabat (stanowiący wartość wydatków ponoszonych na akcje marketingowe oraz szkolenia).

W tym stanie rzeczy, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.