INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 02.04.2012 r. (data wpływu 30.04.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wniesieniem samochodu do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 30.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochdowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wniesieniem samochodu do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2011 roku Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą, której profilem działalności jest produkcja i montaż reklam. Na cele działalności gospodarczej Wnioskodawca nabył w październiku 2011 r. samochód osobowy. Obecnie, z uwagi na zwiększenie rozmiarów działalności, samochód ten nie w pełni zaspokaja potrzeby firmy z uwagi na małą ładowność. W związku z powyższym w marcu br. Wnioskodawca wniósł do firmy samochód, stanowiący od 2008 r. prywatny majątek, którego był współwłaścicielem, a w marcu br. w wyniku odpłatnego zniesienia współwłasności stał się jedynym właścicielem pojazdu. Cenę nabycia przedmiotowego samochodu Wnioskodawca ustalił jako suma pięćdziesięciu procent ceny zakupu wykazanej na fakturze sprzedaży VAT wystawionej w 2008 r. na rzecz współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy) oraz ceny odpłatnego zniesienia współwłasności. Wnioskodawca planuje, iż wprowadzony do firmy samochód będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej krócej niż 1 rok. Z tego powodu nie zaliczył wniesionego samochodu do środków trwałych, choć stanowi on niewątpliwie składnik majątku firmy, lecz zaliczył do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo wg ceny dokumentującej nabycie samochodu ustalonej jak powyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest obciążenie kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi na założenie, iż będzie on użytkowany krócej niż 1 rok...
2. Czy wartość nabycia samochodu (koszt, po jakim obciążać on będzie koszty prowadzonej działalności gospodarczej) winien być ustalony w cenie nabycia tj. jako suma pięćdziesięciu procent ceny zakupu wykazanej na fakturze sprzedaży VAT wystawionej w 2008 r. na rzecz dwóch współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy) oraz ceny odpłatnego zniesienia współwłasności...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do firmy z uwagi na założenie, iż przedmiotowy pojazd użytkowany będzie w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż 1 rok.
   Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na przewidywany okres użytkowania (krótszy niż 1 rok) wniesiony do działalności samochód nie spełnia wszystkich warunków do zakwalifikowania go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie ze względu na fakt, iż przedmiotowy samochód jest i będzie przez najbliższy okres wykorzystywany na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłanki do uwzględnienia jego zakupu jednorazowo w kosztach uzyskania przychodu w dacie wniesienia go do firmy.
2. Wartość nabycia samochodu (koszt, po jakim obciążać on będzie koszty prowadzonej działalności gospodarczej) powinien być ustalony według rzeczywistej ceny nabycia tj. ustalonej jako suma pięćdziesięciu procent ceny zakupu wykazanej na fakturze sprzedaży VAT wystawionej w 2008 r. na rzecz dwóch współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy) oraz ceny odpłatnego zniesienia współwłasności. Tak ustalona wartość odpowiada faktycznym wydatkom Wnioskodawcy związanym z nabyciem przedmiotowego samochodu na własność.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy analogiczna do przedstawionej w pkt 1 wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potwierdzona została w dotychczasowych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30.01.2012 r., sygnatura IPTPB1/415-275/11-2/MD, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20.06.2011 r., sygnatura ITPBI/415-378a/11/AK, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29.08.2011 r. sygnatura IPPBI/415-501/11-4/ES.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wniesieniem samochodu do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętego dochodu ciąży na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ww. ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji uważa się m.in. środki transportu, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok oraz wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika.

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

W świetle powyższego jeżeli zakupiony składnik majątku nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służył będzie celom osobistym podatnika, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Z powołanych przepisów nie wynika, jakie kryteria podatnik powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli natomiast przewidywany okres używania składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej nie będzie dłuższy niż rok, i w konsekwencji nie zostanie on zaliczony do środków trwałych, wówczas podatnik może zaliczyć poniesione wydatki dotyczące tego składnika majątku do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych..

Zaznaczyć jednak należy, że jeżeli po upływie roku składnik majątku, który nie został zaliczony do środków trwałych ze względu na przewidywany okres użytkowania nie dłużysz niż rok będzie nadal użytkowany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanego stanu faktycznego wywieść należy, iż w marcu 2012 r. Wnioskodawca wprowadził do działalności gospodarczej samochód, stanowiący od 2008 r. prywatny majątek, którego był współwłaścicielem, a w marcu 2012 r. w wyniku odpłatnego zniesienia współwłasności stał się jedynym właścicielem pojazdu. Cenę nabycia przedmiotowego samochodu Wnioskodawca ustalił jako suma pięćdziesięciu procent ceny zakupu wykazanej na fakturze sprzedaży VAT wystawionej w 2008 r. na rzecz współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy) oraz ceny odpłatnego zniesienia współwłasności. Wnioskodawca planuje, iż wprowadzony do firmy samochód będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej krócej niż 1 rok. Z tego powodu nie zaliczył wniesionego samochodu do środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określił okres używania krótszy niż rok oraz nie zaliczy go do środków trwałych podlegających amortyzacji, to wydatki poniesione przez niego na nabycie tego samochodu (tj. suma pięćdziesięciu procent ceny zakupu wykazanej na fakturze sprzedaży VAT wystawionej w 2008 r. na rzecz współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcy) oraz poniesionej przez Wnioskodawcę ceny odpłatnego zniesienia współwłasności samochodu) mogą być w momencie przekazania samochodu do używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.. Jeżeli jednak po upływie roku ten składnik majątku będzie nadal użytkowany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych podkreślić należy, iż dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach mają one charakter wiążący. Nie stanowią one jednak materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanic faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.