2014.04.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-92/14-2/KJ
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 19 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na rzecz PFRON wynikającej z art. 33 ust. 4a pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na rzecz PFRON wynikającej z art. 33 ust. 4a pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zakładem pracy chronionej. Decyzja Wojewody (…) nr (…) z dnia (…). Numer w rejestrze PFRON (…). Podstawowy przedmiot działalności Wnioskodawcy to niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych – 8121 Z.

W myśl art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 127, poz. 721, z późn. zm.) prowadzący zakład pracy chronionej tworzy zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwany dalej „funduszem rehabilitacji”.

W myśl art. 33 ust. 3 ww. ustawy pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do:

prowadzenia ewidencji środków funduszu,
prowadzenia rozliczenia rachunku bankowego środków tego funduszu,

przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano,
przeznaczania co najmniej 15% środków funduszu rehabilitacji na indywidualne programy rehabilitacji,
przeznaczania co najmniej 10% środków funduszu rehabilitacji na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników tego zakładu.

W myśl art. 33 ust 4 ww. ustawy środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Zgodnie z postanowieniami art. 33 ust. 4a ww. ustawy w przypadku niezgodnego z ust. 4 cyt. ustawy przeznaczenia środków funduszu rehabilitacji, pracodawca jest obowiązany do dokonania:

zwrotu 100% kwoty tych środków na fundusz rehabilitacji,
wpłaty w wysokości 30% tych środków na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: „PFRON”) w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło, ujawnienie niezgodnego z ustawą przeznaczenia środków funduszu rehabilitacji, a także niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3.

W trakcie kontroli przeprowadzanej w dniach od 8 marca 2013 r. do 19 kwietnia 2013 r. przez Urząd Skarbowy w (…) ustalono, że część wpłat na fundusz rehabilitacji realizowana była w terminie 7 dni od dnia upływu terminu wpłaty. W trakcie kontroli oraz korespondencji z PFRON ustalono, że tak dokonane wpłaty nie wypełniają postanowień art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Uwzględniając poczynione ustalenia oraz wyjaśnienia, w ocenie Wnioskodawcy oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych stało się zasadne i konieczne skorygowanie przez Wnioskodawcę deklaracji DEK-II-a za kwiecień 2013 r. i dokonanie wpłaty na rzecz PFRON kwoty, o której mowa w art. 33 ust. 4a pkt 2 ww. ustawy. Zasadność i konieczność wpłaty została potwierdzona przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W dniu 9 października 2013 roku Wnioskodawca złożył korektę deklaracji DEK-II-a za miesiąc kwiecień 2013r. wykazując w deklaracji kwotę należną z tytułu przywołanego powyżej art. 33 ust. 4a pkt 2 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Wobec faktu, że Wnioskodawca nie był w stanie uregulować jednorazowo wykazanej w deklaracji kwoty, na wniosek Wnioskodawcy, Państwowy Fundusz Rehabilitacji. Osób Niepełnosprawnych, decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r. dokonał rozłożenia kwoty do zapłaty na 60 równych rat miesięcznych. Termin pierwszej wpłaty określony został na dzień 27 lutego 2014 r. Wpłata pierwszej raty została zrealizowana. Pozostało do zapłaty w okresach miesięcznych 59 rat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zrealizowana wpłata na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dokonana na podstawie art. 33 ust. 4a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 127, poz. 721, z późn. zm.). będzie stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zrealizowana wpłata stanowić będzie koszt uzyskania przychodu ponieważ:

realizacja wpłaty w sposób bezpośredni przekłada się na możliwość otrzymywania i zabezpieczenia bardzo istotnego dla Wnioskodawcy źródła przychodów z tytułu otrzymywanych dotacji do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych. Brak wpłaty doprowadzi do wstrzymania dotacji, które stanowią istotne źródło opodatkowanego przychodu Wnioskodawcy oraz do istotnego zachwiania płynności finansowej Wnioskodawcy i jego pozycji rynkowej. Tym samym wpłata spełnia warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie: zostanie poniesiona w celu osiągnięcia dalszych przychodów z tytułu dotacji oraz poniesiona zostanie w celu zachowania a także zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.Obowiązek wpłaty wynika z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.
wpłata dokonywana na podstawie art. 33 ust. 4a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 127, poz. 721, z późn. zm.) nie znajduje się w określonym przez art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych katalogu pozycji nieuznanych za koszt uzyskania przychodu. Wpłata dokonana na podstawie art. 33 ust. 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych spełnia więc wszystkie kryteria do uznania jej za koszt uzyskania przychodu Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, z późn. zm.) – prowadzący zakład pracy chronionej tworzy zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwany dalej „funduszem rehabilitacji”.

Zgodnie z art. 33 ust. 3 ww. ustawy pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do:

prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji,
prowadzenia rozliczeniowego rachunku bankowego środków tego funduszu,

przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano,
przeznaczania co najmniej 15% środków funduszu rehabilitacji na indywidualne programy rehabilitacji,
przeznaczania co najmniej 10% środków funduszu rehabilitacji na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników tego zakładu.

Natomiast jak stanowi art. 33 ust. 4 ww. ustawy środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Z kolei, stosownie do art. 33 ust. 4a omawianej ustawy w przypadku niezgodnego z ust. 4 przeznaczenia środków funduszu rehabilitacji, pracodawca jest obowiązany do dokonania:

zwrotu 100% kwoty tych środków na fundusz rehabilitacji oraz
wpłaty w wysokości 30% tych środków na Fundusz w terminie do dwudziestego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło ujawnienie niezgodnego z ustawą przeznaczenia środków funduszu rehabilitacji, a także niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3.

Wpłata, o której mowa w ust. 4a pkt 2, nie obciąża funduszu rehabilitacji (art. 33 ust. 4b).

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

zostały poniesione przez podatnika,

ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest – co do zasady – związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: „źródła przychodów”, „zachowanie źródła przychodów”, „zabezpieczenie źródła przychodów”.

Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”; „przyczyna czegoś”; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;

„zachować”, „zachowywać” oznacza „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „podtrzymać, utrzymać coś”;

„zabezpieczać”, „zabezpieczyć” to „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”, „uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś”, „zapobiec niszczeniu czegoś”

(http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu – są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Odnosząc powyższe do wydatku stanowiącego przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej, tj. wpłaty, którą zamierza uiścić Spółka, wynikającej z uprzednio cytowanego art. 33 ust. 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, należy stwierdzić, że tego rodzaju wydatek nie został objęty katalogiem wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zatem, możliwość zaliczenia ww. wpłaty do kosztów uzyskania przychodów jest uzależniona od kwestii spełniania tzw. „przesłanki celowości”, określonej w art. 15 ust. 1 ustawy. Dla jej kwalifikacji podatkowej kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy jest ona ponoszona w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej wydatku, istotne jest określenie, czy wydatek ten należy do „standardowych” kosztów podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w konsekwencji jest elementem ich normalnego ryzyka gospodarczego, czy też stanowi wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania podatnika, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Odnosząc się do okoliczności sprawy opisanych przez Wnioskodawcę, trudno racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób wpłata wynikająca z art. 33 ust. 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych – która de facto ma charakter sankcyjny – powstała na skutek nieterminowej wpłaty środków funduszu rehabilitacji na rachunek bankowy środków tego funduszu – miałaby przyczyniać się do wzrostu poziomu przychodów podatnika lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie. Uiszczenie wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jest wynikiem nieprawidłowego realizowania przez Spółkę obowiązków wynikających z ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Trudno zatem uznać, że Wnioskodawca ponosi te wydatki w celu osiągnięcia jakichkolwiek przysporzeń, w tym mających charakter przychodów. Poniesienie tych wydatków nie służy również zachowaniu ani zabezpieczeniu źródeł przychodów Wnioskodawcy. W konsekwencji celem poniesienia wpłaty nie jest uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się ze zobowiązania ciążącego na Spółce, w myśl art. 33 ust. 1-7 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Przedmiotowa wpłata – jak już powyżej zauważono – stanowi swego rodzaju quasi sankcję, co pośrednio wynika z art. 33 ust. 4b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, który mówi, że wydatek ten nie obciąża funduszu rehabilitacji. Analizowany wydatek nie spełnia zatem jednej z podstawowych cech definiujących kategorię podatkową „kosztów uzyskania przychodów” – nie zostanie poniesiony w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. A zatem, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, sama okoliczność, że ustawodawca nie wyłączył wprost omawianej wpłaty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest wystarczająca dla uznania tego wydatku za koszt uzyskania przychodów. Należy bowiem podkreślić, że to właśnie prowadzenie działalności gospodarczej obliguje podmiot do wywiązywania się z obowiązków nałożonych przez przepisy prawa powszechnie obowiązujące.

Zauważyć dodatkowo należy, że akceptacja stanowiska Spółki prowadziłaby do sytuacji, gdy w przypadku nieprawidłowych działań (niedotrzymanie terminu wpłaty przez Spółkę), Spółka uzyskiwałaby korzyść w postaci prawa zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość wydatków będących wynikiem zaistniałych uchybień. Trudno natomiast zakładać, że takie skutki stosowania przepisów art. 15 ust. 1 ustawy były zamiarem racjonalnego ustawodawcy.

Podsumowując, w przedstawionym stanie sprawy, zrealizowana przez Spółkę wpłata na rzecz Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych nie spełnia jednej z podstawowych cech definiujących kategorię podatkową „kosztów uzyskania przychodów” – nie jest wydatkiem ponoszonym w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie może tym samym zostać uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a zatem stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin