INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 20.03.2012 r. (data wpływu 02.04.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 05.06.2012 r. (data wpływu 11.06.2012 r., data nadania 08.06.2012 r.) na wezwanie z dnia 30.05.2012 r. (data nadania 30.05.2012 r., data doręczenia 01.06.2012 r.) Nr IPPB4/415-286/12-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30.05.2012 r. (data nadania 30.05.2012 r., data doręczenia 01.06.2012 r.) Nr IPPB4/415-286/12-2/SP tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania Nr 1 oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do przeformułowanego pytania.

Pismem z dnia 05.06.2012 r. (data nadania 08.06.2012 r., data wpływu 11.06.2012 r.) Wnioskodawca za pośrednictwem pełnomocnika uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca bezpośrednio po ukończeniu studiów w Polsce, tj. w dniu 30 czerwca 1998 r. podjął pracę w Holandii. W okresie od czerwca 1998 r. do czerwca 2005 r. przebywał w Holandii i w Polsce. W czerwcu 2005 r. Wnioskodawca i jego żona podjęli decyzję o przeniesieniu się na stałe do Holandii. W dniu 28 czerwca 2005 małżonkowie dokonali rejestracji pobytu stałego w Holandii, następnie w tym samym miesiącu sprzedali jeden z posiadanych w Polsce samochodów, drugi zbyli w lipcu 2005 r., a 06 sierpnia 2007 r. sprzedali mieszkanie w Polsce. W Holandii Wnioskodawcy towarzyszyła żona oraz dwójka małoletnich dzieci. Wnioskodawca w ww. okresie zatrudniony był na podstawie umowy o pracę i świadczył ją na terenie Holandii. Na terenie Holandii wynajmował wraz z małżonką dom, jego dzieci uczęszczały do szkół. Był również właścicielem dwóch zarejestrowanych w Holandii samochodów. Tam odprowadzane były wszelkie składki, w tym na ubezpieczenia społeczne podatnika. W kraju tym również lokował on swoje oszczędności. W okresie do 01 marca 2011 r., tj. do chwili przyjazdu do Polski, Wnioskodawca jak również jego żona od momentu zbycia mieszkania w 2007 roku nie posiadali w Polsce żadnych nieruchomości, ani nie uzyskiwali żadnych dochodów podlegających opodatkowaniu. Przed przybyciem do Polski Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę ze swoim holenderskim pracodawcą, zlikwidował mieszkanie w Holandii, sprzedał samochody oraz zamknął wszelkie inne sprawy jakie wiązały Jego i żonę z tym krajem. W dniu 28 lutego 2011 r. po wyrejestrowaniu pobytu małżonkowie ostatecznie opuścili Holandię. Od dnia 01 marca 2011 r., tj. przybycia do Polski Wnioskodawca podjął zatrudnienie u nowego pracodawcy.

W okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od 28 czerwca 2005 r. do dnia 28 lutego 2011 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowym oraz centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajdowało się na terenie Holandii.

W żadnym z lat podatkowych w okresie od roku 2005 do roku 2010 włącznie, pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski nie trwał dłużej niż 183 dni. W roku 2011 Jego pobyt na terenie Polski przekroczył 183 dni.

W okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od 28 czerwca 2005 r. do dnia 28 lutego 2011 r. Wnioskodawca był traktowany jako rezydent podatkowy Holandii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w okresie od czerwca 2005 r. do końca lutego 2011 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu...
2. Czy w zeznaniu podatkowym za rok 2011 Wnioskodawca ma obowiązek wykazać jedynie przychody uzyskane z tytułu wynagrodzenia za pracę świadczoną na terenie Polski od dnia 01 marca 2011 r., czy też powinien również wykazać w nim przychody uzyskane z tytułu pracy świadczonej na terenie Holandii w okresie do 28 lutego 2011 r....
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 4a ustawy przepisy art. 3 ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Tak, więc w sytuacji, gdy dana osoba jest traktowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako rezydent podatkowy w Polsce i jednocześnie zgodnie z przepisami podatkowymi państwa z którym Polska zawarła umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest ona również uznawana za rezydenta podatkowego tego państwa, wówczas niezbędne jest posiłkowanie się normami kolizyjnymi zawartymi w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przypadku Wnioskodawcy, od marca 2011 zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1a ustawy stał się on rezydentem podatkowym w Polsce ze względu na fakt, iż wraz z przyjazdem do Polski w tym miesiącu dokonał on czynności, których skutkiem było przeniesienie jego centrum interesów, życiowych z Holandii do Polski, gdyż Wnioskodawca przeniósł się tu wraz ze swoją najbliższą rodziną, podjął pracę, a jednocześnie zerwał wszelkie wiążące go z Holandią więzy o charakterze ekonomicznym: rozwiązał umowę o pracę z holenderskim pracodawcą, dokonał likwidacji mieszkania w Holandii, przeniósł inne składniki majątkowe do Polski.

Przed przyjazdem do Polski w okresie od czerwca 2005 r. do końca lutego 2011 r. Wnioskodawca nie spełniał żadnego z warunków określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, gdyż nie posiadał na terenie Polski żadnych nieruchomości ani innych składników majątku (poza mieszkaniem, które ze względu na trudności ze zbyciem udało się mu sprzedać dopiero w sierpniu 2007 r.), nie prowadził na terenie Polski działalności gospodarczej ani nie świadczył pracy na podstawie stosunku pracy, nie uzyskiwał żadnych przychodów z innych źródeł położonych na terenie Polski. Również członkowie jego najbliższej rodziny, tj. żona i dwoje dzieci w okresie od czerwca 2005 r. do końca lutego 2011 r. przebywali wraz z Wnioskodawcą na terenie Holandii, a ich ewentualny pobyt na terenie Polski miał charakter incydentalny i związany był z odwiedzinami krewnych i znajomych. Co za tym idzie w okresie od czerwca 2005 r. do końca lutego 2011 r. podatnik podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy.

Natomiast od marca 2011 Wnioskodawca przeniósł na teren Polski centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych i przez to od tej chwili podlegał on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy. Konsekwentnie od marca 2011 r. Wnioskodawca podlegał opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym, jeśli chodzi o jego wszelkie przychody niezależnie od miejsca położenia ich źródeł.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy osoby podlegające na terenie Polski „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu”, opodatkowane są jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy za dochody (przychody) osiągane na terenie Polski rozumie się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski;
4. położonej na terytorium Polski nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Wnioskodawca w okresie do 28 lutego 2011 r., tj. w czasie, kiedy podlegał w Polsce „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” nie osiągał na terenie Polski żadnych przychodów wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy. W tym okresie Wnioskodawca uzyskiwał jedynie przychody z tytułu pracy świadczonej na terenie Holandii. Zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Holandią wynagrodzenie z tytułu pracy podlega opodatkowaniu jedynie w tym państwie, którego rezydentem jest osoba otrzymująca to wynagrodzenie, chyba że praca wykonywana była w drugim umawiającym się państwie. Jako, że w okresie do 28 lutego 2011 r. podatnik był rezydentem podatkowym w Holandii i świadczył pracę wyłącznie na terenie Holandii, uzyskiwane przez niego z tego tytułu wynagrodzenie podlegało opodatkowaniu wyłącznie holenderskim podatkiem dochodowym. Co za tym idzie w zeznaniu podatkowym składanym Polsce za rok 2011 podatnik nie będzie mieć obowiązku wykazania dochodów z tytułu pracy uzyskanych w okresie do 28 lutego 2011 r. w Holandii, gdyż dochody te podlegają opodatkowaniu jedynie w Holandii i są zwolnione z opodatkowania w Polsce. Potwierdzenie powyższego toku rozumowania znaleźć można np. w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 17 września 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. akt IPPB4/415-398/09-6/JK2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13.02.2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w okresie od 28 czerwca 2005 r. do dnia 28 lutego 2011 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowym oraz centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajdowało się na terenie Holandii. W Holandii Wnioskodawcy towarzyszyła żona oraz dwójka małoletnich dzieci. Wnioskodawca w ww. okresie zatrudniony był na podstawie umowy o pracę i świadczył ją na terenie Holandii. Tam wynajmował wraz z małżonką dom, jego dzieci uczęszczały do szkół. Był właścicielem dwóch zarejestrowanych w Holandii samochodów. Tam odprowadzane były wszelkie składki, w tym na ubezpieczenia społeczne podatnika. W kraju tym Wnioskodawca lokował swoje oszczędności. Od dnia 28 czerwca 2005 r. do dnia 28 lutego 2011 r. Wnioskodawca był traktowany jako rezydent podatkowy Holandii.

W okresie do dnia 01 marca 2011 r., tj. do chwili przyjazdu do Polski, Wnioskodawca jak również jego żona od momentu zbycia mieszkania w 2007 roku nie posiadali w Polsce żadnych nieruchomości, ani nie uzyskiwali żadnych dochodów podlegających opodatkowaniu. Przed przybyciem do Polski Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę ze swoim holenderskim pracodawcą, zlikwidował mieszkanie w Holandii, sprzedał samochody oraz zamknął wszelkie inne sprawy jakie wiązały Jego i żonę z tym krajem. W dniu 28 lutego 2011 r. małżonkowie ostatecznie opuścili Holandię. Od dnia 01 marca 2011 r., tj. przybycia do Polski Wnioskodawca podjął zatrudnienie u nowego pracodawcy.

W żadnym z lat podatkowych w okresie od roku 2005 do roku 2010 włącznie, pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski nie trwał dłużej niż 183 dni. W roku 2011 Jego pobyt na terenie Polski przekroczył 183 dni.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż w okresie od czerwca 2005 r. do końca lutego 2011 roku, Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zatem w zeznaniu podatkowym za rok 2011 Wnioskodawca ma obowiązek wykazać jedynie przychody uzyskane z tytułu wynagrodzenia za pracę świadczoną na terenie Polski od dnia 01 marca 2011 r., tj. od dnia przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Polski. Natomiast Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uwzględnienia w zeznaniu za 2011 rok przychodów uzyskanych z tytułu pracy świadczonej na terenie Holandii w okresie od 01 stycznia 2011 roku do 28 lutego 2011 r., gdyż w tym okresie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.