INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25.01.2012 r. (data wpływu 30.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z zawartych po 31.12.2010r. umów leasingu stanowiących podstawę użytkowania pojazdów, objętych na dzień 31 grudnia 2010r. prawem do odliczenia VAT w pełnej kwocie i opodatkowania wykorzystania tych samochodów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z zawartych po 31.12.2010r. umów leasingu stanowiących podstawę użytkowania pojazdów, objętych na dzień 31 grudnia 2010r. prawem do odliczenia VAT w pełnej kwocie i opodatkowania wykorzystania tych samochodów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej, sprzedaż oleju napędowego oraz świadczenie usług elektroenergetycznych.

Po dniu 31 grudnia 2010 r. Spółka zamierza zawierać umowy leasingu, na podstawie których będzie użytkować pojazdy samochodowe inne niż pojazdy osobowe, które do dnia 31 grudnia 2010 r. objęte były prawem do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie. Po 31 grudnia 2010 r. ww. pojazdy objęte zostały prawem do odliczenia 60% kwoty VAT naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności, wynikających z umów leasingu, udokumentowanych fakturą VAT; suma kwot w całym okresie użytkowania tych pojazdów, dotycząca jednego pojazdu samochodowego, nie może przekroczyć poziomu 6.000 zł. W przyszłości wystąpią w Spółce przypadki użytkowania przez jej pracowników nieodpłatnie ww. pojazdów samochodowych do celów prywatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo odliczyć podatek VAT naliczony w pełnej kwocie z tytułu czynszu (raty) lub innych płatności, wynikających z umów leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, stanowiących podstawę użytkowania pojazdów, które według stanu prawnego na dzień 31 grudnia 2010 r. objęte były prawem do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie...

Konsekwentnie, czy Spółka powinna opodatkować VAT wykorzystanie ww. pojazdów do celów niezwiązanych z prowadzonym przedsiębiorstwem na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 3 ust. 6 w związku z art. 5 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 15 kwietnia 2011 r. nie stanowi implementacji do krajowego porządku prawnego postanowień decyzji Rady. W rezultacie, wprowadzone od 1.01.2011 r. ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego od pojazdów samochodowych innych niż osobowe jest sprzeczne z zasadą stałości, o której mowa w art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE i jako takie nie może być stosowane. W związku z tym należy uznać, że po dniu 31 grudnia 2010 r. w polskich przepisach o VAT obowiązują te same ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego, które obowiązywały w stanie prawnym do dnia 31 grudnia 2010 r.

Zdaniem Spółki, od 1 stycznia 2011 r. z tytułu użytkowania pojazdów samochodowych innych niż samochody osobowe, które do 31 grudnia 2010 r. objęte były pełnym prawem do odliczenia VAT, stanowiących przedmiot umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, przysługuje Spółce prawo, na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, do odliczenia VAT naliczonego w pełnej wysokości. Konsekwentnie, Spółka powinna opodatkować VAT należnym nieodpłatne korzystanie z ww. pojazdów do celów innych niż jej działalność gospodarcza, na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT.

4. Uzasadnienie stanowiska podatnika
   
   

Na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się m.in. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W myśl art. 3 ust. 6 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r., w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę VAT naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności, wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą (nie więcej niż 6.000 zł).

W dniu 27 września 2010 r. Rada Unii Europejskiej upoważniła Polskę do wprowadzenia tzw. szczególnego środka, stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE. Przepis art. 26 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach, gdy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu. Z art. 168 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE wynika, że jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Zgodnie z art. 3 ww. decyzji Rady, w ramach odstępstwa od art. 26 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, Polska została uprawniona do nietraktowania jako świadczenie usług za wynagrodzeniem prywatnego wykorzystania przez podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, pojazdu, do którego stosuje się ograniczenie, o którym mowa w art. 1 decyzji. W art. 1 decyzji Rady przyznano Polsce prawo do ograniczenia do 60% prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przywozu, wynajmu lub leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe, do maksymalnej kwoty 6.000 PLN. Zgodnie z decyzją, ograniczenie to dotyczy wyłącznie pojazdów silnikowych, innych niż pojazdy osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg i dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W celu realizacji postanowień decyzji Rady, w art. 5 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. ustawodawca krajowy wprowadził przepis, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2012 r. art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT nie ma zastosowania w przypadku wykorzystywania przez podatnika pojazdów, o których mowa w art. 3 ust. 1, do celów niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Zgodnie z decyzją Rady, wyłączenie od stosowania art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT powinno zostać zastosowane przez Polskę wraz z jednoczesnym ograniczeniem prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od ww. pojazdów, i w efekcie zneutralizować brak prawa do odliczenia VAT naliczonego w pełnej wysokości. Natomiast, na podstawie art. 6 Ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r., który wszedł w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 2011 r. powołany wyżej przepis art. 5 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. otrzymał nowe brzmienie: „Do dnia 31.12.2012 r. w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku: określonej w fakturze lub wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca - nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienianej w art 1.” Wynika stąd, że znowelizowany art. 5 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. wyłączył obowiązek opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT wykorzystywania do celów prywatnych tylko tych pojazdów, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia VAT.

Polski ustawodawca posługuje się w Ustawie o VAT pojęciami „nabycia” oraz „użytkowania” na podstawie umów leasingu, najmu itd. Pojęcia te występują w ustawie z dnia 16 grudnia 2010r. Przykładowo w art. 3 ust. 1 oraz w art. 1 pkt 12, który dodaje do Ustawy o VAT art. 86a (art. 86a ust. 1 i art. 86a ust. 8 Ustawy o VAT), mowa jest o nabyciu samochodów, natomiast w art. 3 ust. 6 - o użytkowaniu samochodów na podstawie umowy leasingu czy najmu. Nie można zatem przyjąć, że „nabycie” w rozumieniu znowelizowanego przepisu art. 5 Ustawy o VAT ma inne znaczenie niż nabycie w rozumieniu art. 1 i art. 3 tej samej ustawy. W celu ustalenia zakresu znaczeniowego pojęć „nabyć” i „użytkować”, można dodatkowo odwołać się do Słownika Języka Polskiego (wyd. PWN pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka), zgodnie z którym pojęcie „nabyć” oznacza otrzymać coś na własność za pieniądze lub przez wymianę, natomiast „użytkować” oznacza używać czegoś, korzystać z czegoś, eksploatować.

Implementacja decyzji Rady powinna nastąpić w sposób pełny, kompletny w tym sensie, że z jednej strony powinna wprowadzić do krajowego systemu prawa podatkowego ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego (60 % VAT naliczonego, nie więcej niż 6000 zł w odniesieniu do konkretnych pojazdów i typów umów, tj. sprzedaż, wewnątrzwspólnotowe nabycie, przywóz, wynajem oraz leasing), z drugiej natomiast pojazdy nabyte lub uzyskane na podstawie, o której mowa w decyzji Rady, w sposób jednoznaczny wyłączyć z zakresu stosowania art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT.

Polski ustawodawca ograniczył tymczasem prawo do odliczenia VAT naliczonego w odniesieniu do pojazdów, o których mowa w decyzji Rady (60% VAT naliczonego nie więcej niż 6000 zł) oraz wyłączył od stosowania art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT tylko te pojazdy, które zostały nabyte (na własność). W rezultacie podatnicy, korzystający z samochodów na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, mimo ograniczenia prawa do odliczenia, w praktyce nadal obowiązani są naliczać VAT z tytułu wykorzystania tych pojazdów do celów prywatnych. Oznacza to, że wprowadzone od 1 stycznia 2011 r. ograniczenie prawa do odliczenia VAT w przypadku użytkowania pojazdów na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze jest sprzeczne z decyzją Rady. Ustawodawca krajowy nie ma prawa dokonywać wybiórczej implementacji w odniesieniu do zakresu regulacji, określonego w decyzji Rady, poprzez wprowadzenie do polskiego systemu opodatkowania VAT tylko części odstępstw, przewidzianych w decyzji (ograniczenie prawa do odliczenia VAT naliczonego), z pominięciem pozostałej części „pakietu”, tworzącego tzw. szczególny środek (brak opodatkowania użytku prywatnego pojazdów, wykorzystywanych na podstawie umów leasingu i im podobnych).

Konsekwentnie, ograniczenie prawa do odliczenia VAT w formie obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. jest sprzeczne z zasadą stałości (stand still) z art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady i jako takie nie może być stosowane.

Skoro:

• Polska, na podstawie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, z chwilą przystąpienia do Wspólnoty mogła zachować w prawie krajowym tylko takie ograniczenia w prawie do odliczenia VAT naliczonego, które funkcjonowały w polskim systemie VAT do dnia poprzedzającego dzień akcesji (tj. 30 kwietnia 2004 r.), oraz
• wprowadzone czasowo, od dnia 1 stycznia 2011 r., zmiany w zakresie istniejących ograniczeń w prawie do odliczenia VAT naliczonego od ww. pojazdów, na podstawie decyzji Rady, zaimplementowane zostały niezgodnie z postanowieniami tej decyzji,należy uznać, że po dniu 31 grudnia 2010 r. zakres prawa do odliczenia VAT naliczonego od pojazdów innych niż osobowe, stanowiących przedmiot leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, nie uległ zmianie względem stanu prawnego, obowiązującego do tej daty.
  
  

Podsumowanie

Przepis art. 3 ust. 6 w związku ze znowelizowanym art. 5 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., nie stanowią implementacji do krajowego porządku prawnego postanowień decyzji wykonawczej Rady, dotyczącej zasad wprowadzenia do polskiej Ustawy o VAT ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia kwot VAT naliczonego od zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przywozu, wynajmu lub leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe.

W rezultacie, od 1 stycznia 2011 r. z tytułu użytkowania pojazdów samochodowych innych niż samochody osobowe, które do 31 grudnia 2010 r. objęte były pełnym prawem do odliczenia VAT, stanowiących przedmiot umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, przysługuje Spółce, na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, prawo do odliczenia VAT naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności - w pełnej wysokości. Jednocześnie, Spółka powinna opodatkować VAT należnym nieodpłatne korzystanie z ww. pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza, na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT.

Mając to na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą - w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Art. 3 ust. 6 ustawy stanowi, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6 000 zł.

Art. 5 ustawy stanowi, że do dnia 31 grudnia 2012 r. w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca
   - nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł, nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1. (w brzmieniu ustalonym art. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585) z mocą od 01.01.2011r.
   
   

Art. 6 ustawy stanowi, że:

1. Przepisu art. 3 ust. 6 oraz art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi, na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy i do których nie miał zastosowania art. 86 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1.
2. Przepis ust. 1 ma zastosowanie:
   1. w odniesieniu do umowy zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, bez uwzględniania zmian tej umowy po wejściu w życie niniejszej ustawy, oraz
   2. pod warunkiem że umowa została zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym do dnia 31 stycznia 2011 r.
   
   
   

Natomiast art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, stanowi, że:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca po dniu 31 grudnia 2010 r. zamierza zawierać umowy leasingu, na podstawie których będzie użytkować pojazdy samochodowe inne niż pojazdy osobowe, które do dnia 31 grudnia 2010 r. objęte były prawem do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie. Po 31 grudnia 2010 r. ww. pojazdy objęte zostały prawem do odliczenia 60% kwoty VAT naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności, wynikających z umów leasingu, udokumentowanych fakturą VAT; suma kwot w całym okresie użytkowania tych pojazdów, dotycząca jednego pojazdu samochodowego, nie może przekroczyć poziomu 6.000 zł.

W przyszłości wystąpią w Spółce przypadki użytkowania przez jej pracowników nieodpłatnie ww. pojazdów samochodowych do celów prywatnych.

Analizując opisane zdarzenie przyszłe w świetle w/cyt. przepisów, należy skonstatować, że w stosunku do sytuacji Wnioskodawcy znajdzie zastosowanie art. 3 ust. 6 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, w związku z art. 5 tej ustawy w brzmieniu ustalonym nowelą ustawy o rachunkowości i niektórych innych ustaw. Te bowiem przepisy w sposób bezpośredni odnoszą się do usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. W związku z tym Wnioskodawcy z tytułu użytkowania takich samochodów będzie przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego w całym okresie użytkowania takich samochodów.

Wprowadzona ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585) zmiana art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 162) nie oznacza przywrócenia leasingobiorcom użytkującym samochody z „kratką” pełnego odliczenia podatku VAT od tych samochodów.

Zmiana z dnia 15 kwietnia 2011 r. jedynie doprecyzowała, że z wyłączenia określonego w art. 5 mogą korzystać podatnicy, niezależnie od różnych kryteriów przy określaniu ograniczonej kwoty podatku naliczonego.

Zmianą tą nie wyłączono z regulacji art. 5 ww. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. usługobiorców użytkujących np. w ramach umowy leasingu operacyjnego samochody objęte ograniczeniem w odliczeniu podatku, wykorzystujących te samochody również do celów prywatnych. Wyraz „nabycie” należy bowiem czytać w kontekście nabywanych w ramach zarówno umowy kupna – sprzedaży samochodu jak i nabywanych usług, do których zastosowanie ma ograniczenie w odliczeniu kwoty podatku wynikającej z faktury.

Powyższe potwierdza również niezmienione nowelą z dnia 15 kwietnia 2011 r. brzmienie art. 6 ww. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., który wyraźnie odnosi się również do umów np. leasingu operacyjnego, odwołując się w tym zakresie do art. 5.

Oznacza to również, że do usługobiorców użytkujących samochody np. w ramach leasingu i wykorzystujących te samochody również do celów prywatnych nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób zgodzić się z argumentem Wnioskodawcy, iż Polski ustawodawca w sposób wadliwy dokonał implementacji przepisów VAT, na podstawie decyzji Rady Unii Europejskiej, uprawniającej do nietraktowania jako świadczenia usług za wynagrodzeniem do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, pojazdu, do którego stosuje się ograniczenie, o którym mowa w art. 1 decyzji.

Nie znajduje bowiem potwierdzenia w obowiązujących przepisach sugestia Wnioskodawcy zawarta w uzasadnieniu jego stanowiska jakoby „W rezultacie podatnicy, korzystający z samochodów na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, mimo ograniczenia prawa do odliczenia, w praktyce nadal obowiązani są naliczać VAT z tytułu wykorzystania tych pojazdów do celów prywatnych”.

W związku z tym nie sposób przyjąć, że wprowadzone ograniczenie prawa do odliczenia VAT w przypadku użytkowania pojazdów na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowi wybiórczą implementację i jest sprzeczne z decyzją Rady.

Konsekwentnie, ograniczenie prawa do odliczenia VAT w formie obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011r. jest zgodne z zasadą stałości (stand still) z art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady i jako takie może być stosowane.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, że od 1 stycznia 2011 r. z tytułu użytkowania pojazdów samochodowych innych niż samochody osobowe, które do 31 grudnia 2010 r. objęte były pełnym prawem do odliczenia VAT, stanowiących przedmiot umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, przysługuje Spółce, na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, prawo do odliczenia VAT naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności w pełnej wysokości, a Spółka powinna opodatkować VAT należnym nieodpłatne korzystanie z ww. pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza, na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT należy uznać w całości za nieprawidłowe.

Wnioskodawcy na podstawie obowiązujących przepisów przysługuje prawo do odliczenia podatku w wysokości wynikającej z art. 3 ust. 6 w związku z art. 5 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, z uwzględnieniem ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, oraz Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać VAT należnym nieodpłatnego korzystania z ww. pojazdów do celów innych niż działalność gospodarcza, na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż treść obowiązującego art. 5 ustawy z 16 grudnia 2010r., umożliwia brak zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać w całości za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.