Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-464/12-4/14-S/GG
z 18 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 524/13 (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem albo dzierżawę samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem albo dzierżawę samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terenie całej Polski oraz niektórych krajów Europy działalność w zakresie m. in. świadczenia usług izolacji w przemyśle, świadczenia usług montażowych w przemyśle i budownictwie, produkcji elementów i prefabrykatów do izolacji oraz świadczenia innych usług specjalistycznych.

Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera umowy najmu i dzierżawy samochodów osobowych. W umowach tych został określony czynsz z tytułu najmu albo dzierżawy samochodów. Samochody te są wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatki z tytułu czynszu stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna zaliczać wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych w całości do kosztów uzyskania przychodów, czy też powinna to robić zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych do wysokości limitu wynikającego z tzw. kilometrówki?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i te pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości. Wobec powyższego należy stwierdzić, że koszty wynajmu samochodów wykorzystywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością mieszczą się w ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W niniejszej sprawie najistotniejsza jest jednak interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Przepis ten stanowi, że „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu”. Natomiast art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p. określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zgodnie z nim: „przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów”.

W cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. mowa jest o kosztach z tytułu używania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. W związku z tym, że przepisy u.p.d.o.p. nie definiują terminu „koszty używania” należy w tym zakresie odwołać do językowego znaczenia tego zwrotu. Termin „używanie" można definiować za Słownikiem Języka Polskiego jako „posłużyć się czymś", „zastosować coś jako środek, narzędzie”, „zrobić z czegoś użytek". Definicja tego terminu wskazuje na element dynamizmu i aktywności. Używanie ma zatem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek, itp. Używanie samochodu oznaczać będzie korzystanie z jego funkcji, czyli posługiwanie się nim jako środkiem transportu. Z posługiwaniem się samochodem związane będą koszty, które są normalną konsekwencją używania samochodu (np. koszty paliwa, koszty napraw, itd.).

W świetle powyższego, językowego rozumienia terminu „używanie” sama sytuacja posiadania rzeczy lub samo tylko uprawnianie do korzystania z niej nie może być utożsamiane z używaniem.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 kodeksu cywilnego). Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a i dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz (art. 693 § l kodeksu cywilnego).

Z treści przytoczonych przepisów kodeksu cywilnego wynika wyraźnie, że poprzez zawarcie umowy najmu albo dzierżawy dochodzi do nabycia uprawnienia do używania przedmiotu umowy (przedmiot umowy zostaje pozostawiony do dyspozycji najemcy albo dzierżawcy). Tym samym umowa najmu albo dzierżawy jest czynnością cywilnoprawną, która poprzedza używanie samochodu. Umowa najmu albo dzierżawy (a w konsekwencji obowiązek płacenia czynszu) jest warunkiem późniejszego zaistnienia sytuacji używania samochodów oraz powstania kosztów używania samochodów. Czynsz stanowi wynagrodzenie za oddanie rzeczy do używania (za prawo do korzystania z samochodów) i jest ponoszony bez względu na zakres używania samochodów. Tym samym wydatków z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych nie należy utożsamiać z „kosztami używania” tych samochodów. Za takie koszty należy uznać wyłącznie wydatki związane z bieżącym, faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodów, jak np. koszty paliwa, koszty napraw, itd.

W przedstawionej sytuacji należy odróżniać wydatek za nabycie prawa od używania samochodów (koszt czynszu za najem albo dzierżawę) oraz wydatki związane z używaniem samochodów (koszty związane z eksploatacją samochodów, takie jak paliwo, naprawy, itd.). Te pierwsze będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w całości, zaś te drugie w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.

Należy także zdaniem Spółki, zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p. Przepis ten określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Można z niego pośrednio wywnioskować, że czynsz najmu lub dzierżawy nie powinien być zaliczany w koszty podatkowe na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z przepisu tego wynika, że dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. istotne są te dane, które zostały wymienione w art. 16 ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu.

Na zakończenie Spółka podkreśla, że wszelkie wątpliwości jakie pojawiają się w związku ze stosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika. W analizowanej sytuacji ustawodawca posłużył się niedookreślonym zwrotem „koszty używania”. Zwrot ten nie został zdefiniowany w przepisach podatkowych. Zgodnie z utrwalonym poglądem wątpliwości związane z interpretacją przepisów prawa podatkowego powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika (w myśl reguły in dubio pro tributario). Niedopuszczalne jest dokonywanie wykładni sytuacji niejasnych na niekorzyść podatnika (zakaz stosowania zasady in dubio profisco). Powyższe reguły stanowią konsekwencję zasady demokratycznego państwa prawnego zawartej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z tym Spółka uważa, że interpretacja wskazanych przepisów nie może być dokonywana na niekorzyść podatnika, tj. nie może ograniczać jego prawa do całkowitego zaliczenia w koszty podatkowe wydatków z tytuły czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych.

Wnioskodawca podkreśla ponadto, że zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyroki sądów nie są oczywiście źródłem prawa, ale zawierają cenne wskazówki w zakresie interpretacji prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 lutego 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1502/09) stwierdził: „zdaniem Sądu, czynsz najmu samochodu, który jak twierdzi Skarżąca, jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. i zgodnie ze stanowiskiem Skarżącej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy”.

Wnioskodawca w pełni podziela stanowisko i argumentację przedstawione w tym wyroku. Należy dodać, że stanowisko to zostało potwierdzone także przez Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił w tej sprawie skargę kasacyjną (wyrok z dnia 16 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 2030/10).

Podobne stanowisko, jak wskazuje Wnioskodawca, znajdziemy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2012 r. (sygn. akt II FSK 467/11), gdzie oddalając skargę kasacyjną Ministra Finansów stwierdzono: „Zarzut błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. polegającej na przyjęciu, że podatnik dokonujący wydatków (raczej: ponoszący wydatki) z tytułu używania samochodów osobowych nie ma obowiązku stosować ograniczenia wskazanego w tym przepisie, jest chybiony ze względu na mylne założenie, stanowiące jego podstawę. Ograniczenie wynikające z cytowanego przepisu obowiązuje, ale dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków o charakterze eksploatacyjnym. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do wydatków innego typu, poniesionych na uzyskanie możliwości używania samochodu w postaci nabycia określonego tytułu, uprawniającego do jego używania; takim wydatkiem może być, między innymi, czynsz najmu samochodu. Zatem twierdzenie, że limitowaniu w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. podlegają wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, uprawnione jest tylko wtedy, gdy towarzyszy mu istotne zastrzeżenie, że nie dotyczy to sum wydatkowanych na nabycie uprawnienia do posługiwania się rzeczą lub korzystania z rzeczy, jako wykraczającego poza pojęcie jej «używania»".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p., wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych mogą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w całości, bez limitów wynikających z tzw. kilometrówki; wynika to z faktu, że czynsz najmu albo dzierżawy nie jest kosztem używania (eksploatacji) samochodów.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, odnośnie przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem lub dzierżawę samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał w dniu 14 marca 2013 r., interpretację indywidualną Nr IPTPB3/423-464/12-2/GG , uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pełnomocnikowi Strony w dniu 21 marca 2013 r.

Kwestionując stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 14 marca 2013 r., Nr IPTPB3/423-464/12-2/GG, Pełnomocnik Strony pismem z dnia 26 marca 2013 r. (data wpływu 2 kwietnia 2013 r.), wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 24 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB3/423W-8/13-2/GG, doręczonym w dniu 29 kwietnia 2013 r., udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Następnie na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Pełnomocnik Skarżącej Spółki wniósł w ustawowym terminie, w dniu 29 maja 2013 r., skargę z dnia 27 maja 2013 r. (data wpływu 3 czerwca 2013 r.), do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O .

Po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi na rozprawie w dniu 23 października 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w O , prawomocnym wyrokiem z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 524/13 (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego z upoważnienia Ministra Finansów przedstawione w zaskarżonej interpretacji indywidualnej jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.) dalej: u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Koszty uzyskania przychodów to element konstrukcyjny podatku. Wysokość kosztów wpływa bowiem na podstawę opodatkowania, którą jest dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty. Definiując pojęcie „koszt uzyskania przychodów", ustawodawca posłużył się kilkoma kryteriami między innymi musi być spełniony warunek „celowości" tego kosztu a także to, że koszt nie może być wymieniony na liście negatywnej (art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W tym zamkniętym katalogu kosztów zostały ujęte wydatki, które niezależnie od celu, w jakim zostały poniesione, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Sądu wbrew twierdzeniu zawartemu w udzielonej interpretacji, wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy w tym konkretnym stanie faktycznym, nie stanowią bezpośredniego wydatku związanego z używaniem tej rzeczy.

Sporne w sprawie pozostawało, czy tego rodzaju wydatek mieszcząc się w kategorii kosztów, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, jednocześnie objęty został limitami wprowadzonymi w art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

Zagadnienie to nie było jednolicie rozstrzygane w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych. W pierwszej grupie wyroków stwierdzono, że unormowanie art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. dopuszcza zaliczanie omawianych wydatków, z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 15 powołanej ustawy, do kosztów uzyskania przychodów do wysokości, w jakiej nie przekraczają one kwoty wynikającej z przyjętego przez ustawodawcę przelicznika. Aby móc ustalić, które wydatki mieszczą się (a które nie) w wyznaczonym przez art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. limicie, niezbędne jest – w myśl tego przepisu – prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu, zgodnej z wzorem określonym w odpowiednich przepisach wykonawczych. Ustanowienie w tym unormowaniu wymogu prowadzenia stosownej ewidencji w związku z określeniem w nim limitu dopuszczalnych kosztów uzyskania przychodów, związanych z eksploatacją wynajmowanych samochodów na rzecz działalności gospodarczej podatnika, wyraźnie wskazuje na cel wskazanego wymogu, którym jest umożliwienie weryfikacji tego limitu u danej osoby prawnej (podatnika). Stąd też brak właściwej ewidencji lub wadliwe jej prowadzenie wyklucza zaliczenie wydatków z tytułu używania niebędącego własnością podatnika pojazdu na potrzeby działalności gospodarczej, do kosztów uzyskania przychodów. Zatem do wydatków objętych limitem określonym w treści art. 16 ust. 1 pkt 51 zalicza się wszystkie wydatki ponoszone z tytułu używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodu niestanowiącego własności podatnika, w tym także czynsz, ubezpieczenie, paliwo, części zamienne (por. wyroki NSA z dnia 8 lutego 2007 r., sygn. akt II FSK 189/06; z dnia 25 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1890/08; WSA w Gliwicach z dnia 15 lutego 2007 r, sygn. akt I SA/Gl 377/06, publik. CBOSA).

Odmienny pogląd, zbieżny z rozstrzygnięciem podjętym w niniejszym wyroku przyjęto w wyroku WSA w Warszawie z dnia 29 lipca 2004 r., sygn. akt III SA/Wa 1073/03 (publik. CBOSA). Z kolei w tym wyroku uznano za błędne stanowisko organów podatkowych, iż w świetle treści art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p, opłaty wynikające z umowy najmu samochodu osobowego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości i traktowane na równi z kosztami eksploatacyjnymi, które w myśl tego przepisu są ograniczone do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla potrzeb podatnika i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach. Odwołując się do treści art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. stwierdzono, że skarżąca miała prawo co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno wydatki poniesione z tytułu czynszu najmu, jak i wydatki eksploatacyjne. Podobne stanowisko zajęto w wyroku WSA z dnia 5 lutego 2010 r. o sygn. akt III SA/Wa 15/09 oraz w wyroku NSA z dnia 16 marca 2012 r. o sygn. akt II FSK 2030/10.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie rozpoznającym sprawę podzielił poglądy wyrażone w wyrokach, że czynsz najmu samochodów nie mieści się w pojęciu kosztów eksploatacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Sąd zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że opłaty z tytułu czynszu za najem lub dzierżawę samochodów nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Jednocześnie stwierdził, że Organ interpretacyjny nie ma racji wskazując, że ”koszty używania” samochodu osobowego w rozumieniu powołanego art. 16 ust. 1 pkt 51 oznaczają również inne koszty niż koszty eksploatacji samochodów osobowych. Świadczy o tym część przytoczonego przepisu po średniku ”wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu”. Przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji. Potwierdzają to również zapisy ewidencji przebiegu pojazdu. Takie wymagania określone zostały w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p., zgodnie z którymi podatnik, aby zaliczyć w koszty tego rodzaju wydatki obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, która powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że "koszty używania", o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie "stawki za jeden kilometr przebiegu". Potwierdzają to również limity wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.) odnoszone do przebiegu pojazdu za 1 kilometr oraz pojemności skokowej silnika. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik został zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem z samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku.

Zatem w ocenie Sądu ta część ponoszonych przez podatnika wydatków nie mieszcząc się „kosztach używania” samochodów osobowych powinna zostać rozliczona jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 524/13 – stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.