INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.07.2011 r. (data wpływu 25.07.2011 r.) uzupełnionego pismem z dnia 17.10.2011 r. (data wpływu 20.10.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 05.10.2011 r. Nr IPPB5/423-676/11-2/PS (data nadania 05.10.2011 r., data doręczenia 10.10.2011 r.) w zakresie art. 5 i 7 umowy z dnia 21 czerwca 1989r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1990r. Nr 8, poz. 46), dalej umowa polsko – indyjska - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 5 i 7 umowy polsko – indyjskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

T. z siedzibą w Indiach („Spółka”) posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności (oddział) – T. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. („Oddział”).

Oddział ten zgodnie z przepisami o ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. nr 173, poz. 1807) w dniu 3 grudnia 2007 roku został zarejestrowany jako oddział zagranicznego przedsiębiorcy i uzyskał wymagany wpis do Krajowego Rejestru Sądowego.

Oddział wykonuje działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego - Spółki. Stąd oddział podmiotu zagranicznego nie jest podmiotem w rozumieniu prawa cywilnego, lecz stanowi wyodrębnioną organizacyjnie część innego podmiotu - przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział przedsiębiorcy zagranicznego jest nieposiadającą osobowości prawnej strukturą organizacyjną przedsiębiorcy zagranicznego poza jego głównym miejscem działalności, samodzielną pod względem techniczno- organizacyjnym i wyodrębnioną ekonomicznie. Oddział zatrudnia pracowników oraz posiada bazę lokalową do obsługi kontrahentów, doposażoną w środki techniczne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej.

Oddział dysponuje określonym majątkiem, stanowiącym własność Spółki w kraju, w którym ma ona siedzibę. Brak podmiotowości cywilnoprawnej Oddziału przekłada się na brak podmiotowości w stosunkach gospodarczych, a więc niemożność zawierania umów w obrocie gospodarczym we własnym imieniu i na własny rachunek, w związku z czym podmiotem wszystkich praw i obowiązków pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. Za zobowiązania Oddziału odpowiada bez ograniczeń przedsiębiorca zagraniczny całym swoim majątkiem obecnym i przyszłym, nawet wtedy, gdy wyodrębni i przekaże środki finansowe na działalność takiego podmiotu. Oddział zgłosił w Polsce obowiązek podatkowy VAT i otrzymał numer identyfikacyjny w tym podatku.

Spółka zawiera umowy na świadczenie usług niematerialnych z zakresu informatyki z polskimi kontrahentami, gdyż Oddział nie jest uprawniony do zawierania umów samodzielnie. Niemniej jednak, w pewnych przypadkach umowy są podpisywane przez Kierownika (menadżera) w Polsce dla wygody, na podstawie upoważnienia udzielonego lokalnemu menadżerowi przez zarząd T. India. Ponadto, menadżer Oddziału nie jest wyznaczony jako pracownik Oddziału, ale jest wyznaczony jako przedstawiciel Spółki w Polsce. Polscy kontrahenci są podatnikami VAT w rozumieniu art. 28a Ustawy o VAT. Usługi informatyczne, w tym konserwacja oprogramowania komputerowego (software) wykonywane są bezpośrednio przez Spółkę a nie przez Oddział. Oddział bezpośrednio nie świadczy tych usług. Chociaż usługi są świadczone przez Spółkę, kontrakt z polskimi kontrahentami jest podpisywany z Oddziałem działającym w imieniu Spółki w wyjątkowych i pojedynczych przypadkach. Przy świadczeniu usług przez Spółkę na rzecz polskich kontrahentów Oddział dostarcza jedynie wsparcia administracyjnego, w tym: (i) składanie ofert polskim kontrahentom przez Oddział w zakresie pracy wykonywanej przez Oddział jak i Spółkę; (ii) negocjacje i rozmowy z polskimi kontrahentami są prowadzone przez pracowników Oddziału według wskazówek podanych przez Spółkę; (iii) księgowość, fakturowanie, czyli czynności związane z płatnościami za usługi świadczone przez Spółkę są dokonywane przez Oddział; (liv) techniczne wsparcie projektu w zakresie wynikającym z umów z polskimi kontrahentami jest wykonywane przez Oddział; jednakże, usługi informatyczne świadczone przez Spółkę są wykonywane w Indiach jedynie przez pracowników Spółki.

Powyżej wskazane czynności mają jedynie charakter przygotowawczy i pomocniczy. Potwierdził to Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w swojej interpretacji indywidualnej wydanej 14 stycznia 2011 roku (sygn. IPPP3/443-557/10/11-7/S/MPe) (Interpretacja). Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż Oddział, ze względu na charakter czynności jakie wykonuje w zakresie powyżej opisanych umów, nie uczestniczy w transakcjach Spółki (w zakresie opisanych powyżej umów) i w związku z tym Spółka zgodnie z art. 17 ust. 1a w zw. z ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004, nr 54, poz. 535, ze zm.) może uznać, że podatnik zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług jest usługobiorca Spółki - polski kontrahent.

W dniu 05.10.2011 r. tutejszy organ podatkowy pismem nr IPPB5/423-676/11-2/PS wezwał Pełnomocnika Spółki do szczegółowego wyjaśnienia stanu faktycznego opisanego we wniosku odnośnie podania:

1. • Czy działalność Wnioskodawcy prowadzona w Polsce za pośrednictwem oddziału (stałej placówki) jest identyczna z celem przedsiębiorstwa jako całości...,
   • Jakie usługi niematerialne z zakresu informatyki są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów z Polski...,
   • Na czym polegają usługi wsparcia technicznego projektu prowadzone przez oddział...
   • Czy usługi wsparcia technicznego projektu wykonywane są na rzecz klientów Spółki czy też wyłącznie na rzecz przedsiębiorstwa macierzystego...,
   • Czy menadżer oddziału wyznaczony jako przedstawiciel Spółki w Polsce do podpisywania umów wykonuje swoje pełnomocnictwo w sposób zwyczajowy...
   • Czy Spółka ponosi ryzyko gospodarcze za czynności wykonywane przez pracowników oddziału dotyczących negocjacji i rozmów z polskimi kontrahentami...

2. szczegółowe wyjaśnienie opisu stanu faktycznego podanego przez Spółkę. Na stronie 4 wniosku wiersz 5 - 7 Spółka podała: „Spółka zawiera umowy na świadczenie usług niematerialnych z zakresu informatyki z polskimi kontrahentami, gdyż Oddział nie jest uprawniony do zawierania umów samodzielnie”. Jednocześnie jednak w wierszu 14 – 16 na stronie 4 Spółka podała: „Chociaż usługi są świadczone przez Spółkę, kontrakt z polskimi kontrahentami jest podpisywany z Oddziałem działającym w imieniu Spółki w wyjątkowych I pojedynczych przypadkach”.
   
   

W piśmie z dnia 17.10.2011 r. (data wpływu 20.10.2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Pełnomocnik Spółki wskazał:

Pytanie Organu: Czy działalność Wnioskodawcy prowadzona w Polsce za pośrednictwem oddziału (stałej placówki) jest identyczna z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Odpowiedź Podatnika: Co do zasady zakres działalności Oddziału jest identyczny z zakresem działalności Spółki (jednostki macierzystej). Wynika to przede wszystkim z art. 86 Ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.220.447 j.t., z późń. zm.), zgodnie z którym przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego. Zatem cel działalności Oddziału w Polsce nie mógłby być inny niż cel działalności jednostki macierzystej jako całości.

Zazwyczaj Oddział świadczy usługi wsparcia administracyjnego w odniesieniu do umów zawartych przez Spółkę (jednostkę macierzysta) z jej klientami (kontrakty offshore, przy których praca wykonywana jest w siedzibie T. w Indiach).

W przypadku umów dotyczących pracy na miejscu (w Polsce, kontrakty onshore) (praca jest wykonywana przez pracowników T. India, którzy są oddelegowani do pracy w siedzibie klienta w Polsce) Oddział zajmuje się świadczeniem usług IT bezpośrednio.

Zgodnie z przepisami prawa zakres i cel działalności oddziału nie może być inny niż cel i zakres działalności jednostki macierzystej. Tak też jest w przypadku Spółki. Jednakże w tym zakresie czynności wykonywane przez Oddział są podzielone na dwa rodzaje czynności - 1) bezpośrednie świadczenie usług IT na miejscu w Polsce oraz 2) wsparcie administracyjne (czynności przygotowawcze i pomocnicze) dla usług świadczonych zza granicy przez jednostkę macierzystą (usługi świadczone bezpośrednio w Indiach).

Zatem na potrzeby Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Warszawie dnia 21 czerwca 1989 r. czynności wykonywane przez Oddział należy podzielić na takie, które są wykonywane w ramach umów świadczonych na rzecz klientów na terytorium Polski - kiedy powstaje zakład i na czynności wykonywane pomocniczo w stosunku do jednostki macierzystej, w przypadku umów offshore, tzn. gdy usługi są świadczone bezpośrednio z Indii kiedy nie powstaje zakład, gdy czynności Oddziału mają charakter jedynie pomocniczy i przygotowawczy.

Pytanie Organu: Jakie usługi niematerialne z zakresu informatyki są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów z Polski...

Odpowiedź Podatnika: Wnioskodawca może świadczyć następujące usługi IT na rzecz klienta;

• rozwój oprogramowania (Software Development),
• wdrażanie oprogramowania Soflware Implementation

• utrzymywania aplikacji (Application Maintenance,), - usługi konsultingowe.
  
  

Pytanie Organu: Na czym polegają usługi wsparcia technicznego projektu prowadzone przez Oddział...

Odpowiedź Podatnika: Oddział świadczy następujące usługi wsparcia administracyjnego w odniesieniu do projektów zagranicznych (offshore) wykonywanych z T. Iridia:

• z uwagi na fakt, iż Oddział znajduje się geograficznie blisko lokalnego klienta, Oddział ułatwia komunikację pomiędzy klientem a zespołem zagranicznym T. India (offshore) związaną z funkcjonalnymi wymogami projektu (pośredniczenie w kontaktach pomiędzy klientem a zespołem offshore);
• koordynacja kontaktów (pośredniczenie w komunikacji) z zewnętrznymi księgowymi i doradcami podatkowymi w celu zapewnienia zgodności z lokalnymi przepisami;
• kontakt z lokalnym rządem i lokalnymi organami ustawowymi;
• przekazanie oferty polskim klientom zarówno w związku z pracą wykonywaną przez Oddział bezpośrednio i Spółkę (offshore) (oferty mają jednak charakter przygotowawczy o czym mowa niżej);
  
  

Pytanie Organu; Czy usługi wsparcia technicznego projektu wykonywane są na rzecz klientów Spółki czy też wyłącznie na rzecz przedsiębiorstwa macierzystego...

Odpowiedź Podatnika: Czynności wsparcia technicznego nie są wykonywane bezpośrednio dla klientów Spółki (jednostki macierzystej), a są wykonywane na rzecz Spółki (jednostki macierzystej).

W bardzo wyjątkowym przypadku czynności wsparcia technicznego mogłyby być świadczone na rzecz podmiotu powiązanego z T. India (Spółką). Przykładowo, umowa może być zawarta pomiędzy T. Szwajcaria a klientem szwajcarskim w związku z pracą, która ma być wykonywana w siedzibie szwajcarskich klientów w Polsce.

Czynności Oddziału obejmują jedynie czynności wsparcia i przygotowawcze, które są czynnościami wewnętrznymi, wykonywanymi jedynie dla celów wewnętrznych Spółki i nie są wykonywane zewnętrznie dla klientów. Klienci nie płacą Spółce za czynności wykonywane przez Oddział i te czynności nie są elementem usługi świadczonej dla klientów.

Pytanie Organu: Czy menadżer Oddziału wyznaczony jako przedstawiciel Spółki w Polsce do podpisywania umów wykonuje swoje pełnomocnictwo w sposób zwyczajowy...

Odpowiedź Podatnika: Menadżer Oddziału nie ma pełnomocnictwa do działania w imieniu Spółki (jednostki macierzystej) w związku z czynnościami prawnymi związanymi z klientami Spółki (kontrakty offshore), Pełnomocnictwo udzielone menadżerowi oddziału odnosi się wyłącznie do zarządzania Oddziałem i relacji z organami administracji publicznej i innymi organami państwowymi.

Menadżer Oddziału nie ma umocowania do podpisywania umów handlowych w imieniu Spółki. W wyjątkowych okolicznościach, z uwagi na ograniczenia czasowe, jest taka możliwość, że menadżer oddziału podpisze umowę handlową z klientem, działając w sposób czysto administracyjny i tylko aby ułatwić administracyjny proces zawarcia umowy, tj. zawsze zgodnie z konkretnym umocowaniem udzielonym przez zarząd T. India, tj. w imieniu Spółki (jednostki macierzystej). Oddział nie ma kompetencji do samodzielnego zawierania umów.

Menadżer Oddziału może lokalnie podpisywać umowy najmu, których charakter jest czysto administracyjny.

Pytanie Organu: Czy Spółka ponosi ryzyko gospodarcze za czynności wykonywane przez pracowników Oddziału dotyczące negocjacji i rozmów z polskimi kontrahentami...

Odpowiedź Podatnika: Spółka ponosi całkowite ryzyko komercyjne działań personelu Oddziału. Personel Oddziału co do zasady nie jest zaangażowany w żadne negocjacje ani rozmowy z polskimi klientami. Ewentualne prowadzenie rozmów przez personel ma charakter wyłącznie pomocniczy i przygotowawczy, stanowi wsparcie administracyjne dla Spółki, aby ze względu na geograficzną bliskość do lokalnego klienta oraz bariery językowe ułatwić proces prowadzenia rozmów z nim, Jest to pośredniczenie w kontaktach. Jakiekolwiek negocjacje i rozmowy z polskimi klientami odbywają się wyłącznie na podstawie wytycznych i instrukcji Spółki. Personel Oddziału nie ma upoważnienia do podejmowania żadnych decyzji w tym względzie i jedynie przekazuje klientom wolę Spółki. Dzieje się tak na zasadzie wsparcia administracyjnego, z uwagi na barierę językową i znaczną odległość dzielącą Spółkę i jej klientów.

Pytanie Organu: Szczegółowe wyjaśnienie opisu stanu faktycznego podanego przez Spółkę na stronie 4 wniosku, wiersz 5- 7 oraz w wiersza 14 - 16.

Odpowiedź Podatnika: Co do zasady Oddział świadczy usługi wsparcia administracyjnego w związku z umowami zawartymi przez Spółkę z jej klientami (kontrakty offshore dotyczące wykonywania pracy w Indiach, w siedzibie T.). Jednakże w związku z umowami dotyczącymi pracy na miejscu (w Polsce) (praca jest wykonywana przez pracowników T. India, którzy są oddelegowani do pracy w siedzibie klienta w Polsce) Oddział zajmuje się świadczeniem usług IT bezpośrednio. A zatem czynności wykonywane przez Oddział są podzielone na dwa rodzaje czynności - 1) bezpośrednie świadczenie usług IT na miejscu w Polsce (umowy onshore) oraz 2) wsparcie administracyjne (czynności przygotowawcze i pomocnicze) dla usług świadczonych zza granicy przez jednostkę macierzystą (usługi świadczone bezpośrednio w Indiach, umowy offshore).

Pytanie postawione we wniosku o interpretację podatkową odnosi się jedynie do podatkowych implikacji transakcji, gdzie Oddział wykonuje usługi wsparcia administracyjnego dla klientów Spółki (tj. umowy offshore).

W odniesieniu do usług wsparcia administracyjnego, w wyjątkowych okolicznościach, z uwagi na ograniczenia czasowe (odległość, położenie geograficzne, bariery językowe) jest taka możliwość, że menadżer oddziału podpisze umowę handlową z klientem, działając w sposób czysto administracyjny i tylko aby ułatwić administracyjny proces zawarcia umowy, tj. zawsze zgodnie z konkretnym umocowaniem udzielonym przez zarząd T. India, tj. w imieniu Spółki (jednostki macierzystej). Oddział nie ma kompetencji do samodzielnego zawierania umów. Personel Oddziału nie ma upoważnienia do podejmowania żadnych decyzji w zakresie zawierania umów jedynie przekazuje klientom wolę Spółki. Dzieje się tak na zasadzie wsparcia administracyjnego, z uwagi na barierę językową i znaczną odległość dzielącą Spółkę i jej klientów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Oddział nie stanowi zakładu Spółki z tytułu dochodów z umów opisanych powyżej, w ramach których usługi informatyczne świadczone przez Spółkę są wykonywane w Indiach przez pracowników Spółki ...

Zdaniem Wnioskodawcy Oddział jest zakładem Spółki, w rozumieniu art. 5 ust. 1 Umowy, w związku z działalnością dokonywaną samodzielnie przez Oddział. Z tego tytułu Oddział płaci w Polsce podatek dochodowy od osób prawnych.

Natomiast w rozumieniu postanowień Umowy Oddział nie stanowi zakładu Spółki z tytułu umów opisanych powyżej, w ramach których usługi informatyczne świadczone przez Spółkę są wykonywane w Indiach przez pracowników Spółki, gdyż czynności wykonywane przez Oddział mają jedynie charakter „przygotowawczy” oraz „pomocniczy” w stosunku do usług świadczonych przez Spółkę z terenu Indii.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Przepis ten określa, kto podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i jaki jest zakres tego obowiązku. Ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają podatnicy, którzy nie spełniają kryteriów rezydencji, tj. nie mają siedziby, ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli podatnicy, którzy nie są rezydentami, osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wówczas Polska jako państwo źródła tych dochodów (majątku) może opodatkować wyłącznie te dochody (majątek). Państwo źródła dochodów, czyli Polska, może opodatkować dochody uzyskane przez nierezydentów, jeżeli działalność tego nierezydenta w Polsce prowadzona jest w formie zakładu.

W art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT zdefiniowano pojęcie zagranicznego zakładu, które oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,

- chyba że umowa. o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polską stanowi inaczej.

Zasady opodatkowania dochodów osiąganych z tytułu działalności gospodarczej reguluje art. 7 Umowy. Stosownie do art. 7 ust. 1 Umowy, zyski Spółki z siedzibą w Indiach podlegają opodatkowaniu tylko w Indiach, chyba że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez położony tu zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tytko w takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa.

Również zgodnie z komentarzem do art. 7 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (punkt 5 komentarza do artykułu 7) (Dom Wydawniczy ABC, lipiec 2005):

„(…) jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem zakładu położonego w drugim państwie, wówczas państwo to może opodatkować zyski przedsiębiorstwa tylko w zakresie, w jakim te zyski mogą być przypisane owemu zakładowi; inaczej mówiąc, prawo do opodatkowania nie rozciąga się na zyski, jakie przedsiębiorstwo może osiągać z tego państwa w inny sposób niż za pośrednictwem swego zakładu. (…) Uznano jednak za wskazane przyjęcie zasady (...) iż zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane tylko w przypadku istnienia zakładu, a zatem kryterium opodatkowania powinno być stosowane nie do samego przedsiębiorstwa, lecz do jego zysków. (...) przy opodatkowywaniu zysków, jakie zagraniczne przedsiębiorstwo osiąga W danym kraju, władze podatkowe powinny rozpatrywać każde źródło zysków odrębnie, stosując do każdego źródła kryterium istnienia zakładu”.

Postanowienia art. 5 ust. 1 Ustawy, stwierdzają iż określenie „zakład oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.”. W myśl art. 5 ust. 2 Umowy określenie „zakład” obejmuje w szczególności: miejsce zarządu, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat i kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych, a także plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne, gdy trwają one dłużej niż sześć miesięcy, etc.

Natomiast w ust. 3 cytowanego artykułu wyszczególnione zostały odrębnie rodzaje działalności, które nie stanowią zakładu, a mianowicie:

1. użytkowania urządzeń wyłącznie w celu składowania lub wystawiania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania lub wystawiania;
3. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu reklamowanym, dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnych działalności o charakterze przygotowawczym albo pomocniczym dla przedsiębiorstwa.
   
   

Tak więc ust. 3 art. 5 Umowy, wylicza różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 Umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

• stały charakter takiej placówki,

• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Oddział zatem, z tytułu umów opisanych powyżej, w ramach których usługi informatyczne świadczone przez Spółkę są wykonywane w Indiach przez pracowników Spółki nie stanowi zakładu na terytorium Polski, gdyż czynności wykonywane przez Oddział mają jedynie charakter „przygotowawczy” oraz „pomocniczy” w stosunku do usług świadczonych przez Spółkę z terenu Indii. Zostało to również potwierdzone w Interpretacji. W związku z tym nie można przypisać Oddziałowi zysków uzyskiwanych przez Spółkę z tytułu tych umów, a więc nie będą one w żadnej części podlegały opodatkowaniu w Polsce, gdyż jak wskazano powyżej władze podatkowe powinny rozpatrywać każde źródło zysków odrębnie, stosując do każdego źródła kryterium istnienia zakładu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z ww. ustawy uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce. Zgodnie z definicją zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie to oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.
   
   

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Indii, dlatego też analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień umowy polsko – indyjskiej, która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Pomocnym w interpretacji tej umowy może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie natomiast z art. 7 polsko-indyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane:

1. temu zakładowi;
2. wpływom ze sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr i towarów tego samego lub podobnego rodzaju jak sprzedawane przez ten zakład; lub
3. innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie tego samego lub podobnego rodzaju jak działalność wykonywana przez ten zakład.
   
   

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa

Jednocześnie definicja zakładu zawarta jest w art. 5 ust. 1 i 2 umowy polsko - indyjskiej, który stanowi, iż określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych etc. Tak więc aby można było mówić o zakładzie musi istnieć placówka, która ma stały charakter, i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

Jednakże od ogólnej zasady istnienia zakładu, istnieje szereg wyłączeń. Stosownie do art. 5 ust. 3 polsko – indyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie "zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania urządzeń wyłącznie w celu składowania lub wystawiania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania lub wystawiania;
3. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu reklamowanym, dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnych działalności o charakterze przygotowawczym albo pomocniczym dla przedsiębiorstwa.
   
   

Jednakże postanowienia liter a)-e) nie będą miały zastosowania, jeżeli przedsiębiorstwo utrzymuje jakąkolwiek inną stałą placówkę w drugim Umawiającym się Państwie dla jakichkolwiek celów innych niż cele wymienione w postanowieniach zawartych w powyższych literach.

Tak więc ust. 3 art. 5 umowy polsko – indyjskiej wyliczają różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, wersja skrócona 15 lipca 2005 r.) określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym.

Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się , iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy.

Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., iż działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności (np. gdy magazyn jest utrzymywany w celu wydawania towarów oraz zajmuje się sprzedażą).

Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Mając powyższe pod uwagę przy uwzględnieniu przedstawionego przez we wniosku oraz w odpowiedzi na wezwanie stanu faktycznego należy stwierdzić, iż działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski spełnia, co do zasady, warunki istnienia placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) pod względem dostępności powierzchni oraz jej stałego charakteru, jednak czynności wykonywane na terenie Polski za pośrednictwem stałej placówki (oddział) mają przygotowawczy i pomocniczy charakter.

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu, umowa polsko – indyjska przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie. Zgodnie z art. 5 ust. 4 umowy bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 jeżeli osoba, inna aniżeli niezależny przedstawiciel, do którego mają zastosowanie postanowienia ustępu 5, działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, to przedsiębiorstwo będzie uważane za posiadające zakład w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. posiada ona i zwyczajowo wykonuje w tym Państwie uprawnienia do zawierania kontraktów w imieniu tego przedsiębiorstwa, chyba że jego działalność jest ograniczona do zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa; lub
2. nie posiada ona takiego uprawnienia, ale zwyczajowo prowadzi w pierwszym wymienionym Państwie skład dóbr lub towarów, z którego regularnie dostarcza dobra lub towary w imieniu tego przedsiębiorstwa.
   
   

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie "bez względu na postanowienia ust. 1 i 2", co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa. Użyte w treści ust. 4 pojęcie "osoba" oznacza w myśl art. 3 ust. 1 pkt e i f umowy osobę fizyczną, spółkę (osobę prawną lub jakąkolwiek jednostkę, którą traktuje się jak spółkę lub osobę prawną) oraz każdą jednostkę, która podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem podatkowym obowiązującym w Umawiających się Państwach.

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 4 umowy polsko – indyjskiej jest, aby osoba działała "w imieniu przedsiębiorstwa", czyli występowała w roli przedstawiciela (działać w „imieniu” oznacza, że osoba ma w jakiś sposób okazywać na zewnątrz zamiar działania nie we własnym, lecz cudzym imieniu), a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne. Pełnomocnictwo do zawierania umów musi być wykonywane "zwyczajowo", co oznacza, że przedstawiciel uczestniczy w imieniu przedsiębiorstwa w sposób częstotliwy w obrocie gospodarczym. Jak stwierdzono w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD określenie „pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiąże przedsiębiorstwo, mimo, iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach, może oznaczać, ze przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi (pkt 32.1 do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Kto działa na cudzy rachunek, ale we własnym imieniu, jest również przedstawicielem w rozumieniu art. 5 ust. 4 umowy polsko – indyjskiej. Należy przyjąć zatem że osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, jeżeli reprezentowane przedsiębiorstwo wprawdzie formalnie podpisuje umowy, ale do ich zawarcia doprowadza działanie przedstawiciela.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli zachodzą łącznie przesłanki zawarte w ust. 5 omawianego artykułu, tj.:

1. przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
2. przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.
   
   

Jeżeli osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 5 - powstać zakład. Niezależność osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa. Inne ważne kryterium polega na tym, czy ryzyko przedsiębiorcy ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa, a także nie pozostaje w osobistym stosunku zależności. Kto podlega szczegółowym instrukcjom nie może ponosić ryzyka gospodarczego za czynności, na które nie ma wpływu.

Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa. Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela.

Konstrukcja przepisu art. 5 ust. 5 umowy polsko – indyjskiej wskazuje, iż w przypadku stwierdzenia ze przedstawiciel jest jednak zależny (pierwsza przesłanka), to nie ma konieczności badania wystąpienia drugiej przesłanki - „działania w ramach zwykłej działalności”.

Zwrócić uwagę należy na specyfikę postępowania zmierzającego do wydania przez organ podatkowy pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Polega ona między innymi na tym, że właściwy organ podatkowy wydając interpretację indywidualną koncentruje się na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) oraz ocenie prawnej przedstawionymi przez stronę we wniosku o udzielenie interpretacji (właściwy organ podatkowy "porusza się" niejako tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę). Dlatego bardzo ważne jest, aby składający taki wniosek przedstawił w nim wyczerpująco zarówno zaistniały stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W rezultacie należy stwierdzić, iż w ramach postępowania, którego przedmiotem jest udzielenie interpretacji organ podatkowy odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku . Bez znaczenia jest to, czy opisane zdarzenia rzeczywiście wystąpiły lub wystąpią, a ich przebieg był/będzie rzeczywiście taki jak przedstawiony przez autora. W postępowaniu tym organ przyjmuje do wiadomości okoliczności wskazane przez wnioskodawcę. Nie bada i nie szuka potwierdzenia ich prawdziwości czy wiarygodności. Nie kwestionuje przedstawianych przez wnioskodawcę związków pomiędzy poszczególnymi zdarzeniami. To na wnioskodawcę nałożony został w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej wymóg wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, na tle którego wyrażana jest wątpliwość co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Opisując stan faktyczny w celu uzyskania interpretacji wnioskodawca – w zgodnej opinii orzecznictwa sądowoadministracyjnego - bierze na siebie odpowiedzialność za jego kompletność i wszelkie nieścisłości oraz niedomówienia. Wyłącznie od jego decyzji zależy, jakie informacje znajdą się w opisie stanu faktycznego. Art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej jednoznacznie wymaga tylko, aby opis ten był wyczerpujący.

Tutejszy organ podatkowy oparł swoją ocenę stanu faktycznego sprawy w dużej części na wyjaśnieniach Pełnomocnika Spółki zawartych w odpowiedzi na wezwanie z dnia 17 października 2011 r., które to wyjaśnienia w niektórych przypadkach stoją w sprzeczności z informacjami zawartymi we wniosku Spółki z dnia 21 lipca 2011 r. Dla przykładu należy zwrócić uwagę, iż we wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. Spółka wskazała, iż „negocjacje i rozmowy z polskimi kontrahentami są prowadzone przez pracowników Oddziału według wskazówek podanych przez Spółkę”. Tymczasem w odpowiedzi na wezwanie z dnia 17 października 2011 r. Pełnomocnik Spółki stwierdził, iż „personel Oddziału co do zasady nie jest zaangażowany w żadne negocjacje ani rozmowy z polskimi klientami. Ewentualne prowadzenie rozmów przez personel ma charakter wyłącznie pomocniczy i przygotowawczy, stanowi wsparcie administracyjne dla Spółki (…)”.

Reasumując, jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego sprawy Spółka nie posiada w Polsce przedstawiciela ani zależnego agenta, który wykonywałby w tym państwie pełnomocnictwo do zawierania umów. Żaden z pracowników czy innych przedstawicieli Spółki nie działać będzie na terytorium Polski w imieniu Spółki posiadając pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Spółki i wykonujący to pełnomocnictwo w sposób stały.

Mając powyższe na uwadze oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, iż działalność pracowników Wnioskodawcy na terytorium Polski nie będzie stanowić zakładu dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 umowy polsko – indyjskiej.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę okoliczności mogących wykazać, iż działalność Spółki na terytorium Polski nie stanowi zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko – indyjskiej. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.