Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-988/13/ASz
z 30 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 października 2013 r. (data wpływu do Biura – 30 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu:

• w sytuacji wykonywania pracy zarówno w miejscu zamieszkania jak i poza nim − jest prawidłowe,
• w sytuacji wykonywania pracy w jednym miesiącu w miejscu zamieszkania a w następnym również poza miejscem zamieszkania − jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2013 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dom Dziecka działa w dwóch miejscowościach; jeden budynek znajduje się w miejscowości X a drugi budynek znajduje się w miejscowości Y.

Pracownik zatrudniony w Domu Dziecka w umowie o pracę jako miejsce świadczenia pracy ma wpisane dwa adresy: miejscowość X i miejscowość Y.

Pracownik mieszkający w miejscowości X według grafiku cztery dni w tygodniu świadczy pracę w miejscowości X a jeden dzień w tygodniu świadczy pracę w miejscowości Y.

Może jednak wystąpić potrzeba, że w jednym miesiącu pracownik zgodnie z grafikiem będzie pracował tylko w miejscowości X, a w następnym miesiącu, zgodnie z grafikiem cztery dni w tygodniu będzie świadczył pracę w miejscowości X a jeden dzień w tygodniu będzie świadczył pracę w miejscowości Y.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w stosunku do pracownika można zastosować koszty uzyskania przychodu dla osób dojeżdżających na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w takiej sytuacji pracownik musi składać oświadczenie, że spełnia warunki określone w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Jeżeli w jednym miesiącu pracownik, zgodnie z grafikiem, będzie świadczył pracę tylko w miejscowości X a w drugim miesiącu cztery dni w tygodniu w miejscowości X i jeden dzień w tygodniu w miejscowości Y, czy koszty uzyskania przychodu należy zmieniać zgodnie do stanu faktycznego i czy pracownik za każdym razem musi składać stosowne oświadczenie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy powinno się zastosować podwyższone koszty, zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik musi złożyć oświadczenie, że spełnia warunki określone w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli w jednym miesiącu z grafiku wynika, że pracownik nie dojeżdża do pracy, pracodawca sam musi obniżyć koszty uzyskania przychodu do podstawowych, bez dodatkowych oświadczeń pracownika. Natomiast jeżeli w następnym miesiącu z grafiku będzie wynikać, że pracownik jeden dzień w tygodniu dojeżdża do pracy pracodawca sam musi zwiększyć koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych również bez dodatkowych oświadczeń pracownika.

Pracownik musi złożyć nowe oświadczenie, że spełnia warunki określone w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko w przypadku zmiany adresu zamieszkania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 22 ust. 2 cyt. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Przepis art. 22 ust. 11 cyt. ustawy stanowi, że jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Zgodnie z ust. 13 powołanego powyżej art. 22 ust. 2 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w myśl art. 32 ust. 5 ww. ustawy zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 32 ust. 3a cyt. ustawy świadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie.

Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia (art. 32 ust. 4 ww. ustawy).

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że zakład pracy przy obliczaniu zaliczki jest uprawniony do stosowania kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 wyłącznie dopiero jeżeli pracownik złoży oświadczenie z którego wynika, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Oznacza to, że w przypadku nie złożenia przez pracownika takiego oświadczenia, Wnioskodawca nie jest uprawniony do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Z wniosku wynika, że Dom Dziecka działa w dwóch miejscowościach; jeden budynek znajduje się w miejscowości X a drugi budynek znajduje się w miejscowości Y. Pracownik zatrudniony w Domu Dziecka w umowie o pracę jako miejsce świadczenia pracy ma wpisane dwa adresy: miejscowość X i miejscowość Y. Pracownik mieszkający w miejscowości X według grafiku cztery dni w tygodniu świadczy pracę w miejscowości X a jeden dzień w tygodniu świadczy pracę w miejscowości Y.

Może jednak wystąpić potrzeba, że w jednym miesiącu pracownik zgodnie z grafikiem będzie pracował tylko w miejscowości X, a w następnym miesiącu, zgodnie z grafikiem cztery dni w tygodniu będzie świadczył pracę w miejscowości X a jeden dzień w tygodniu będzie świadczył pracę w miejscowości Y.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że miejsce wykonywania pracy może być określone poprzez podanie adresu osoby fizycznej lub jednostki organizacyjnej będącej pracodawcą. Miejscem tym może być zarówno siedziba pracodawcy jak i określona jednostka organizacyjna poza tą siedzibą. Prawo w zasadzie nie ogranicza stron co do sposobu określenia miejsca pracy. Tym samym w sytuacji, gdy pracownik ma w umowie o pracę jako miejsce świadczenia pracy wskazane dwa adresy (miejscowość X i miejscowość Y), natomiast mieszka w miejscowości X a pracuje zarówno w miejscowości X jak i w miejscowości Y, to należy uznać, że w danym miesiącu świadczy również pracę poza miejscem swojego zamieszkania.

Mając zatem na uwadze treść przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy oraz przedstawiony powyżej stan faktyczny należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy pracownik w danym miesiącu świadczy pracę również poza miejscem swojego zamieszkania to spełnia warunki do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Jednak aby płatnik mógł zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu tj. w wysokości 139,06 zł miesięcznie, pracownik musi złożyć, zgodnie z art. 31 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Oświadczenie to zachowuje ważność do odwołania, czyli nie składa się go ponownie, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie. Jeżeli natomiast podatnik zawiadomi pracodawcę, że jego miejsce zamieszkania uległo zmianie, pracodawca zaprzestaje potrącania kosztów podwyższonych.

Reasumując, Wnioskodawca może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu w sytuacji, gdy w danym miesiącu pracownik przynajmniej jeden dzień wykonuje swoją pracę w miejscowości Y i o ile nie otrzymuje od Wnioskodawcy dodatku za rozłąkę ani nie otrzymuje zwrotu kosztów przejazdu. Pracownik Wnioskodawcy musi złożyć oświadczenie o spełnieniu warunków określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do sytuacji, w której pracownik mieszkający w miejscowości X w danym miesiącu będzie zgodnie z grafikiem pracował wyłącznie w miejscowości X a w następnym miesiącu będzie pracował cztery dni w tygodniu w miejscowości X a jeden dzień w miejscowości Y wyjaśnia się:

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakład pracy stosuje podwyższone koszty uzyskania przychodu jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w art. 22 ust. 2 pkt 3 czyli o zamieszkiwaniu poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Przepisy art. 32 ust. 3a i 4 stosuje się w tej sytuacji odpowiednio. Oznacza to, że oświadczenia nie składa się jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie oraz, że zakład pracy nie stosuje podwyższonych kosztów uzyskania przychodu jeżeli podatnik czyli pracownik powiadomił go zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

Z odpowiedniego stosowania art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do obliczania zaliczki z uwzględnieniem podwyższonych kosztów uzyskania przychodu wynika więc, że płatnik ma możliwość nie stosowania podwyższonych kosztów tylko jeśli pracownik powiadomi go o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia. Jeśli nie ma takiego powiadomienia płatnik posiadając oświadczenie pracownika o spełnieniu warunku z art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy nie może sam zastosować podstawowych kosztów uzyskania przychodu. Musi nadal stosować podwyższone koszty. Tym samym tut. Organ nie może zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w miesiącu, w którym pracownik pracuje wyłącznie w miejscowości, w której zamieszkuje, Wnioskodawca bez dodatkowych oświadczeń pracownika może obniżyć koszty uzyskania przychodu a w następnym miesiącu może podwyższyć koszty bez oświadczenia pracownika jeśli ten pracuje poza miejscem zamieszkania. Przepisy wyraźnie wskazują jakie koszty płatnik ma stosować mając oświadczenie pracownika. Dopiero zmiana oświadczenia powoduje, że płatnik może zastosować podstawowe koszty. Aby płatnik ponownie mógł po takiej zmianie oświadczenia zastosować podwyższone koszty pracownik winien złożyć nowe oświadczenie o spełnieniu warunku do zastosowania podwyższonych kosztów.

Przepis art. 32 ust. 3a ww. ustawy stosowany odpowiednio do art. 32 ust. 5 stanowi, że oświadczenia nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie. Oznacza to, że przy każdej zmianie stanu faktycznego pracownik ma obowiązek złożyć stosowne oświadczenie i dopiero wtedy płatnik może stosować podwyższone koszty albo ich nie stosować.

Z przepisu nie wynika, że oświadczenie składa się tylko w przypadku zmiany adresu zamieszkania. Przepis art. 32 ust. 3a stanowi o „stanie faktycznym” wynikającym z oświadczenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.