Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-548/13-2/KS
z 10 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu alokowania kosztów uzyskania przychodów ponoszonych w prowadzonej działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jak i poza nią – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu alokowania kosztów uzyskania przychodów ponoszonych w prowadzonej działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jak i poza nią.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży usług informatycznych. Spółka świadczy usługi informatyczne funkcjonując w ramach jednego podmiotu prawnego z siedzibą we W., który posiada swoje biura w różnych lokalizacjach na terenie kraju, tj. (…) oraz jest obecnie w trakcie uruchamiania nowego biura.

Spółka uzyskała w dniu 26 marca 2010 r. zezwolenie nr xxx na prowadzenie działalności gospodarczej (dalej: „Zezwolenie”) na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej Sp. z o.o., Podstrefa x (dalej: „SSE” lub „Strefa”). Zezwolenie obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie następujących wyrobów wytwarzanych i usług świadczonych na terenie Strefy, określonych w sekcji J, Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego (dalej: „PKWiU”):

• dział 62 PKWiU: Usługi związane z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki i usługi powiązane, z wyjątkiem usług instalowania komputerów i urządzeń peryferyjnych, określonych kategorią 62.09.1 PKWiU;
• grupa 63.1 PKWiU: Usługi przetwarzania danych; usługi zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobne usługi; usługi portali internetowych.
  
  

Zgodnie z warunkami Zezwolenia, Spółka została zobowiązana do:

1. poniesienia na terenie SSE kwalifikowanych wydatków inwestycyjnych, o wartości przewyższającej kwotę:
   • 39.949.963 zł w terminie do dnia 31.12.2011 r.,
   • narastająco 63.325.747 zł w terminie do dnia 31.10.2015 r.; oraz
2. zwiększenia dotychczasowego zatrudnienia o:
   • 1010 nowych pracowników zatrudnionych na terenie Strefy po dniu wydania Zezwolenia w terminie do dnia 31.12.2011 r. i utrzymanie stanu zatrudnienia na tym poziomie do dnia 31.12.2013 r.,
   • narastająco 2000 nowych pracowników zatrudnionych na terenie Strefy po dniu wydania Zezwolenia w terminie do 31.12.2013 r. i utrzymanie stanu zatrudnienia na tym poziomie do dnia 31.12.2018 r.
3. zakończenia inwestycji do dnia 31.10.2015 r.
   
   

Decyzją Ministra Gospodarki z dnia 27 marca 2012 r., Zezwolenie zostało zmienione w zakresie terminu poniesienia wydatków inwestycyjnych w kwocie 39.949.963 zł, który to został wydłużony o rok, tj. do dnia 31.12.2012 r.

W związku z całokształtem prowadzonej działalności, Spółka uzyskuje przychody z tytułu przede wszystkim świadczonych usług informatycznych, jak również inne przychody, w tym m.in. przychody z najmu, sprzedaży środków trwałych oraz przychody finansowe.

Objętą Zezwoleniem działalność na terenie SSE prowadzi wrocławskie biuro Spółki. Spółka ma możliwość precyzyjnego ustalenia, które przychody z tytułu świadczonych usług informatycznych (tj. usług podlegających klasyfikacji w grupowaniu 62 PKWiU lub 63.1 PKWiU) są generowane w ramach działalności prowadzonej na terenie SSE, a które w ramach działalności realizowanej poza Strefą, w oparciu o treść umów o pracę oraz prowadzoną ewidencję czasu pracy pracowników realizujących usługi na rzecz klientów, która uwzględnia miejsce wykonywania przez nich pracy (tj. na terenie SSE lub poza SSE).

Dochody uzyskiwane przez Spółkę w ramach działalności prowadzonej na terenie SSE w zakresie kodów PKWiU wskazanych w Zezwoleniu, stanowią dochody strefowe, które mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). Natomiast dochody uzyskiwane z działalności prowadzonej poza terenem SSE lub poza zakresem Zezwolenia, stanowią dochody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Koszty ponoszone przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością obejmują m.in.:

• koszty wynagrodzeń (w tym: pracowników świadczących usługi, pracowników administracyjnych itd.),
• pozostałe koszty pracy i koszty socjalne,
• koszty zarządu,
• koszty Działu Personalnego (HR) i rekrutacji,
• koszty obsługi płacowej i księgowej,
• koszty szkoleń, edukacji itd.,
• koszty sprzętu,
• koszty finansowe,
• koszty najmu budynków,
• pozostałe koszty, w tym koszty usług zewnętrznych nabywanych od podmiotów powiązanych i niepowiązanych (np. usługi prawne, doradcze itd.).
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka prowadzi księgi rachunkowe w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. Na podstawie zapisów ewidencji, dla celów prawidłowego ustalenia zobowiązania podatkowego, osiągane przez Spółkę przychody oraz ponoszone koszty powinny być alokowane odpowiednio do działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz do działalności zwolnionej, tj. każdy zidentyfikowany przychód oraz koszt powinien podlegać indywidualnej analizie pod kątem przynależności do każdej z tych działalności.

Koszty bezpośrednio związane z przychodami z działalności strefowej prowadzonej na terenie SSE (w szczególności: koszty wynagrodzeń pracowników wykonujących pracę na terenie SSE w zakresie świadczenia usług informatycznych określonych w Zezwoleniu) podlegają przypisaniu przez Spółkę bezpośrednio do działalności strefowej. Analogicznie, koszty bezpośrednio związane z przychodami z działalności prowadzonej poza terenem SSE (np. koszty wynagrodzeń pracowników wykonujących usługi poza terenem SSE) podlegają przypisaniu do działalności pozastrefowej.

Jednocześnie, Spółka pragnie wskazać, iż niektóre z pozostałych grup kosztów prowadzonej działalności, Spółka jest również w stanie bezpośrednio przyporządkować do działalności strefowej i pozastrefowej na podstawie rzeczywistych czynników kosztotwórczych (np. koszty najmu budynków, które mogą być przyporządkowane w oparciu o geograficzną lokalizację budynku i jego powierzchnię).

Natomiast w przypadku pozostałych kategorii kosztów (tzn. kosztów innych niż bezpośrednie lub kosztów, których nie można przyporządkować do źródła przychodu na podstawie rzeczywistych czynników kosztotwórczych), Spółka nie jest w stanie ich jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do działalności strefowej lub wyłącznie do działalności pozastrefowej. Są to m.in.: koszty zarządu, koszty szkoleń i rekrutacji, koszty obsługi księgowej itd. (dalej łącznie: „koszty wspólne”).

Powyższe koszty wspólne dotyczą całokształtu działalności Spółki (a więc zarówno działalności prowadzonej na terenie SSE, jak i poza Strefą), a Spółka nie posiada możliwości ich bezpośredniego przypisania (rozdzielenia) według obiektywnych kryteriów np. w oparciu o podział geograficzny na poszczególne biura Spółki, a więc tym bardziej nie jest w stanie ich przyporządkować do działalności strefowej lub pozastrefowej.

Zgodnie z § 5 ust. 5 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548 ze zm.) zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych przysługuje wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. Natomiast w przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy. Równocześnie w myśl § 5 ust. 6 Rozporządzenia SSE, przy ustalaniu wielkości zwolnienia od podatku dochodowego, przysługującego przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie strefy za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 5, należy odpowiednio stosować przepisy art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zawiera regulacje dotyczące określania dochodów osiąganych przez podmioty powiązane. W myśl powyższych przepisów, Spółka planuje odpowiednie wyodrębnienie działalności strefowej i działalności pozastrefowej, co pozostaje poza zakresem niniejszego zapytania.

W związku z koniecznością właściwego określenia wysokości dochodów zwolnionych i opodatkowanych, po stronie Spółki powstała wątpliwość co do prawidłowego sposobu alokacji kosztów wspólnych, odpowiednio do działalności zwolnionej z opodatkowania oraz opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Równocześnie Spółka pragnie zaznaczyć, iż:

• do tej pory nie deklarowała jeszcze dochodu podlegającego zwolnieniu z opodatkowania w związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE, ponieważ w poprzednich latach Spółka była jeszcze w trakcie wypełniania wymogów Zezwolenia w zakresie nowego zatrudnienia, stąd też Wnioskodawca wolał wstrzymać się z deklarowaniem dochodu zwolnionego do czasu spełnienia powyższych wymogów (co w chwili obecnej już nastąpiło);
• nie wyklucza w przyszłości rozszerzenia swojej działalności o kolejne biuro (lub biura), które podobnie jak istniejące biuro wrocławskie, mogłoby zostać zlokalizowane na terenie SSE. W przypadku uzyskania kolejnego zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie SSE, przedmiotowa działalność podlegałaby również zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (na zasadach określonych w nowym zezwoleniu). Spółka zakłada, że w przypadku poszerzenia działalności o kolejne biuro, zaprezentowana metodyka alokacji kosztów i przychodów znalazłaby zastosowanie również w odniesieniu do nowopowstałego biura.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym ponoszone przez nią koszty prowadzonej działalności:

• powinny być bezpośrednio przypisane odpowiednio do działalności strefowej lub do działalności pozastrefowej, zawsze o ile tylko takie przypisanie jest możliwe; lub
• powinny być przypisane odpowiednio do działalności strefowej lub do działalności pozastrefowej na podstawie rzeczywistych czynników kosztotwórczych (np. rzeczywiste przypisanie geograficzne w przypadku kosztów budynków); lub
• w przypadku kosztów powstających w związku z całokształtem działalności Spółki, w przypadku których nie jest możliwe ich bezpośrednie i jednoznaczne przypisanie do działalności strefowej lub pozastrefowej na powyższych zasadach (tzw. koszty wspólne), Spółka powinna każdorazowo dokonywać ich alokacji do dochodu zwolnionego z opodatkowania lub dochodu podlegającego opodatkowaniu na zasadach ogólnych z zastosowaniem opisanego klucza przychodowego?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty prowadzonej działalności gospodarczej powinny być każdorazowo bezpośrednio przypisywane do działalności strefowej lub działalności pozastrefowej, bądź też powinny być przypisywane do działalności strefowej lub pozastrefowej na podstawie rzeczywistych czynników kosztów twórczych. Natomiast w przypadku kosztów, których jednoznaczne przypisanie w powyższy sposób nie jest możliwe (koszty wspólne), Spółka powinna dokonywać ich alokacji odpowiednio do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych lub do działalności podlegającej opodatkowaniu na zasadach ogólnych, z zastosowaniem tzw. klucza przychodowego.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są „dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (…) przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami”.

Jednocześnie, w myśl art. 17 ust. 4 ww. ustawy, przedmiotowe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów osiąganych na terenie SSE.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Jednakże, ustalając dochód stanowiący podstawę opodatkowania nie należy łączyć ze sobą dochodu opodatkowanego oraz dochodu zwolnionego. Ta sama zasada odnosi się do kosztów uzyskania przychodów (art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m tej ustawy.

Mając na względzie przytoczone przepisy prawa, Spółka jako podatnik uprawniony do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie dochodów uzyskiwanych z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej na terenie Strefy w ramach działalności określonej w Zezwoleniu, powinna prowadzić księgi rachunkowe w taki sposób, aby zapewnić właściwe i zgodne z prawem wypełnienie norm zawartych w tych przepisach. Zatem konieczne jest precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów związanych z działalnością strefową od przychodów i kosztów związanych z działalnością pozastrefową.

Jednakże bezpośredni podział kosztów prowadzonej działalności nie zawsze jest możliwy, albowiem część kosztów może odnosić się zarówno do działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na rozwiązanie pozwalające na zastosowanie tzw. klucza przychodowego w celu prawidłowego podziału ponoszonych kosztów.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, „Jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów”. Ustęp 2a tego przepisu stanowi zaś, że „zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio”.

Z powyższego uregulowania wynika, że klucz przychodowy może być stosowany wyłącznie wówczas, gdy w inny sposób nie jest możliwe ustalenie kosztów przypadających na poszczególne źródła. Również organy podatkowe w licznych interpretacjach podatkowych wskazują na możliwość rozliczania odpowiednim kluczem alokacji kosztów uzyskania przychodów, których nie można jednoznacznie przypisać do przychodów z działalności opodatkowanej i zwolnionej z opodatkowania.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji podatkowej z 22 sierpnia 2011 r. (sygn. IPTPB3/423-86/11-2/KJ) wskazał, iż: ,,(...) jak wskazuje Wnioskodawca – w przypadku części ponoszonych wydatków, nie będzie On miał możliwości precyzyjnego przypisania (przyporządkowania) tych kosztów do poszczególnych działalności, tj. do działalności generującej przychody ze źródła, z którego dochody podlegają zwolnieniu od podatku (działalności strefowej, prowadzonej na podstawie zezwolenia) i do działalności generującej przychody ze źródła, z którego dochody są przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (sprzedaży usług reklamowych). Do tej kategorii należą tzw. koszty wspólne, takie jak m.in. koszty zarządzania, administrowania i sprzedaży, ponoszone w związku z ogółem osiąganych przychodów (z całokształtem działalności Spółki)”.

Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym zaistnieją przesłanki zastosowania metody proporcjonalnego dzielenia kosztów, określonej w art. 15 ust. 2 w zw. z ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka prawidłowo oceniła więc, że wobec braku możliwości ustalenia kosztów uzyskania przychodów przypadających na przychody tworzące dochód opodatkowany podatkiem dochodowym oraz przychody tworzące dochód wolny od podatku, powinna zastosować metodę podziału kosztów według wskaźnika opartego na strukturze przychodów ze sprzedaży produktów, a zatem podzielić te koszty w takim stosunku, w jakim przychody z tych źródeł pozostają w ogólnej kwocie przychodów z całokształtu prowadzonej działalności.

Powyższe podejście zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w indywidualnej interpretacji podatkowej z 14 grudnia 2011 r. (sygn. IPTPB3/423-241/11-2/GG), w której organ wskazał: „(...) jeżeli Wnioskodawca będzie dokonywał rozliczenia podatku należnego za dany rok podatkowy, zobowiązany jest ustalić za ten okres przychody i koszty ich uzyskania, które tworzą dochód wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przychody i odnoszące się do nich koszty uzyskania przychodów wpływające na dochód podlegający opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Natomiast koszty wspólne (np. koszty administracyjne) dla obu dochodów będzie mógł rozliczyć proporcją w jakiej pozostają przychody ze źródła z działalności zwolnionej i tej opodatkowanej w ogólnej kwocie przychodów za dany okres podatkowy. Reasumując, dla rozliczenia tzw. kosztów wspólnych, ustalonych w oparciu o kryterium związku przyczynowo-skutkowego, a także na podstawie prowadzonych ksiąg, których nie można wprost przypisać do przychodów uzyskanych ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz wolnych od podatku, znajdą zastosowanie przesłanki metody proporcjonalnego dzielenia kosztów określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z 19 stycznia 2012 r. (sygn. IBPBI/1/423-52/11/KB), podkreślając, że: „Podatnik zobowiązany jest zatem do przypisywania rzeczywistych kosztów do poszczególnych kategorii przychodów. W przypadku zatem, gdy podatnik ponosi koszty wspólne dotyczące zarówno przychodów, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz przychodów, z których dochód jest zwolniony z opodatkowania, winien jest określić jaka część tych kosztów przypada na poszczególne ww. kategorie przychodów. W przypadku, gdy ustalenie rzeczywistego podziału kosztów wspólnych na poszczególne rodzaje przychodów nie jest możliwe na podstawie prowadzonej przez podatnika ewidencji księgowej, koszty te należy przyporządkować do poszczególnych przychodów według proporcji wskazanej w cyt. art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Spółka stoi zatem na stanowisku, iż nadrzędną zasadą jest precyzyjne wydzielenie bezpośrednich kosztów związanych z działalnością strefową oraz pozastrefową oraz kosztów możliwych do przypisania do działalności strefowej lub pozastrefowej na podstawie rzeczywistych czynników kosztów twórczych, a jedynie w przypadku kosztów, w stosunku do których bezpośrednia ich alokacja jest niemożliwa lub wyjątkowo utrudniona, dopuszczalne jest przypisanie ich w oparciu o klucz alokacji, tj. w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Klucz ten powinien być jednak skonstruowany w taki sposób, aby alokowane koszty w możliwie najbardziej precyzyjny (zbliżony do rzeczywistości) sposób odpowiadały podziałowi na działalność strefową oraz pozastrefową.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 listopada 2009 r. (sygn. IBPBI/2/423-976/09/SD), zgodnie z którym: „(...) należy zauważyć, iż o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Wskazane przez Wnioskodawcę zasady alokacji kosztów wspólnych bez wątpienia zmierzają do przypisania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości tych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej, a zatem należy je uznać za prawidłowe. Niemniej jednak każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie”.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w pierwszej kolejności należy zawsze dokonać bezpośredniego przypisania kosztów uzyskania przychodów do przychodów z poszczególnych źródeł (tj. strefowych i pozastrefowych) – tam gdzie jest to możliwe. Natomiast w odniesieniu do tzw. kosztów wspólnych, tj. takich, których Spółka nie ma możliwości bezpośredniego przyporządkowania do działalności zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych lub działalności opodatkowanej, należy dokonać ich alokacji do działalności strefowej lub działalności pozastrefowej z wykorzystaniem klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 2a ww. ustawy. A zatem, koszty wspólne powinny podlegać alokacji do działalności strefowej i do działalności pozastrefowej w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów uzyskiwanych przez Spółkę w ramach całokształtu prowadzonej działalności.

Przedstawione stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w dotychczasowej linii interpretacyjnej organów podatkowych, przykładowo w:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 stycznia 2011 r. (sygn. ILPB3/423-852/10-3/MM),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 marca 2011 r. (sygn. ILPB3/423-3/11-2/MM),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 października 2011 r. (sygn. ILPB3/423-315/11-2/MM).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że niniejsza interpretacja dotycząca metodyki alokacji kosztów i przychodów nie odnosi się do kolejnego biura (biur) w przypadku poszerzenia działalności Spółki.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.