2014.01.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1137/13-2/BH
z 9 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 21 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym (zarejestrowanym) podatnikiem podatku VAT Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży, w wykonaniu której nabył prawa majątkowe i zobowiązał się do zapłaty uzgodnionej ceny. Zgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży na zabezpieczenie zapłaty ceny został wydany sprzedawcy weksel trasowany niezupełny wraz z deklaracją wekslową. Sprzedawca jest uprawniony do wypełnienia weksla i przedstawienia go do zapłaty trasatowi w terminie 14 dni po upływie terminu zapłaty ceny sprzedaży, jeżeli w tym terminie Wnioskodawca nie ureguluje ceny sprzedaży.

Określona część ceny sprzedaży zostanie uregulowana poprzez zapłatę w pieniądzu. Co do obowiązku zapłaty pozostałej części ceny określonej w umowie sprzedaży, Wnioskodawca zawrze ze sprzedawcą porozumienie oparte o przepis art. 506 § 1 k.c., którego przedmiotem będzie wyrażenie przez sprzedawcę zgody na to aby Wnioskodawca spełnił w miejsce zapłaty ceny inne świadczenie (opisane poniżej). Z treści porozumienia będzie jednoznacznie wynikać, że to porozumienie, stanowiące odnowienie zobowiązania w rozumieniu powołanego przepisu art. 506 § 1 k.c., skutkować będzie umorzeniem zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty pozostałej części ceny.

Inne świadczenie, do spełnienia którego zobowiąże się Wnioskodawca w celu uregulowania zobowiązania do zapłaty części ceny za nabyte prawa majątkowe, będzie zobowiązaniem wekslowym, z weksla własnego wystawionego przez Wnioskodawcę, w którym zawarte będzie przyrzeczenie bezwarunkowej zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej.

Celem ekonomicznym odnowienia zobowiązania będzie dodatkowe zabezpieczenie po stronie sprzedawcy uzyskania zapłaty określonej kwoty pieniężnej wskazanej w wekslu. Sprzedawca będzie bowiem uprawnionym z weksla, który będzie stanowić przedmiot zbycia poprzez indos. Sprzedawca będzie więc posiadał wierzytelność, którą może zbyć w sposób bardziej rynkowo atrakcyjny niż przelew wierzytelności nie podlegającej reżimowi prawa wekslowego.

Tym samym wystawienie weksla własnego i powstanie nowego zobowiązania regulowanego reżimem prawa wekslowego kreować będzie samoistny stosunek zobowiązaniowy pomiędzy Wnioskodawcą a sprzedawcą. Wystawiony weksel własny nie będzie zabezpieczać innego zobowiązania (np. z tytułu umowy pożyczki). W szczególności wystawiony weksel nie będzie stanowił zabezpieczenia zapłaty pozostałej części ceny za nabyte prawa majątkowe, jako że zobowiązanie to wygaśnie (zostanie uregulowane) w wyniku nowacji (na mocy zgodnego porozumienia stron, wyraźnie wskazującego zamiar stron). W efekcie dokonanej nowacji Wnioskodawca nie będzie dłużej zobowiązany do zapłaty pozostałej części ceny za nabyte prawa majątkowe będzie zaś zobowiązany do wykonania zobowiązania wekslowego.

W rezultacie cena za nabyte prawa majątkowe zostanie uregulowana

w części poprzez zapłatę w pieniądzu dokonaną przez Wnioskodawcę,

w pozostałej części przez nowację w rozumieniu art. 506 § 1 k.c.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisany sposób uregulowania części ceny za nabyte prawa majątkowe w drodze nowacji w rozumieniu art. 506 § 1 k.c. polegającej na zobowiązaniu się Wnioskodawcy za zgodą sprzedawcy, do spełnienia zobowiązania wekslowego z weksla wystawionego przez Wnioskodawcę będzie równoznaczne z uregulowaniem zobowiązania z tytułu ceny zakupu praw majątkowych w rozumieniu art. 89b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy opisana zapłata za pomocą nowacji przez zobowiązanie się Wnioskodawcy, za zgodą sprzedawcy, do spełnienia zobowiązania wekslowego, z weksla wystawionego przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedawcy oraz uregulowanie pozostałej części zobowiązania z tytułu zakupu praw majątkowych w drodze zapłaty środkami pieniężnymi będzie stanowiła formę uregulowania zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu ceny zakupu praw majątkowych w rozumieniu przepisu art. 89b ust 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa VAT”).

W przepisie art. 89b ust. 1 Ustawy VAT ustawodawca posłużył się zwrotem „uregulowanie”, jednocześnie w powołanym przepisie, jak też w pozostałych regulacjach Ustawy VAT ustawodawca nie zawarł normatywnej definicji pojęcia „uregulowanie”. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co przesądza o tym, ze poza zapłatą w ścisłym tego słowa znaczeniu (zapłata w pieniądzu) mieszczą się w nim także inne sposoby uregulowania zobowiązania, w tym zapłata za pomocą nowacji (w sposób wskazany powyżej).

Za taką wykładnią przemawia również fakt, że ustawodawca posłużył się pojęciem „uregulowania” ceny, które zasadniczo jest pojęciem szerszym od pojęcia „zapłaty”. Zgodnie z art. 506 § 1 k.c., „Jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie)”.

W opisywanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca i sprzedawca w zawieranym porozumieniu opartym o przepis art. 506 § 1 k.c. wyraźnie wskazał, że Wnioskodawca zobowiązuje się do spełnienia zobowiązania wekslowego w celu umorzenia zobowiązania z tytułu zapłaty części ceny nabycia praw majątkowych, a sprzedawca udziela na to wyraźnej zgody. Tym samym spełnione zostaną przesłanki wskazane w art. 506 § 1 k.c. warunkujące uregulowanie (wygaśnięcie) dotychczasowego zobowiązania Wnioskodawcy, tj. zobowiązania do zapłaty części ceny za nabyte prawa majątkowe. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w doktrynie, zgodnie, z którą: „dłużnik wręcza weksel lub czek, wierzyciel przyjmuje dokument, ale strony postanawiają jednocześnie, że zobowiązanie z papieru wartościowego zastępuje dotychczas istniejącą więź kauzalną. W takim przypadku mamy niewątpliwie do czynienia z odnowieniem; dotychczasowe zobowiązanie wygasa, na jego miejsce powstaje zobowiązanie abstrakcyjne” Prawo zobowiązań - część ogólna. System Prawa Prywatnego tom 6, 2009 dr hab. Adam Olejniczak, komentarz do art. 506, Legalis).

Ponadto należy przyjąć, iż racjonalny ustawodawca chcąc ograniczyć zakres działania regulacji wynikającej z art. 89b ust. 1 Ustawy VAT jedynie do faktycznej zapłaty skutkującej przepływem środków pieniężnych zawarłby takie sformułowanie w treści przepisu a nie używał pojęć o szerszym znaczeniu tak jak ma to miejsce w przypadku „uregulowania”. Dodatkowo należy wskazać, że także prawo cywilne przewiduje inne niż zapłata gotówką sposoby uregulowania zobowiązania. Do takich sposobów należy np. kompensata (potrącenie) wzajemnych wierzytelności. W świetle powyższego nowacja zobowiązania przez zobowiązanie się Wnioskodawcy, za zgodą sprzedawcy do spełnienia zobowiązania wekslowego jest formą uregulowania zobowiązania i tym samym jest ekwiwalentem zapłaty. Konsekwentnie należy uznać, że opisana forma uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania z tytułu ceny zakupu praw majątkowych będzie wypełniała warunek uregulowania należności, o którym mowa w art. 89b ust. 1 Ustawy VAT.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydawanych na gruncie podatku dochodowego. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 23.07.2013 r. (znak: IPPB5/423-267/134/MW) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, zgodnie z którym dokonanie nowacji zobowiązania z tytułu ceny z wykorzystaniem art. 506 § 1 k.c. i wydanie weksla własnego jest równoznaczne w skutkach prawnopodatkowych z dokonaniem zapłaty, tj. wskutek takiej nowacji dochodzi do uregulowania zobowiązania w rozumieniu art. 15b Ustawy CIT.

Tożsame stanowisko zostało przedstawione również w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 r. (znak IPPB3/423-192/13-2/EŻ), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 czerwca 2013 r. (znak IPTPB3/423-101/13-4/MF), czy też w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lipca 2013 r. (znak IBPBI/2/423-493/13/AP).

Należy zauważyć, że zarówno w przepisie art. 89b ust. 1 Ustawy VAT i przepisie art. 15b Ustawy CIT ustawodawca posługuje się zwrotem „uregulowanie”, co w ocenie Wnioskodawcy przesądza o tym, że rozumienie tego pojęcia tak na gruncie Ustawy CIT, jak i na gruncie Ustawy VAT musi być tożsame.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”.

I tak, zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
(uchylony)
na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ustawy).

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (89a ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1–5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2–4.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży, w wykonaniu której nabył prawa majątkowe i zobowiązał się do zapłaty uzgodnionej ceny. Zgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży na zabezpieczenie zapłaty ceny został wydany sprzedawcy weksel trasowany niezupełny wraz z deklaracją wekslową. Sprzedawca jest uprawniony do wypełnienia weksla i przedstawienia go do zapłaty trasatowi w terminie 14 dni po upływie terminu zapłaty ceny sprzedaży, jeżeli w tym terminie Wnioskodawca nie ureguluje ceny sprzedaży.

Określona część ceny sprzedaży zostanie uregulowana poprzez zapłatę w pieniądzu. Co do obowiązku zapłaty pozostałej części ceny określonej w umowie sprzedaży, Wnioskodawca zawrze ze sprzedawcą porozumienie oparte o przepis art. 506 § 1 k.c., którego przedmiotem będzie wyrażenie przez sprzedawcę zgody na to aby Wnioskodawca spełnił w miejsce zapłaty ceny inne świadczenie (opisane poniżej). Z treści porozumienia będzie jednoznacznie wynika, że to porozumienie, stanowiące odnowienie zobowiązania w rozumieniu powołanego przepisu art. 506 § 1 k.c., skutkować będzie umorzeniem zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty pozostałej części ceny.

W tym miejscu należy wskazać, że przepis art. 89b ust. 1 ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Należy wskazać, iż termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się ze zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska). Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla.

Stosownie do art. 506 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z dnia 18 maja 1964 r. ze zm.), jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

W myśl zaś § 2 ww. przepisu, w razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek.

Z powyższego wynika, że samo wystawienie weksla własnego nie może być równoznaczne ze zmianą formy zapłaty za dostawę towaru lub usługi, lecz musi być efektem zaciągnięcia nowego zobowiązania, co spowoduje wygaśnięcie (umorzenie) dotychczasowego zobowiązania. W takim jedynie przypadku spełniona jest funkcja płatnicza weksla, której rezultatem jest zapłata ceny za nabyty towar lub usługę. W przeciwnym bowiem przypadku weksel pełniłby jedynie formę zabezpieczenia długu powstałego z tytułu nabycia towarów lub usług. W celu wskazania, że weksel pełni faktycznie funkcję płatniczą, kontrahenci z reguły podpisują umowy, z których wyraźnie wynika, że dłużnik (wystawca weksla własnego) zaciąga zobowiązanie wekslowe wobec kontrahenta (wierzyciela) w miejsce dotychczasowego zobowiązania handlowego, które ulega wygaśnięciu (umorzeniu).

W opisywanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca i sprzedawca aby wskazać na płatniczą funkcję wystawionego przez Wnioskodawcę weksla własnego, zawarli porozumienie oparte o przepis art. 506 § 1 k.c. wyraźnie wskazując, że Wnioskodawca zobowiązuje się do spełnienia zobowiązania wekslowego w celu umorzenia zobowiązania z tytułu zapłaty części ceny nabycia praw majątkowych, a Sprzedawca udziela na to wyraźnej zgody.

Wobec powyższego, wydanie przez Wnioskodawcę weksla własnego Sprzedawcy w celu uregulowania części kwoty wynikającej z faktury zakupu praw majątkowych, w wykonaniu zawartego porozumienia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zakupu praw majątkowych, w stosunku do Sprzedającego, należy uznać za uregulowanie należności w rozumieniu przepisu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, w części należności wynikających z faktur zakupu praw majątkowych, które zostaną uregulowane w drodze wydania weksla własnego nie powstanie dla Wnioskodawcy, po upływie terminu wskazanego w art. 89b ust. 1 ustawy, obowiązek dokonania korekty odliczonego podatku VAT o kwotę w ten sposób uregulowaną na rzecz Sprzedawcy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin