Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-493/13/AP
z 19 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 24 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku uregulowania płatności poprzez wystawienie weksla własnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku uregulowania płatności poprzez wystawienie weksla własnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest dystrybutorem opon samochodowych. Realizując długoterminowe umowy o współpracę z dystrybutorami opon Spółka uzyskiwała od swoich dostawców określone w umowach lub na fakturach odroczone terminy płatności (z reguły ponad 60 dni). Terminy te były określane przez dostawców Spółki jeszcze przed dokonywaniem przez nich dostaw. Spółka nie otrzymywała od dostawców dodatkowo przedłużanych terminów płatności na zasadzie kredytu kupieckiego. Począwszy od roku 2013 Spółka zdecydowała o stopniowych zmianach zasad współpracy z dostawcami, ponieważ w okresie 90 dni, o którym stanowi art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „Ustawa”) nie dochodzi często do zapłaty faktur dotyczących towarów częściowo sprzedanych (zaliczonych w momencie sprzedaży do kosztów uzyskania przychodów).

Spółka zamierza regulować zobowiązania wobec dostawców wystawiając weksle własne, które zamienią zobowiązania handlowe z tytułu wystawionych faktur w zobowiązania finansowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zamiana zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym dokumentuje uregulowanie zobowiązania w momencie podpisania weksla i uprawnia do rozpoznania kosztów uzyskania w momencie sprzedaży towarów handlowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawienie weksla własnego, który zamieni zobowiązanie handlowe na zobowiązanie finansowe na mocy podpisanego weksla, udokumentuje uregulowanie zobowiązania handlowego przez jego wygaśniecie na gruncie prawa cywilnego i tym samym przestanie skutkować potrzebą korygowania kosztów uzyskania, gdyż uprawni Spółkę do ujęcia kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży towarów i art. 15b ust. 2 Ustawy nie znajdzie zastosowania.

Odnośnie zagadnień prawnych należy stwierdzić, iż nowacja wywodzi się z prawodawstwa anglosaskiego i polega na zastąpieniu dotychczasowych umów wiążących wierzyciela i dłużnika nowymi. Na gruncie polskiego prawodawstwa instytucja nowacji (odnowienie długu) jest oparta na przepisach art. 506 - 507 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). W razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek (art. 506 § 2 Kodeksu). Zawarcie tej umowy wymaga wiec wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania. Wspomniany zamiar stron powinien wynikać z wyraźnego ich oświadczenia lub w sposób niewątpliwy z okoliczności sprawy. W wypadku wątpliwości należy bowiem przyjąć, ze zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Istotną cechą nowacji jest to, iż zobowiązanie dotychczasowe wygasa, tym samym odnowienie jest umową zawieraną w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania prowadzącą do przysporzenia na rzecz wierzyciela.

Spółka powołuje się na wyrok NSA z 27 października 2005 r. sygn. akt I FSK 171/05, zgodnie z którym: „Zdaniem NSA, nie budzi wątpliwości zakres pojęciowy zwrotu „uregulowanie należności” i to że jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, tj. że uregulowanie następuje z tą chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, iż został zaspokojony. Stanowisko sądu I instancji, że uregulowanie tych należności następowało dopiero w dacie wykupu weksli jest błędne, gdyż poprzez wystawienie weksli wraz ze stosownymi deklaracjami skarżący i jego kontrahenci dokonali nowacji.”

Również stanowisko Ministerstwa Finansów wskazywane w wypowiedziach prasowych zakłada, że w regulacjach wprowadzonych na rok 2013, mających na celu zdyscyplinowanie dłużników do płacenia swoim kontrahentom, nie używa się pojęcia „uregulowanie płatności”. W przypadku ustaw o podatkach dochodowych pojawiły się sformułowania „uregulowanie kwoty” bądź „uregulowanie zobowiązania”, a w ustawie o podatku od towarów i usług (VAT) „uregulowanie należności”. W ocenie MF znaczenie tych zwrotów nie budzi wątpliwości. Ich istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, ze „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony - pojecie „uregulowanie” jest pojęciem szerokim, szerszym od „zapłaty należności”. Poprzez jego użycie dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami. Wprowadzone 01 stycznia 2013 r. przepisy nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń co do formy uregulowania należności wynikających z dokonanych transakcji. Kontrahenci sami decydują, w jaki sposób uregulują swoje zobowiązania. Rolą organów podatkowych jest zbadanie, czy w wyniku wybranej przez podatnika formy rozliczeń nastąpiło zaspokojenie wierzyciela, czyli czy doszło do skutecznego uregulowania należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o pdop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Mocą art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. Nr 1397), do ustawy o pdop został wprowadzony z dniem 01 stycznia 2013 r. przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o pdop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów należy dokonać:

• jeżeli termin płatności zobowiązania jest krótszy lub wynosi 60 dni – z upływem 30 dnia od daty upływu terminu wymagalności (płatności) zobowiązania, lub
• jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni – z upływem 90 dnia od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Celem wprowadzenia art. 15b ustawy o pdop było ograniczenie tzw. „zatorów płatniczych”, poprzez obowiązek dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych, w przypadku nieuregulowania przez niego kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) w terminie wskazanym w przepisach podatkowych. Regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka uzyskiwała od swoich dostawców określone w umowach lub na fakturach odroczone terminy płatności. Zdarzają się przypadki, że Spółka nie reguluje kwot wskazanych w ww. umowach czy fakturach w terminie 90 dni, o których mowa w art. 15b ustawy o pdop (tj. od momentu zaliczenia ww. kwot do kosztów uzyskania przychodów). Spółka zamierza regulować ww. zobowiązania wobec kontrahentów wystawiając weksle własne.

Odnosząc ww. przepisy do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż skoro Spółka ureguluje należność wobec dostawcy poprzez jego zamianę na zobowiązanie finansowe wynikające z wystawionego weksla własnego, to w przedmiotowej sprawie uregulowania art. 15b ustawy o pdop nie będą miały zastosowania. Wystawienie weksla własnego jest efektywnym sposobem wygaśnięcia zobowiązania. Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z zapłatą (weksel pełni funkcję środka płatniczego).

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.