Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1153/13/MR
z 12 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 10 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 23 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług solarium, pośrednictwa w zakresie ubezpieczeń i odszkodowań. Od dnia 1 lipca 2013 r. zarejestrował się jako czynny podatnik VAT oraz rozszerzył zakres swojej działalności o wynajem samochodów osobowych (77.11.Z). Podpisał umowę współpracy z firmą „A”, która zajmuje się dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych dotyczących pokrycia kosztu wynajmu pojazdów zastępczych na czas naprawy poszkodowej klienta (osoby fizycznej).

Działalność w zakresie wynajmu aut zastępczych polega na podstawieniu samochodu zastępczego na czas i w miejscu w którym klient (osoba fizyczna) będzie z niego korzystał (Polska). Firma „A” w imieniu osoby fizycznej będzie ubiegała się o odszkodowanie z tytułu korzystania z auta zastępczego podczas naprawy auta powypadkowego. Wynajem auta zastępczego dla jednej osoby trwa nie dłużej niż 2 miesiące, lecz faktycznym nabywcą usług najmu dla Wnioskodawcy jest firma „A” ponieważ to dla niej wystawa on fakturę za wynajem a uta zastępczego.

W przypadku gdy firmie „A” uda się wyegzekwować odszkodowanie od firmy ubezpieczeniowej osoby fizycznej to ww. faktura zostaje opłacona przez firmę „A”, w całości. Mogą zdarzyć się sytuacje w których firma „A” nie uzyska odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej z tytułu wynajmowanych aut, w takich okolicznościach firma „A” nie wypłaci Wnioskodawcy należności z tytułu wynajmowanego auta.

Aktualnie Wnioskodawca posiada trzy środki trwałe – samochody osobowe (KŚT 741) które są przeznaczone wyłącznie do wynajmu oraz jeden samochód osobowy który jest przeznaczony nie tylko do wynajmu. Wnioskodawca korzysta z niego osobiście ale w ramach prowadzonej działalności (obsługa klientów nie wynajmujących aut zastępczych). Wyżej wymienione środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i amortyzowane ze stawką 20% (w związku z tym, że zamierza ich używać dłużej niż rok) przy ich nabyciu nie odliczono podatku VAT. Do wynajmowanych aut zastępczych Wnioskodawca nabywa paliwo, które jest zużywane np. do dojazdu w miejsce oddania ww. samochodu w używanie.

W odpowiedzi na wezwanie organu Wnioskodawca podał, że w chwili obecnej Firma „A” posiada wobec niego niezapłacone należności ¬– wynikające z wystawionych na rzecz tej firmy Faktur VAT. Należności te zostały w 2013 r. zarachowane jako przychód należny. Należności te nie są przedawnione pochodzą z 2013 r. Istnieje możliwość, że z Firmą „A” udałoby się Wnioskodawcy podpisać porozumienie odnośnie zwolnienia dłużnika z długu na podstawie art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym dłużnik podpisze oświadczenie o zwolnieniu z długu i napisze oświadczenie o przyjęciu zwolnienia z długu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 3).

Czy w związku z nieotrzymaniem płatności (do wystawionych faktur sprzedaży za usługi wynajmu samochodów na rzecz firmy „A”) Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości umorzonej wierzytelności w kwocie netto po otrzymaniu od dłużnika oświadczenia o zwolnieniu z długu i przyjęciu tego zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości umorzonej wierzytelności w kwocie netto (zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jako że wskazane należności zostały zarachowane jako przychód należny w 2013 roku, nie uległy przedawnieniu i zwolnienie z długu nastąpi za zgodą dłużnika w trybie artykułu 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego. Dłużnik podpisze oświadczenie o zwolnieniu z długu oraz napisze oświadczenie o przyjęciu zwolnienia z długu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Według art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl definicji kosztów uzyskania przychodów, wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

• wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
• wierzytelność musi zostać umorzona.

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu, czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

W świetle przytoczonych regulacji prawnych, w kontekście przedstawionej sprawy, stwierdzić należy, że wierzytelność umorzona (zgodnie z treścią art. 508 Kodeksu cywilnego) która zarachowana została uprzednio jako przychód należny i nie jest wierzytelnością przedawnioną, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko kwotę netto tej wierzytelności (kwotę pomniejszoną o podatek VAT), tj. w wartości uprzednio zaliczonej do przychodów. Należny podatek od towarów i usług zawarty w kwocie wierzytelności nie podlegał zaliczeniu do przychodów należnych, a zatem nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo zaznaczyć trzeba, że przedstawione we wniosku stanowisko uznano w całości za prawidłowe przy założeniu, iż w istocie, jak wskazano we wniosku, wierzytelność będzie wierzytelnością umorzoną, w świetle – niepodlegających interpretacji przez Ministra Finansów – przepisów Kodeksu cywilnego.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.