Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-458/13-2/PR
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 23 września 2013 r. (data wpływu 27 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w odniesieniu do czynszu najmu samochodu osobowego – jest prawidłowe,
• w odniesieniu do kosztów ubezpieczenia – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka użytkuje na podstawie stosunku prawnego zawartego z kontrahentem (dalej: Wynajmujący), mającym siedzibę w Niemczech, samochody osobowe w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (stosunek prawny łączący Spółkę z Wynajmującym ma charakter umowy najmu). Stosunek prawny zawarty jest na czas nieokreślony.

Z tytułu użytkowania samochodów osobowych w ramach łączącego Spółkę z Wynajmującym stosunku prawnego, Spółka zobowiązana jest do płacenia czynszu najmu za okresy miesięczne. W przypadku poniesienia przez Wynajmującego kosztów ubezpieczenia udostępnionych samochodów osobowych, Spółka jest również obciążana tymi kosztami ubezpieczenia.

Spółka wskazuje, iż stosunek prawny nie spełnia warunków do uznania go za podatkową umowę leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka użytkuje również w prowadzonej działalności gospodarczej samochody osobowe na podstawie krótkoterminowych umów najmu zawartych z daną wypożyczalnią. Z tego tytułu Spółka zobowiązana jest do płacenia wynagrodzenia z tytułu wynajmu (czynszu) za użytkowanie samochodów osobowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki z tytułu czynszu wynajmu samochodów osobowych powinny być uznawane za koszt używania samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji, czy będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki?
2. Czy wydatki z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów osobowych powinny być uznane za koszt używania samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji będzie mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki?
3. Czy wydatki z tytułu czynszu wynajmu samochodów osobowych wynikające z zawartych krótkoterminowych umów najmu z daną wypożyczalnią powinny być uznawane za koszty używania samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji, czy będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki?
   
   

Poniżej Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w odniesieniu do zadanych pytań we wniosku.

Ad. 1.

W ocenie Spółki, czynsz najmu samochodów osobowych jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie mieści się kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Koszty używania samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy oznaczają bowiem koszty związane z ich eksploatacją i nie można automatycznie utożsamiać ich z kosztami stałymi, które ponoszone są bez względu na zakres używania samochodu, takimi jak np. koszty czynszu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 wspomnianej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Istotą rozstrzygnięcia zaistniałych wątpliwości Spółki jest zatem zakres znaczeniowy sformułowania „koszty używania”, o którym mowa w ww. przepisie.

Ponieważ ustawodawca nie precyzuje tego sformułowania, pomocne może okazać się przyjęcie tego znaczenia w Słowniku Języka Polskiego (Słownik Języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka, T. III, PWN, Warszawa 1981), który przez „używanie rzeczy” rozumie „posłużenie się czymś”, „zastosowanie czegoś jako środek, narzędzie”, „zrobienie z czegoś użytku”.

Przedstawiona definicja wskazuje zatem na element działania, aktywności. Tym samym, sam fakt uprawnienia do posiadania rzeczy (tj. stosunek prawny mający charakter umowy najmu) nie może być automatycznie utożsamiany z używaniem rzeczy, które ma miejsce gdyż rzecz jest faktycznie wykorzystywana/stosowana/czyniony jest z niej użytek, tak również w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r. (III SA/Wa 1502/09).

W tym miejscu należy odwołać się do definicji umowy najmu przewidzianej w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z treści tego przepisu wynika, iż czynsz jest opłatą stałą, która jest ponoszona również w sytuacji gdy rzecz nie jest faktycznie używana (w tym zakresie warunki umowy kształtowane są przez strony umowy). Tym samym, należy podkreślić, iż czynsz regulowany z tytułu użytkowania samochodu osobowego ma odmienny charakter w stosunku do wydatków związanych z eksploatacją samochodu. Czynsz jest tu bowiem jedynie wynagrodzeniem za oddanie samochodu do używania, natomiast to koszty jego eksploatacji związane są z faktycznym używaniem tego samochodu. Tak więc, uprawnienie wynikające z łączącego stosunku cywilnoprawnego najemcy do używania danej rzeczy w zamian za umówiony czynsz nie może być utożsamiane z używaniem rzeczy. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek itp.

Należy zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu, idąc dalej w ust. 5 tego artykułu, wskazuje się, iż ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd–dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z ust. 5 wynika zatem, iż w celu zastosowania postanowień ust. 1 pkt 51 istotne są dane wymienione w ust. 5, a charakter tych elementów wskazuje w sposób oczywisty, iż związane są one z faktyczną eksploatacją samochodu. Natomiast czynsz ponoszony z tytułu użytkowania samochodów osobowych ma charakter stały oraz niezależny od eksploatacji samochodów (ewidencja ta nie wpływa w jakikolwiek sposób na wysokość tych opłat).

Podkreślić należy, iż opłaty czynszowe nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Tym samym, wydatki te nie stanowią kosztów używania samochodu osobowego, a jedynie do takich ma zastosowanie przedmiotowe ograniczenie. Dokonując wykładni językowej, należy zwrócić uwagę na zwrot „w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu”. Jak stwierdził NSA w wyroku z 16 marca 2012 r. (sygn. II FSK 2030/10): „(...) przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji. Potwierdzają to również zapisy ewidencji przebiegu pojazdu. Takie wymagania określone zostały w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p., (...). W razie braku tej ewidencji wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że „koszty używania”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilości przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik został zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku. Zatem ta część ponoszonych przez podatnika wydatków nie mieszcząc się w „kosztach używania” samochodów osobowych powinna zostać rozliczona jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w innych wyrokach, oprócz wskazanego powyżej, można odwołać się do wyroku WSA w Warszawie z 5 lutego 2010 r. (sygn. III SA/Wa 1502/09), wyroku WSA w Warszawie z 17 listopada 2010 r. (sygn. III SA/Wa 436/10), a także do najnowszego orzecznictwa, przykładowo wyroku NSA z 17 października 2012 r. (sygn. II FSK 467/11), wyroku WSA we Wrocławiu z 26 lutego 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1575/12) oraz z 23 kwietnia 2013 r. (sygn. I SA/Wr 1514/12).

Ad.2.

Analogicznie jak w punkcie poprzednim, w ocenie Spółki, opłata z tytułu ubezpieczenia samochodów osobowych użytkowanych na podstawie łączącego Spółkę z Wynajmującym stosunku prawnego mającego charakter umowy najmu jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i tym samym może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Należy wskazać tu na dwa aspekty. Z jednej strony opłata ubezpieczenia ma charakter subsydiarny w stosunku do opłat czynszowych, stanowiąc jeden z elementów składających się na cały zakres przedmiotowego stosunku prawnego. Tym samym, argumentacja zawarta w poprzednim punkcie powinna znaleźć odpowiednie zastosowanie również w tym zakresie.

Ponadto, nawet gdyby fakt ponoszenia przez Spółkę opłat z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów osobowych miał charakter niezależny, to mając na uwadze wzajemne ustalenia między stronami, w wyniku których Spółka zobowiązała się do ponoszenia tego wydatku, to również w tym przypadku nie można mówić o kosztach związanych i uzależnionych od faktycznego używania samochodu gdyż opłaty za ubezpieczenie mają charakter stały i niezależny od wydatków ponoszonych w związku z używaniem samochodu (taki jak np. opłaty za paliwo, naprawy, opłat sensu stricte eksploatacyjne, a tym samym związane z faktycznym użytkowaniem przedmiotu najmu).

Tym samym argumentacja zawarta w punkcie poprzednim znajduje zastosowanie również w tym zakresie w związku z czym Spółka stwierdza jak na wstępie.

Ad. 3.

Czynsz najmu samochodów osobowych na podstawie zawartych krótkoterminowych umów najmu z daną wypożyczalnią, jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i tym samym może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Ponoszone opłaty czynszowe nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Czynsz jest tu bowiem jedynie wynagrodzeniem za oddanie samochodu do używania. Spółka wskazuje, iż argumentacja przedstawiona w punkcie pierwszym ma zastosowanie również w tym zakresie, w związku z czym stwierdza jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do czynszu najmu samochodu osobowego,
• nieprawidłowe – zakresie kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do kosztów ubezpieczenia.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Spółka użytkuje na podstawie stosunku prawnego zawartego z kontrahentem samochody osobowe w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (stosunek prawny łączący Spółkę z Wynajmującym ma charakter umowy najmu). Stosunek prawny zawarty jest na czas nieokreślony. Z tytułu użytkowania samochodów osobowych w ramach łączącego Spółkę z Wynajmującym stosunku prawnego, Spółka zobowiązana jest do płacenia czynszu najmu za okresy miesięczne. W przypadku poniesienia przez Wynajmującego kosztów ubezpieczenia udostępnionych samochodów osobowych, Spółka jest również obciążana tymi kosztami ubezpieczenia.

Spółka wskazuje, że stosunek prawny nie spełnia warunków do uznania go za podatkową umowę leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka użytkuje również w prowadzonej działalności gospodarczej samochody osobowe na podstawie krótkoterminowych umów najmu zawartych z daną wypożyczalnią. Z tego tytułu Spółki zobowiązana jest do płacenia wynagrodzenia z tytułu wynajmu (czynszu) za użytkowanie samochodów osobowych.

W tym miejscu wskazać należy, że wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią – co do zasady – koszt uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii kilka ograniczeń. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd–dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem zaliczenia wydatków z tytułu kosztów używania samochodów niestanowiących składników majątku podatnika do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencji przebiegu pojazdu. Brak tej ewidencji lub też jej prowadzenie w sposób nie spełniający ww. wymogów powoduje, że wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego jednocześnie składnika majątku podatnika, nie mogą zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, pomimo iż wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe ograniczenie ma więc zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku i dotyczy wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego.

Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 16 ust. 5 ww. ustawy, należy stwierdzić, że wydatki związane z używaniem samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy odnoszą się wyłącznie do wydatków dotyczących eksploatacji tych samochodów związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”. Skoro suma wydatków limitowanych nie może przekroczyć kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach, to tego rodzaju statystyczna kalkulacja nie może być w jakikolwiek sposób utożsamiana z opłatami, które jej nie podlegają.

Mając na uwadze powyższe oraz kierując się wykładnią językową art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem określonym w tych przepisach. Przedmiotowe wydatki nie mieszczą się bowiem w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy. Koszty związane z używaniem samochodu osobowego to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania najmowanego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Są to wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej należy zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast wydatki z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów wiążą się nierozerwalnie z używaniem tych samochodów, są to wydatki dotyczące eksploatacji samochodu osobowego, a zatem wydatki te objęte są limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Skoro wydatki z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów stanowią wydatki z tytułu używania samochodu dla potrzeb działalności gospodarczej, to podatnik będzie zobowiązany uwzględniać je w ewidencji przebiegu tego pojazdu i rozliczać w ramach wynikającego z niej limitu.

W świetle powyższego, nie można przyjąć stanowiska Wnioskodawcy, że do wydatków z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wydatki te winny stanowić w całości koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Podsumowując, wydatki z tytułu czynszu najmu (w tym także najmu krótkoterminowego) samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez ograniczenia limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

Natomiast wydatki z tytułu ubezpieczenia użytkowanych samochodów osobowych stanowią koszty używania tych samochodów w rozumieniu ww. art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy i w konsekwencji mogą być zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. „kilometrówki”.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.