INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 września 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• dodatnich różnic kursowych powstałych z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy jest prawidłowe,
• ujemnych różnic kursowych powstałych z tytułu spłaty ww. kredytu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych powstałych z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 8 grudnia 2011 r. jedyny wspólnik Wnioskodawcy, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, podjął uchwałę o przeznaczeniu części kapitału zapasowego Wnioskodawcy na wypłatę dywidendy. Zobowiązanie z tytułu wypłaty dywidendy określone zostało w walucie Euro. Z uwagi na wysoką kwotę zobowiązania, Wnioskodawca, w celu utrzymania płynności finansowej, przeznaczył na wypłatę dywidendy środki pochodzące z kredytu obrotowego, udzielonego w walucie Euro. Kierując się brzmieniem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. II FPS 2/11 Wnioskodawca nie zalicza wydatków na spłatę odsetek od kredytu wykorzystanego na potrzeby wypłaty dywidendy do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże, z uwagi na udzielenie i spłatę kredytu w walucie Euro, powstają różnice kursowe różnicę pomiędzy wartością kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy w dniu jego otrzymania a wartością kredytu na dzień jego spłaty. Różnice te są zarówno dodatnie jak i ujemne. Spółka ustala różnice kursowe na podstawie przepisów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy różnice kursowe powstałe z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, różnice kursowe stanowiące różnicę pomiędzy wartością kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy w dniu jego otrzymania a wartością kredytu na dzień jego spłaty zwiększają odpowiednio przychody podatkowe jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 z późn. zm), obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie art. 15a albo przepisów o rachunkowości (pod warunkiem spełnienia wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych warunków).

Spółka ustala różnice kursowe na podstawie przepisów podatkowych, dlatego w dalszej części wniosku przedstawiona została analiza oparta na tych przepisach.

Na podstawie art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Przepis art. 15a stanowi przepis o charakterze lex specialis w stosunku do przepisu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określającego jakie koszty należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z regułą kolizyjną lex specialis derogat legi generali, zastosowanie tego przepisu znajduje pierwszeństwo przed zastosowaniem przepisu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, regułę określającą zaliczenie różnic kursowych do kosztów uzyskania przychodów lub do przychodów należy analizować w oparciu o treść przepisu art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 15a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5,
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni,
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Natomiast art. 15a ust. 3 ww. ustawy stanowi, iż ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5,
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni,
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Wskazać należy, iż zgodnie z treścią powołanego przepisu, wymienione zostały enumeratywnie źródła powstania różnic kursowych - zarówno dodatnich (zwiększających kwotę przychodu do opodatkowania) jak i ujemnych (zwiększających kwotę kosztów uzyskania przychodów). Podkreślenia wymaga, iż stany prawne związane z udzieleniem i spłatą kredytu ustawodawca zawarł w innych punktach niż te, związane z ponoszonymi przez podatników kosztami oraz należnymi przychodami. Powyższe oznacza, iż muszą być one rozpatrywane jako odrębne, samodzielne źródło różnic kursowych. Zaliczane odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnice kursowe w przypadku kredytów powstają, zgodnie z przepisem art. 15a ust 2 pkt 5 oraz 15a ust 3 pkt 5 u.p.d.o.p. za każdym razem w przypadku, gdy wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa lub niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Jednocześnie, ustawodawca nie wskazał, iż powstanie różnic kursowych w przypadkach o których mowa w art. 15a ust 2 pkt 5 oraz 15a ust 3 pkt 5 u.p.d.o.p. uzależnione jest od dopuszczalności zaliczenia wydatków na spłatę kredytu (odsetek i pozostałych kosztów związanych z kredytem) do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca, kierując się treścią uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. II FPS 2/11 nie zalicza wydatków na spłatę odsetek od kredytu wykorzystanego na potrzeby wypłaty dywidendy do kosztów uzyskania przychodów. Uchwałą tą Naczelny Sad Administracyjny nie odniósł się do zagadnienia różnic kursowych powstałych w przypadku spłaty kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy.

Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 15a ust. 1 w zw. art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz art. 15a ust. 3 pkt 5 zobowiązany jest do zaliczenia odpowiednio do przychodów dodatnich różnic kursowych i do kosztów uzyskania przychodów - ujemnych różnic kursowych obliczanych jako różnica pomiędzy wartością udzielonego kredytu a wartością kredytu w dniu jego spłaty. W tym przypadku nie może znaleźć zastosowania stanowisko wyrażane prze organy skarbowe oraz sądy administracyjne, zgodnie z którym różnice kursowe są elementem przychodów lub kosztów, a nie odrębnym przychodem lub kosztem i nie mogą być samodzielnie kwalifikowane jako koszt lub przychód podatkowy (tak, np. wyrok NSA z dnia 20 lipca 2012 r. sygn. II FSK 3/2012), gdyż odnoszą się one do stanów faktycznych mieszczących się w dyspozycji przepisu art. 15a ust. 2 pkt 2-3 i 15a ust. 3 pkt 2-3.

Powyższe stanowisko znajduje także uzasadnienie w treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1, iż do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych kredytów, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych kredytów. Jednocześnie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków na spłatę kredytów, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych kredytów. Powyższe wskazuje, iż okoliczność spłaty kredytu udzielonego w walucie obcej, w wysokości wyższej bądź niższej od wartości kredytu w dacie jego udzielenia stanowi odrębne od pozostałych, źródło powstania różnic kursowych, pozostające bez związku z kwalifikacją kredytu jako przychodu bądź kosztu, gdyż kwalifikacja taka, zgodnie z przyjętą na gruncie u.p.d.o.p. zasadą „neutralności podatkowej" kwot otrzymanych i zwróconych pożyczek oraz kredytów jest niemożliwa.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, iż jest on zobowiązany do ustalenia różnic kursowych stanowiących odpowiednio przychód lub koszt uzyskania przychodu z tytułu spłaty zaciągniętego kredytu jest uzasadnione.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 updop wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak i enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W tym miejscu podkreślić należy, że nie każdy wydatek przydatny z punktu widzenia prowadzonej działalności jest kosztem podatkowym zmniejszającym podstawę opodatkowania. Kosztem podatkowym może być jedynie taki wydatek, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 updop i cel ten musi być widoczny, a ponoszone wydatki winny go realizować, bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że 8 grudnia 2011 r. jedyny wspólnik Wnioskodawcy, podjął uchwałę o przeznaczeniu części kapitału zapasowego Wnioskodawcy na wypłatę dywidendy. Zobowiązanie z tytułu wypłaty dywidendy określone zostało w walucie Euro. Z uwagi na wysoką kwotę zobowiązania, Wnioskodawca, w celu utrzymania płynności finansowej, przeznaczył na wypłatę dywidendy środki pochodzące z kredytu obrotowego, udzielonego w walucie Euro. Kierując się brzmieniem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. II FPS 2/11 Wnioskodawca nie zalicza wydatków na spłatę odsetek od kredytu wykorzystanego na potrzeby wypłaty dywidendy do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże, z uwagi na udzielenie i spłatę kredytu w walucie Euro, powstają różnice kursowe różnicę pomiędzy wartością kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy w dniu jego otrzymania a wartością kredytu na dzień jego spłaty. Różnice te są zarówno dodatnie jak i ujemne. Spółka ustala różnice kursowe na podstawie przepisów podatkowych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w praktyce funkcjonowania podmiotów gospodarczych wykorzystywane jest w stosunkowo szerokim zakresie tzw. finansowanie zewnętrzne, tj. za pomocą pożyczonego kapitału. Ta reguła prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o kapitał obcy ma swoje przełożenie prawne w konstrukcji prawnej podatku dochodowego od osób prawnych - bowiem według art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a updop nie są kosztami uzyskania przychodu wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Przepis ten jest powiązany z art. 12 ust. 4 pkt 1 updop stanowiącym, iż nie są jednocześnie przychodami, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) otrzymane lub zwrócone pożyczki (kredyty). Zatem zaciągnięcie oraz spłata tego rodzaju zobowiązań jest neutralna na gruncie podatku dochodowego.

Kwestia podatkowych różnic kursowych, została z kolei uregulowana w art. 15a updop.

Zgodnie z brzemieniem art. 15a ust. 1 updop, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Na mocy art. 15a ust. 2 pkt 4 i 5 updop, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

• kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
• kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
  
  

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 3 pkt 4 i 5 updop, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

• kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
• kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
  
  

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż dodatnie różnice kursowe powstałe w związku ze spłatą kredytu w walucie obcej zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy będą stanowiły przychody podatkowe.

Odnosząc się natomiast do ujemnych różnic kursowych powstałych w związku ze spłatą ww. kredytu, tut. Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy, iż przepis art. 15a updop stanowi lex specjalis w stosunku do art. 15 updop, w tym znaczeniu, że zaliczenie ujemnych różnic kursowych do kosztów podatkowych może nastąpić z pominięciem przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 updop.

Należy mieć zatem na uwadze, iż o kwalifikacji ujemnych różnic kursowych do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie związek kredytu z możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

W przypadku zaciągnięcia kredytu i przeznaczenia go na wypłatę dywidendy, nie zostają spełnione warunki wynikające z przepisu art. 15 ust. 1 updop i w związku z tym, nie ma możliwości zaliczenia różnic kursowych od takiego kredytu do kosztów uzyskania przychodów.

Wynika to z istoty dywidendy, która jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Prawo udziałowca do udziału w zysku jest uprawnieniem udziałowym wynikającym z zaangażowania w spółce z o.o. wkładów wspólników, które to wkłady wydatnie przyczyniają się do osiągania przychodów i zysków z prowadzonej przez spółkę przy wykorzystaniu tych wkładów działalności. Roszczenie o wypłatę dywidendy stanowi element cywilnoprawnego stosunku zobowiązaniowego, jaki powstaje pomiędzy spółką z o.o. a podmiotami, które uzyskały status jej wspólnika. Uprawnienie do udziału w osiągniętym zysku stanowi naturalną konsekwencję ogólnej zasady, że każdy kto lokuje kapitał w prowadzącą działalność gospodarczą spółkę prawa handlowego oczekuje, iż będzie z tego tytułu osiągał pewne korzyści. Bezspornym jest również, że podstawowym celem spółki powstałej w celu prowadzenia działalności gospodarczej jest osiąganie zysków.

Wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego, gdy jest on przeznaczony do podziału. O powyższym stanowi art. 191 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.). Jak bowiem wynika z treści tego przepisu, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

Umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192 – 197. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów (art. 191 § 2 i § 3 Kodeksu spółek handlowych).

Powyższe uregulowania w Kodeksie spółek handlowych nie zmieniają statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu i nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, również ujemne różnice kursowe związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy, jako związane z kategorią wydatków niezwiązanych z przychodem bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, dodatnie różnice kursowe powstałe z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy zwiększają przychody podatkowe natomiast ujemne różnice kursowe nie zwiększają kosztów uzyskania przychodów, nie spełniają bowiem przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• dodatnich różnic kursowych powstałych z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy jest prawidłowe,
• ujemnych różnic kursowych powstałych z tytułu spłaty ww. kredytu – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.