Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-536/13-2/PR
z 31 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku sygnowanym datą 23 października 2013 r. (data wpływu 4 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka będąc stroną Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy (…) z dnia 13 maja 1993 r. (określanego dalej również jako: „PUZP”) zobowiązana jest do realizacji postanowień zawartych w tym układzie. Zgodnie z Załącznikiem do PUZP m.in. emeryci i renciści pracodawców objętych układem zbiorowym, a także osoby pobierające zasiłki i świadczenia przedemerytalne oraz osoby pobierające rentę po zmarłych pracownikach, emerytach i rencistach, którym przysługiwała ulga, mają prawo do korzystania z ulgowej odpłatności za energię elektryczną wykorzystywaną na potrzeby prowadzonego gospodarstwa domowego, czyli tzw. „taryfy pracowniczej”. Do dnia 31 grudnia 2005 r. udzielenie ulgi polegało na ponoszeniu przez ww. osoby odpłatności za zużycie 1 kWh energii elektrycznej (w ilości nie przekraczającej 3000 kWh w ciągu roku) w wysokości 20% normalnej ogólnie dostępnej taryfy dla gospodarstw domowych w przypadku składników zmiennych opłaty oraz nie ponoszeniu opłaty w zakresie składników stałych, takich jak opłata abonamentowa, czy stały składnik opłaty za usługę przesyłową.

W dniu 3 października 2005 r. podpisany został Protokół dodatkowy do PUZP, którym dokonano zmian w sposobie realizowania prawa do ulgowej odpłatności za energię elektryczną dla uprawnionych osób. Osoby te nabywają obecnie energię elektryczną po cenach wynikających z ogólnie obowiązującej taryfy dla gospodarstw domowych. Zgodnie natomiast z ust. 7 wspomnianego powyżej Załącznika do PUZP, emeryci i renciści oraz osoby pobierające zasiłki i świadczenia przedemerytalne, którzy z dniem przejścia na emeryturę lub rentę korzystali z ulgowej odpłatności za energię elektryczną oraz wdowy (wdowcy) i sieroty, które pobierają rentę po uprawnionych zmarłych pracownikach, emerytach lub rencistach, nabyli z dniem 1 stycznia 2006 r. prawo do ekwiwalentu pieniężnego w zamian za przysługujące im wcześniej prawo do ulgowej odpłatności za energię elektryczną. Ekwiwalent stanowi iloczyn 3000 kWh i 80% ceny energii elektrycznej oraz składnika zmiennego opłaty przesyłowej oraz 100% wartości opłaty stałej sieciowej i opłaty abonamentowej wg taryfy ogólnie obowiązującej dla gospodarstw domowych w danym roku. Ekwiwalent wypłacany jest dwa razy w roku, tj. do dnia 31 maja i do dnia 30 listopada w wysokości stanowiącej każdorazowo połowę jego rocznej wartości. W przypadku nabycia lub utraty uprawnienia w trakcie roku wysokość ekwiwalentu za ten rok jest naliczana proporcjonalnie do okresu, za który ekwiwalent przysługuje.

Po wejściu w życie nowych zasad udzielania ulgowej odpłatności za energię elektryczną na rzecz ww. osób, Spółka (działając wówczas pod firmą „A” S.A.) złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 14a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) zwracając się z prośbą o wyjaśnienie czy wypłacane ekwiwalenty mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W odpowiedzi na powyższy wniosek Naczelnik Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 29 czerwca 2006 r. stwierdził, że zaprezentowane przez Spółkę w złożonym wniosku stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia wypłaconych ekwiwalentów do kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółce przysługuje uprawnienie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ekwiwalentów pieniężnych za zużycie energii elektrycznej wypłaconych emerytom, rencistom, osobom pobierającym zasiłki i świadczenia przedemerytalne oraz wdowom (wdowcom) i sierotom pobierającym rentę po zmarłych pracownikach, emerytach i rencistach?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ekwiwalentów pieniężnych za zużycie energii elektrycznej wypłaconych po 1 stycznia 2006 r. w oparciu o postanowienia PUZP emerytom, rencistom, osobom pobierającym zasiłki i świadczenia przedemerytalne oraz wdowom (wdowcom) i sierotom pobierającym rentę po zmarłych pracownikach, emerytach i rencistach.

W pierwszej kolejności Spółka pragnie podkreślić, że stanowisko wyrażone w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego z 29 czerwca 2006 r. pozostaje w sprzeczności z interpretacją wyrażoną w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 3 sierpnia 2006 r. skierowanym do Prezesa Federacji Związków Pracodawców (…). W piśmie tym przyjęto następujące stanowisko:

„(...) odpowiadając na pismo z dnia 28 czerwca 2006 r., dotyczące zaliczania do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych przez przedsiębiorców na wypłaty ekwiwalentu pieniężnego pracownikom oraz emerytom i rencistom, mającym prawo do ulgowej odpłatności za energię elektryczną, przedstawiam stanowisko Ministerstwa Finansów w tej kwestii.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami podatkowymi są m.in. wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem tych, które ustawa ta enumeratywnie wymienia jako niestanowiące kosztów (art. 16 ust. 1 tej ustawy).

Ministerstwo Finansów podziela ugruntowany w orzecznictwie podatkowym pogląd, iż przepis art. 15 ust. 1 ww. ustawy pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych racjonalnie i gospodarczo uzasadnionych wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (m.in. wyrok WSA z 5 kwietnia 2004 r. sygn. akt I SA/Wr 3918/01, wyrok NSA z 15 listopada 2000 r. sygn. akt III SA 2431/99 czy też wyrok NSA z 12 maja 2000 r. sygn. akt I SA/Lu 209/99). Nie ulega wątpliwości, iż wydatki wynikające z realizacji Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Przemysłu Energetycznego (dalej: PUZP), będące ekwiwalentem pieniężnym z tytułu ulgowej odpłatności za energię elektryczną, nie są wymienione w katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów podatkowych.

W przedstawionej przez Pana sprawie nie bez znaczenia jest też okoliczność, iż PUZP jest wynikiem porozumienia Zespołu Trójstronnego (…) i stanowi on źródło prawa pracy, do którego przestrzegania przedsiębiorcy są zobowiązani.

Bezdyskusyjnym jest także to, że dostarczanie energii jest przedmiotem działalności przedsiębiorstw energetycznych.

W konsekwencji skoro, przedsiębiorstwa zostały zobowiązane do dostarczania energii po cenach ulgowych, a jednocześnie dostarczanie energii jest przedmiotem ich działalności, to koszty związane z tego typu usługami, w tym także wydatki na wypłaty ekwiwalentu z tytułu ulgowej odpłatności za energię elektryczną, stanowią koszty podatkowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop”.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka znalazła się w posiadaniu dwóch przeciwstawnych sobie interpretacji norm prawa podatkowego - jednej wydanej bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w czerwcu 2006 r. oraz drugiej, w której posiadanie Spółka weszła jako członek organizacji, do której pismo zawierające interpretację zostało skierowane w sierpniu 2006 r. Mając na względzie, że druga z przytoczonych interpretacji wydana została przez organ sprawujący kontrolę nad dyrektorami izb i naczelnikami urzędów skarbowych oraz mający zgodnie z zapisami Ordynacji podatkowej za zadanie m.in. dążenie do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe i organy kontroli skarbowej, a także okoliczność, że interpretacja ta wydana została później, to ona właśnie w opinii Spółki powinna znaleźć zastosowanie.

Wykładnia Ministerstwa Finansów zmieniła linię interpretacyjną w omawianym zakresie na co wskazuje chociażby okoliczność, że wydawane po ukazaniu się ww. pisma Ministerstwa Finansów interpretacje indywidualne potwierdzają już prawidłowość stanowiska prezentowanego przez Spółkę w niniejszym wniosku (np. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z 12 września 2006 r. znak: BI/4218-0016/06, w której wskazano: „(...) wypłacone na podstawie postanowień zawartych w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy ekwiwalenty pieniężne dla byłych pracowników i członków rodzin zmarłych pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych)”.

Zdaniem Wnioskodawcy istnieje szereg argumentów na poparcie stanowiska Wnioskodawcy zaprezentowanego w niniejszym wniosku, a znajdującego potwierdzenie również we wskazanej wyżej wykładni zawartej w piśmie Ministerstwa Finansów.

Sprzedaż energii elektrycznej na rzecz osób uprawnionych, na podstawie PUZP po obniżonej w stosunku do ogólnie obowiązującej taryfy cenie wynikającej z załącznika Nr 6, jest zobowiązaniem wynikającym z mocy prawa, a nie woli stron (co prawda zawarcie układu zbiorowego jest wynikiem negocjacji i tym samym woli stron jednak układ, który wszedł w życie zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, stanowi dla stron obowiązujące prawo, które ma pierwszeństwo stosowania przed zasadami ogólnymi, wynikającymi z prawa pracy). To samo dotyczy wypłaty ekwiwalentów pieniężnych stanowiących de facto inną formę ulgi na zakup energii elektrycznej dla osób uprawnionych. Nie ulega wątpliwości, że udzielające ulgi lub wypłacające ekwiwalent spółki sektora energetycznego wypełniają obowiązek wynikający z należącego do szczególnych źródeł prawa pracy układu zbiorowego pracy. Wypełnienie tego typu zobowiązań niezbędne jest więc do prawidłowego, tj. zgodnego z prawem funkcjonowania tych podmiotów. Uprawnione na mocy układu zbiorowego podmioty mają roszczenie do Spółki o wypłacenie ustanowionego na ich rzecz ekwiwalentu i niewypełnienie powyższych zobowiązań wiązałoby się w związku z tym z szeregiem negatywnych dla Spółki konsekwencji. Po stronie Spółki istnieje więc obiektywna konieczność dochowania zapisów zawartych w PUZP uznawanym za źródło prawa pracy. Wydatki ponoszone przez Spółkę na wypłatę przedmiotowego ekwiwalentu stanowią tym samym jeden z wielu kosztów zapewniających jej normalne funkcjonowanie, a ich ponoszenie gwarantuje niezakłócone działanie podmiotu w zgodzie z obowiązującym prawem, a więc prowadzenie działalności gospodarczej i osiąganie przychodów.

Bezsprzecznie dla Spółki, której głównym przedmiotem działalności jest produkcja i obrót w zakresie energii cieplnej i elektrycznej, wypłata ekwiwalentów pieniężnych w ramach ulg w płatnościach za energię elektryczną dla byłych pracowników i osób uprawnionych po byłych pracownikach jest wydatkiem ściśle związanym z działalnością podmiotu. Jak inne wydatki, których konieczność ponoszenia wynika z faktu zatrudniania pracowników, mogą być one zatem zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, pod warunkiem oczywiście, że ustawodawca w sposób wyraźny, nie wyłączył takiego prawa w drodze zapisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Katalog zawarty w art. 16 ust. 1 tej ustawy takiego wyłączenia z całą pewnością nie zawiera. Żadna bowiem z pozycji tam wskazanych nie mieści w swym zakresie wydatków, których rodzaj pozwalałby na zakwalifikowanie wydatków będących przedmiotem niniejszego zapytania jako kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Brak zaś takiego wyłączenia w stosunku do wydatków, które związane są ściśle z działalnością Spółki i należą do ogólnych kosztów tej działalności stanowiąc jeden z elementów zapewniających jej prawidłowe funkcjonowanie, oznacza, że mogą one być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności.

Niezaprzeczalnym faktem jest, że wydatki ponoszone na rzecz pracowników stanowią koszty funkcjonowania przedsiębiorstwa, które mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (z wyjątkiem oczywiście tych, wyraźnie wskazanych w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy). Bez ponoszenia kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników co do zasady nie da się prowadzić działalności gospodarczej i stąd nie rodzi wątpliwości, iż mieszczą się one w pojęciu kosztów uzyskania przychodów. Potwierdzenie takiego stanowiska znajduje się nie tylko w samych przepisach, ale również w wielu interpretacjach i pismach, zarówno urzędowych, jak i prezentujących poglądy przedstawicieli doktryny prawa podatkowego. W szeroko rozumianym pojęciu kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników, mieszczą się przy tym wydatki ponoszone na rzecz byłych pracowników danego podmiotu. Powyższe znajduje potwierdzenie chociażby w licznych oficjalnych interpretacjach dotyczących możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpraw, w tym również dodatkowych odpraw, odszkodowań czy rekompensat wypłacanych byłym lub zwalnianym pracownikom (tak np. Pismo Ministerstwa Finansów z 5 lutego 2002 r. znak: PB 3-1573/8214-191/WK/01; interpretacja wydana przez Naczelnika II Urzędu Skarbowego w Katowicach, znak: II US PBII/415-111/2004). Wyżej wymienione świadczenia zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów jako ogólne koszty związane z funkcjonowaniem podmiotu, co wiąże się z tym, że wynikają one z łączącego strony uprzednio stosunku pracy (są więc rodzajem świadczeń na rzecz pracowników). Wydatki tego typu łączą się z uzyskiwaniem przez Spółkę przychodów wypracowanych w czasie zatrudnienia tychże pracowników. Potwierdza to również Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gliwicach w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 30 czerwca 2005 r. znak: I US IPD1/2-423/7/2005, w którym rozstrzygnięto o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odprawy pośmiertnej wypłaconej małżonkowi zmarłego pracownika. W postanowieniu tym napisano, że: „odprawa pośmiertna jest szczególnego rodzaju jednorazowym świadczeniem pieniężnym wynikającym ze stosunku pracy, wypłacanym przez pracodawcę rodzinie zmarłego”. W związku z powyższym organ podatkowy wskazuje dalej, że jest to wypłata będąca konsekwencją wcześniejszego zatrudnienia pracownika, a przez to wykazująca związek z przychodami (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Równocześnie jako, że nie jest ona wymieniona w katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy należy uznać, że wydatek poniesiony przez podatnika na wypłatę przedmiotowej odprawy pośmiertnej, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Fakt, iż będące przedmiotem niniejszego zapytania świadczenie należy do świadczeń związanych z łączącym poprzednio strony stosunkiem pracy wskazuje dodatkowo okoliczność, że świadczenie to korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Znalazło to potwierdzenie w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 sierpnia 2005 r. znak: PB-3/4117-SIP-27/05, w której czytamy, iż przedmiotowe ekwiwalenty pieniężne korzystają z tego zwolnienia z uwagi na to, że tytuł prawny do ich uzyskania wynika z takiego rodzaju stosunku, o jakim mowa w ww. przepisie (wynika ze stosunku pracy).

Należy przy tym zaznaczyć, że w przywołanym powyżej piśmie Ministerstwa Finansów z 5 lutego 2002 r. wypowiedziano się nie tylko na temat odpraw na rzecz zwalnianych pracowników wypłacanych wprost na podstawie przepisów powszechnie obowiązującego prawa, ale również dodatkowych odpraw wynikających z porozumień zawartych pomiędzy zakładem pracy a organizacjami związkowymi. Podobnie w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lublinie (znak: PD-III/005/4/2004) wskazano, że wszystkie uzasadnione wydatki ponoszone przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych na rzecz swoich pracowników, tj. zarówno wydatki bezpośrednie, wynikające z zatrudnienia, jak i pośrednie (nawet jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynika z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych) stanowią koszty uzyskania przychodów. Tym bardziej więc kosztami uzyskania przychodów będą wydatki, które znajdują swoje umocowanie w PUZP, co potwierdza również postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 11 sierpnia 2005 r. znak: DP/P1/423-0076/05/AP, w którym przyznano możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowych odpraw pieniężnych przewidzianych zapisami Pakietu Socjalnego, a więc świadczeń pieniężnych wypłaconych zwalnianym pracownikom nie w oparciu o ustawę, ale o obowiązki wynikające z konieczności realizowania zapisów zawartych w szczególnym źródle prawa pracy.

PUZP stanowi z mocy prawa element stosunku pracy, który wiąże pracownika z danym pracodawcą. Pracownik nawiązując stosunek pracy ze Spółką jest świadom uprawnień, które uzyska (w tym również tych, jakie będą mogły być realizowane już po ustaniu umowy o pracę). Nie budzi wątpliwości, że możliwość uzyskania ww. świadczeń jest w pierwszej kolejności jednym z elementów motywujących do nawiązania stosunku pracy, a następnie sumiennego wykonywania obowiązków pracowniczych. Niezaprzeczalnym jest również fakt, iż pracownicy i ich rzetelna praca są dla Spółki niezbędnym elementem prowadzenia działalności gospodarczej, a co się z tym wiąże - uzyskiwania przychodów z tego tytułu. Zobowiązanie się przez Wnioskodawcę do świadczeń na rzecz pracowników realizowanych także po zakończeniu stosunku pracy jest uznaną i efektywną formą motywowania do zawarcia umowy o pracę i rzetelnego wykonywania powierzonych obowiązków, a w rezultacie uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się natomiast do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych oraz pism wydanych przez organy podatkowe należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami stanowiącymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.