ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2010 r. Nr ILPB1/415-446/10-2/KŁ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 19 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 16 kwietnia 2010 r., złożonym w dniu 19 kwietnia 2010 r., przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca chce zorganizować dla wszystkich pracowników imprezę integracyjną o charakterze sportowo-rekreacyjnym lub kulturalno-oświatowym, koszt tej imprezy zostanie pokryty ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Impreza będzie miała charakter otwarty, a udział w niej będzie fakultatywny. Koszt imprezy będzie zryczałtowany. Zorganizowanie takiej imprezy integracyjnej ma na celu wzmocnienie więzi pomiędzy pracownikami, zintegrowanie ich z pracodawcą, poprawę atmosfery w pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w przypadku, gdy brak będzie możliwości indywidualizacji świadczenia i przypisanie go konkretnemu pracownikowi z uwagi na otwarty charakter imprezy integracyjnej, wówczas nie będzie ono stanowiło przychodu ze stosunku pracy, czy też w związku z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenie to powinno być przypisanie pracownikowi i będzie podlegało zwolnieniu podatkowemu do kwoty 380 zł w roku podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, od pewnego czasu wokół opodatkowania świadczeń, które pracodawca zapewnia swoim pracownikom dobrowolnie i bezpłatnie toczy się spór. W opinii organów podatkowych o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika ze wszystkich oferowanych atrakcji lub samo stworzenie pracownikowi możliwości wzięcia w niej udziału. Tym samym, zdaniem organów podatkowych, dla opodatkowania takiego świadczenia nie ma znaczenia, czy pracownik na imprezie się pojawił. Potwierdzenie tej tezy znajdziemy w wielu interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 maja 2009 r., nr ILPB1/415-212/09-4/TW, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 października 2009 r., nr IPPB4/415-485/09-2/MP oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 października 2009 r., nr IBPBII/1/415-657/09/BJ. Stanowiska organów podatkowych nie podzielają sądy administracyjne. Przykładem jest wyrok z dnia 17 września 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach I SA/Ke 342/09, fragment: „W przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika – zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych, w takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Natomiast na podstawie analizy orzecznictwa sądowego można dojść do wniosku, że w omawianym zakresie wyroki sądowe są przychylne pracownikowi, gdyż uchylają interpretacje wydawane przez organy podatkowe. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pomimo opłacenia imprezy w sposób ryczałtowy de facto nie jest w żaden sposób powiązane z ilością uczestniczących w danej imprezie pracowników. Dlatego Wnioskodawca uważa, że jeśli wartość świadczenia nie można przyporządkować konkretnemu pracownikowi, a koszty imprezy nie są wyrażone jako iloczyn osób biorących w niej udział i nie sposób określić czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenia, to nie stanowi to przychodu dla pracownika z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając, że postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowe uczestnictwo w spotkaniu integracyjnym, które skierowane jest tylko do pracowników, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen ich zakupu. Jednocześnie z uwagi na możliwość zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, wartość tych świadczeń będzie stanowić dla pracownika źródło przychodu, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednak na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie ono podlegało zwolnieniu podatkowemu do kwoty 380 zł w skali roku podatkowego.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej „ustawą”.

Stosownie do dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b.

W myśl zatem art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy, jeśli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, że ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze czy świadczeń nieodpłatnych. Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Podstawową zasadą podatku dochodowego jest zasada powszechności opodatkowania wyrażona w treści art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższe oznacza, iż z opodatkowania podatkiem dochodowym wyłączone są dochody enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź dochody, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku.

Katalog zwolnień przedmiotowych nie przewiduje zwolnienia od podatku dochodu (przychodu) pracownika związanego z udziałem w sfinansowanej przez pracodawcę imprezie o charakterze sportowo-rekreacyjnej lub kulturalno-oświatowej. W konsekwencji, uczestnictwo pracownika w tego rodzaju imprezach sfinansowanych przez pracodawcę jest równoznaczne z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia przez pracownika oraz powstaniem po jego stronie przychodu ze stosunku pracy.

Dlatego też pracodawca powinien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przedmiotowych świadczeń. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA/Ka 1719/96 „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.” Zatem ewentualny problem w ustaleniu dokładnej listy pracowników uczestniczących w imprezach sportowo-rekreacyjnych lub kulturalno-oświatowych zorganizowanych dla pracowników należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania.

Jeżeli zatem koszt imprezy będzie zryczałtowany, to wartość świadczenia jaką pracodawca powinien doliczyć do przychodu danego pracownika, należy obliczyć, dzieląc łączną kwotę wydatków poniesionych przez pracodawcę na zorganizowanie imprezy (cenę usługi) przez liczbę zaproszonych uczestników (pracowników), a następnie tak ustaloną wartość jednostkową przypisać wyłącznie pracownikom biorącym udział w tej imprezie.

Należy przy tym podkreślić, że w analizowanym opisie zdarzenia przyszłego z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia przez pracownika mamy do czynienia wyłącznie w sytuacji, gdy pracownik ten uczestniczył w danej imprezie sfinansowanej przez pracodawcę. Samo postawienie do dyspozycji pracownika możliwości uczestniczenia w imprezie integracyjnej nie rodzi skutków podatkowych.

Ponadto należy zaznaczyć, że na wysokość przychodu pracownika uczestniczącego w imprezie nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszcza pracodawca za zorganizowanie imprezy nie jest uzależniona od stopnia ich „wykorzystania” przez pracowników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile, jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Jednocześnie, z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że koszt przedmiotowych imprez zostanie pokryty ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dlatego też przy obliczaniu przychodu do opodatkowania należy także uwzględnić zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy. Na podstawie tego przepisu wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jeżeli zatem łączna wartość świadczeń przyznanych z zakładowego funduszy świadczeń socjalnych otrzymanych przez pracownika w roku podatkowym przekroczy kwotę 380 zł, nadwyżkę ponad tę kwotę pracodawca jest zobowiązany doliczyć do przychodów pracownika ze stosunku pracy i od łącznych dochodów obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 31 i 32 ustawy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 14 lipca 2010 r. Nr ILPB1/415-446/10-2/KŁ, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.