Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.328.2015.CRS
z 5 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu jako nieprawidłową zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2013 r. Nr DD3/033/110/CRS/12/RD-108755/13, wydaną przez Ministra Finansów, stwierdzającą nieprawidłowość interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2011 r. Nr ILPB1/415-446/10-2/KŁ, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 19 kwietnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej opodatkowania uzyskanego przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca chce zorganizować dla wszystkich pracowników imprezę integracyjną o charakterze sportowo-rekreacyjnym lub kulturalno-oświatowym, koszt tej imprezy zostanie pokryty ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Impreza będzie miała charakter otwarty, a udział w niej będzie fakultatywny. Koszt imprezy będzie zryczałtowany. Zorganizowanie takiej imprezy integracyjnej ma na celu wzmocnienie więzi pomiędzy pracownikami, zintegrowanie ich z pracodawcą, poprawę atmosfery w pracy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy brak będzie możliwości indywidualizacji świadczenia i przypisanie go konkretnemu pracownikowi z uwagi na otwarty charakter imprezy integracyjnej wówczas nie będzie ono stanowiło przychodu ze stosunku pracy, czy też w związku z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenie to powinno być przypisanie pracownikowi i będzie podlegało zwolnieniu podatkowemu do kwoty 380 zł w roku podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy od pewnego czasu wokół opodatkowania świadczeń, które pracodawca zapewnia swoim pracownikom dobrowolnie i bezpłatnie toczy się spór. W opinii organów podatkowych o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika ze wszystkich oferowanych atrakcji lub samo stworzenie pracownikowi możliwości wzięcia w niej udziału. Tym samym, zdaniem organów podatkowych, dla opodatkowania takiego świadczenia nie ma znaczenia, czy pracownik na imprezie się pojawił. Potwierdzenie tej tezy znajdziemy w wielu interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 maja 2009 r., nr ILPB1/415-212/09-4/TW, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 października 2009 r., nr IPPB4/415-485/09-2/MP oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 października 2009 r., nr IBPBII/1/415-657/09/BJ. Stanowiska organów podatkowych nie podzielają sądy administracyjne. Przykładem jest wyrok z dnia 17 września 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach I SA/Ke 342/09 fragment: „W przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych, w takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi lecz ustalony zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Natomiast na podstawie analizy orzecznictwa sądowego można dojść do wniosku, że w omawianym zakresie wyroki sądowe są przychylne pracownikowi, gdyż uchylają interpretacje wydawane przez organy podatkowe. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pomimo opłacenia imprezy w sposób ryczałtowy de facto nie jest w żaden sposób powiązane z ilością uczestniczących w danej imprezie pracowników. Dlatego Wnioskodawca uważa, że jeśli wartość świadczenia nie można przyporządkować konkretnemu pracownikowi, a koszty imprezy nie są wyrażone jako iloczyn osób biorących w niej udział i nie sposób określić czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenia to nie stanowi to przychodu dla pracownika z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

W interpretacji z dnia 14 lipca 2010 r. Nr ILPB1/415-446/10-2/KŁ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając że postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowe uczestnictwo w spotkaniu integracyjnym, które skierowane jest tylko do pracowników, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen ich zakupu. Jednocześnie z uwagi na możliwość zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, wartość tych świadczeń będzie stanowić dla pracownika źródło przychodu, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednak na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie ono podlegało zwolnieniu podatkowemu do kwoty 380 zł w skali roku podatkowego.

Działając na podstawie art. 14e § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, w dniu 18 października 2013 r. Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację indywidualną z dnia 14 lipca 2010 r. Nr ILPB1/415-446/10-2/KŁ, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 19 kwietnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy jest nieprawidłowe, lecz z innych względów, niż wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Biorąc ponownie pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego i stan prawny obowiązujący w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów jakim jest stosunek pracy jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników imprezy integracyjnej nie będzie stanowić dla pracowników nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału przez pracowników w imprezie zorganizowanej przez pracodawcę nie będzie prowadzić do powstania przychodu a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało zmienić, z urzędu, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2013 r. Nr DD3/033/110/CRS/12/RD-108755/13, gdyż jest nieprawidłowa.

Stosownie do art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmiana interpretacji dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.