Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1076/13/AB
z 21 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 24 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży towarów na rzecz firmy mającej swoją siedzibę na Białorusi. Towary te zostały wywiezione z Polski (z obszaru celnego Wspólnoty) zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego, tj. wywóz ten został potwierdzony przez polski urząd celny. Kwoty wynikające z wystawionych faktur:

• 42/2010 na kwotę 9.603,95 Euro,
• 45/2010 na kwotę 870,40 Euro,
• 53/2010 na kwotę 10.272,60 Euro,
• 76/2010 na kwotę 1.888,90 Euro.
  
  

(w dacie ich wystawienia) zostały ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako przychód podatkowy w 2010 r. Razem zaewidencjonowano sprzedaż na kwotę 64.076,96 Euro.

Z powyższych faktur białoruski dłużnik uregulował kwotę 8.947,60 Euro, tytułem zapłaty za fakturę 42/2010. Do zapłaty pozostało łącznie 55.129,36 Euro. Z powyższych zobowiązań kontrahent się nie wywiązał. Z uwagi na powyższe 1 września 2011 r. cały dług w kwocie 55.129,36 Euro, został scedowany w formie cesji praw oraz umowy przelewu wierzytelności na rzecz osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Cesjonariusz zobowiązał się do zapłaty całej kwoty wg ustalonego w umowie harmonogramu, przy czym ostateczna spłata miała nastąpić do 31 maja 2012 r. Tytułem zabezpieczenia należności Cesjonariusz złożył weksel własny in blanco na kwotę 228.483,63 zł stanowiącą wówczas równowartość kwoty 55.129,36 Euro. Cesjonariusz nie wywiązał się z terminów zapłat poszczególnych rat należności i do 28 marca 2013 r. spłacił równowartość kwoty 24.413,33 Euro. Do zapłaty pozostała kwota 30.716,03 Euro. Mając na uwadze zbliżający się dwuletni termin przedawnienia dochodzenia roszczenia na drodze sądowej, pozwem z 28 marca 2013 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu o wydanie nakazu zapłaty z weksla. Dnia 18 kwietnia 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty, a w dniu 13 czerwca 2013 r. nadał nakazowi klauzulę wykonalności, wskutek czego nakaz ten zyskał status tytułu wykonawczego. W tym czasie Wnioskodawczyni otrzymała od Cesjonariusza informację, że zaprzestał on wykonywania działalności gospodarczej i nie jest w stanie uregulować w całości pozostałego zobowiązania. Zaproponował także, że jest gotów zapłacić od razu 15.000,00 Euro w zamian za zwolnienie z pozostałej części długu. W związku z tym Wnioskodawczyni sprawdziła w dostępnej bazie Ministerstwa Gospodarki, Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i ustaliła, że faktycznie nie ma zarejestrowanego podmiotu o numerze NIP Cesjonariusza. W związku z powyższym, zwolnienie z długu w kwocie 15.716,03 Euro (stanowiące 29% wartości całego zadłużenia) w zamian za natychmiastową zapłatę 15.000,00 Euro stało się ekonomicznie uzasadnione. Tym samym, 30 września 2013 r. Wnioskodawczyni zawarła z dłużnikiem umowę zwolnienia z długu na warunkach opisanych powyżej, tj. zwolnienie z zapłaty 15.716,03 Euro w zamian za zapłatę 15.000,00 Euro. Dłużnik zwolnienie to przyjął, co stwierdzone zostało właściwym zapisem w umowie zwolnienia z długu oraz potwierdzone jego podpisem pod umową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z związku ze zwolnieniem z długu na podstawie umowy oraz przyjęciem tego zwolnienia przez dłużnika, kwota 15.716,03 Euro może zostać zaliczona jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 (winno być pkt 41) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro wcześniej została ujęta jako przychody należne z tytułu sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne. Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą być spełnione łącznie:

• wierzytelność musi być umorzona
• wierzytelność taka musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny.
  
  

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawczyni, ze względu na spełnienie ww. przesłanek, może pomniejszyć przychód w dacie zawarcia umowy zwolnienia z długu o kwotę 15.716,03 Euro, tym bardziej, że dłużnik potwierdził przyjęcie tego zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

• wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
• wierzytelność musi zostać umorzona.
  
  

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust 1 pkt 17 nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu, czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę przelewu wierzytelności na rzecz osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Cesjonariusz zobowiązał się do zapłaty całej kwoty wg ustalonego w umowie harmonogramu, przy czym ostateczna spłata miała nastąpić do 31 maja 2012 r. Cesjonariusz nie wywiązał się z terminów zapłat poszczególnych rat należności i zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej. Dnia 30 września 2013 r. Wnioskodawczyni zawarła z dłużnikiem umowę zwolnienia z zapłaty 15.716,03 Euro w zamian za zapłatę 15.000,00 Euro. Dłużnik zwolnienie to przyjął, co stwierdzone zostało właściwym zapisem w umowie zwolnienia z długu oraz potwierdzone jego podpisem pod umową.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że umorzona część wierzytelności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile kwota należna Wnioskodawczyni z tytułu zawartej umowy przelewu wierzytelności została uprzednio zaliczona do przychodów należnych. Zauważyć przy tym należy, że w stanowisku w sprawie Wnioskodawczyni odniosła się do istotności tej okoliczności, gdyż w sposób wyraźny wskazała, że umorzona wierzytelność „musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny”.

Przy spełnieniu wskazanych powyżej warunków, umorzoną wierzytelność, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu, tj. w przedmiotowej sprawie w dacie podpisania umowy zwolnienia z długu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.