Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1151/13-2/IGO
z 28 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15.10.2013 r. (data wpływu 12.11.2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy skoro uregulował swoje wierzytelności poprzez skuteczne złożenie świadczenia do depozytu sądowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.11.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy skoro uregulował swoje wierzytelności poprzez skuteczne złożenie świadczenia do depozytu sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) zleca innym podmiotom wykonanie na jej rzecz dostaw różnego rodzaju towarów i usług. Przykładowo, na podstawie umowy z dnia 11 kwietnia 2012 r. na wykonanie robót budowlanych (dalej: „Umowa”) spółka powierzyła generalnemu wykonawcy (dalej: „Wierzyciel”) budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych, z mieszkaniami na wynajem, tzw. condo-hotel (dalej: „Inwestycja”), od których wybudowania na rzecz podmiotu trzeciego zobowiązana była Spółka. W trakcie realizacji umowy między stronami doszło do sporu i została ona zerwana przez Spółkę bez opłacenia części faktur wystawionych do tego momentu przez Wierzyciela (dalej: „sporne faktury”). Wcześniej Spółka odliczyła na ogólnych zasadach podatek naliczony wynikający z tych faktur. Jednak po upływie 150-dniowego okresu, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT, co miało miejsce już w 2013 r., spółka dokonała zgodnie z ww. przepisem korekty in minus odliczonego tak podatku.

Obecnie należność wynikająca ze spornych faktur jest przedmiotem sporu sądowego między Spółką a Wierzycielem. We wrześniu 2013 r. na podstawie decyzji sądu kwoty wynikające ze spornych faktur zostały przez Spółkę zdeponowane na rachunku bankowym sądu, celem zabezpieczenia przedmiotu świadczenia na rzecz Wierzyciela (depozyt sądowy). Z chwilą złożenia pieniędzy od depozytu (przelania na wskazany przez sąd rachunek) Spółka utraciła nad nimi władztwo oraz możliwość dysponowania nimi. Przy tym w razie uznania przez sąd racji wierzyciela pieniądze te zostaną przelane na jego rachunek tytułem pokrycia jego roszczeń o zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji wpłacenia należności do depozytu sądowego celem zabezpieczenia przedmiotu świadczenia na rzecz Wierzyciela (zapłaty), tak jak w opisanym w stanie faktycznym przykładzie, Spółka jest / będzie uprawniona stosownie do art. 89b ust. 4 ustawy o VAT do zwiększenia w rozliczeniu za okres, w którym złożyła depozyt, kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu o kwoty VAT wynikające z faktur dokumentujących sporną należność, wpłaconą do depozytu?

Zdaniem wnioskodawcy, w sytuacji wpłacenia należności do depozytu sądowego celem zabezpieczenia przedmiotu świadczenia na rzecz wierzyciela (zapłaty), tak jak w opisanym w stanie faktycznym przykładzie, spółka jest / będzie uprawniona - stosownie do art. 89b ust. 4 ustawy o VAT do zwiększenia w rozliczeniu za okres, w którym złożyła depozyt, kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu o kwoty VAT wynikające z faktur dokumentujących sporną należność, wpłaconą do depozytu.

Za takim stanowiskiem przemawia brzmienie przepisów art. 89a i art. 89b ustawy o VAT, w szczególności szerokie znaczenie użytego w nich zwrotu mówiącego o „uregulowaniu należności” z zaznaczeniem, że chodzi o uregulowanie „w jakiejkolwiek formie”.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT podatnik (sprzedawca) może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona. Jednocześnie, na podstawie art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana (lub zbyta) w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Natomiast zgodnie z ust. 4 tego artykułu, w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której wyżej mowa, należność została uregulowana (lub zbyta) w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana (lub zbyta). W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Z kolei sytuację nabywcy reguluje art. 89b ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze (ust. 1). Jednocześnie w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik taki ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części (ust. 4).

Jak wynika z cytowanych przepisów, pozycja podatkowa nabywcy - dłużnika stanowi lustrzane odbicie pozycji sprzedawcy - wierzyciela. I tak jak brak zapłaty należności na rzecz tego ostatniego powoduje, że ma on prawo skorygować in minus podatek należny, uprzednio naliczony i zadeklarowany od dokonanej przez siebie sprzedaży towarów lub usług, z którym skorelowany jest obowiązek nabywcy do adekwatnego skorygowania in minus podatku naliczonego, uprzednio odliczonego przy nabyciu tych towarów lub usług, tak w sytuacji gdy później dojdzie do zapłaty należności nabywca „odzyskuje” prawo do wykazania kwoty tego podatku w deklaracji po stronie podatku naliczonego, zaś sprzedawca jest obowiązany do powrotnego zadeklarowania jego kwoty po stronie podatku należnego. Przy tym przesłanką do dokonania ww. korekt jest brak / uregulowanie należności przez nabywcę.

Użycie słowa „uregulowanie” wskazuje, że nie chodzi tu tylko o wąsko rozumianą zapłatę, w szczególności w pieniądzu, ale każdą formę wywiązania się przez dłużnika z ciążącego na nim zobowiązania. Potwierdza to brzmienie przepisów art. 89a ust. 1 a oraz ust. 4, w których mowa jest wprost o „jakiejkolwiek formie” uregulowania należności, a które - ze względu na wspomnianą wyżej symetrię regulacji odnosić odpowiednio należy do sytuacji dłużnika, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT.

W rezultacie, za jedną z takich form obok np. potrącenia czy świadczenia w miejsce wykonania należy uznać złożenie kwoty należności do depozytu, w tym sądowego. W tym przypadku, pomimo iż kwota należności nie trafia bezpośrednio do rąk wierzyciela, dochodzi niewątpliwie do spełnienia świadczenia przez nabywcę. A to przez jego pryzmat, w myśl powołanych wyżej przepisów, należy oceniać sytuację stron - mowa jest w nich bowiem o uregulowaniu należności, które niewątpliwie wiązać należy z osobą dłużnika jako spełniającego świadczenie, a nie otrzymaniu należności, które właściwe jest dla wierzyciela jako adresata tego świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę zdaniem spółki poprzez dokonanie skutecznych wpłat należności z tytułu wykonanych przez wierzyciela robót budowlanych do depozytu sądowego dokonuje ona uregulowania swoich zobowiązań - zgodnie z art. 470 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: „kc”) wpłata należności do depozytu sądowego oznacza tożsame skutki prawne jak spełnienie świadczenia do rąk wierzyciela, zgodnie z ww. artykułem złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia, a zatem jest surogatem wykonania zobowiązania. Tym samym dokonanie skutecznej wpłaty kwoty wynikającej z nieopłaconych przez spółkę faktur do depozytu sądowego oznacza, że wygasło zobowiązanie Wnioskodawcy wynikające z zawartej między stronami umowy z identycznym skutkiem prawnym jak przy spełnieniu świadczenia bezpośrednio do rąk uprawnionego wierzyciela.

Na poparcie, że powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa cywilnego może służyć komentarz do art. 470 kc, pod red. Prof. Krzysztofa Pietrzykowskiego (K. Pietrzykowski (red.), Kodeks Cywilny, Komentarz. T. 2, wyd. 4, Warszawa 2005), o następującej treści: „jeżeli zachowane zostały przesłanki złożenia do depozytu (złożenie było „ważne”) rodzi ono „takie same skutki jak spełnienie świadczenia”. Dłużnik zatem, od którego wierzyciel domaga się spełnienia świadczenia, może go odesłać po odbiór przedmiotu świadczenia do depozytu. Może też domagać się spełnienia świadczenia wzajemnego. W wypadku świadczeń pieniężnych ustaje obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie. Ustaje obowiązek pieczy dłużnika nad przedmiotem świadczenia (także w wypadku świadczenia rodzajowego; złożenie do depozytu powoduje konkretyzację świadczenia), a na wierzyciela przechodzi ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia oraz ciężary (i korzyści) z nim związane. Jego też obciążają koszty złożenia do depozytu, które winien dłużnikowi zwrócić. Wreszcie wygasają prawa akcesoryjne wynikające z poręczenia i zastawu”.

Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 25 września 2012 r. (sygn. IBPP2/443-643/12/ICZ) uznał, że: „mając na uwadze opisane okoliczności sprawy należy zauważyć, iż celem każdego zobowiązania cywilnoprawnego jest dążenie obu jego stron do zaspokojenia interesów wierzyciela. Zaspokojenie to wbrew pozorom może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego. Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych (art. 692 - 693 ze znaczkiem 22 k.p.c.) oraz w przepisach materialnych (art. 467- 470 kc.)”.

Zatem w przedmiotowym stanie faktycznym nie ma żadnych podstaw prawnych do twierdzenia, że Wnioskodawca nie uregulował swoich zobowiązań czy też, że zalega z zapłatą jakichkolwiek należności wynikających z umowy z wierzycielem. Wierzyciel posiada pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, z racji uczestnictwa w sporze sądowym.

W związku z powyższym, skoro wnioskodawca osiągnął skutek wypełnienia zobowiązania wobec Wierzyciela z momentem dokonania wpłat na rachunek depozytowy sądu, to tym samym spółka:

• może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT,
  
• może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym uregulowano przedmiotową należność poprzez dokonanie wpłaty na rachunek depozytowy sądu.
  
  
  

W przypadku, gdyby sąd orzekł o zwrocie spółce należności przekazanej do depozytu sądowego, w razie przyznania jej racji w sporze z wierzycielem, spółka dokona ponownie korekty podatku VAT naliczonego in minus.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Z dniem 1 stycznia 2013 r. na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342) powołane wyżej przepisy art. 89a oraz art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, otrzymały nowe brzmienie.

I tak, zgodnie z art. 89a ust. 1 i 1a ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu nadanym ww. ustawą, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona. nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy)

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (art. 89a ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1–5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2–4.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

Natomiast w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2.

Natomiast w świetle art. 23 ust 2 ww. ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zleca innym podmiotom wykonanie na jej rzecz dostaw różnego rodzaju towarów i usług. W trakcie realizacji jednej z umów między stronami ją zawartymi doszło do sporu i została ona zerwana przez Wnioskodawcę bez opłacenia części faktur wystawionych do tego momentu przez Wierzyciela. Wcześniej Wnioskodawca odliczył na ogólnych zasadach podatek naliczony wynikający z tych faktur.

Jednak po upływie 150-dniowego okresu, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT, co miało miejsce już w 2013 r., spółka dokonała zgodnie z ww. przepisem korekty in minus odliczonego tak podatku.

Obecnie należność wynikająca ze spornych faktur jest przedmiotem sporu sądowego między Spółką Wnioskodawcy a Wierzycielem. We wrześniu 2013 r. na podstawie decyzji sądu kwoty wynikające ze spornych faktur zostały przez Spółkę zdeponowane na rachunku bankowym sądu, celem zabezpieczenia przedmiotu świadczenia na rzecz Wierzyciela (depozyt sądowy). Z chwilą złożenia pieniędzy od depozytu (przelania na wskazany przez sąd rachunek) Spółka utraciła nad nimi władztwo oraz możliwość dysponowania nimi. Przy tym w razie uznania przez sąd racji wierzyciela pieniądze te zostaną przelane na jego rachunek tytułem pokrycia jego roszczeń o zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie – skoro upływ 150-dniowego okresu, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT, miał miejsce już w 2013 roku – zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2013r.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, iż na dłużniku, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług jest stroną, która dokonuje korekty podatku naliczonego, ciążą obowiązki wynikające z art. 89b tej ustawy.

Jak bowiem wskazano, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Brzmienie art. 89b ustawy wskazuje zatem, że dłużnik w sytuacji upływu terminu 150 dni od terminu płatności faktury jest zawsze zobowiązany do korekty podatku naliczonego i nie ma możliwości kwestionowania takiej korekty, nawet jeśli posiadałby wiedzę o niespełnieniu przez wierzyciela warunków wynikających z przepisu art. 89a ustawy.

Wskazać należy, że termin „należność uregulowana” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei umorzyć oznacza „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”.

Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, iż uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Mając na uwadze opisane okoliczności sprawy należy zauważyć, iż celem każdego zobowiązania cywilnoprawnego jest dążenie obu jego stron do zaspokojenia interesów wierzyciela. Zaspokojenie to wbrew pozorom może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego. Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych (art. 692 - 69322 k.p.c.) oraz w przepisach materialnych (art. 467 – 470 k.c.).

Zgodnie z art. 467 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego:

1. jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela;
   
2. jeżeli wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych ani przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia;
   
3. jeżeli powstał spór, kto jest wierzycielem;
   
4. jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.
   
   
   

W myśl art. 468 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny o złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela, chyba że zawiadomienie napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Zawiadomienie powinno nastąpić na piśmie.

W razie niewykonania powyższego obowiązku dłużnik jest odpowiedzialny za wynikłą stąd szkodę (§ 2 ww. artykułu).

Natomiast w myśl art. 470 ustawy Kodeks cywilny, ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W myśl wyżej cytowanych przepisów złożenie do depozytu sądowego uważa się za ważne jeżeli przedmiot złożony odpowiada treści zobowiązania („dłużnik świadczy to co miał świadczyć”) oraz jeżeli zostanie spełniony przynajmniej jeden z warunków wymienionych w art. 467 k.c. np. jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

W związku z powyższym można uznać, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności, bowiem w przedmiotowej sytuacji dłużnik (tj. Wnioskodawca) wpłacił kwotę należności do depozytu sądowego na podstawie decyzji sądu, a ponadto wierzyciel posiada pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, skoro uczestniczył w sporze sądowym. Zatem złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia, tj. kwot niezapłaconych Wierzycielowi faktur wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy uznać, iż zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Skoro więc nastąpiło uregulowanie należności (w tym przypadku w wyniku zaspokojenia wierzyciela poprzez wpłatę zabezpieczenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego na podstawie decyzji sądu, to wystąpi prawo dokonania ponownie korekty (zwiększenia) podatku naliczonego o kwotę podatku wynikającą z uregulowanych faktur.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż skoro osiągnął skutek wypełnienia zobowiązania wobec Wierzyciela z momentem dokonania wpłat na rachunek depozytowy sądu, to tym samym spółka:

• może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT,
  
• może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym uregulowano przedmiotową należność poprzez dokonanie wpłaty na rachunek depozytowy sądu należało uznać za prawidłowe.
  
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.