Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-329/13-2/ISN
z 30 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2013 r. (data wpływu 12 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce (w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych) oraz prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów farmaceutycznych.

W ramach powyższej działalności, Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz nabywców z innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer indentyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez dane państwo członkowskie, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (dalej: „numer VAT UE”). Opisane wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: „WDT”) są przez Zainteresowanego dokumentowane fakturami VAT, na których Wnioskodawca podaje numer, pod którym jest zarejestrowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.

W odniesieniu do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych, w celu zastosowania 0% stawki VAT, Spółka zamierza gromadzić następujące dokumenty:

1. dokumenty przewozowe (CMR) otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za transport, potwierdzające wydanie towarów przewoźnikowi (CMR potwierdzony na karcie pierwszej, w poz. 23 przez przewoźnika, bez potwierdzenia odbioru w poz. 24);
2. kopię faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku (specyfikacja dołączana jest do CMR, znajduje się również pod kopią faktury);
3. pisemne oświadczenie przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za organizowanie transportu, potwierdzające wydanie towarów nabywcy w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska.
   
   

Oświadczenie, o którym mowa w punkcie 3 będzie miało charakter zbiorczy i będzie zawierało zestawienie dostaw zrealizowanych przez Zainteresowanego dla określonego nabywcy w danym miesiącu kalendarzowym. Dokument ten, podpisany przez przewoźnika odpowiedzialnego za zorganizowanie i wykonanie transportu towarów, będzie wskazywał: okres za jaki potwierdzenie jest dokonywane, oznaczenie sprzedawcy, oznaczenie nabywcy, kraj przeznaczenia towarów i miejsce dostawy, numery i daty faktur dokumentujących dostawę towarów, których odbiór potwierdza dany dokument, numery dostaw.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do dokonywanych transakcji dostaw wewnątrzwspólnotowych wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, posiadana przez Spółkę dokumentacja, tj.:

• list przewozowy CMR potwierdzający przekazanie towarów przewoźnikowi (potwierdzony na karcie l w poz. 23, ale bez potwierdzenia odbioru przez nabywcę w poz. 24),
• kopia faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku,
• pisemne oświadczenie przewoźnika potwierdzające dostarczenie towarów nabywcy w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska

będzie uprawniała ją do zastosowania w odniesieniu do tych dostaw 0% stawki VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane powyżej dokumenty będą potwierdzać, że towary będące przedmiotem dokonywanych przez niego wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim. Tym samym, będą one uprawniały Zainteresowanego do zastosowania dla tych dostaw 0% stawki VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu VAT według stawki 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Przepis art. 42 ust. l ww. ustawy uzależnia natomiast możliwość zastosowania zerowej stawki VAT dla WDT od spełnienia następujących przesłanek:

1. dokonania przez podatnika dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE na moment złożenia deklaracji podatkowej, w której wykazuje tę dostawę towarów;
3. posiadania przez podatnika przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w analizowanych przypadkach przesłanki wskazane w punktach l i 2 powyżej są spełnione. Spółka jest bowiem podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, dokonuje dostaw na rzecz podmiotów z innych państw członkowskich posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny nadany im przez te państwa na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Tak więc dla oceny, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT w odniesieniu do przedmiotowych dostaw, konieczne jest ustalenie, czy spełniony zostanie również warunek określony w pkt 3, tj. czy posiadana przez Zainteresowanego dokumentacja będzie stanowiła dowód, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Katalog podstawowych dokumentów uznawanych przez ustawodawcę za dowody uprawniające do zastosowania 0% stawki w przypadku WDT określony został w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), dowodami, o których mowa w art. 42 ust. l pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
   
   

Jednocześnie, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT – w przypadku, gdy wskazane powyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, podatnik, dla wykazania tego faktu, ma możliwość posłużenia się również innymi dokumentami, w tym w szczególności:

• korespondencją handlową z nabywcą, w tym jego zamówieniem;
• dokumentami dotyczącymi ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
• dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar;
• dowodami potwierdzającymi przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

Powyższy katalog jest jedynie przykładowym wyliczeniem dokumentów, które mogą stanowić dowód dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i niewątpliwie nie ma on charakteru katalogu zamkniętego, na co jednoznacznie wskazuje sformułowanie „w szczególności”, zawarte w treści przepisu. W konsekwencji w celu udowodnienia, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, możliwe jest zastosowanie również dokumentów pomocniczych innego rodzaju.

Zdaniem Spółki – w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, zgromadzone dokumenty (tj. kopia faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, dokument CMR podpisany w oryginale na karcie l przez przewoźnika w poz. 23, ale bez potwierdzenia odbioru przez nabywcę w poz. 24 oraz podpisane przez przewoźnika, osobne potwierdzenie z którego wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej) spełniają warunki, o których mowa w art. 42 ust. l pkt 2 ustawy o VAT, bowiem jednoznacznie potwierdzają fakt, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Z powyższych przepisów wynika, że regulacje dotyczące dokumentowania wywozu towarów w ramach WDT zdecydowanie akcentują charakter dowodowy wykazanych w nich dokumentów. Jak zatem wyraźnie wskazano w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, wymienione tam dokumenty są (czy też mogą być) dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. l pkt 2 ustawy o VAT (a więc dowodami potwierdzającymi fakt dokonania WDT) – jeżeli zgromadzone dokumenty należące do katalogu podstawowego nie potwierdzają jednoznacznie, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Przepisy dotyczące dokumentowania WDT wprowadzone zostały w celu zapewnienia możliwości stosowania stawki 0% VAT jedynie w odniesieniu do transakcji dotyczących towarów, które faktycznie opuściły terytorium Polski. W związku z powyższym, interpretacja tych przepisów powinna być dokonywana przy każdorazowym uwzględnianiu wskazanego celu przedmiotowych regulacji. Wnioskodawca może więc udokumentować wywiezienie towarów z terytorium Polski oraz dostarczenie ich na terytorium innego państwa Unii Europejskiej w każdy dopuszczalny przepisami sposób, mając na uwadze jednoznaczne udowodnienie zaistnienia tych okoliczności.

Jednocześnie Zainteresowany podkreślił – że w jego ocenie – dla ewentualnego zastosowania dowodów pomocniczych w celu wykazania dostarczenia towaru do innego państwa członkowskiego, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w tym oświadczenia nabywcy, nie jest konieczne posiadanie przez podatnika wszystkich dokumentów wskazanych w ust. 3 tego przepisu. Wskazuje na to wykładnia gramatyczna, systemowa i celowościowa powyższych regulacji, dokonywana przy założeniu racjonalności ustawodawcy. Jeżeli bowiem przyjąć, że tylko dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mogą stanowić dowód na dokonanie WDT, to nie sposób byłoby określić ratio legis art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Prawidłowość powyższej interpretacji potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w uchwale wydanej w składzie siedmiu sędziów z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10. Sąd stanął na stanowisku, że dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dokumentami, o których mowa w art. 180 § l Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wskazano w powyższym orzeczeniu, dowody wymienione w art. 42 ust. 3 i 4 „nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami – co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności – może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.

Dodatkowo Sąd wskazał, że „wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi – nie tylko wymienionymi w tym przepisie – dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § l O.p.”.

Tak więc z punktu widzenia dokumentacji gromadzonej na potrzeby WDT, najistotniejsze jest, aby zgromadzone przez podatnika dowody łącznie potwierdzały fakt wywiezienia towarów z kraju i dostarczenia ich nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Oznacza to tym samym, że takiego waloru potwierdzenia dokonania WDT nie musi mieć każdy z dokumentów przedstawionych przez podatnika, ale musi to wynikać z analizowanej łącznie ich treści.

Za przedstawioną interpretacją powyższych przepisów krajowych przemawiają także postanowienia Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. l, dalej: „Dyrektywa VAT”) oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Przyjęcie, że podatnik może udowodnić dokonanie WDT tylko za pomocą dowodów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy VAT należałoby bowiem ocenić jako sprzeczne z prawem wspólnotowym. W szczególności z art. 138 Dyrektywy VAT jednoznacznie wynika, że zwolnieniem od podatku z prawem do odliczenia (opodatkowaniu stawką 0%) państwa członkowskie obowiązane są objąć dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Jeżeli fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeżeli podatnik nie może spełnić pewnych wymogów formalnych. Przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia z podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku (wyrok TSUE z 27 września 2007 r. Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, C-146/05).

Także w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych niejednokrotnie wskazywano na konieczność interpretacji przedmiotowych przepisów w sposób przedstawiony przez Spółkę. Jako przykład przytoczyć tu można wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07), wyrok tego samego sądu z 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 155/08), wyrok NSA z 13 maja 2008 r. (sygn. akt FSK 611/07), czy wyrok NSA z 5 lutego 2009 r. (sygn. akt I FSK 1882/07). Ostateczne potwierdzenie linia orzecznicza przedstawiona w powyższych orzeczeniach znalazła w przywołanej wcześniej uchwale siedmiu sędziów NSA z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10.

Podobne stanowisko jest także prezentowane w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 2 marca 2011 r., nr ILPP4/443-5/11-3/EWW, Minister Finansów działający przez organ upoważniony – Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że „dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy jednak podkreślić, iż dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Analogicznie wypowiedział się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 12 maja 2011 r., IBPP3/443-342/11/AB, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 2 lutego 2011 r., ITPP2/443-1133/10/MD i Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 13 stycznia 2012 r., IPTPP2/443-624/11-7/JN, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 12 lutego 2013 r. IPPP3/443-1219/12-2/LK. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 stycznia 2009 r. ILPP2/443-959/08-2/AK.

Odnosząc powyższe rozważania do opisu zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji należy podkreślić, że Zainteresowany będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających fakt dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Posiadana przez Wnioskodawcę dokumentacja dotycząca dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, obejmująca:

1. list przewozowy CMR potwierdzający przekazanie towarów przewoźnikowi (CMR potwierdzony na oryginale karty l w poz. 23 przez przewoźnika, bez potwierdzenia odbioru w poz. 24),
2. kopia faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku,
3. pisemne zbiorcze oświadczenie przewoźnika (spedytora) potwierdzające dostarczenie towarów nabywcy, do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska

będzie potwierdzała wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Tym samym przesłanka określona w art. 42 ust. l pkt 2 zostanie spełniona. Konsekwentnie, Spółce będzie przysługiwało prawo do zastosowania w odniesieniu do przedmiotowych dostaw 0% stawki VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że od 1 kwietnia 2013 r. na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35), przepis art. 42 ust. 1 ustawy otrzymał następujące brzmienie – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składający deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.