Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-157/11/13-S/AM
z 20 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1361/12, stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2011 r. (data wpływu 25 marca 2011 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2011 r. złożono wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka poniosła w roku 2008 koszty celem podwyższenia kapitału zakładowego. Podwyższenia dokonała poprzez publiczną emisję akcji. W związku z powyższym Wnioskodawca poniósł szereg niezbędnych kosztów, takich jak koszty doradztwa prawnego, koszty doradztwa finansowego, koszty doradztwa księgowego, koszty przygotowania prospektu emisyjnego, a ponadto stosowne opłaty sądowe, notarialne i giełdowe.

W wyniku poniesionych kosztów Spółka zamierzała pozyskać środki, które służyć mają celom m.in.:

• odtwarzaniu zdekapitalizowanego majątku produkcyjnego (modernizacja starego majątku i zakup nowych urządzeń), a także
• poszerzenie majątku produkcyjnego o nowe maszyny i urządzenia pozwalające poszerzyć dotychczasowy asortyment produkcyjny i usługowy, i tym samym zdobyć nowych kontrahentów.

Cele wyżej wskazane zdefiniować można także jako działanie mające na celu zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów (zachowanie istniejących możliwości produkcyjnych), a także osiągnięcie nowych przychodów (poprzez zachowanie możliwości produkcyjnych, ich rozwój, pozyskanie nowych kontrahentów, uzyskanie nowych kontraktów).

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy koszty, takie jak koszty doradztwa prawnego, koszty doradztwa finansowego, koszty przygotowania prospektu emisyjnego, inne koszty związane z przygotowaniem i przeprowadzeniem emisji, a które to koszty miały charakter fakultatywny (a więc które nie były obligatoryjne jak np. opłaty sadowe, opłaty notarialne), Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów rozliczania podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w pytaniu koszty fakultatywne mogą być przez nią zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. przepis ten ma charakter ogólny albowiem trudno byłoby wymienić wszystkie dopuszczalne koszty uzyskania przychodów w sposób enumeratywny. Polski ustawodawca stworzył więc normę ogólną, która ma jednak czołową wagę na gruncie tej ustawy podatkowej. Stanowi ona wręcz o zasadzie rozliczania tego podatku. Pozwala bowiem podatnikom pomniejszać podstawę opodatkowania o wszelkie prawnie dopuszczalne koszty (nie wyłączone z zakresu kosztów podatkowych – art. 16 ustawy), które poniesione zostały celem uzyskania przychodu, a także celem zachowania jego źródła. Przy czym efekt tego działania nie musi być natychmiastowy. Ważne jest, by jego osiągnięcie było realne.

Powyższy przepis stanowi zasadę generalną na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Jak wynika z jego treści, aby dany koszt mógł być zaliczony w ciężar kosztów podatkowych spełnione być muszą łącznie warunki, że:

1. Koszt poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Istotnym jest tutaj to, iż decydujące znaczenie ma cel, motywacja, a nie samo osiągnięcie tego efektu. Oczywiście działanie to musi być racjonalne z gospodarczego punktu widzenia w kontekście prawdopodobieństwa osiągnięcia zamierzonego celu.
2. Koszt ten nie może być wymieniony, jako niestanowiący kosztu podatkowego, w treści art. 16 ustawy.

Koszty poniesione przez Spółkę miały na celu przeprowadzenie emisji akcji. Cel tej emisji to pozyskanie środków służących następnie prowadzonej działalności gospodarczej. Prowadzenie działalności gospodarczej przekłada się na uzyskiwanie przez Wnioskodawcę przychodów w rozumieniu ustawy podatkowej. W tym stanie rzeczy finalnym celem i efektem poniesienia przedmiotowych kosztów było pozyskanie środków pieniężnych, które miały zostać wykorzystane do uzyskiwania przychodów (oraz zachowania ich źródła) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spełniony jest więc pierwszy z warunków zaliczenia wydatków w ciężar kosztów podatkowych. Koszty emisji akcji pozostają bowiem w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami i służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródeł przychodu. Jednocześnie wydatki te nie zostały także wymienione w treści art. 16 ust. 1 ustawy, co skutkuje uznaniem, że drugi z warunków ustawowych jest spełniony w sprawie.

Sporne koszty stanowią więc koszty uzyskania przychodów Spółki dla celów rozliczeń podatkowych. Wnioskodawca powołuje w tym miejscu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008 r. (III SA/Wa 544/08), w którym Sąd orzekł, że opłaty na doradztwo prawne, biznesowe oraz przygotowanie prospektu emisyjnego są kosztami uzyskania przychodów. Mają bowiem bezpośredni związek z działalnością gospodarczą, a ich poniesienie może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 marca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2218/07 wskazał, iż przyczyny podwyższenia kapitału zakładowego mogą być różne, przy czym jeżeli spółka jest w stanie wykazać nawet pośredni związek wydatków związanych z emisją akcji z przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej, to możliwe jest zaliczenie takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje również, iż stanowisko zbieżne z jej poglądem można znaleźć także w przykładach interpretacji podatkowych dokonywanych przez organy podatkowe (np. postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 27 sierpnia 2004 r.).

Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 24 stycznia 2011 r. podjął w składzie siedmioosobowym uchwałę (II FPS 6/10) dotycząca kwestii będącej przedmiotem niniejszego pytania. Sąd podzielił wydatki związane z podwyższeniem kapitału zakładowego na dwie kategorie. Do pierwszej zaliczył nakłady, bez których cała operacja nie byłaby możliwa. W tej grupie znajduje się np. podatek od czynności cywilnoprawnych, opłaty związane z koniecznością odpowiedniego wpisu do rejestru sadowego oraz wynagrodzenie notariusza. Sąd stwierdził, że takie wydatki nie będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu. Druga kategoria to pozostałe wydatki (o charakterze fakultatywnym), a wiec koszty związane ze sporządzeniem analiz ekonomicznych, honoraria doradców inwestycyjnych, wynagrodzenia prawników, czy np. koszty akcji marketingowych. Te wydatki nie są konieczne, by doszło do podwyższenia kapitału zakładowego, a więc będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Powyższa uchwała podjęta w rozszerzonym składzie Sądu potwierdza słuszność stanowiska Spółki. Niniejsze pytanie dotyczy bowiem właśnie tych fakultatywnych kosztów podwyższenia kapitału.

W dniu 15 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną znak ITPB3/423-157/11/AM stwierdzając, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2011 r. jest nieprawidłowe. W dniu 5 lipca 2011 r. Spółka wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 9 sierpnia 2011 r. znak ITPB3/423W-45/11/AM (doręczonym w dniu 12 sierpnia 2011 r.). W skardze z dnia 12 września 2011 r. na ww. interpretację wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Ol 658/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Wnioskodawcy.

Kwestionując stanowisko Sądu, Spółka złożyła skargę kasacyjną, którą wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1361/12, Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił i uchylił zaskarżony wyrok, jak i zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego w dniu złożenia wniosku stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w powołanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.