Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-904/13/BG
z 21 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 12 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 22 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty wyżywienia pracowników podczas podróży służbowych udokumentowane fakturami wystawionymi na Spółkę, przekraczające wysokość diety, w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty wyżywienia pracowników podczas podróży służbowych udokumentowane fakturami wystawionymi na Spółkę, przekraczające wysokość diety, w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zatrudnia swoich pracowników na podstawie umowy o pracę. Do zadań pracowników należy między innymi reprezentacja Spółki na posiedzeniach Krajowej Izby Odwoławczej. W związku z powyższym wyżej wymienione czynności związane są z koniecznością wyjazdu poza stałe miejsce pracy pracowników. Podróż zwykle rozpoczyna się w godzinach wczesno - porannych, tj. 4.45, a kończy w późnych godzinach wieczornych tj. około godziny 20.30. Na poczet podróży służbowej pracownicy pobierają zaliczki na delegacje pozwalające pokryć koszty konsumpcji posiłku w trakcie oddelegowania. Po odbyciu podróży służbowej, jako dokumenty do rozliczenia zaliczki, dołączają faktury za konsumpcję wystawione na Spółkę. Ponieważ koszty wynikające z tych faktur są pokrywane przez Spółkę, Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tyt. podróży służbowej. Przyjęty sposób rozliczania kosztów podróży służbowej został zaakceptowany przez członka zarządu, delegującego danego pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wchodzące w zaliczkę koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, jednostkowo często przekraczające wysokość diety określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz.167), w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 775 § 1 ustawy Kodeks Pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowej zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W myśl § 2 rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

W przypadku podróży służbowych Spółka zwraca pracownikom koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, w tym faktyczne koszty całodziennego wyżywienia zatwierdzone co do ich wysokości przez członka zarządu.

Równocześnie, zgodnie z § 7 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży służbowych, Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tytułu podróży służbowej. Zwracane pracownikom wydatki Spółka zalicza w poczet kosztów uzyskania przychodów ponieważ:

• cel podróży pracowników wiąże się bezpośrednio z działalnością Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami,
• wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w czasie podróży służbowej podlegają każdorazowej kontroli pod względem ich zasadności i są odpowiednio dokumentowane dowodami zakupu. Tym samym zwracane pracownikom wydatki w myśl zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodów.
  
  

Zdaniem Spółki, przepisy dopuszczają możliwość wyboru między stosowaniem przez pracodawcę diet lub zapewnieniem całodziennego wyżywienia (§ 7 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży służbowych). Jednocześnie w przepisach nie został określony dolny lub górny limit kosztów wyżywienia zapewnianego pracownikowi. Ponadto w związku z faktem, że wydatki pracowników na wyżywienie odpowiadają kwotom faktur przedstawionych przez pracowników (faktury są wystawiane wyłącznie na Spółkę) nie wiążą się dla nich zatem z osiągnięciem jakiegokolwiek przysporzenia. W konsekwencji, zdaniem Spółki, w przypadku niewypłacania diet, wydatki na wyżywienie powinny być kwalifikowane zgodnie z ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. jako inne niezbędne udokumentowane wydatki, uznane przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów, względnie zostały poniesione w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Kosztami podatkowymi są między innymi tzw. koszty pracownicze, jeżeli spełniają wskazane kryteria, określone w art. 15 ust. 1 updop. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Obejmują one również wydatki w postaci wypłaconych diet oraz zwrotów kosztów podróży służbowych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wynika z art. 77 5 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Należy w tym miejscu podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa pracownika” zdefiniowane w art. 77 5 § 1 kodeksu pracy oraz regulacje dotyczące wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej należą do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania diet i innych należności za czas podróży służbowej nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że rozliczenie wydatków ponoszonych przez Spółkę w związku z podróżami służbowymi pracowników, w tym kosztów wyżywienia, odbywa się na podstawie przedłożonych przez pracowników faktur wystawianych na rzecz Spółki. Koszty z faktur pokrywane są przez Spółkę. Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tytułu podróży służbowych. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w odniesieniu do kosztów wyżywienia podczas podróży służbowych pracowników, wskazać należy, iż w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, jeśli zatem pracownicy odbywają podróż służbową i nie są im wypłacane z tego tytułu diety, to koszty ich wyżywienia podczas tej podróży udokumentowane fakturami wystawionymi na Spółkę, przekraczające wysokość diety, w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania odnoszącego się do podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.