Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-372/13-2/KS
z 12 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 18 lipca 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów do Spółki jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów do Spółki jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni”.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zajmuje się produkcją i sprzedażą sprzętu elektronicznego, w tym przede wszystkim telewizorów i odtwarzaczy DVD. W celu prowadzenia swojej działalności, Spółka nabywa od spółki powiązanej z siedzibą w J. materiały wykorzystywane następnie do produkcji, a także towary odsprzedawane następnie przez Spółkę. Materiały i towary transportowane są z określonego miejsca w Ch. lub T. do Polski, gdzie są odbierane przez Wnioskodawcę. Biorąc pod uwagę, że materiały i towary są wysyłane do Wnioskodawcy z Ch. i T., od momentu złożenia przez Spółkę zamówienia do momentu odebrania materiałów i towarów w Polsce mija znaczny okres. Realizacja procesu dostarczenia materiałów i towarów do Spółki trwa ok. 1 miesiąca i proces ten poprzedzony jest złożeniem zamówienia przez Spółkę oraz wystawieniem faktury przez F.

Zakupione materiały i towary stanowią koszt bezpośredni Wnioskodawcy. W konsekwencji, Spółka wydatki na materiały i towary rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w momencie uzyskania odpowiadających im przychodów, czyli w przypadku materiałów – w momencie sprzedaży produktów do wytworzenia których zostały wykorzystane przedmiotowe materiały, a w przypadku towarów – w momencie ich odsprzedaży.

Warunki dostawy, w tym także termin płatności za materiały i towary, są uregulowane w umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i F. (dalej: Umowa). Cena za materiały i towary ustalana jest zgodnie z warunkami C&I, tzn. zawiera ona cenę za materiały/towary oraz ich ubezpieczenie do miejsca przeznaczenia w N.S. W konsekwencji, F. ponosi odpowiedzialność za materiały i towary od momentu ich wysyłki przez F., ponieważ to Spółka finansuje ich ubezpieczenie w trakcie transportu. W momencie wysyłki materiałów i towarów F.wypełnia swoje zobowiązanie wobec Spółki do ich dostawy.

Zgodnie z zapisami Umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty należności z tytułu dostawy materiałów i towarów w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów od F. do Spółki jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni”, o którym jest mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, czy w związku z przedmiotowymi dostawami znajdą zastosowanie ograniczenia z art. 15b ust. 2 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów od F. do Spółki jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni”, o którym jest mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, w związku z przedmiotowymi dostawami znajdą zastosowanie ograniczenia z art. 15b ust. 2 ww. ustawy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów został wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342). Tym samym do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został wprowadzony art. 15b - obowiązujący od 1 stycznia 2013 r. - zgodnie z którym:

• W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 ww. ustawy).
• Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy).
  
  

Jak wynika z powyższych przepisów, korekta kosztów uzyskania przychodów jest uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony i braku zapłaty w odpowiednim, wskazanym w przepisach, terminie. Zgodnie z powyższymi przepisami, korekty kosztów dokonuje się zatem:

• w przypadku terminu płatności do 60 dni - z upływem 30 dni od daty upływu terminu płatności,
• w przypadku terminu płatności powyżej 60 dni - z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

O ile rozumienie kwestii zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, jak również braku płatności jest jasne, tak rozumienie pojęcia: „termin płatności dłuższy niż 60 dni” może budzić wątpliwości. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje bowiem momentu od jakiego powinien być liczony termin płatności dla celów ww. przepisów. W konsekwencji, zdaniem Spółki, możliwe są dwie interpretacje momentu od jakiego należy liczyć termin płatności:

• dowolny moment ustalony przez strony transakcji, przyjęty dla celów rozliczeń,
• moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług.
  
  

Zdaniem Spółki, momentem od jakiego powinien być liczony termin płatności w kontekście przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług.

Odmienne stanowisko - tj. uznanie, że początkiem kalkulacji terminu płatności jest ustalony przez strony transakcji dowolny moment stałoby w sprzeczności z celem wprowadzenia art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Celem wprowadzenia tych regulacji była bowiem poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, czemu służyć ma zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych, i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. Z perspektywy analizowanych przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kluczowe znaczenia ma rozwinięcie tego uzasadnienia przez wskazanie, że celem zmian w ustawie jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami.

W przypadku, gdyby jako początek terminu płatności można by rozumieć dowolnie ustalony przez strony dzień, możliwe byłoby takie ustalenie terminu płatności, które de facto wyłączałoby zastosowanie przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przykładowo w sytuacji, gdy dominującą pozycję w ramach danych relacji gospodarczych posiada odbiorca towarów, mógłby zostać ustalony termin płatności, nieprzekraczający 60 dni, liczony od dowolnego, odległego w czasie, momentu w przyszłości (np. momentu akceptacji faktury, od końca kwartału w którym dostarczono towar, itp.). W takiej sytuacji pomimo długotrwałego braku zapłaty za dostawę towarów możliwe byłoby uniknięcie korekty kosztów uzyskania przychodów przez odbiorcę towarów, o której jest mowa w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku Wnioskodawcy, zgodnie z zapisami Umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty należności z tytułu dostawy materiałów i towarów w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika. Takie ustalenie terminu płatności jest uzasadnione z biznesowego punktu widzenia.

Realizacja procesu dostarczenia materiałów i towarów do Spółki trwa ok. 1 miesiąca i proces ten poprzedzony jest złożeniem zamówienia przez Spółkę oraz wystawieniem faktury przez F. Warunki dostawy, w tym także termin płatności za dostawę, są uregulowane w Umowie. Cena ustalona pomiędzy Spółką i F. ustalana jest zgodnie z warunkami C&I, tzn. zawiera ona cenę materiałów i towarów oraz ich ubezpieczenie do miejsca przeznaczenia w N. S. W konsekwencji, Spółka ponosi odpowiedzialność za materiały i towary od momentu ich wysyłki przez F. ponieważ to właśnie Spółka finansuje ich ubezpieczenie w trakcie transportu. Zatem, F. wypełnienia zobowiązanie wobec Spółki w momencie nadania wysyłki materiałów i towarów.

Możliwe terminy dostawy materiałów/towarów przez F. na rzecz Spółki obrazuje poniższy przykład:

• wysyłka towarów – wypełnienie zobowiązania dostawcy 1 kwietnia 2013 r.
• otrzymanie towaru 6 maja 2013 r.
• termin płatności ustalony przez strony 5 lipca 2013 r.
• czas od momentu wypełnienia zobowiązania do końca terminu 95 dni

płatności

W związku z tym, że zdaniem Spółki, to moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług powinien stanowić początek dla celów obliczenia długości terminu płatności dla celów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a termin płatności ustalony pomiędzy F. i Spółką wynosi 60 dni od daty odebrania materiałów/towarów od przewoźnika, to w przypadku dostaw od F. do Spółki jest zawsze dłuższy niż 60 dni. Proces od momentu nadania wysyłki materiałów i towarów przez F. (wypełnienia zobowiązania F.) do momentu upłynięcia 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika wynosi bowiem zawsze więcej niż 60 dni.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów od F. do Spółki wynosi więcej niż 60 dni, pomimo zdefiniowania tego terminu w Umowie jako „60 dni” - z tym, że liczone od momentu odbioru towaru od przewoźnika. W konsekwencji, w związku z przedmiotowymi dostawami należy stosować ograniczenia z art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się produkcją i sprzedażą sprzętu elektronicznego, w tym przede wszystkim telewizorów i odtwarzaczy DVD. W celu prowadzenia swojej działalności, Spółka nabywa od spółki powiązanej z siedzibą w Japonii materiały wykorzystywane do produkcji, a także towary odsprzedawane następnie przez Spółkę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z opisu sprawy wynika, że wydatki z tytułu zakupu materiałów i towarów Wnioskodawca kwalifikuje jako koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Na mocy przepisów art. 15 ust. 4-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami:

• poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ww. ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b cyt. ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c powołanej ustawy).
  
  

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest zatem ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Kwestią będącą przedmiotem rozstrzygnięcia jest ustalanie, „czy termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów od F. do Spółki jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni”, o którym jest mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, czy w związku z przedmiotowymi dostawami znajdą zastosowanie ograniczenia z art. 15b ust. 2 ww. ustawy”.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W świetle ww. przepisu, jeżeli termin płatności zobowiązania został określony jako 60 dni lub mniej – w takim przypadku, powyższy przepis nie ma zastosowania. Jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni, ale zobowiązanie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów – w takim przypadku powyższy przepis również nie ma zastosowania. Natomiast, jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni i zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych – w takim przypadku podatnik ma obowiązek zastosować powyższy przepis.

W myśl art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ww. ustawy).

Z kolei, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 ww. ustawy).

Wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2013 r. nowych przepisów w podatku dochodowym od osób prawnych ma na celu przeciwdziałanie zjawisku tzw. zatorów płatniczych, poprzez zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami, a tym samym poprawę ich płynności finansowej.

Konsekwentnie, regulacje art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają za zadanie niejako wymusić na dłużnikach terminowe regulowanie płatności (nie później niż w ciągu 30 dni od dnia upływu terminu płatności – art. 15b ust. 1 tej ustawy) oraz ograniczenie sytuacji, w których występuje dłuższy termin płatności (ponad 60 dni – art. 15b ust. 2 ustawy). Jeżeli jednak takie sytuacje występują, to dłużnik musi liczyć się z poniesieniem negatywnych konsekwencji w postaci obowiązku dokonania korekty odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, co wpłynie na wysokość jego zobowiązania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia termin dokonania zmniejszenia (korekty) kosztów podatkowych od terminu płatności określonego w fakturze bądź umowie i to strony ustalają ten termin w ramach stosunku cywilnoprawnego. Przepisy prawa podatkowego nie ingerują w ustalenia pomiędzy stronami, co do określenia terminu płatności (sposobu jego liczenia). Dokonując literalnej wykładni art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kluczową kwestią jest właściwe zdefiniowanie pojęcia „termin płatności”. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu płatności. Posługując się terminologią finansową „termin płatności” jest to dzień, w którym należy spłacić zobowiązanie, lub okres między dniem powstania a dniem wymagalności wierzytelności.

Wobec powyższego, termin płatności to okres, w którym dłużnik powinien uregulować swoje zobowiązanie w jakiejkolwiek formie (np. dokonać płatności), a wierzyciel może domagać się od dłużnika uregulowania takiego zobowiązania (np. na drodze sądowej) dopiero, gdy termin płatności minął.

Należy zauważyć, że swoboda zawierania umów to jedna z fundamentalnych zasad prawa. Zasada ta zapisana jest w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wobec powyższego, przy zawieraniu umów między przedsiębiorcami obowiązuje zasada swobody umów. Przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności.

Konsekwentnie, przedsiębiorcy zawierając umowy handlowe mogą dowolnie kształtować stosunek prawny (umowę) w zakresie „terminu płatności” – jako jednego z warunków umownych – byleby takie postanowienie umowne nie było sprzeczne z naturą danego stosunku prawnego, przepisami prawa ani zasadami współżycia społecznego.

Ważne jest, aby termin był wskazany w sposób konkretny. W przeciwnym razie znajdzie zastosowanie art. 455 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Z opisu sprawy wynika, że warunki dostawy zakupów materiałów i towarów, w tym także termin płatności za materiały i towary, są uregulowane w umowie zawartej pomiędzy Stronami. Zgodnie z zapisami Umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty należności z tytułu dostawy materiałów i towarów w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika. Cena za materiały i towary zawiera cenę za materiały/towary oraz ich ubezpieczenie do miejsca przeznaczenia. Wnioskodawca wskazał, że ponosi odpowiedzialność za materiały i towary od momentu ich wysyłki przez F., ponieważ to Wnioskodawca finansuje ich ubezpieczenie w trakcie transportu. W momencie wysyłki materiałów i towarów F. wypełnia swoje zobowiązanie wobec Spółki do ich dostawy.

Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że możliwe są dwie interpretacje momentu od jakiego należy liczyć termin płatności, tj. dowolny moment ustalony przez strony transakcji, przyjęty dla celów rozliczeń lub moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług. W dalszej kolejności, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że „momentem od jakiego powinien być liczony termin płatności w kontekście przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług. Odmienne stanowisko - tj. uznanie, że początkiem kalkulacji terminu płatności jest ustalony przez strony transakcji dowolny moment stałoby w sprzeczności z celem wprowadzenia art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, uznać należy je za niepoprawne. Ustawa nie definiuje własnego domniemanego momentu rozpoczęcia biegu terminu płatności i nie sprzeciwia się w związku z tym przyjęciu za ten moment zdarzenia określonego przez strony umowy. Z braku odmiennych ustawowych regulacji, kluczowe stają się zatem umowne ustalenia poczynione przez strony umowy.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że termin płatności został określony w umowie i oznaczony jest jako okres, tj. termin płatności określony w dniach „w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika”. Skoro zatem w omawianej sytuacji, strony umowy, tj. Spółka i dostawca określiły, że „Spółka jest zobowiązana do zapłaty należności z tytułu dostawy materiałów i towarów w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika”, to nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że „momentem od jakiego powinien być liczony termin płatności w kontekście przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest moment wypełnienia zobowiązania przez kontrahenta do dostawy towarów lub świadczenia usług”.

W świetle powyższego, należy uznać, że zdarzeniem, od którego liczony jest termin płatności w kontekście przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być dowolnym zdarzeniem uzgodnionym przez dostawcę i odbiorcę. Tym samym, skoro zgodnie z zapisami Umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty należności z tytułu dostawy materiałów i towarów „w ciągu 60 dni od daty ich odebrania od przewoźnika”, to należy uznać, że w sprawie art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie znajdzie zastosowania.

Konstrukcja art. 15b ust. 2 ww. ustawy wyraźnie wskazuje, że do tego aby nastąpiło wykonanie jego dyspozycji (korekty kosztów), muszą być spełnione dwa warunki stanowiące hipotezę przepisu, tj. przekroczenie 60-cio dniowego terminu płatności oraz płatność po terminie 90 dni od dnia potrącenia kosztu.

Wobec powyższego, termin płatności dotyczący dostaw materiałów i towarów od F. do Spółki nie jest terminem płatności „dłuższym niż 60 dni”, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, w związku z przedmiotowymi dostawami nie znajdą zastosowanie ograniczenia wynikające z art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W omawianej sytuacji nie nastąpi korekta kosztów z przyczyn wskazanych w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W sprawie może mieć jedynie zastosowanie art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.