INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wysokości przychodu podatkowego z tytułu wspólnego przedsięwzięcia (pytanie oznaczone we wniosku nr 2a) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wysokości przychodu podatkowego z tytułu wspólnego przedsięwzięcia. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-490/12/MO, IBPBI/2/423-491/12/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 czerwca 2012 r.)

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe sformułowane ostatecznie pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 czerwca 2012 r.)

Spółka zajmuje się sprzedażą różnych towarów wykonanych z blach i akcesoriów do nich oraz własnych wyrobów z blach (trapezy i blachy płaskie) jak również wykonuje usługi prostowania blach i trapezowania. Spółka zamierza zawrzeć umowę o współpracy z dwoma podmiotami - partnerami. Celem tej umowy będzie wykonanie nowego urządzenia do produkcji biopaliwa, a następnie jego dystrybucja. Sprzedawcą urządzeń i zarazem producentem będzie Spółka. Partnerami będą:

• pierwszy podmiot - to naukowiec - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, który to urządzenie wymyślił i zaprojektował. Podmiot ten odpowiedzialny będzie za technologię i uregulowania prawne związane z produkcją tego urządzenia. Wynagrodzenie jego stanowić będzie 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia.
• drugi podmiot - to osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, która będzie Spółce szukała odbiorców oraz będzie odpowiedzialna za dystrybucję tego urządzenia. Wynagrodzenie jego stanowić będzie 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia.
  
  

Do każdej umowy z w/w partnerami wprowadzony zostanie zapis, że do kosztów wytworzenia doliczany będzie procent kosztów zarządu, który zmniejszy zysk-marżę do podziału między trzema uczestniczącymi podmiotami.

Spółka, co miesiąc będzie wyliczała koszt wytworzenia poszczególnych sztuk urządzenia. Do kosztów wytworzenia będzie doliczać odpowiedni procent kosztów zarządu wynikający z wyliczenia proporcji, która stanowiła będzie iloraz kosztów zarządu do wartości netto sprzedaży poszczególnych grup sprzedawanych u Spółki towarów, wyrobów i usług oraz urządzeń do biopaliwa, za okres, w których wyrób zostanie wyprodukowany. Bazą do obliczenia procentu kosztów zarządu będą poniesione koszty zarządu w okresach miesięcznych.

W umowie z w/w partnerami zawarty zostanie również zapis stanowiący, że:

• Spółka wystawiać będzie nabywcom urządzeń faktury zawierające definitywne ostateczne ceny tych urządzeń. W cenie urządzeń zawarte będzie wynagrodzenie dwóch uczestniczących w umowie podmiotów to jest naukowca oraz handlowca,
• wynagrodzenie za sprzedane urządzenie będzie wypłacane dwóm w/w podmiotom na podstawie wystawionych przez nie na Spółkę faktur w następnym miesiącu po sprzedaży urządzenia, pod warunkiem, że Spółka w tym czasie otrzyma zapłatę od nabywcy sprzedanego urządzenia.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wystawione przez Spółkę na odbiorcę faktury sprzedaży urządzenia w całości będą jej przychodem ... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2a)

Zdaniem Spółki, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych art. 12 pkt 1 ust. 3 (winno być art. 12 ust. 3) dotyczący przychodów, wystawione faktury sprzedaży przez Spółkę na odbiorcę nowego urządzenia, będą dla Spółki w całości przychodem podatkowym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka podpisze umowę z dwoma podmiotami, której celem będzie wykonanie i dystrybucja nowego urządzenia do produkcji biopaliwa. Jeden ze wspólników będzie odpowiedzialny za technologię i uregulowania prawne związane z produkcją urządzenia, a drugi za dystrybucję urządzenia. Zgodnie z umową wspólnicy będą partycypować w zyskach uzyskanych ze sprzedaży wyprodukowanych przez Spółkę urządzeń w wysokości 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia.

Ponadto w umowie zawarty zostanie m.in. zapis, iż Spółka wystawiać będzie nabywcom urządzeń faktury zawierające definitywne ostateczne ceny tych urządzeń. W cenie urządzeń zawarte będzie wynagrodzenie dwóch uczestniczących w umowie podmiotów.

Biorąc pod uwagę tak przedstawione zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorcy w celu uzyskania określonych efektów gospodarczych zawierają niejednokrotnie umowy o współpracy w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia. Mają one na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia, odniesienie wspólnych korzyści (przy solidarnym ponoszeniu ryzyka). Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego.

Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Ponadto należy stwierdzić, iż umowa wspólnego przedsięwzięcia jest umową nienazwaną, a świadczy o tym jedynie jej charakter.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia. Podatnikami podatku dochodowego w przypadku wspólnego przedsięwzięcia są jego poszczególni uczestnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe.

Przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia powinni, zatem do wzajemnych rozliczeń stosować podział przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie przychodów podatkowych dla poszczególnych wspólników realizujących umowę - udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Pamiętać również należy o treści art. 9 ustawy podatkowej na podstawie, którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Ponadto należy zwrócić uwagę ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, w swej konstrukcji nie zawiera definicji przychodów, a jedynie otwarty katalog przychodów podatkowych. Jednocześnie enumeratywnie wylicza kategorie wpływów pieniężnych, które nie stanowią przychodów podatkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa osoby prawnej. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, iż należność wynikająca z wystawionej przez Spółkę faktury sprzedaży urządzenia nie będzie w całości jej przychodem, gdyż nie będzie miała ona w całości definitywnego charakteru. W przedmiotowej sprawie Spółka występuje w roli pośrednika, w związku z tym przychodem podatkowym Spółki będzie jedynie należność wynikająca ze sprzedaży urządzenia w części odpowiadającej udziałowi Spółki we wspólnym przedsięwzięciu.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i 2b wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.