INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wspólnego przedsięwzięcia (pytanie oznaczone we wniosku nr 2b) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wspólnego przedsięwzięcia. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-490/12/MO, IBPBI/2/423-491/12/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 czerwca 2012 r.)

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe sformułowane ostatecznie pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 czerwca 2012 r.)

Spółka zajmuje się sprzedażą różnych towarów wykonanych z blach i akcesoriów do nich oraz własnych wyrobów z blach (trapezy i blachy płaskie) jak również wykonuje usługi prostowania blach i trapezowania. Spółka zamierza zawrzeć umowę o współpracy z dwoma podmiotami - partnerami. Celem tej umowy będzie wykonanie nowego urządzenia do produkcji biopaliwa, a następnie jego dystrybucja. Sprzedawcą urządzeń i zarazem producentem będzie Spółka. Partnerami będą:

• pierwszy podmiot - to naukowiec - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, który to urządzenie wymyślił i zaprojektował. Podmiot ten odpowiedzialny będzie za technologię i uregulowania prawne związane z produkcją tego urządzenia. Wynagrodzenie jego stanowić będzie 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia.
• drugi podmiot - to osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, która będzie Spółce szukała odbiorców oraz będzie odpowiedzialna za dystrybucję tego urządzenia. Wynagrodzenie jego stanowić będzie 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia.
  
  

Do każdej umowy z w/w partnerami wprowadzony zostanie zapis, że do kosztów wytworzenia doliczany będzie procent kosztów zarządu, który zmniejszy zysk-marżę do podziału między trzema uczestniczącymi podmiotami.

Spółka, co miesiąc będzie wyliczała koszt wytworzenia poszczególnych sztuk urządzenia. Do kosztów wytworzenia będzie doliczać odpowiedni procent kosztów zarządu wynikający z wyliczenia proporcji, która stanowiła będzie iloraz kosztów zarządu do wartości netto sprzedaży poszczególnych grup sprzedawanych u Spółki towarów, wyrobów i usług oraz urządzeń do biopaliwa, za okres, w których wyrób zostanie wyprodukowany. Bazą do obliczenia procentu kosztów zarządu będą poniesione koszty zarządu w okresach miesięcznych.

W umowie z w/w partnerami zawarty zostanie również zapis stanowiący, że:

• Spółka wystawiać będzie nabywcom urządzeń faktury zawierające definitywne ostateczne ceny tych urządzeń. W cenie urządzeń zawarte będzie wynagrodzenie dwóch uczestniczących w umowie podmiotów to jest naukowca oraz handlowca,
• wynagrodzenie za sprzedane urządzenie będzie wypłacane dwóm w/w podmiotom na podstawie wystawionych przez nie na Spółkę faktur w następnym miesiącu po sprzedaży urządzenia, pod warunkiem, że Spółka w tym czasie otrzyma zapłatę od nabywcy sprzedanego urządzenia.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy otrzymane faktury partnerów za wypłaconą gotówkę w wysokości procentu od uzyskanego zysku możemy uznać za podatkowy koszt uzyskania przychodu... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2b)

Zdaniem Spółki, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych art. 15 punkt 1 (winno być art. 15 ust. 1), wystawione przez partnerów faktury sprzedaży za otrzymane od Spółki wynagrodzenie w wysokości ustalonego procentu od zysku uzyskanego na danym urządzeniu, będą dla Spółki podatkowym kosztem uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka podpisze umowę z dwoma podmiotami, której celem będzie wykonanie i dystrybucja nowego urządzenia do produkcji biopaliwa. Jeden ze wspólników będzie odpowiedzialny za technologię i uregulowania prawne związane z produkcją urządzenia, a drugi za dystrybucję urządzenia. Zgodnie z umową wspólnicy będą partycypować w zyskach uzyskanych ze sprzedaży wyprodukowanych przez Spółkę urządzeń w wysokości 30% uzyskanego zysku-marży z każdego sprzedanego urządzenia. Wynagrodzenie będzie wypłacane ww. podmiotom na podstawie wystawionych przez nie faktur.

Biorąc pod uwagę tak przedstawione zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorcy w celu uzyskania określonych efektów gospodarczych zawierają niejednokrotnie umowy o współpracy w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia. Mają one na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia, odniesienie wspólnych korzyści (przy solidarnym ponoszeniu ryzyka). Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego.

Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Ponadto należy stwierdzić, iż umowa wspólnego przedsięwzięcia jest umową nienazwaną, a świadczy o tym jedynie jej charakter.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia. Podatnikami podatku dochodowego w przypadku wspólnego przedsięwzięcia są jego poszczególni uczesytnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe.

Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ustawy). Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu.

Przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia powinni, zatem do wzajemnych rozliczeń stosować podział kosztów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie m.in. kosztów uzyskania przychodów podatkowych przypadających na poszczególnych wspólników realizujących umowę - udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Pamiętać również należy o treści art. 9 ustawy podatkowej na podstawie, którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż z godnie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Spółka nie będzie mogła uznać za koszt uzyskania przychodu otrzymanych faktur od partnerów za wypłaconą gotówkę w wysokości procentu od uzyskanego zysku, gdyż jak wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 28 czerwca 2012 r. znak: IBPBI/2/423-490/12/MO, wynagrodzenie „należność” wynikająca z wystawionych przez nią faktur w części przypadającej dla partnerów nie jest przychodem Spółki w związku z tym, nie może być również kosztem uzyskania przychodu, gdyż nie zachodzi tut. związek przyczynowo-skutkowy o jakim mowa w powołanym wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i 2a wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.