Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-287/13/HK
z 24 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 24 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 18 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalania podstawy opodatkowania nabycia (kupna) wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalania podstawy opodatkowania nabycia (kupna) wierzytelności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 09 października 2013 r. znak: IBPP2/443-674/13/IK oraz znak: IBPB II/1/415-200/13/HK wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 18 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zamierza w przyszłości nabywać na własny rachunek i we własnym imieniu wierzytelności z tytułu zaciągniętych pożyczek, których przedmiotem jest świadczenie pieniężne (zwane dalej jako "wierzytelności pieniężne") za określoną cenę, przejmując tym samym ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Wierzytelności będą nabywane w celu:

1. egzekwowania (windykacji) nabytych wierzytelności na własny rachunek i we własnym imieniu,
2. dalszego odpłatnego rozporządzania (odsprzedaży) nimi na rzecz osób trzecich.
   
   

Wnioskodawca zamierza nabywać ww. wierzytelności od innych podmiotów uprawnionych do udzielania pożyczek, będących uprawnionymi do rozporządzania tymi wierzytelnościami - zwanych dalej Pożyczkodawcą. Wspomniane wyżej transakcje, Wnioskodawca będzie wykonywać z różną, nieznaną dotąd częstotliwością, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Celem zawieranych umów będzie nabycie wierzytelności, a nie jej windykacja na rzecz Pożyczkodawcy. W wyniku zawieranych umów przelewu wierzytelności nastąpi zaangażowanie środków własnych Wnioskodawcy. Wierzytelności będą nabywane w drodze przelewu na podstawie umowy przeniesienia praw majątkowych, w wyniku których nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania wierzytelnością na nabywcę.

Na prawa przysługujące Wnioskodawcy składają się prawa istniejące w momencie przeniesienia własności, jak i prawa przyszłe obejmujące:

• niespłacony kapitał pożyczki, odsetki umowne (niespłacone i niewymagalne na dzień zawarcia umowy),
• ewentualne odsetki z tytułu zwłoki dłużnika w zwrocie pożyczki - roszczenia o zwrot kosztów pożyczki określonych w umowie pożyczki, w tym kosztów ustanowienia zabezpieczenia zwrotu pożyczki, kosztów wezwania do zapłaty, kosztów ewentualnej windykacji.
  
  

W przypadku kiedy Dłużnik opóźnia się zgodnie z umową pożyczki z zapłatą dwóch kolejnych, w pełnej wysokości rat pożyczki, Pożyczkodawca ma prawo do żądania zwrotnego, odpłatnego przeniesienia praw z umowy pożyczki z Wnioskodawcy na Pożyczkodawcę.

W piśmie z dnia 17 października 2013 r. (data wpływu – 18 października 2013 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował zdarzenie przyszłe i wskazał m.in., że poprzez „umowę przeniesienia praw majątkowych” Wnioskodawca rozumie umowę sprzedaży.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Co stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał:

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają m.in. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Ze względu na brak definicji pojęcia "prawa majątkowe" Wnioskodawca oparł się na orzecznictwie NSA. Zgodnie z wyrokiem z dnia 20 czerwca 2006 r. (sygn. akt II FSK 839/05) „o zaliczeniu danego prawa do kategorii prawa majątkowego rozstrzygają łącznie dwie przesłanki, po pierwsze - czy dane prawo może być przedmiotem obrotu, czy jest więc zbywalne, po drugie zaś - czy posiada ono dającą się określić wartość majątkową”. Przepis art. 509 § 1 K.c. stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zatem wierzytelność pieniężna, może być samodzielnym przedmiotem obrotu, co decyduje o jej zbywalnym charakterze.

W związku z przytoczonymi dowodami Wnioskodawca uważa, że:

• wierzytelność pieniężna jest prawem majątkowym, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,
• transakcje polegające na przelewie (cesji) wierzytelności pieniężnej w drodze sprzedaży lub zamiany stanowią wymienione wprost w przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy umowy sprzedaż lub zamiany prawa majątkowego i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych,
• w myśl przepisu art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podstawę opodatkowania nabycia przez wnioskodawcę wierzytelności stanowić będzie wartość rynkowa nabywanej wierzytelności tzn. cena, która uzgodnią wspólnie strony transakcji.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy zajęta na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych w przedmiocie ustalania podstawy opodatkowania nabycia (kupna) wierzytelności.

W pozostałym zakresie wniosku, tj. w podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczącym skutków podatkowych umowy nabycia (zakupu) wierzytelności oraz podatku od towarów i usług zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług ma zamiar w przyszłości nabywać, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wierzytelności w celu ich egzekwowania (windykacji) na własny rachunek i we własnym imieniu oraz dalszego odpłatnego rozporządzania (odsprzedaży) nimi na rzecz osób trzecich. Celem zawieranych umów będzie nabycie wierzytelności, a nie jej windykacja na rzecz osób uprawnionych do rozporządzania tymi wierzytelnościami. Wierzytelności będą nabywane w drodze przelewu na podstawie umowy sprzedaży.

W interpretacji z dnia 24 października 2013 r. znak: IBPB II/1/435-200/13/HK organ ocenił stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych nabycia prawa majątkowego w postaci wierzytelności w drodze umowy sprzedaży, stwierdzając m.in., że umowa sprzedaży wierzytelności podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zasady ustalania podstawy opodatkowania – będące przedmiotem niniejszej interpretacji – reguluje art. 6 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 tej ustawy podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego.

Przy czym w myśl art. 6 ust. 2 cyt. ustawy wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Jeżeli podatnik nie określił wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej lub wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny organu podatkowego, wartości rynkowej, organ ten wezwie podatnika do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny – ust. 3 art. 6 ww. ustawy.

Jeżeli podatnik, pomimo wezwania, o którym mowa w ust. 3, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez podatnika wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez podatnika, koszty opinii ponosi podatnik - ust. 4 art. 6 ww. ustawy.

Zatem podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych stanowić będzie wartość rynkowa nabywanych praw majątkowych. Wyjaśnić przy tym należy, że podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych stanowić będzie cena, jaką Wnioskodawca zapłaci podmiotowi zbywającemu wierzytelność, o ile będzie ona odpowiadała wartości rynkowej, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ustalonej zgodnie z ust. 2 tego przepisu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.