Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-195/13/MK
z 30 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2013 r. (data wpływu 30 kwietnia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie skutków podatkowych emisji obligacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie skutków podatkowych emisji obligacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący opis zdarzeń przyszłych.

Wnioskodawca - Spółka S.A. zamierza pozyskać środki finansowe od innego podmiotu z Grupy. W związku z tym Spółka planuje dokonać emisji Obligacji.

Obligacje będą miały charakter obligacji kuponowych ze stałym lub zmiennym oprocentowaniem. Okres wykupu Obligacji wyniesie maksymalnie 5 lat, ale obligacje mogą też zostać wykupione przed tym terminem (obligacje mogą zostać wyposażone w opcje „call" oraz „put” dające emitentowi lub nabywcy obligacji prawo do żądania wykupu obligacji przed terminem wykupu). Wykup będzie miał charakter jednorazowy, Obligacje nie będą notowane. Obligacje nie będą zawierały dodatkowych zabezpieczeń. Emisja i obsługa Obligacji będzie prowadzona przez Bank XX, który będzie pełnił funkcję depozytariusza Obligacji.

Planowane warunki emisji Obligacji przewidują jeden okres odsetkowy dla kuponu odsetkowego, który będzie równy okresowi wykupu Obligacji (okres 5-letni). Odsetki należne za cały 5-letni okres zostaną wypłacone na rzecz nabywcy (dalej: Nabywca Obligacji) z góry w dniu emisji Obligacji. W terminie wykupu Obligacji (ewentualnie we wcześniejszym okresie) Obligacje zostaną wykupione przez Spółkę. Ceną wykupu Obligacji będzie cena, po której Obligacje zostały nabyte przez Nabywcę Obligacji w dniu emisji (cena nominalna).

W związku z emisją Obligacji Spółka będzie ponosiła koszty prowizji związanych z tą emisją. Koszty te mogą obejmować m. in. jednorazową prowizję przygotowawczą oraz roczną prowizję za obsługę Obligacji, płatne na rzecz banku depozytariusza. W związku z emisją i obsługą Obligacji Spółka może ponosić również inne opłaty.

Między Spółką a Nabywcą Obligacji nie będą zachodziły powiązania, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT (nabywcą Obligacji będzie spółka osobowa funkcjonująca w formie spółki komandytowo-akcyjnej). Środki pozyskane z Obligacji przeznaczone będą na finansowanie kapitału obrotowego Spółki i realizację jej bieżących zobowiązań. Emisja Obligacji będzie służyła bieżącej działalności Spółki. W szczególności, Środki z emisji Obligacji nie będą przeznaczane na finansowanie wypłat dywidendy oraz innych wypłat na rzecz akcjonariuszy, nabycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przez Spółkę, bądź sfinansowanie nabycia udziałów innych spółek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym emisja Obligacji i związane z tym otrzymanie środków pieniężnych od nabywców Obligacji w kwocie równej nominalnej wartości emisji stanowić będzie przychód podatkowy dla Spółki z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka wykaże koszty uzyskania przychodu z tytułu wykupu Obligacji po nominalnej wartości Obligacji z dnia ich emisji?
3. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zapłata odsetek od Obligacji na rzecz Nabywcy Obligacji stanowić będzie koszt uzyskania przychodu dla Spółki w momencie zapłaty tych odsetek?
4. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatki z tytułu prowizji zapłaconych przez Spółkę na rzecz depozytariusza Obligacji w związku z ich emisją powinny być traktowane przez Spółkę jako koszty pośrednie i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia?
5. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym emisja Obligacji rodzi obowiązek podatkowy w PCC?
6. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym emisja Obligacji podlega opodatkowaniu VAT?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania oznaczonego we wniosku numerami od 1 do 4 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W pozostałym zakresie wniosek podlega odrębnym rozstrzygnięciom.

Wnioskodawca w odniesieniu do pytań oznaczonych numerami 1 i 2 wskazał, że jego zdaniem, otrzymanie środków pieniężnych z tytułu emisji Obligacji od Nabywcy Obligacji, nie będzie stanowiło przychodu Spółki. Jednocześnie, zwrot otrzymanych w ten sposób kwot pieniężnych nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu Spółki na dzień wykupu Obligacji. Otrzymanie i zwrot wskazanych kwot pozostanie dla Spółki neutralne podatkowo w podatku dochodowym od osób prawnych.

Emitując Obligacje Spółka otrzyma środki pieniężne od obligatariusza (Nabywcy Obligacji) w wysokości wartości nominalnej Obligacji.

Ustawa o CIT nie zawiera przepisów regulujących bezpośrednio kwestie związane z emisją obligacji, dlatego też w celu ustalenia konsekwencji podatkowych, operacja gospodarcza jaką jest emisja obligacji, musi zostać poddana analizie w oparciu o istniejące ogólne zasady podatku dochodowego od osób prawnych. W szczególności należy wziąć pod uwagę, że środki pozyskane przez Spółkę z chwilą emisji obligacji nie podniosą wartości majątku Spółki w sposób trwały.

Na mocy art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, otrzymane pieniądze, wartości pieniężne stanowią przychód. Zgodnie z powołanym przepisem, pozyskane środki pieniężne, aby mogły zostać uznane za przychód, muszą zostać ostatecznie przypisane ich odbiorcy, muszą stanowić jego definitywne przysporzenie. Takie płatności jak kaucje, kaucje gwarancyjne, płatności otrzymane w imieniu innej osoby, depozyty nieprawidłowe lub pożyczki nie przechodzą trwale na własność podatnika, który jest co do zasady, zobowiązany do późniejszego rozliczenia otrzymanych kwot, np. ich zwrotu, przekazania ich na rzecz innych osób lub zaliczenia ich na poczet określonych płatności. Jedynie w przypadku, gdyby otrzymane płatności nabrały charakteru definitywnego - nie podlegałyby zwrotowi i w konsekwencji stałyby się majątkiem podatnika, wówczas w chwili ich zaliczenia do tego majątku mogą stać się przychodem.

Powyższa argumentacja znajduje swoje potwierdzenie m.in. w komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „Podatek dochodowy od osób prawnych" autorstwa Wojciecha Dmocha (C.H. Beck, Warszawa 2010, str. 182) „Wszelkie wpłaty pieniężne uzyskane przez podatnika tytułem kaucji, gwarancji, itp., których otrzymanie ma charakter nieostateczny i warunkowy, nie stanowią przychodu dla podmiotu, który je uzyskał. Pieniądze te staną się przychodem dla podatnika dopiero w tym momencie, kiedy nastąpi zdarzenie skutkujące definitywnym otrzymaniem ich przez podatnika."

Również komentarz „Podatek dochodowy od osób prawnych 2011" pod redakcją Janusza Marciniuka (C.H. Beck, Warszawa 2011, str. 176) wskazuje, że: "Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym". Potwierdza to również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2003 roku sygnatura akt III SA 3382/02): „Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 3 do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika".

Stanowisko takie potwierdza również treść art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT - do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Przepis ten, mimo że odnosi się bezpośrednio do pożyczek, kredytów oraz należności z tytułu dostaw i usług, potwierdza stanowisko, że otrzymane środki pieniężne nie stanowią przychodu, o ile trwale nie podnoszą wartości majątku podatnika, tj. nie stanowią przychodu, jeżeli podlegają zwrotowi (tak jak w przypadku pożyczek i kredytów).

Z chwilą emisji Obligacji Spółka otrzyma kwotę równą wartości nominalnej Obligacji. Obligacje obejmować będą zobowiązanie Spółki do dodatkowej wypłaty odsetek od Obligacji, jednorazowo na dzień emisji, oraz zwrotu na dzień wykupu na rzecz obligatariuszy (Nabywcy Obligacji) kwoty równej wartości nominalnej Obligacji. W konsekwencji, kwota pozyskana przez Spółkę w chwili emisji Obligacji (uzyskana wartość nominalna Obligacji) nie zwiększy w sposób trwały majątku Spółki, gdyż będzie podlegała zwrotowi na rzecz Nabywcy Obligacji na dzień wykupu Obligacji (zwrot wartości nominalnej).

O trwałym zwiększeniu majątku Spółki można by mówić wyłącznie w sytuacji, jeżeli w chwili wykupu Obligacji Spółka wypłaciłaby obligatariuszom (Nabywcy Obligacji) kwotę niższą od kwoty pierwotnie otrzymanej w wyniku emisji Obligacji - przy tym okoliczność ta będzie znana dopiero na moment wykupu Obligacji - na dzień emisji Obligacji ustalone parametry tej emisji zakładają pełen zwrot wartości nominalnej Obligacji w chwili wykupu. W świetle powyższego, wartość nominalna Obligacji otrzymana przez Spółkę w chwili emisji, nie będzie stanowić przychodu Spółki.

Jednocześnie, kwoty wypłacone w przyszłości na rzecz Nabywcy Obligacji w ramach wykupu Obligacji nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu dla Spółki.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta. Na mocy powyższego przepisu, co do zasady, kwoty wypłacone obligatariuszom przez emitenta w chwili wykupu obligacji nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Koszt taki stanowić może wyłącznie kwotę dyskonta, rozumianego jako różnica między kwotą wykupu obligacji a kwotą pozyskaną z ich emisji.

Powyższy przepis wyraźnie wskazuje, że zamiarem ustawodawcy było co do zasady traktowanie kwoty pozyskanej przez emitenta w chwili emisji obligacji jako neutralnej podatkowo, tj. jako kwoty niestanowiącej przychodu. Neutralność podatkowa kwot wypłaconych w związku z wykupem obligacji musi zostać zrównoważona przez neutralność podatkową kwot pozyskanych z ich emisji.

Pośrednio potwierdza to również przewidziana we wskazanym art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wartości dyskonta z wykupu obligacji - dyskonto (występujące w przypadku obligacji zerokuponowych, zakładających wykup obligacji z dyskontem przez emitenta) stanowi rodzaj wynagrodzenie dla obligatariusza za możliwość korzystania ze środków pieniężnych przez emitenta - dyskonto stanowi zatem ekonomiczny koszt dla emitenta pozyskania finansowania w tej formie, co uzasadnia podatkowe ujęcie dyskonta przez emitenta - pozostałe kwoty związane z emisją - otrzymane i zwracane środki są neutralne dla emitenta.

Biorąc pod uwagę, że parametry emisji Obligacji nie zakładają wypłaty dyskonta w momencie wykupu Obligacji przez Spółkę (Spółka zamiast realizacji dyskonta występującego przy obligacjach zerokuponowych, wynagrodzenie za korzystanie z kapitału Nabywcy Obligacji wypłaci w formie odsetek płatnych na dzień emisji Obligacji), a wykup Obligacji będzie dokonywany po wartości nominalnej po jakiej nastąpiła ich emisja (Spółka uzyska z emisji kwoty równe nominałowi Obligacji i takie kwoty zostaną przez Spółkę zwrócone w przyszłości na dzień wykupu), emisja Obligacji nie będzie stanowiła przychodu Spółki na dzień emisji, a jednocześnie zwrot pozyskanych kwot z emisji na dzień wykupu Obligacji nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu Spółki.

W zakresie pytania oznaczonego numerem trzecim Spółka uważa, że zapłacone przez Spółkę odsetki od Obligacji, stanowić będą koszt uzyskania przychodu dla Spółki w momencie ich zapłaty.

Zgodnie z ustawą o obligacjach (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300, ze zm.), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Istotą obligacji jest zatem to, że emitent obligacji, dzięki sprzedaży obligacji, uzyskuje od obligatariusza określoną kwotę pieniędzy, którą zobowiązuje się zwrócić na określonych warunkach. Z ekonomicznego punktu widzenia, emisja obligacji skutkuje zatem dla emitenta uzyskaniem pożyczki.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych regulacji w przedmiocie opodatkowania odsetek od obligacji. W rezultacie, w ocenie Spółki, w takiej sytuacji odpowiednie zastosowanie powinny znaleźć regulacje dotyczące odsetek od pożyczek.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Definicja kosztów uzyskania przychodów składa się zatem z dwóch podstawowych elementów: (i) przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj. konieczności faktycznego poniesienia wydatku oraz poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów; (ii) przesłanki negatywnej, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy, katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów pośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Najczęstszą przyczyną emisji obligacji jest pozyskanie przez emitenta kapitału. W wyniku emisji obligacji emitent otrzymuje od podmiotów nabywających obligacje środki finansowe potrzebne do realizacji określonego przedsięwzięcia gospodarczego. W przypadku wykupu obligacji środki finansowe są zwracane posiadaczom obligacji w ustalonym terminie wraz ze stosownym wynagrodzeniem uiszczanym przez emitenta w zamian za możliwość czasowego korzystania z kapitału obligatariuszy (nabywców obligacji), przy czym wynagrodzenie powyższe przyjmuje najczęściej postać dyskonta lub (tak jak w przypadku Obligacji emitowanych przez Spółkę) odsetek, gdzie emisja obligacji dokonywana jest po ich wartości nominalnej, natomiast emitent, poza zwrotem kwoty głównej, zobowiązany jest do uiszczenia kwoty odsetek naliczonej od wartości nominalnej obligacji.

Jednocześnie, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Treść powyższego przepisu przemawia zatem za możliwością zaliczenia zapłaconych odsetek od obligacji do kosztów uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów są bowiem odsetki od zobowiązań, w tym również odsetki od zobowiązań inkorporowanych w obligacjach, pod warunkiem, że zostały one faktycznie zapłacone. Odsetki od obligacji mogą zostać zatem zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie ich faktycznej zapłaty.

Należy przy tym wskazać, że powołany wyżej art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT dokonuje modyfikacji reguły rozliczania kosztów w czasie, wynikającej z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, dla wydatków o charakterze odsetkowym, przesądzając, że koszt uzyskania przychodów stanowią odsetki zapłacone. Art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT należy zatem uznać jako przepis szczególny, który determinuje moment podatkowego ujęcia wydatków odsetkowych na moment faktycznej zapłaty. W tym zatem zakresie art. 15 ust.4d i nast. ustawy o CIT nie będzie miał zatem zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w przypadku, gdy emisja obligacji przez podatnika ma związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i dokonywana jest w celu osiągnięcia przychodów podatkowych, względnie zachowania lub zabezpieczenia źródła tych przychodów, wynagrodzenie obligatariuszy za czasową możliwość korzystania przez podatnika z ich środków finansowych w formie odsetek od obligacji, może stanowić w oparciu o przytoczony art. 15 ust. 1 ustawy o CIT koszt uzyskania przychodu podatnika, ujmowany, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11, w momencie zapłaty tych odsetek.

Środki finansowe uzyskane przez Spółkę z emisji Obligacji przeznaczone będą na finansowanie kapitału obrotowego Spółki i realizację jej bieżących zobowiązań. Emisja Obligacji służyła będzie bieżącej działalności Spółki. Środki z emisji obligacji będą służyły zabezpieczeniu przyszłych i bieżących zobowiązań Spółki - m.in. stanowić będą rodzaj zabezpieczenia płynności finansowej. W szczególności, środki z emisji Obligacji nie będą przeznaczane na finansowanie wypłat dywidendy oraz innych wypłat na rzecz akcjonariuszy, na nabycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przez Spółkę, bądź na pokrycie przez Spółkę wkładów na kapitał innych spółek. W związku powyższym, biorąc pod uwagę, że emisja obligacji związana jest z bieżącą działalnością Spółki i służy finansowaniu tej działalności, zapłacone odsetki od Obligacji wyemitowanych przez Spółkę będą spełniały warunek zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT odsetki te będą podlegały rozliczeniu jako koszt podatkowy w całości w momencie ich zapłaty przez Spółkę.

Stanowisko Spółki potwierdza treść interpretacji indywidualnej z dnia 23 listopada 2009 r. znak IPPB3/423-663/09-4/ER, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w oparciu o art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że w przypadku, gdy emisja obligacji służy prowadzeniu działalności gospodarczej „zapłacone odsetki stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie zapłaty (w tym zapłaty przez potrącenie) lub kapitalizacji".

W zakresie pytania oznaczonego numerem czwartym Spółka uważa, że wydatki poniesione z tytułu emisji obligacji, obejmujące zapłacone prowizje od emisji Obligacji oraz roczne prowizje za bieżącą obsługę Obligacji, powinny być traktowane jako koszty pośrednie prowadzonej działalności gospodarczej i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Nie ulega wątpliwości, że odsetki i inne koszty związane z emisją obligacji w celu pozyskania środków, które będą wykorzystywane w działalności przedsiębiorstwa, będą służyły uzyskaniu przychodów, bądź też ich zabezpieczeniu, dlatego też będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę, że środki z emisji Obligacji przeznaczone będą na finansowanie kapitału obrotowego Spółki i realizację jej bieżących zobowiązań, emisja Obligacji służyła będzie bieżącej działalności Spółki i zabezpieczeniu przyszłych i bieżących zobowiązań Spółki - emisja stanowić będzie rodzaj zabezpieczenia płynności finansowej Spółki.

Kolejną przesłanką wynikającą z cytowanego wyżej artykułu jest warunek, aby koszty te nie znalazły się w negatywnym katalogu wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Przy tym, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się „odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji". Przepis ten przewiduje, że nie są kosztami uzyskania przychodów wyłącznie odsetki czy prowizje zwiększające koszty inwestycji w okresie ich trwania.

Co prawda w przepisie tym nie ma wprost odwołania do odsetek lub prowizji od obligacji, niemniej jednak za równo sądy administracyjne, jak i organy podatkowe przyjmują, że obligacje stanowią formę pozyskania kapitału analogiczną do pożyczki, stąd też do odsetek od obligacji stosować należy w sposób odpowiedni przepisy ustaw podatkowych dotyczących odsetek od pożyczek (por. interpretacja indywidualna z dnia 23 września 2011 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB3/423-558/11-3/DP czy wyrok NSA z dnia l kwietnia 2011 r., sygn. akt: II FSK 1076/09).

Należy też podkreślić, że sam ustawodawca definiuje pożyczkę szeroko w art. 16 ust. 7b ustawy o CIT również jako emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, tj. również emisję obligacji (wprawdzie czyni to wyłącznie na potrzeby art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 7 ustawy o CIT, potwierdza to jednak zasadność szerokiego rozumienia pojęcia pożyczki również dla potrzeb stosowania art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o CIT).

W konsekwencji - w tym przypadku należy uwzględnić treść art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o CIT - ten natomiast ogranicza zaliczenie do kosztów wyłącznie prowizji od pożyczek zwiększających wartość inwestycji - przepis ten nie ogranicza zatem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji ponoszonych przez Spółkę w związku z emisją Obligacji (zresztą, przyjmując wąskie pojęcie pożyczki w art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o CIT, ustawa o CIT nie zawiera innego przepisu, który ograniczałby zaliczenie prowizji od emisji obligacji do kosztów uzyskania przychodu).

Przy tym, zdaniem Spółki, wydatki z tytuły prowizji od wyemitowanych przez Spółkę Obligacji będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tzn. stanowić będą koszty pośrednie. Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu bezpośrednio i pośrednio związanego z uzyskanym przychodem - ocena tej kwestii musi być zatem za każdym razem dokonywana w świetle konkretnego stanu faktycznego.

Emisja Obligacji służyć będzie Spółce poprzez uzyskanie finansowania jej bieżącej działalności gospodarczej. Środki pozyskane z emisji stanowić będą zabezpieczenie finansowania przyszłych wydatków związanych z funkcjonowaniem Spółki. Zatem zapłaty prowizji przez Spółkę w związku z emisją i obsługą Obligacji nie można powiązać z konkretnym przychodem (nie mają one uchwytnego, bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami).

W konsekwencji, koszty płaconych prowizji będą miały charakter kosztów pośrednio związanych z przychodami (koszty pośrednie). Co do zasady koszty te są potrącane w dacie ich poniesienia - przy tym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się z kolei dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) - art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Stąd, poniesione wydatki z tytułu jednorazowej prowizji przygotowawczej związane z emisją Obligacji Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na dzień ich poniesienia. W przypadku wydatków z tytułu prowizji za obsługę Obligacji (płatnych rocznie) - zaliczenie ich w koszty uzyskania przychodu zależne będzie od tego czy wydatki te dotyczyć będą okresu przekraczającego rok podatkowy - jeżeli nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, będą one stanowić koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą; jeżeli prowizje te będą dotyczyć okresu jednego roku podatkowego, będą stanowić koszt w momencie ich poniesienia. Stanowisko dotyczące klasyfikacji kosztów tego rodzaju zostało również potwierdzone w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 sierpnia 2012 r. znak IPPB3/423-337/12-2/KK).

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych bądź przytoczonych we wniosku interpretacji indywidualnych Dyrektorów Izb Skarbowych oraz wyroku sądu administracyjnego, podkreślić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach w określonym stanie faktycznym bądź zdarzeniu przyszłym, a więc tylko do nich się odnoszą. Nie mają zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego - tym samym nie są wiążące w przedmiotowej sprawie.

Niezależnie od powyższego podnieść należy, że co do zasady przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia stanowiska (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania Jednostki oraz oceny prawidłowości jej działań na płaszczyźnie przepisów odnoszących się do kwestii emisji obligacji, w tym do wykładni przepisów ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 ze zm.) oraz ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) w planowanych zdarzeniach przyszłych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.