Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-447/13-2/GJ
z 9 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17.05.2013r. (data wpływu 24.06.2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 24.06.2013r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Spółka K. GmbH z siedzibą w Niemczech (zwana dalej Wnioskodawcą) jest wspólnikiem (komplementariszem) w spółce K. GmbH Polska sp. komandytowa z siedzibą w Polsce. Zgodnie z umową polskiej spółki komandytowej - prawo do udziału w zysku przysługuje wspólnikom. W związku z tym, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego w celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z przepisem art. 1 ust. 3 ustawy o CIT zastosowanie będą miały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o CIT zasady ustalania przychodu z udziału w spółce osobowej określone w art. 5 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio do m.in. rozliczania kosztów uzyskania, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. K. GmbH Polska spółka komandytowa, w której wnioskodawca posiada udziały (zwana dalej Spółką lub K.) w związku z zakresem prowadzonej działalności wysyła swoich pracowników w podróże służbowe poza granice kraju zarówno do państw należących do Unii Europejskiej jak i państw spoza Unii. W najbliższej przyszłości Spółka zamierza wysyłać w podróż służbową pracowników do Rosji w celu pomocy przy rozruchu oraz w celu wsparcia wdrożenia i rozwoju zakładu należącego do Grupy. Spółka, w której Wnioskodawca posiada udziały przewiduje, że wyjazdy pracowników do Rosji będą odbywać się dość często i w związku z tym wykupiła dla tych pracowników polisę ubezpieczeniową, którą byliby objęci ci pracownicy na czas pobytu w Rosji. Wykupienie tej polisy podyktowane jest tym, że koszty leczenia pracowników, którzy zachorują lub ulegną wypadkowi za granicą, podczas podróży służbowej, w szczególności w państwach nie objętych unijnym systemem koordynacji zabezpieczenia społecznego, są z reguły bardzo wysokie i obciążają pracodawcę Wnioskodawca stwierdza, że wykupienie tej polisy przez Spółkę jest racjonalną decyzją z punktu widzenia redukcji kosztów, ponieważ składka ubezpieczeniowa jest nieporównywalnie niższa niż ewentualne koszty leczenia szpitalnego za granicą pracownika, które to koszty jest zobowiązana pokryć delegująca Spółka.

Przedmiotowa polisa ubezpieczeniowa dotyczy okresu trwania podróży służbowych pracowników m. in. do Rosji i stanowi zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami, związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia pracownika za granicą. Polisa obejmuje m. in.: ubezpieczenie kosztów leczenia, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, dostarczenie leków, transport chorego pracownika do kraju, transport zwłok do kraju, itp. tytuły.

Polisa obejmuje również ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub szkodzenia, gdyż w bagażu tym znajduje się wyposażenie, będące własnością Spółki w postaci specjalistycznych przyrządów, narzędzi, dokumentacji technicznej:

• narzędzia do zakuwania kontaktów
  

• ekstraktory (narzędzia do wymiany kontaktów)
  

• przyrządy pomiarowe (bipery) - do pomiaru potencjałów i napięcia
  

• inne narzędzia specjalistyczne (noże, nożyczki)
  

• indywidualne środki ochrony (odzież robocza)
  

• dokumentacja techniczna (rysunki, opisy).
  
  
  

Narzędzia te pracownicy będący w Rosji używać będą do przeprowadzania koniecznych szkoleń, wykonania powierzonych zadań, napraw oraz poprawnego wdrażania zmian technicznych.

Ubezpieczenie nie będzie obejmowało bagażu osobistego pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłacona przez Spółkę, w której Wnioskodawca posiada udziały, w części przypadającej na Wnioskodawcę składka na ubezpieczenie pracowników i bagaż służbowy na czas podróży służbowej do Rosji stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT?

W opinii Wnioskodawcy - Spółka, w której Wnioskodawca posiada udziały wykupując od ubezpieczyciela polisę ubezpieczeniową na czas trwania podróży służbowej pracownika w Rosji - zabezpiecza siebie przed ewentualnymi nieprzewidzianymi (z reguły wysokimi), co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem kosztów leczenia pracownika za granicą. Tak więc przedmiotowa kwota składki ubezpieczeniowej będzie stanowić dla Wnioskodawcy w części przypadającej na niego kosztów z tytułu udziału w spółce komandytowej, koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT.

Dotyczy to oczywiście również bagażu służbowego, który objęty jest przedmiotową polisą.

Zgodnie z art. 15 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Tak więc wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      

Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że jeżeli pracownik, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone i uznane przez pracodawcę, to pracodawca zwraca je pracownikowi na podstawie przedstawionych dokumentów. Wydatki te obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej. Katalog wydatków jest katalogiem otwartym co oznacza, że jeżeli pracodawca uzna, że dany wydatek, w danej wysokości jest uzasadniony podczas odbywania podróży służbowej - to zwraca go pracownikowi. Zatem - w myśl § 2 i 4 omawianego rozporządzenia - pracownikowi w związku z odbywaniem podróży służbowej przysługuje prawo do zwrotu kosztów innych wydatków, niż wymienione w § 2 pkt 2 lit. a, b i c, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Wyżej powołane przepisy jednoznacznie stanowią, że pracodawca ma obowiązek zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia uznał i zaakceptował.

Idąc dalej - przepis § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych stanowi wprost, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Zwrot kosztów leczenia następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej. Nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów. W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Jednakże w naszej sytuacji nie mamy do czynienia ze zwrotem wydatków pracownikowi, bo Spółka z własnych środków wykupuje polisę ubezpieczeniową, która w istocie zabezpiecza Spółkę przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do zakresu i wysokości wydatkami związanymi z zachorowaniem pracownika za granicą, podczas podróży służbowej. Bowiem - w myśl powołanego wyżej § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych - w przypadku ewentualnej choroby pracownika lub wypadku za granicą - to Spółka jest obowiązana do zwrotu z własnych środków kosztów leczenia szpitalnego, zwrotu kosztów lekarstw, sfinansowania transportu zwłok do kraju, itp. wydatków związanych z tą chorobą lub wypadkiem. A z praktyki wiadomo, że koszty leczenia pracownika za granicą mogą być bardzo wysokie. I dlatego, jeżeli Spółka wykupiła polisę ubezpieczeniową, gdzie składka ubezpieczeniowa będzie stosunkowo niewielka w porównaniu z ewentualnymi kosztami leczenia chorego pracownika za granicą - robi to przede wszystkim we własnym interesie, aby zminimalizować ryzyko ponoszenia wysokich kosztów leczenia pracowników odbywających podróż służbową. Tak więc w opinii Wnioskodawcy, objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową jest ewidentnie związane z wykonywaniem przez pracownika zadań służbowych podczas podróży służbowej, a więc związane jest z prowadzoną działalnością i ma na celu zwiększenie przychodów. Stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej jest Spółka, w której Wnioskodawca posiada udziały, która zabezpiecza siebie przez ewentualnym obowiązkiem zwrotu z własnych środków wysokich kosztów leczenia pracownika poniesionych w trakcie realizacji zadań służbowych za granicą. Zatem Spółka, w której Wnioskodawca posiada udziały, wykupując polisę ubezpieczeniową dla swoich pracowników wyjeżdżających w podróż służbową do Rosji robi to po to, aby zabezpieczyć siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu pracownikom z własnych środków wysokich kosztów m.in. leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków, jakie mogą się zdarzyć w zagranicznej podróży zagranicznej. W związku z tym - w opinii Wnioskodawcy- przedmiotowa składka ubezpieczeniowa jest kosztem podatkowym. Bowiem Spółka opłaca tę składkę w swoim własnym interesie i to ona jest rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej. Takie stanowisko jest prezentowane w interpretacji Ministra Finansów z 31 marca 2011r., nr DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417, wydanej w trybie zmiany Interpretacji podatkowej Izby Skarbowej w Poznaniu. Minister Finansów powołując się na § 12 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 w sprawie zagranicznych podróży służbowych (sprawa dotyczyła poprzedniego stanu prawnego) stwierdził, iż rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej jest pracodawca, który zabezpiecza siebie przez ewentualnym obowiązkiem zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych w trakcie realizacji zadań służbowych za granicą.

W tej interpretacji Minister Finansów stwierdził: „Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika (osoby niebędącej pracownikiem) w sytuacji gdy - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - wydatku tego w istocie nie poniósł. Ponadto, biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie, którego celem jest „zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywa1nymi co do wysokości wydatkami wiązanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą” w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą, do czego obliguje go - w przypadku pracowników - przywołany wyżej § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 lutego 2002 r.”

W piśmie tym Minister Finansów wyraźnie wskazał, że objęcie pracowników polisą ubezpieczeniowa powinno być rozpatrywane z uwzględnieniem funkcji, jakie ma pełnić takie ubezpieczenie, że nie służy ono interesom osobistym pracownika, a związane jest z wykonywaniem przez niego zadań służbowych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji z dnia 22 czerwca 2012 r. wydanej przez Izbę Skarbową w Katowicach nr IBPBII/1/415-249/12/BD w sprawie bardzo podobnej do naszej, gdzie stwierdzono, że: Zatem jeżeli Spółka wykupując dla swoich pracowników (kierowców) polisy ubezpieczeniowe z racji obowiązku wynikającego w § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r., zapewnia sobie (Spółce) przez to zabezpieczenie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów m.in. leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków czy też transportu zwłok pracownika do kraju poniesionych podczas odbywanej przez niego podróży zagranicznej - wówczas w tej sytuacji nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika.”

Podobny pogląd został przedstawiony również w interpretacji indywidualnej z dnia 21 września 2012 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Bydgoszczy ITPB2/415-590/11/MM, gdzie stwierdza się: „Ponadto Wnioskodawca wykupując polisy ubezpieczeniowe obejmujące koszty leczenia pracowników i leków poniósł wydatek w celu realizacji własnych zadań. Tym samym w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia oraz leków poniesionych przez pracownika podczas podróży za granicą, do czego obliguje go - w przypadku pracowników - przywołany wyżej § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.”

Podsumowując - Spółka, w której Wnioskodawca posiada udziały, wykupując ubezpieczenie dla pracowników wyjeżdżających w podróż służbową do Rosji, którego celem jest zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika, poniesionych podczas podróży za granicą. Bowiem przepis § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych stanowiący wprost, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą, a zwrot tych kosztów następuje ze środków pracodawcy - tworzy bardzo istotne zagrożenie finansowe, w szczególności w państwach nie objętych unijnym systemem koordynacji zabezpieczenia społecznego. Zatem bez wątpienia w dobrze pojętym interesie Spółki jest wykupić polisę ubezpieczeniową, co daje gwarancję, że w razie choroby lub nieszczęśliwego wypadku pracownika w czasie pobytu w podróży służbowej w Rosji ewentualne koszty leczenia (bardzo wysokie niekiedy) - pokryte będą przez ubezpieczyciela.

Uzasadnienie to dotyczy również ubezpieczenia bagażu służbowego, jaki pracownik bierze ze sobą do Rosji. Bowiem w bagażu tym znajdują się narzędzia będące własnością Spółki, które pracownicy będący w Rosji używają do przeprowadzania koniecznych szkoleń, wykonania powierzonych zadań, napraw oraz poprawnego wdrażania zmian technicznych. Ewentualna kradzież lub uszkodzenie tych narzędzi narażałoby Spółkę na duży wydatek ponownego zakupienia tych narzędzi za granicą, prawdopodobnie po cenach wyższych niż w kraju, gdyż bez tych narzędzi pracownicy Spółki nie mogą wykonywać pracy podczas podróży służbowej w Rosji.

Zdaniem Wnioskodawcy - objęcie pracowników Spółki polisą ubezpieczeniową jednoznacznie związane jest z wykonywaniem przez nich zadań służbowych w Rosji na rzecz Spółki, co oznaczą że wydatek ten poniesiony jest w celu osiągnięcia przychodu. W związku z tym należy uznać, że wartość zapłaconej przedmiotowej składki ubezpieczeniowej stanowi dla Wnioskodawcy w części przypadającej na niego kosztów z tytułu udziału w spółce komandytowej koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.