INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 04 maja 2012 r. (data wpływu 14 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony o brakującą opłatę w dniu 04 września 2012 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą poniósł na przełomie roku 2011 oraz 2012 następujące koszty:

1. koszty usług marketingowych, które związane były przede wszystkim z:
   • prezentacją produktów Spółki w prospektach handlowych oraz na plakatach,
   • ekspozycją produktów Spółki w sklepach,
   • oferowaniem promocji cenowych na produkty Spółki,
   • optymalizacją asortymentu produktów Spółki,
   • merchandisingiem,
   • badaniami rynku oraz
   • obsługą internetowego systemu przesyłania danych EDI,
2. koszty związane z dostawą towarów, tj. koszty sprzedaży, zakupu oraz redystrybucji towarów,
3. koszty usług księgowych,
4. koszty zużycia mediów itp.

Wskazane wyżej usługi w całości zostały wykonane w roku 2011, przy czym faktury je dokumentujące zostały wystawione przez sprzedawców w roku 2012.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wskazane w stanie faktycznym wydatki powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w roku 2011 (tj. w momencie wykonania usług), czy w roku 2012 (tj. w momencie wystawienia faktury przez kontrahenta i ujęcia jej w księgach rachunkowych Spółki)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe koszty powinny stanowić koszty uzyskania przychodów roku 2011.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Niewątpliwie wskazane przez Spółkę w stanie faktycznym koszty pozostają w związku przyczynowym z przychodami Spółki. Tym samym, stanowią one koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w kosztach uzyskania przychodów uzależniony jest od charakteru ww. kosztów, tj. czy są to koszty bezpośrednio, czy też pośrednio związane z danym przychodem.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia kosztów bezpośrednich oraz pośrednich, w konsekwencji czego, w celu ustalenia charakteru danego kosztu należy odnieść się do definicji wypracowanych w orzecznictwie. I tak, przez koszty bezpośrednie należy rozumieć wydatki ponoszone przez podatnika związane bezpośrednio z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, dające się przyporządkować do konkretnych, osiągniętych dzięki nim przychodów. Natomiast przez koszty pośrednie rozumieć należy wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, których nie można powiązać z konkretnym przychodem, służące w bardziej ogólny sposób funkcjonowaniu podatnika oraz osiąganiu przez niego przychodów.

Takie podejście potwierdzają również organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 17 maja 2010 r. (sygn. IPPB5/423-96/10-3/DG) wskazał, że: „w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zdefiniowano pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami”.

W świetle powyższych definicji kosztów bezpośrednich oraz pośrednich, zdaniem Spółki, ponoszone przez Nią koszty usług marketingowych, usług związanych z dostawą towarów, usług księgowych oraz nabycia mediów stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Za taką kwalifikacją przemawia fakt, iż Wnioskodawca nie jest w stanie przyporządkować przedmiotowych kosztów do konkretnych, osiągniętych dzięki nim przychodów. Koszty te dotyczą całokształtu działalności Spółki, a co za tym idzie związane są z Jej funkcjonowaniem. W konsekwencji, stanowią one koszty o charakterze pośrednim.

Natomiast moment potrącenia w czasie pośrednich kosztów uzyskania przychodów określony został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się z kolei dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zatem, w przypadku kosztów o charakterze pośrednim określony na podstawie art. 15 ust. 4e powyższej ustawy, dzień poniesienia kosztu będzie tożsamy z dniem potrącenia tego kosztu, a zatem z momentem, w którym koszt ten powinien zostać uwzględniony przy ustalaniu podstawy opodatkowania.

W ocenie Spółki, dzień poniesienia kosztu, o którym mowa w powyższym przepisie, należy utożsamiać z dniem określonym na fakturze, jako dzień sprzedaży, bowiem jest to dzień, w którym powstaje zobowiązanie (dzień operacji gospodarczej). Niewątpliwie nabywana przez Spółkę usługa wykonana jest w roku 2011, a więc to w tym roku dochodzi do poniesienia kosztu, który powinien obciążać wynik Spółki również za ten rok. Natomiast sam fakt wystawienia faktury dokumentującej ww. koszt w późniejszym terminie nie ma znaczenia dla momentu potrącenia przedmiotowego kosztu, gdyż faktura dokumentuje (potwierdza) jedynie zobowiązanie Spółki. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, gdyby wolą ustawodawcy było zrównanie momentu ujęcia kosztu pośredniego w kosztach uzyskania przychodów z dniem dokonania zapisu w księgach rachunkowych, wówczas dałby temu wyraz w treści przepisu. Tymczasem, przepisy prawa podatkowego nie wskazują, że sam fakt zaksięgowania wydatku w księgach rachunkowych decyduje o momencie ujęcia go w kosztach uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie Spółka pragnie podkreślić, że fakt, iż w art. 15 ust. 4e ww. ustawy, ustawodawca odniósł się do pewnych pojęć uregulowanych w ustawie o rachunkowości, takich jak rezerwy czy rozliczenia międzyokresowe kosztów, nie oznacza jeszcze, że przepisy o rachunkowości mają znaczenie także dla sposobu ustalenia zobowiązania podatkowego. Zdaniem Wnioskodawcy, kwestie związane z powstaniem obowiązku podatkowego, ustaleniem wysokości podatku, czy też możliwością ujmowania wydatków w kosztach uzyskania przychodów dla celów podatkowych, uregulowane zostały w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, aby w odniesieniu do wskazanych wyżej kategorii podatkowych zastosowanie mogły znaleźć przepisy ustawy o rachunkowości, odpowiednie odwołania do tej ustawy powinny znaleźć się w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku uznania, iż dniem poniesienia kosztu jest dzień zaksięgowania faktury w księgach Spółki, podatnik miałby możliwość określenia momentu ujęcia tego kosztu w rozliczeniach podatkowych według własnej woli - co jest, zdaniem Spółki, niedopuszczalne.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka pragnie wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 09 grudnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1091/10), w którym NSA orzekł, iż: „(...) faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu”.

Stanowisko Spółki potwierdzają także organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 11 lipca 2011 r. (sygn. IPPB5/423-376/11-2/AS) wskazał, że: „(...) o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji. Data zapisu księgowego jest tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu. (...) Analiza treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że „dnia poniesienia kosztu” nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wypowiedział się w interpretacjach z dnia 20 czerwca 2011 r. (sygn. IPPB5/423-328/11-3/IŚ) oraz z dnia 15 marca 2010 r. (sygn. IPPB5/423-855/09-4/AS).

W świetle powyższego, w opinii Spółki, ponoszone przez Nią koszty o charakterze pośrednim, dotyczące usług wykonanych w 2011 roku, powinny stanowić koszty uzyskania przychodów roku 2011, nawet w przypadkach, gdy faktury je dokumentujące zostały wystawione i zaksięgowane w księgach rachunkowych Spółki w 2012 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Jak wynika z opisu sprawy, wskazane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym koszty pozostają w związku przyczynowym z przychodami Spółki - stanowią więc koszty podatkowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że ww. ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Powyższy podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego”, brak takiej definicji legalnej wytłumaczyć należy nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie ten sam koszt może być w danych warunkach bezpośrednim, zaś w innych jedynie pośrednim kosztem uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana in concreto, w każdym indywidualnym przypadku.

Podatnik, w celu ustalenia momentu potrącalności kosztów powinien mieć zatem na uwadze ich charakter, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Spółka w złożonym wniosku wskazała, że ponoszone przez Nią koszty usług marketingowych, usług związanych z dostawą towarów, usług księgowych oraz nabycia mediów stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Za taką kwalifikacją przemawia fakt, iż Wnioskodawca nie jest w stanie przyporządkować przedmiotowych kosztów do konkretnych, osiągniętych dzięki nim przychodów. Koszty te dotyczą całokształtu działalności Spółki, a co za tym idzie związane są z Jej funkcjonowaniem. W konsekwencji, stanowią one koszty o charakterze pośrednim.

I tak, konsekwencją zakwalifikowania przedmiotowych kosztów do kosztów pozostających w innym niż bezpośrednim związku z przychodami jest, że dla celów podatkowych – zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Analiza treści powołanego wyżej przepisu wskazuje, że za „dzień poniesienia kosztu” przyjąć należy dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych.

W konsekwencji, z powyższego wywieść należy, że elementem decydującym o momencie rozpoznania pośrednich kosztów uzyskania przychodów jest data, na którą (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. Ponadto z treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy wynika, że podstawą do ujęcia kosztu jest faktura (rachunek) lub inny dowód wówczas, gdy nie ma faktur. Przy czym zasady powyższe nie dotyczą rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 tej ustawy zostało jedynie zawarte sformułowanie, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należałoby zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odsyła w tym zakresie pośrednio do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości. Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów w danym dniu, to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który Spółka ujęła wydatek w księgach na podstawie faktury lub rachunku, albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Biorąc zatem pod uwagę powołane przepisy prawa oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, stwierdzić należy, iż data otrzymania faktur w roku 2012, a dotyczących usług wykonanych w roku 2011, nie ma znaczenia. Dla ustalenia momentu potrącalności kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związanych z przychodami nieistotna jest bowiem data otrzymania faktury przez Spółkę, ale - zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień poniesienia kosztu, który rozumieć należy jako dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez Nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień lub okres, do którego dany wydatek został przypisany – w przedmiotowej sprawie rok 2011.

I tak, poniesione przez Wnioskodawcę koszty, które zakwalifikowane zostały do pośrednich kosztów uzyskania przychodów dotyczących roku 2011, udokumentowane fakturami, które Spółka otrzymała w roku 2012, ujęte w księgach rachunkowych Spółki w 2011 r. – są potrącalne w roku podatkowym 2011.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ponoszone przez Spółkę koszty o charakterze pośrednim, dotyczące usług wykonanych w roku 2011 powinny stanowić koszty uzyskania przychodów tego roku, uznano za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.