Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-789/13-2/TW
z 1 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2013 r. (data wpływu 3 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma „A” (Wnioskodawca) zgodnie z umową o współpracy z FIRMĄ „B” SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ SPOŁKA KOMANDYTOWA, zobowiązana jest na zlecenie „B” do zakupu wskazanych przez „B” praw do wytwarzania produktów, ich wytwarzania wyłącznie dla „B” oraz sprzedaży tych produktów wykonanych na zlecenie „B” we własnym imieniu i na rachunek własny „A” wyłącznie dla „B” lub firm przez nią wskazanych.

Transakcje sprzedaży mające miejsce w 2012 roku dokumentowane były fakturami wystawianymi przez FIRMĘ „A” dla FIRMY „B”, a kwoty netto wynikające z tych faktur zostały zarachowane do przychodów z działalności gospodarczej FIRMY „A”. FIRMA „B” nie uregulowała tych płatności, a zanim się one przedawniły, została podpisana umowa zwolnienia z długu bez wynagrodzenia pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem, zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny.

Firmy te są podmiotami powiązanymi w myśl ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• A.T. będący:
  1. właścicielem jednoosobowej działalność gospodarczą pod firmą „A”,
  2. komandytariuszem FIRMY „B” SPOŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWI EDZIALNOŚCIĄ SPÓŁKA KOMANDYTOWA jest OJCEM,
• A. T. będący:
  1. komandytariuszem FIRMY „B” SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ SPÓŁKA KOMANDYTOWA jest SYNEM.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po podpisaniu przez oba powiązane ze sobą podmioty umowy zwolnienia z długu FIRMA „A” będzie mogła w dniu jej podpisania zaliczyć przedmiotowe wierzytelności w kwocie netto do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, (FIRMA „A”) umorzone wierzytelności wobec podmiotu powiązanego, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne, mogą w kwocie netto stanowić koszt uzyskania przychodów, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, to jest:

• wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
• wierzytelność musi zostać umorzona.
  
  

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przedawniona.

Biorąc więc pod uwagę wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego można uznać, iż umorzone wierzytelności wobec podmiotu powiązanego, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne, mogą w kwocie netto stanowić koszt uzyskania przychodów, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, to jest:

• wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
• wierzytelność musi zostać umorzona.
  
  

Norma zawarta w art. 14 cyt. ustawy, nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody związane z pozarolniczą działalnością gospodarczą, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Oznacza to, że przychodem są kwoty bez podatku VAT.

Ponadto należy zastrzec, że przedmiotowa wierzytelność, w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika.

W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu, czy też poprzez oświadczenie, umowę). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów, może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że firma Wnioskodawcy w 2012 roku wystawiła innej firmie (która stanowi podmiot powiązany) faktury VAT za dokonane transakcje. Kwota netto z tych faktur została zaliczona do przychodów z działalności gospodarczej firmy Wnioskodawcy. Firma powiązana nie uregulowała płatności w stosunku do firmy Wnioskodawcy. Zanim wierzytelność uległa przedawnieniu, podmioty powiązane podpisały umowę zwolnienia z długu bez wynagrodzenia, zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego.

Z powyższego wynika więc, że wierzytelność została uprzednio w całości zaliczona do przychodów należnych i nie przedawniła się.

Biorąc więc pod uwagę wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że umorzone wierzytelności wobec Wnioskodawcy (podmiotu powiązanego), które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne, mogą (w kwocie netto) stanowić koszt uzyskania przychodów, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dacie podpisania ww. umowy zwolnienia z długu.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać zatem za słuszne.

Do wniosku Zainteresowany załączył Umowę zwolnienia z długu między dłużnikiem a wierzycielem bez wynagrodzenia. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonego dokumentu; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.