2013.07.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-245/13-5/MW
z 2 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20.03.2013 r. (data wpływu 04.04.2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26.06.2013 r. (data wpływu 01.07.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zasady korygowania kosztów uzyskania przychodów, wyrażone w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosuje się do kwot wynikających z zobowiązań publicznoprawnych podatnika, tj. zobowiązań z tytułu: podatku od nieruchomości, podatku od środków transportu, podatku rolnego, podatku leśnego, opłat za korzystanie ze środowisk, w szczególności opłat za emisję zanieczyszczeń (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), składowanie odpadów, wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód, opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub leśnej, opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zasady korygowania kosztów uzyskania przychodów, wyrażone w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosuje się do kwot wynikających z zobowiązań publicznoprawnych podatnika, tj. zobowiązań z tytułu podatku od nieruchomości, podatku od środków transportu, podatku rolnego, podatku leśnego, opłat za korzystanie ze środowisk, w szczególności opłat za emisję zanieczyszczeń (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), składowanie odpadów, wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód, opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub leśnej, opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową wchodzącą w skład Grupy P, opodatkowaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Spółka jest również zarejestrowanym polskim podatnikiem VAT czynnym.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest stroną licznych transakcji handlowych z innymi przedsiębiorcami. Realizując transakcje zakupu, Spółka ponosi sukcesywnie szereg wydatków, które zalicza do kosztów uzyskania przychodów na podstawie dowodów zewnętrznych (takich jak np. umowy, faktury, rachunki, polisy ubezpieczeniowe) lub dowodów wewnętrznych (np. polecenia księgowania operacji wewnątrz jednostki). Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego następuje poprzez odpowiednie zaksięgowanie (tj. ujęcie w księgach rachunkowych) dowodu dokumentującego poniesienie wydatku (dowodu zewnętrznego lub wewnętrznego).

Ponadto Wnioskodawca zobowiązany jest do ponoszenia licznych ciężarów publicznoprawnych, m.in. w postaci podatku od nieruchomości, rolnego, leśnego, od środków transportu, opłat za korzystanie ze środowiska oraz innych opłat publicznoprawnych. Płatności zobowiązań publicznoprawnych nie zawsze dokonywane są w terminach określonych przepisami np. z uwagi na ich rozłożenie na raty, odroczenie terminu płatności, postępowanie prowadzone w trybie art. 66 Ordynacji Podatkowej lub dochodzi do ich nieuregulowania z innych przyczyn.

Do dnia 31.12.2012 r. prawo do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, nie było, co do zasady, uzależnione od terminu zapłaty kwoty kosztu (jako wyjątek można tu wskazać przepisy szczególne dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez płatnika - vide art. 15 ust. 4h lub art. 16 ust. 1 pkt 57a Ustawy PDOP). Jednakże, na mocy Ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) - dalej „Ustawa deregulacyjna” - ustawodawca wprowadził obowiązek dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy podatnik nie uregulował danej kwoty w rozliczeniu z kontrahentem, w terminach przewidzianych tą ustawą.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość co do tego, które kwoty nieuregulowane w terminie należy uznać za podlegające korekcie zgodnie z treścią art. 15b Ustawy PDOP.

Pismem z dnia 26.06.2013 r., Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek wskazując, iż Wnioskodawca pod pojęciem zobowiązań publicznoprawnych, rozumie, na potrzeby przedmiotowego wniosku:

zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości oraz zobowiązania z tytułu podatku od środków transportu (ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych),

zobowiązania z tytułu podatku rolnego (ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym),

zobowiązania z tytułu podatku leśnego (Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym),

zobowiązania z tytułu opłat za korzystanie ze środowisk, w szczególności opłat za emisję zanieczyszczeń (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), składowanie odpadów, wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód (ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska),

zobowiązania z tytułu opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub leśnej (Ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych),

zobowiązania z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi (ustawa z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasady korygowania kosztów uzyskania przychodów, wyrażone w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosuje się do kwot wynikających z zobowiązań publicznoprawnych podatnika?

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy zasad korygowania kosztów uzyskania przychodów, wyrażonych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stosuje się do kwot wynikających z zobowiązań publicznoprawnych podatnika lecz tylko wobec kwot wynikających z transakcji, których przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towarów lub odpłatne świadczenie usług, udokumentowanych fakturą, a w przypadku jej braku, umową lub innym dokumentem, z którego wynika zobowiązanie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Podstawowa zasada, wynikająca z treści art. 15b Ustawy PDOP, a dotycząca obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodów stanowi, iż w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z w/w dokumentów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Niestety regulacje art. 15b Ustawy PDOP nie wskazują wprost, czy korekta kosztów uzyskania przychodów o kwoty nieuregulowane w w/w terminach dotyczy wyłącznie transakcji handlowych, realizowanych pomiędzy przedsiębiorcami, czy również innych zobowiązań (niehandlowych). Wnioskodawca uważa jednak, że już samo odwołanie się w treści ust. 1 art. 15b Ustawy PDOP w pierwszej kolejności do faktury (rachunku) jako dokumentu, z którego wynika kwota będąca przedmiotem ewentualnej korekty, pozwala wnioskować, że przedmiotem korekty są nieuregulowane kwoty wynikające z transakcji handlowych, realizowanych pomiędzy przedsiębiorcami, gdyż co do zasady, to przedsiębiorcy zobowiązani są do wystawiania faktur lub rachunków. Dopiero w dalszej kolejności ustawodawca odnosi się do umów lub innych dokumentów, jeśli przedsiębiorca nie ma obowiązku wystawienia faktury (rachunku), co nie zmienia faktu, że cała regulacja powinna znaleźć zastosowanie jedynie w stosunku do transakcji handlowych realizowanych przez przedsiębiorców w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą.

Poparciem dla powyższego twierdzenia jest niewątpliwie treść uzasadnienia projektu Ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce. Celem wprowadzanych tą ustawą zmian jest poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności zaś poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. Dalej z w/w uzasadnienia wynika, że głównym problemem w obrocie gospodarczym, mającym negatywny wpływ na płynność finansową przedsiębiorców, są opóźnienia w regulowaniu zobowiązań między kontrahentami, tj. zobowiązań wynikających z rachunków lub faktur dokumentujących poniesione wydatki, tworząc „zatory płatnicze”.

Pojęcie przedsiębiorcy zdefiniowano w Ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (j.t. Dz. U. z 2010 r., Nr 220, poz. 1447 ze zm.) jako osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą. Nawiązując do treści uzasadnienia do Ustawy deregulacyjnej należy podkreślić, że przyczyną wprowadzenia m.in. przepisów art. 15b Ustawy PDOP było zwiększenie dyscypliny płatniczej właśnie między przedsiębiorcami, a więc podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Pomiędzy przedsiębiorcami tworzą się liczne relacje handlowe, które polegają na dostawie towarów za wynagrodzeniem lub świadczeniu usług za wynagrodzeniem, mogące być źródłem opóźnionych płatności, a w rezultacie źródłem zatorów płatniczych. Relacje te, odnoszące się do wzajemnych, odpłatnych świadczeń, dokumentowane są fakturą lub rachunkiem, czasami też umową, a w wyjątkowych sytuacjach innym dokumentem.

Warto również nadmienić, że ustawodawca próbuje poprawić płynność finansową przedsiębiorców, tym samym zapobiegać powstawaniu zatorom płatniczym w gospodarce, nie tylko poprzez zmiany w prawie podatkowym. W roku 2012 Ministerstwo Gospodarki, oprócz prac nad założeniami projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, przygotowało założenia projektu ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Opracowany na tej podstawie rządowy projekt ustawy o terminach transakcjach handlowych (Ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, Druk Nr 1001, na dzień sporządzania niniejszego wniosku w trakcie procesu legislacyjnego), ma na celu wdrożenie do polskiego systemu prawnego Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz. U. UE. L. 2011.48.1). Na uwagę zasługują założenia i cele, jakie powinny być osiągnięte wytycznymi tej dyrektywy, m.in. zwalczanie opóźnień w transakcjach handlowych. Przez „transakcje handlowe” - według definicji dyrektywy - należy rozumieć transakcje między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi, które prowadzą dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem. Podobnie definiuje pojęcie „transakcji handlowych” art. 2 Ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (obowiązująca jeszcze na dzień sporządzania niniejszego wniosku, Dz. U. z 2003 r., Nr 139, poz. 1323 ze zm.), mianowicie jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, jeżeli strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową.

Jak wynika z powyższych definicji oraz celu w/w dyrektywy, w obszarze zainteresowania ustawodawcy, w zakresie poprawy płynności finansowej przedsiębiorców, znajdują się właśnie transakcje handlowe obejmujące wszelkie relacje, których treścią jest odpłatne świadczenie usług lub odpłatna dostawa towarów, wynikająca z prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorców. Tym samym, wnioskując a contrario należy stwierdzić, że przedmiotem regulacji, zarówno przepisów dotyczących terminów zapłaty w transakcjach handlowych jak i przepisów Ustawy deregulacyjnej, nie są relacje niehandlowe, w szczególności relacje, w jakich pozostają przedsiębiorcy wobec jednostek publicznoprawnych (tj. np. wobec Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, województwa, powiatu, gminy, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, innych funduszy celowych) w związku z ciążącymi na przedsiębiorcach obowiązkami publicznoprawnymi. Oznacza to, że zobowiązania przedsiębiorcy wobec jednostek publicznoprawnych, powstałe wskutek zaistnienia zdarzeń innych, niż transakcja handlowa, nie powinny być przedmiotem obowiązku, o którym mowa w art. 15b Ustawy PDOP. Nie zmienia to oczywiście faktu, że dla niektórych kwot zobowiązań publicznoprawnych ustawodawca przewidział szczególne warunki/moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, np. dla zobowiązań z tytułu składek ubezpieczenia społecznego, w części finansowanej przez płatnika składek, składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, gdzie momentem zaliczenia tych kwot do kosztów podatkowych jest ujęcie albo memoriałowe, jeśli zachowano odpowiednie terminy zapłaty, albo ujęcie kasowe (vide art. 15 ust. 4h oraz art. 16 ust. 1 pkt 57a Ustawy PDOP). Jest to okoliczność przemawiająca za uznaniem, że ustawodawca rozróżnia zobowiązania cywilne od zobowiązań publicznoprawnych i że jeśli uznaje to za pożądane, określa odmienne zasady zaliczenia takich zobowiązań/wydatków do kosztów uzyskania przychodów lub zasad ewentualnego korygowania kosztów o te zobowiązania/wydatki. W omawianej sprawie nie ma wątpliwości, że wprowadzenie przepisu art. 15b Ustawy PDOP służyć ma usprawnieniu płatności w obrocie handlowym, a nie regulowaniu zobowiązań publicznoprawnych.

Biorąc pod uwagę treść powyższych wywodów Wnioskodawca uważa, że zasady korygowania kosztów uzyskania przychodów, wyrażone w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować wyłącznie wobec kwot wynikających z transakcji (transakcji handlowych), których przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towarów lub odpłatne świadczenie usług. W obszarze tym nie mieszczą się relacje administracyjno prawne i powstające na tym tle zobowiązania publicznoprawne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Należy zauważyć, iż ustawodawca odwołał się do faktury (rachunku) jako podstawowego dokumentu określającego wysokość kwoty, o którą w razie jej nieuregulowania należy zmniejszyć koszty uzyskania przychodów. W przypadku regulowania zobowiązań publicznoprawnych, kwota podatku wynika często z deklaracji na dany rok złożonej przez podatnika, np. podatek od nieruchomości czy podatek od środków transportowych.

Ponadto celem uchwalonych przepisów jest przeciwdziałanie zjawisku tzw. zatorów płatniczych. W uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano, iż „w ramach obrotu gospodarczego powstają opóźnienia w regulowaniu zobowiązań między kontrahentami. Na tę sytuację nakładają się często skutki nieregulowania należności wynikających z rachunków i faktur dokumentujących poniesione wydatki, tworząc „zatory płatnicze”. Pomimo, iż fragment ten dotyczy zmian dokonanych w zakresie podatku od towarów i usług, definiuje on niejako pojęcie „zatorów płatniczych” i pozostaje aktualny także na gruncie zmian dokonanych w ustawach o podatkach dochodowych. Przytoczony fragment wyraźnie wskazuje, iż intencją ustawodawcy było ograniczenie zatorów płatniczych, które występują w relacjach między kontrahentami, a nie objęcie tą regulacją także płatności dokonywanych w relacjach podatnik – organ podatkowy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zobowiązany jest do ponoszenia licznych ciężarów publicznoprawnych w postaci zobowiązania z tytułu: podatku od nieruchomości, podatku od środków transportu, podatku rolnego, podatku leśnego, opłat za korzystanie ze środowisk, w szczególności opłat za emisję zanieczyszczeń (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), składowanie odpadów, wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód, opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub leśnej, opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zobowiązań publicznoprawnych ponoszonych przez Wnioskodawcę, tj. do zobowiązań z tytułu: podatku od nieruchomości, podatku od środków transportu, podatku rolnego, podatku leśnego, opłat za korzystanie ze środowisk, w szczególności opłat za emisję zanieczyszczeń (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), składowanie odpadów, wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód, opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej lub leśnej, opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin