INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

uwzględniająca prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2011r., sygn. akt III SA/Wa 1573/10

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny od 05.03.2013r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1573/10 z dnia 16 lutego 2011r. (data wpływu 02.05.2013r.) stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.11.2009r. (data wpływu 27.11.2009r.), uzupełnionym na wezwanie organu z dnia 14.05.2013r. nr IPPB3/423-855/09-7/13/GJ, pismem z dnia 23.05.2013r. (data wpływu – 27.05.2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.11.2009r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank jest stroną umowy leasingu zawartej z Finansującym, której przedmiotem są samochody osobowe różnych marek, dalej: umowa leasingu. Zgodnie z zawartą umową leasingu odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), dalej: UPDOP, w podstawowym okresie leasingu dokonuje Finansujący. Na mocy umowy leasingu Korzystający jest zobowiązany do uiszczenia na rzecz Finansującego wynagrodzenia w postaci administracyjnej raty leasingowej należnej z tytułu finansowania nabycia przedmiotu leasingu przed oddaniem go do używania Korzystającemu (w przypadku, gdy takie finansowanie wystąpi), jak również 48 miesięcznych kolejnych rat leasingowych. Obok umowy leasingu Bank jest stroną umowy o współpracy zawartej pomiędzy spółką zajmującą się zarządzaniem flotą wykorzystywanych przez Bank samochodów (dalej: Zarządzający), Finansującym oraz Bankiem, dalej: umowa o współpracy. Celem zawarcia umowy o współpracy było określenie wzajemnych praw i obowiązków w zakresie usług zarządzania flotą samochodową będącą przedmiotem wspomnianej wcześniej umowy leasingu. Umowa określa zasady świadczenia przez Zarządzającego usług zarządzania flotą samochodową w tym w szczególności takich czynności jak usługi pośrednictwa w zakresie nabywania, rejestracji i dostarczania nowych samochodów stanowiących przedmiot umowy leasingu, określone usługi serwisowe i administracyjne związane z zarządzaniem flotą samochodową za określonym w umowie wynagrodzeniem. Zarządzający gwarantuje również w umowie właścicielowi samochodów (Finansującemu) odkup samochodów po zakończeniu umowy leasingu po wartości określonej w umowie o współpracy. Umowa o współpracy przewiduje ponadto dodatkowe rozliczenie kosztów eksploatacji pomiędzy Korzystającym oraz Zarządzającym. Rozliczenie następuje po podpisaniu protokołu zwrotu samochodu flotowego i dotyczy dodatkowych kosztów nieuwzględnionych uprzednio w ramach cyklicznych opłat związanych z bieżącą obsługą pojazdów (tj. ratach leasingowych) związanych z faktycznym przebiegiem oraz /lub skróceniem okresu eksploatacji danego samochodu flotowego. Podstawą do tego rozliczenia pomiędzy Korzystającym a Zarządzającym jest, na mocy umowy, ustalenie wartości końcowej samochodu flotowego. Szczegółowe zasady ustalenia wartości końcowej samochodu flotowego określa umowa o współpracy. Co do zasady w przypadku samochodów leasingowanych, których eksploatacja kończy się w dniu, jak również przed dniem zakończenia umowy leasingu, wartość końcowa samochodów uwzględniająca faktyczny okres eksploatacji lub faktyczny przebieg samochodu zostanie skalkulowana w oparciu o szczegółowe wytyczne zawarte w umowie o współpracy oraz w załącznikach do tej umowy. Wyliczenie wartości kosztów eksploatacji będzie dokonywane poprzez odjęcie od wartości odkupu wartości końcowej samochodu flotowego obliczonej zgodnie z zasadami przedstawionymi powyżej. W przypadku otrzymania wartości dodatniej (tj. niedopłaty ze strony Korzystającego), Korzystający będzie zobowiązany zapłacić na rzecz Zarządzającego wartość niedopłaty powstałej w wyniku tego wyliczenia. Natomiast w przypadku otrzymania wartości ujemnej (tj. nadpłaty ze strony Korzystającego), Zarządzający będzie zobowiązany zapłacić na rzecz Korzystającego wartość nadpłaty powstałej w wyniku tego wyliczenia. Jednocześnie na podstawie protokołu zwrotu samochodu flotowego sporządzana jest ocena stanu technicznego samochodu flotowego uwzględniająca ewentualną wcześniejszą niestandardową eksploatację tego samochodu. Szczegółowe zasady dokonywania oceny stanu technicznego samochodu flotowego z uwzględnieniem sposobu dokonywania wyliczenia ewentualnych dodatkowych kosztów w tym zakresie zostały określone w załączniku do umowy o współpracy. Do poniesienia tych dodatkowych kosztów na rzecz Zarządzającego zobowiązany jest Korzystający (poza wyjątkami określonymi szczegółowo w umowie). Bank jako Korzystający zobowiązany jest do zapłaty tych dodatkowych kosztów (jeżeli takie koszty w przypadku danego samochodu wystąpią).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wskazane opłaty na rzecz Zarządzającego mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Banku, wypłata dodatkowych kosztów eksploatacji na rzecz Zarządzającego związanych z faktycznym przebiegiem lub skróceniem okresu eksploatacji oraz w związku z niestandardową eksploatacją danego samochodu, wynikających z umowy o współpracy, po podpisaniu protokołu zwrotu samochodu flotowego, powinna być uznana w świetle art. 15 UPDOP za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 1 UPDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z kolei art. 16 ust. 1 UPDOP zawiera katalog kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Szczegółowa analiza wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów zawarta w tym artykule prowadzi do wniosku, że w katalogu kosztów nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu nie zostały wymienione koszty, do których poniesienia (w określonych przypadkach) zobowiązany jest Bank na mocy pkt 14 umowy o współpracy.

W związku z powyższym, zdaniem Banku, o możliwości zaliczenia kosztu eksploatacji związanego z faktycznym przebiegiem lub skróceniem okresu eksploatacji oraz w związku z nieprawidłową eksploatacją danego samochodu, będą decydowały ogólne przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 UPDOP.

W świetle art. 15 ust. 1 UPDOP, aby dany wydatek mógł zostać uznany przez podatnika za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. wydatek został poniesiony przez podatnika,
2. ma charakter definitywny,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
4. został poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
5. został właściwie udokumentowany.
   
   

W przypadku Banku, koszt eksploatacji ponoszony na podstawie umowy o współpracy na rzecz Zarządzającego, jest ponoszony przez Bank na podstawie wystawionej przez Zarządzającego faktury VAT w wysokości wynikającej z faktury, określonej na podstawie szczegółowych wytycznych wskazanych w umowie o współpracy. Koszt ten jest bezzwrotny. W związku z powyższym, aby koszt eksploatacji mógł być zaliczony przez Bank do kosztów uzyskania przychodu powinien mieć związek z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą oraz powinien zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia. Niewątpliwie koszt eksploatacji ponoszony przez Bank ma związek z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą jak również ponoszony jest w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Jest to wydatek o charakterze pośrednim związany z zapewnieniem i utrzymaniem floty samochodów służbowych Banku, które z kolei wykorzystywane są w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą przyczyniając się tym samym do wzrostu jego przychodów. Czasami zdarza się, że samochody te wykorzystywane są w okresie umowy leasingu bardziej niż wynikałoby to z normatywnego ich zużycia, na podstawie którego określana jest wysokość rat leasingowych. Ponieważ nie jest to zdarzenie pewne (nie musi wystąpić w przypadku każdego samochodu flotowego), nieracjonalne byłoby uwzględnianie tego czynnika w wysokości rat leasingowych w każdym przypadku (zarówno z punktu widzenia Korzystającego, jak i Finansującego) warunki umowy leasingu przestałyby być konkurencyjne. Z tego względu wprowadzona została opłata eksploatacyjna, której celem jest wyrównanie utraty wartości przedmiotu leasingu z tytułu ponadnormatywnego zużycia. Z punktu widzenia Banku jest to wydatek racjonalny i ekonomicznie uzasadniony, ponoszony tylko w przypadku bardziej intensywnego użytkowania przedmiotu leasingu niż przeciętnie i spełnia wszelkie przesłanki do tego aby, uznać go za koszt uzyskania przychodu w świetle UPDOP. Art. 15 ust. 1 UPDOP dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nie tylko wydatków, które służą bezpośrednio osiągnięciu konkretnego przychodu, ale również wydatków poniesionych w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Rozszerzenie definicji kosztów podatkowych wprowadzone nowelizacją UPDOP z 2007r. miało na celu usankcjonowanie i tak powszechnego już podejścia odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków o charakterze pośrednim, tj. wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu, aczkolwiek nie służących osiągnięciu konkretnego przychodu. Wystarczającą przesłanką w takim przypadku do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest istnienie nawet potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Dotyczy to wszystkich kosztów pośrednich związanych z funkcjonowaniem danego podmiotu gospodarczego, jak również z zachowaniem ciągłości jego działania.

W wyroku z dnia 20 maja 2009 r. (sygn. akt I SA/Op 81/09) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu stwierdził, iż „zwrot koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” wskazuje, że każdy wydatek poniesiony przez podatnika, a mający obiektywną cechę celowości, poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, powinien być uznany za koszt podatkowy. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (…), nie wymaga, aby poniesiony w celu osiągnięcia przychodu wydatek w każdym przypadku skutkował uzyskaniem lub zwiększeniem przychodu proporcjonalnie do wielkości tych kosztów. Natomiast w wyroku z dnia 24 kwietnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 3318/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż „artykuł 15 ust. 1 u.p.d.o.p zawiera określoną treść normatywną i dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów, nie jest rozstrzygający, ani wystarczający sam fakt nieumieszczenia danego rodzaju wydatku na liście wyłączeń zawartej w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Istotne jest więc istnienie określonego związku, nawet rozumianego szeroko, jako związek potencjalny bądź pośredni, pomiędzy czynionymi przez danego podatnika wydatkami a perspektywą uzyskania przychodów, nawet jeżeli przychody te nie zostały w rezultacie osiągnięte”.

Aby więc dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, nie musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem, związek ten może mieć charakter potencjalny.

Organ wydając interpretację nr IPPB3/423-855/09-2/ER z dnia 12.03.2010r. uznał stanowisko Banku za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu tego stanowiska organ podatkowy podniósł, że skutki podatkowe umów leasingu regulują przepisu art. 17a pkt 1 i nast. u.p.d.o.p. Strony umowy leasingu mogą dowolnie w granicach określonych przez art. 353 k.c. kształtować wzajemne prawa i obowiązki. Koszty ponoszone przez podatników w związku z umowami leasingu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów po spełnieniu warunków określonych przez przepisy prawa podatkowego.

Opisana we wniosku o wydanie interpretacji, opłata eksploatacyjna ponoszona przez Spółkę w celu wyrównania utraty wartości przez samochody wynikającej z ponadnormatywnego ich zużycia w toku umowy leasingu, nie może być uznana za koszt podatkowy. Wypłata przedmiotowej opłaty ma następować po zakończeniu umowy leasingu i ma obejmować kwoty nieuwzględnione w tej umowie. Okoliczności te powodują, że trudno doszukać się związku pomiędzy tymi opłatami i przychodami osiąganymi przez Spółkę. Opłata ta ma wyrównać Zarządzającemu straty wynikające z tego, że odkupi od Leasingodawcy samochody po cenie wyższej niż ich faktyczna wartość rynkowa.

Wyrokiem z dnia 16.02.2011r., sygn. akt III SA/Wa 1573/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. stwierdzając, m.in.: Skarżąca Spółka we wniosku o wydanie interpretacji wskazała, że zawarła umowy leasingu samochodów wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej. Z zawartego we wniosku o wydanie interpretacji opisu stanu faktycznego wynika także, że w związku z tą umową spółka zawarła także „umowę o współpracy”, której stronami są oprócz Skarżącej także finansujący (leasingodawca) oraz „zarządzający”. Z. treści wniosku wynika także, że Skarżąca na podstawie umowy o współpracy może być zobowiązana do ponoszenia opłaty eksploatacyjnej. Obowiązek ten będzie uzależniony od wartości samochodu po zakończeniu umowy leasingu. Spółka wskazała, że ustanowienie w umowie obowiązku poniesienia tej opłaty, po wystąpieniu określonych w umowie warunków, pozwala na ustalenie wysokości rat leasingowych na konkurencyjnym poziomie, co jest korzystne dla Spółki. Zdaniem Sądu przy tak opisanym związku przedmiotowych „opłat eksploatacyjnych” z działalnością Skarżącej Spółki i z osianymi przez nią z tej działalności przychodami podlegającymi opodatkowaniu, brak było przesłanek faktycznych do uznania, że opłaty te nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu z powodu braku związku tych wydatków z przychodami podatnika. Z zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, opisu przedmiotowych wydatków wynika, że są one ponoszone w związku z umową leasingu zawartą przez Spółkę. Możliwość zaliczenia przez. Spółkę rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, w niniejszej sprawie jest niesporna pomiędzy Spółką i organem podatkowym. Organ nie zakwestionował także stwierdzenia Skarżącej Spółki, że przewidziany w umowie o współpracy ewentualny obowiązek ponoszenia przez Spółkę przedmiotowy „opłaty eksploatacyjnych”, został ustanowiony przez strony umowy w celu optymalizacji wysokości rat podatkowych i innych warunków finansowych umów leasingu tak, żeby były one korzystne także dla Spółki. Tak sformułowane ogólne cele tych opłat wskazują, że zdaniem Skarżącej dzięki tym opłatom, które jak wynika to ma z umowy nie są ponoszone w każdym wypadku, warunki finansowe umów leasingu są ukształtowane w sposób korzystny dla Spółki. Wskazuje to, zdaniem Sądu, na okoliczność, że Spółka zgadza się na ponoszenie przedmiotowych opłat, gdyż dzięki temu opłaty leasingowe (stanowiące koszt Spółki) zostają ukształtowane na konkurencyjnym poziomie. Należy także pamiętać, że umowa o współpracy przewiduje także przypadki, kiedy to zarządzający na zakończenie umowy leasingu będzie obowiązany do zapłaty opłaty eksploatacyjnej na rzecz Skarżącej. Zdaniem Sądu, przy tak określonych związkach przedmiotowych opłat z kosztami ponoszonymi na podstawie umów leasingu, bez zakwestionowania przez organ możliwości zaliczania do kosztów podatkowych opłat ponoszonych przez Spółkę na podstawie wskazanych we wniosku umów leasingu brak jest podstaw do stwierdzenia, że przedmiotowe „opłaty eksploatacyjne” nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, gdyż nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.). W ocenie Sądu wydatki ponoszone w celu obniżenia innych kosztów uzyskania przychodów należy uznać za wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszty poniesione w celu uzyskania przychodów. Z opisu zawartego we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że przedmiotowe opłaty miały właśnie taki charakter, gdyż miały na celu obniżenie kosztów ponoszonych na podstawie umów leasingu. Zatem nie były to opłaty, które jak stwierdził organ w zaskarżonej interpretacji miały na celu jedynie pokrycie „zarządzającemu” straty z tytułu wykupu samochodu za cenę wyższą od wartości rynkowej tego samochodu. Zdaniem Sądu wskazana przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji okoliczność związku przedmiotowych wydatków z kosztami leasingu, pomimo tego, że związek ten został opisany wre wniosku o wydanie interpretacji bardzo ogólnie, nie pozwalała na stwierdzenie, tak jak to uczynił organ w zaskarżonej interpretacji, że wydatki te były nieracjonalne i nieuzasadnione gospodarczo. Zawarty we wniosku o wydanie interpretacji opis przedmiotowych wydatków a w szczególności opis ich wpływu na wysokość kosztów ponoszonych z tytułu umów leasingu jest niezmiernie lakoniczny. Opis ten ogranicza się do stwierdzenia, że wprowadzenie obowiązku ewentualnego ponoszenia przez Skarżącą przedmiotowych opłat miało na celu uzyskanie korzystnych warunków finansowych przy zawieraniu umów leasingu. W ocenie Sądu przy tak opisanym stanie faktycznym w niniejszej sprawie nie było możliwe wydanie interpretacji indywidualnej. Organ wydając interpretację obwiązany jest bazować na stanie faktycznym opisanym we wniosku o wydanie interpretacji i w oparciu o ten stan faktyczny dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy wyrażonego we wniosku o wydanie interpretacji (art. 14b § 3 i art. 14c § 1 ustawy z dnia 2 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa Dz. U. z 2005 nr 6 poz. 80 ze zm. dalej powoływana jako O.p). Zdaniem Sądu indywidualna interpretacja podatkowa może rozstrzygać, czy określony wydatek może być zaliczony przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów. W niniejszej sprawie Spółka zwróciła się do organu o wydanie takiej właśnie interpretacji indywidualnej. Zdaniem Sądu, w rozpoznanej sprawie Spółka obowiązana była wskazać we wniosku o wydanie interpretacji okoliczności uzasadniające jej twierdzenie, że przedmiotowe opłaty miały na celu obniżenie kosztów umów leasingu. Spółka winna była omówić szczegółowo wpływ ustanowienia obowiązku ponoszenia tych opłat na wysokość rat i innych opłat leasingowych oraz wskazać przesłanki pozwalające na uznanie, że bez ustanowienia obowiązku ponoszenia „opłat eksploatacyjnych” koszty leasingu byłyby wyższe. Dopiero wówczas po wykazaniu tych okoliczności możliwe byłoby stwierdzenie, że opłaty te służyły obniżeniu kosztów podatkowych Spółki w postaci opłat ponoszonych na podstawie umów leasingu i w konsekwencji tego były wydatkami ponoszonymi w celu uzyskania przychodów. Skoro we wniosku o wydanie interpretacji, który został złożony przez Skarżącą w niniejszej sprawie, w opisie stanu faktycznego zabrakło tych elementów, to organ na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h O.p. obowiązany był wezwać Skarżącą spółkę do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji o wskazane elementy stanu faktycznego.

Reasumując należało stwierdzić, że bez uzupełnienia zawartego we wniosku o wydanie interpretacji opisu stanu faktycznego o wskazane powyżej informacje organ nie mógł jednoznacznie w oparciu o art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. stwierdzić, że przedmiotowe opłaty stanowią koszt podatkowy lub też, że nie stanowią kosztu podatkowego.

Skarga kasacyjna Ministra Finansów na powyższy wyrok została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2013r., sygn. akt II FSK 1379/11.

Oddalenie skargi kasacyjnej od ww. wyroku powoduje, że wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lutego 2011r. , sygn. akt III SA/Wa 1573/10 jest wiążący w sprawie.

Organ realizując zalecenia Sądu, w dniu 14 maja 2013r. wezwał Bank o uzupełnienie wniosku o dane wskazane przez Sąd w zakresie szczegółowego opisu wpływu przedmiotowych wydatków na wysokość kosztów ponoszonych z tytułu umów leasingu

W odpowiedzi na wezwanie Bank wskazał co następuje: Umowa leasingu, której stroną jest Bank, jest umową spełniającą warunki dla umowy leasingu operacyjnego zgodnie z brzmieniem regulacji zawartych w Rozdziale 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Umowa leasingu zawarta przez Bank przewiduje opcję nabycia przedmiotu leasingu przez Korzystającego (tj. Bank) za cenę równą wartości końcowej przedmiotu leasingu powiększoną o podatek od towarów i usług, po upływie oznaczonego w umowie leasingu czasu trwania leasingu i zapłaceniu w całości wynagrodzenia Finansującego oraz innych należności Finansującego wynikających z tej umowy. Wartość końcowa przedmiotu leasingu została zdefiniowana w umowie leasingu, jako określony procent wartości przedmiotu leasingu. Wartość przedmiotu leasingu została z kolei określona kwotowo, jako wartość wynagrodzenia/ ceny (netto) na rzecz zbywcy. W przypadku nie skorzystania przez korzystającego z opcji nabycia przedmiotu leasingu, po zakończeniu leasingu, umowa leasingu przewiduje możliwość wskazania osoby trzeciej, która nabędzie przedmiot leasingu za cenę nie niższą niż wartość końcowa przedmiotu leasingu. W tym miejscu, Bank zwraca uwagę, iż umowa, której stroną jest Bank, przewiduje opcję nabycia przedmiotu leasingu przez Korzystającego po zakończeniu leasingu, nie obliguje natomiast do nabycia przedmiotu leasingu. Zgodnie z przyjętą praktyką rynkową, jest to wariant stosowany przez spółki leasingowe wyłącznie w przypadkach, gdy w relacji pomiędzy finansującym i korzystającym występuje gwarant, który jest bezwarunkowo zobowiązany do realizacji odkupu przedmiotu leasingu za z góry określoną wartość. W przypadku Banku, gwarant został wskazany w trójstronnej umowie o współpracy zawartej pomiędzy spółką zajmującą się zarządzaniem flotą wykorzystywanych przez Bank samochodów (dalej: Zarządzający), Finansującym oraz Bankiem, dalej: umowa o współpracy. W umowie o współpracy Zarządzający gwarantuje Finansującemu odkup samochodów po zakończeniu umowy leasingu po wartości określonej w umowie o współpracy (wartość odkupu brutto wyrażona jako procent wartości brutto zakupu samochodu wskazanej na fakturze VAT). Wartość ta odpowiada wartości końcowej przedmiotu leasingu powiększonej o podatek od towarów i usług. To wprowadzenie jest o tyle ważne, że prezentuje czynniki brane pod uwagę przy kalkulacji wysokości rat leasingowych, płatnych przez Korzystającego na rzecz Finansującego. Zgodnie z powszechnie stosowaną praktyką rynkową sposób określenia wartości rat leasingowych w umowie leasingu opiera się na standardowym wzorze finansowym, pozwalającym na obliczenie wysokości raty leasingowej, który wymaga użycia określonych parametrów zmiennych tj: wartości oprocentowania, ilości rat, wartości końcowej przedmiotu leasingu. Wartość końcowa przedmiotu musi być znana, żeby możliwe było obliczenie wysokości raty leasingowej . Zależność pomiędzy przyjętą dla celów obliczeń wartością końcową przedmiotu leasingu, a wartością raty jest odwrotnie proporcjonalna, tj. im wyższa jest przyjęta wartość odkupu, tym niższa jest wysokość miesięcznej raty leasingowej, przy takim samym okresie trwania leasingu. Zgodnie z przedstawioną wyżej zależnością, w celu minimalizacji rat leasingowych, wartość końcowa powinna być maksymalnie zwiększona — w praktyce sprowadza się to do jak największego zbliżenia wartości końcowej do wartości rynkowej przedmiotu leasingu na moment wykupu. W przypadku trójstronnej relacji umownej pomiędzy Bankiem, Finansującym i Zarządzającym (opisanej szerzej we wniosku o interpretację), w sytuacji, gdyby Korzystający chciał jednak zrealizować opcję nabycia, musiałby dokonać odkupu po cenie przewidzianej w umowie o współpracy, tj. po cenie wyższej niż przewidziana w umowie leasingu z opcją odkupu. Mając zagwarantowany odkup po określonej cenie, wyższej niż w przypadku umowy leasingu bez gwarancji odkupu, firma leasingowa nie musi dążyć do maksymalizacji rat leasingowych, która miałaby miejsce w sytuacji niepewności co do wysokości wartości rezydualnej przedmiotu leasingu (wartości odsprzedaży na rynku wtórnym) po zakończeniu leasingu. Z punktu widzenia Zarządzającego z kolei, istotne jest to, żeby na moment odkupu rzeczywista wartość przedmiotu leasingu była jak najbardziej zbliżona do jego wartości rynkowej na moment odkupu, tj. do ceny ustalonej w umowie o współpracy. Zarządzający, zobowiązując się do odkupu przedmiotu leasingu po określonej cenie, ustalonej w oparciu o standardowy stopień zużycia (na podstawie przebiegu i okresu eksploatacji), dąży do zabezpieczenia swojego ryzyka poprzez wprowadzenie dodatkowego rozliczenia kosztów eksploatacji z Korzystającym na moment odkupu. Charakter tych opłat i sposób ich ustalania został szczegółowo opisany we wniosku o interpretację. Z punktu widzenia Zarządzającego jest to warunek bez którego nie jest możliwe udzielenie gwarancji ceny odkupu na rzecz Finansującego (a zatem i obniżenie rat leasingowych zgodnie z przedstawionym schematem), gdyż z jego perspektywy istotne jest wyrównanie ekonomicznej różnicy pomiędzy faktyczną wartością przedmiotu leasingu na moment jego odkupu przez gwaranta a gwarantowaną ceną odkupu. Różnica ta jest przy tym pochodną sposobu użytkowania pojazdu, który jest zależny wyłącznie od Korzystającego. Różnica ta jest wynikiem odmiennego od standardowo zakładanego zużycia przedmiotu leasingu. W sytuacji zatem, kiedy Bank używałby przedmiotu leasingu w sposób prowadzący do jego większego zużycia w stosunku do określonych w umowie o współpracy norm, Bank zobowiązany będzie do poniesienia dodatkowych kosztów eksploatacyjnych. Z punktu widzenia Banku racjonalnym działaniem będzie używanie przedmiotu leasingu w sposób nie prowadzący do jego nadmiernego zużycia, w celu uniknięcia dodatkowych kosztów.

Podsumowując powyższe, poprzez ustalenie z góry wartości odkupu przedmiotu leasingu na poziomie zbliżonym do wartości rynkowej, przy założonych z góry parametrach eksploatacyjnych przedmiotu leasingu na moment odkupu, Bank jako Korzystający ma możliwość uzyskania korzystniejszych warunków finansowania w trakcie trwania umowy leasingu. Część kapitałowa rat leasingowych może w takim przypadku być niższa, z tego względu, że umowa leasingu zostanie przez Leasingodawcę w istotnej części rozliczona z uzyskanej ceny odkupu. Im ta cena będzie wyższa, tym rata leasingowa uiszczana na bieżąco przez Korzystającego będzie niższa. Bank godząc się na taki sposób rozliczenia umowy leasingu oraz umowy o współpracy dotyczącej zarządzania flotą samochodową, działa racjonalnie starając się minimalizować koszty.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16.02.2011r. sygn. akt III SA/Wa 1573/10, w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.