INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Biura, przedstawione we wniosku z dnia 28.05.2013 r. (data wpływu 03.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.06.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Biuro X. jest wielozakładowym przedsiębiorstwem państwowym działającym na rzecz leśnictwa. Działa na zasadach ogólnych w rozumieniu przepisu art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 25.09.1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 112 poz. 981 ze zm.). Zasięg terytorialny Przedsiębiorstwa obejmuje obszar całego kraju. Zarząd Biura X. jest organem wykonawczym Dyrektora przedsiębiorstwa i sprawuje kontrolę nad 12 Oddziałami. Pracownicy Zarządu Biura udający się na kontrolę do podległych Oddziałów, otrzymują polecenie wyjazdu służbowego i wykorzystują w tym celu prywatne samochody. Podczas tych wyjazdów ponoszą koszty eksploatacji pojazdów takie jak: koszty paliwa, koszty zużycia pojazdu oraz koszty związane z korzystaniem z płatnych parkingów i autostrad.

Z kolei pracownicy Oddziałów ponoszą również koszty eksploatacji prywatnych pojazdów do celów służbowych jadąc z miejsca zamieszkania w teren, do lasu gdzie wykonują swoje zadania wynikające z umów głównie z Lasami Państwowymi. Pracownicy produkcyjni Biura X. przebywają w terenie w ciągłej delegacji służbowej większość swojego rocznego czasu pracy.

W Biurze X. generalnie wprowadzono system wykorzystania przez pracowników do celów służbowych - samochodów prywatnych. Uznano taki system za bardziej efektywny od wykorzystania w tym celu taboru służbowego. Zawarto w tym zakresie stosowne umowy z pracownikami.

Biuro zwraca pracownikom koszty związane z eksploatacją pojazdów zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędacych własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.).

Obowiązujące od 1 marca br. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej określa, że inne wydatki które mogą być zwrócone pracownikowi przez pracodawcę to między innymi: przejazdy drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży służbowej.

Koszt drogich w warunkach polskich autostrad, jako faktycznie ponoszony przez pracownika przebywającego w delegacji służbowej i jadącego własnym samochodem, musi być zwracany pracownikowi przez pracodawcę zgodnie z obowiązującym w Biurze systemem. Logiczne i oczywiste wydaje się więc zaliczenie tych kosztów do kosztów uzyskania przychodów przedsiębiorstwa i niezależnie od tego, niezaliczanie ich do przychodów pracownika, od których potrąca się podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt l6 lit. a) ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy zwrot udokumentowanych opłat pracownikowi osoby prawnej, który w czasie krajowej podróży służbowej, odbytej samochodem prywatnym, w uzasadnionych przypadkach korzystał i ponosił opłaty za przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe naliczane również w przypadku zwrotu kosztu przebiegu samochodu jako iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu określoną, jako maksymalna w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 ze zm.),

1. stanowi koszt uzyskania przychodu przedsiębiorstwa...
2. będzie stanowił przychód ze stosunku pracy pracownika zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych...
   
   

Odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 77.5 par. 1 kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W Układzie Zbiorowym Pracy dla pracowników Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej ustalono jedynie środki transportu właściwe do odbycia podróży krajowej i wysokość przysługującego z tego tytułu wydatku. Pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy i przyznać z tego tytułu zwrot kosztów przejazdu:

1. w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2088, ze zm.) lub
2. w wysokości ceny biletu określonego środka transportu, nie więcej niż w wysokości kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu.
   
   

Do pozostałych wydatków w podróży służbowej w przedsiębiorstwie w oparciu o art. 77.5 par. 5 kodeksu pracy ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. 2013.167). W interesującym Wnioskodawcę zakresie rozporządzenie dopuszcza zwrot, na określonych warunkach, poza kosztami przebiegu samochodu, innych niezbędnych, udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb i obejmujących opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży.

Analizując treść przepisów można stwierdzić, że ustawodawca przewidując zwrot kosztów rozróżnia dwa koszty przejazdu samochodem, koszty bezpośrednie „użytkowania samochodu” „przejazdu samochodem” „przebiegu samochodu” opłacane według iloczynu przejechanych kilometrów i stawki za kilometr i koszty pośrednie przejazdu jako „inne wydatki związane z podróżą służbową” do których zalicza wydatki za przejazd płatnymi drogami i autostradami, korzystanie z postoju w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowego pokrywane w udokumentowanej wysokości. Jest to zgodne z dotychczasowym stanowiskiem piśmiennictwa i orzecznictwa, które na koszt bezpośredni użytkowania samochodu zaliczały jedynie koszt paliwa, ubezpieczenia, napraw. Koszt opłat za parkingi, przejazd autostradami i.t.p. zdaniem Wnioskodawcy, nie są kosztami bezpośrednimi użytkowania samochodu związanymi z jego przebiegiem.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wolne są m.in. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju (art. 21 ust. 1 pkt 16a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tekst jednolity Dz. U. 2012. 361 ze zm.).

W odniesieniu do pracowników wnioskującego przedsiębiorstwa nie mają zastosowania odrębne ustawy, lecz przywołane wyżej rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Według rozporządzenia należnościami tymi są kwoty:

1. za użytkowanie samochodu do wysokości iloczynu przejechanych kilometrów przez maksymalną stawkę za jeden kilometr przebiegu,
2. za przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe do niezbędnej, udokumentowanej wysokości.
   
   

Rozróżnienie należności i odrębne ustalenie ich wysokości związanych z podróżą służbową samochodem na koszty związane z przebiegiem i inne, w tym opłaty za przejazd drogami i parkowanie zdaniem Wnioskodawcy pozwala na stwierdzenie, że są to kwoty wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zagadnienie zaliczenia wypłat na rzecz pracowników z tytułu należności za użytkowanie prywatnego samochodu i korzystanie z płatnych dróg i parkingów do kosztów uzyskania przychodów przedsiębiorstwa państwowego, osoby prawnej, jest regulowane przez art. 15 i nast. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. 2011.74.397 ze zm.). Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 30a) ustawy o p.d.o.p. nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu na potrzeby podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na użytkowanie samochodów prywatnych w celach służbowych jak i zwrot wydatków za korzystanie z szybszych i bezpiecznych dróg oraz parkingów, dokonywane w trakcie podróży służbowych, są ponoszone przez przedsiębiorstwo w celu uzyskania przychodu a w konsekwencji są kosztami uzyskania przychodu z tym zastrzeżeniem, że ustawodawca w zakresie omawianych kosztów nie uznaje jedynie za koszty uzyskania przychodów, wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - naliczanych przy pomocy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu (art. 16 ust. 1 pkt 30a).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, stosownie do ust. 2 cyt. art. 9 ustawy, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Omawiane zwolnienie jest limitowane obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zaś zgodnie z § 3 ust. 3 powołanego rozporządzenia, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

W przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 oraz z 2013 r., poz. 21).

Jak stanowi 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Na podstawie § 4 ust. 2 rozporządzenia, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Natomiast zgodnie z § 6 ust. 1 Rozdziału 2 ww. rozporządzenia odnoszącego się do podróży krajowych, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wielozakładowym przedsiębiorstwem państwowym działającym na rzecz leśnictwa. Działa na zasadach ogólnych w rozumieniu przepisu art. 7 pkt 1 ustawy przedsiębiorstwach państwowych. Zasięg terytorialny Przedsiębiorstwa obejmuje obszar całego kraju. Zarząd Biura jest organem wykonawczym Dyrektora przedsiębiorstwa i sprawuje kontrolę nad 12 Oddziałami. Pracownicy Zarządu Biura udający się na kontrolę do podległych Oddziałów, otrzymują polecenie wyjazdu służbowego i wykorzystują w tym celu prywatne samochody. Podczas tych wyjazdów ponoszą koszty eksploatacji pojazdów takie jak: koszty paliwa, koszty zużycia pojazdu oraz koszty związane z korzystaniem z płatnych parkingów i autostrad.

Z kolei pracownicy Oddziałów ponoszą również koszty eksploatacji prywatnych pojazdów do celów służbowych jadąc z miejsca zamieszkania w teren, do lasu gdzie wykonują swoje zadania wynikające z umów głównie z Lasami Państwowymi. Pracownicy produkcyjni Biura przebywają w terenie w ciągłej delegacji służbowej większość swojego rocznego czasu pracy. U Wnioskodawcy generalnie wprowadzono system wykorzystania przez pracowników do celów służbowych - samochodów prywatnych. Zawarto w tym zakresie stosowne umowy z pracownikami. Wnioskodawca zwraca pracownikom koszty związane z eksploatacją pojazdów zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędacych własnością pracodawcy. Koszt drogich w warunkach polskich autostrad, jako faktycznie ponoszony przez pracownika przebywającego w delegacji służbowej i jadącego własnym samochodem, musi być zwracany pracownikowi przez pracodawcę zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy systemem.

Odnosząc się do powyższych uregulowań wskazać należy, że zwrot pracownikowi przebywającemu w krajowej podróży służbowej, odbytej samochodem prywatnym - na warunkach wskazanych w ww. rozporządzeniu - poniesionych kosztów za przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe naliczane również w przypadku zwrotu kosztu przebiegu samochodu jako iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu określoną, jako maksymalna w przepisach wydanych na podstawie ustawy o transporcie drogowym będzie przychodem tego pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże zwolnionym z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że kwota zwrotu tych wydatków nie rodzi obowiązku opodatkowania, a co za tym idzie nie będzie stanowił przychodu ze stosunku pracy pracownika. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania od ww. kwot zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.